2 miskramen op 6 maanden tijd...

[Janelle]

Dag Pimpajoentje,

Bedankt voor je berichtje. Je hebt gelijk. Het gevoel is zo herkenbaar.
Ik adem wel en loop wel rond, maar heb niet gevoel dat ik lééf.
Alles gebeurt op automatische piloot, zonder meer.
Ik probeer wel goed en lief te zijn tegen mijn vriend en zo hoor, maar ik merk dat ik het moet forceren terwijl het meer spontaan zou moeten gebeuren. Maar wil hem ook niet te veel lastigvallen met mijn gezaag en mijn twijfels. Wil het onderwerp thuis niet veel aanhalen omdat er dan thuis ook al zo’n geladen sfeer hangt en dat wil ik niet. Enkel gisteren met mijn off-day ging het me niet af thuis (2 meldingen gekregen van vriendinnen die zwanger zijn op 2 dagen tijd. En on top of it: gisterenavond krijg ik een geboortekaartje van het dochtertje van een ex-collega die geboren is. Ik was om te ontploffen. In totaal in anderhalve week tijd, 3 meldingen van zwangerschappen en 1 van een geboorte...). Ik moet altijd maar blij zijn voor iedereen, iedereen proficiat wensen, dit terwijl ikzelf in zak en as zit op dat vlak. 1 iemand in mijn leven (buiten mijn vriend en de gynae uiteraard) weet dat ik 1 miskraam heb gehad. Zelfs bij de 2e heb ik het niet meer aan haar gezegd. En voor de rest heb ik tegen niemand iets gezegd. Voel me daar wel beter bij, vind het minder confronterend. Maar anderzijds maakt het wel dat iedereen toffe verhalen rondslingert
Ik bén wel blij voor hen, maar toch... je weerspiegelt dit altijd naar je eigen leven.
Ik hoop dat ik binnenkort meer moed heb om te vechten en dat we dan eens goed nieuws mogen hebben.
Bedankt voor jullie steun op dit forum. Het doet me echt veel plezier.

Veel liefs
Janelle

[mindy]

Beste Janelle, wat ik uit je posts kan opmaken, is dat je nogal perfectionistisch ingesteld bent. Je wilt alles goed doen, hebt een voltijdse baan en ga zo verder.

Alleen brengt dat ook veel stress met zich mee en dat kan je missen als kiespijn als je een geslaagde zwangerschap wenst. Ik denk dat dit, gezien je miskramen nogal vroeg in de zwangerschap gebeuren, de oorzaak kan zijn. Dat zorgt dat het vruchtje zich niet goed kan innesten.

Zelf heb ik ook twee miskramen gehad, die helemaal alleen mocht verwerken. Mijn eerste door toedoen van mijn ex, die het kind helemaal niet wou en de tweede door stress, omdat ik op dat moment ook vanalles aan mijn hoofd had en mijn toenmalige partner me op de kop toe ook had laten zitten, toen hij wist dat ik zwanger was. Het was ook niet echt gepland, maar wel meer dan gewenst geweest.

Ik zou je inderdaad zeggen: focus je minder op een zwangerschap, maar het is dan inderdaad een wet van Murphy dat je blijkbaar dan net met een baby boom om je heen zit.

Ik zou het positief proberen te zien en daar helpen met luiers te verschonen en mee te helpen babysitten om zelf ervaring op te doen, moest het bij jou wel lukken. Er zijn vrouwen die pas na meerdere miskramen eindelijk aan een kind geraken.

Ik zit momenteel ook met een baby boom in mijn vriendenkring en dat maakt het er zeker niet makkelijker op.

[valentijn]

Lieve Janelle, het is me wat he. Het is niet eenvoudig om dragen dit verdriet.
Wij hebben een parcour van 9 jaar achter de rug met 2 miskramen en gelukkig ook 2 zwangerschappen die goed zijn geeindigd. De onzekerheid over het al of niet lukken, het verdriet over het verlies van de zwangerschap het is heel wat om dragen.

Zelf sprak ik ook met niemand over mijn mk. Mijn eerste wist enkel mijn man van. Ons tweede waren we al verder en het gebeurde op mijn werk dus wist mijn verantwoordelijke en dichtste collega het. Maar daar stopte het ook. Maar zelfs nu ( nu ik eindelijk bevallen ben van ons 2 e kindje) blijven deze sterretjes hun plaatsje innemen. Ik merk nu dat ik nu pas ( meer dan 2,5 jaar na laatste mk) klaar ben om te spreken over de mk en, over het verdriet. Als het ter sprake komt dan vertel ik erover en ook over de mmm ( waar enkel mijn man en allerdichste familie iets van weet). Nu pas krijgt dit een beetje zijn plaats dus geef jezelf aub de tijd om dit alles te plaatsen. Het is niet niets op dragen, het is een hele strijd.

Daarnaast moet je ook heel goed weten dat je zelf niets, maar dan ook niets van schuld hebt aan de miskramen. Je hebt het totaal niet in de hand.
Wij zijn in mei 2013, ruim 2 jaar na laatste mk, opnieuw zwanger geworden. Dit was voor ons een erg gestreste maand. Ik had pas mijn ontslag gegeven zonder te weten of ik nieuw werk ging hebben in september. Mijn man moest ander werk zoeken omdat zijn baas hem niet meer uitbetaalde, ... Dus ik geloof, in tegenstelling tot mindy, niet dat stress een rol speelt bij een mk noch bij zwanger worden. Mei was onze grootste stress maand in jaren en toch zijn we zwanger geworden en het is een plakkertje gebleken. Je hebt het niet in de hand. Ik heb zware hyperemesis gehad in de zwangerschap. Kon niet eten, enkel overgeven, ben dan ook 29 kilo afgevallen en toch heb ik nu een mooie dochter. Ik wil maar zeggen dat je zelf niet veel invloed hebt op het al dan niet krijgen van een mk.

ik hoop dan ook echt dat je gauw opnieuw positief nieuws krijgt en dat het deze keer een echt plakkertje mag zijn. Het kan, het gebeurt vaak, maar een nieuwe zwangerschap brengt ook heel veel angst en onzekerheid mee. Dat vond ik persoonlijk het zwaarste om dragen. Ik hoop dan ook dat je de nodige steun krijgt om hier mee om te gaan.

De confrontatie met zwangeren en pasgeborenen is voor velen van ons niet makkelijk. Maar hoe je er mee omgaat is erg verschillend. Ik kon heel moeilijk proficiat zeggen, voelde me erg jaloers. ( gun het een ander hoor en wens dit niemand toe, maar was toch jaloers) babybezoek dat deed mijn man maar alleen en contact met zwangere kennis verminderde gedurende de zwangerschap meestal. Maar bv toen mijn jongste broer zijn kindje verwachte had ik er geen moeite mee, jaloerse gevoelens rond. Dus het was erg afhankelijk van de situatie. Ik had het moeilijk met mijn eigen jaloerse houding maar merkte dat als ik het mezelf toestond om jaloers te zijn,de confrontatie te ontwijken en te bekennen dat dit me teveel verdriet deed, dat ik er dan ook makkelijker mee om kon. Dus vergeef jezelf en laat het verdriet bestaan en ga er mee om zoals het voor jou goed voelt.

Een hele dikke knuffel!!!

[Aria]

Hoi Janelle,

ik lees al een tijdje mee op het forum, maar was de afgelopen weken niet actief en botste vandaag net op je topic.

Ik wou je even een hart onder de riem steken, want we zitten een beetje in een soortgelijke situatie: ik ben 26 en heb in 2013 ook twee (spontane) miskramen gehad en na een pauze van 3 maanden na de tweede miskraam, gaan we deze maand weer opnieuw proberen... Ook ik ben beide keren snel zwanger geworden (Telkens 1e poging...), dus ook hier wisselen er zich gevoelens van angst en hoop voortdurend af en tel ik de dagen af tegen dat ik een testje kan doen. (Nog zo`n 10 dagen-2 weken wachten)

Ik herken veel van je twijfels, vragen, ... Ook hier zei de gyn dat 2 miskramen *normaal* zijn en dat er dus pas met onderzoeken moet gestart worden na miskraam 3... Hopelijk komt het natuurlijk zo ver niet...

Wat ik mezelf heb voorgenomen voor een volgende zwangerschap (en dat wil ik jou ook meegeven) is om toch vooral te proberen te genieten. De tweede zwangerschap kon ik niet meer genieten, omdat ik zo bang was en echt bewust mentaal afstand opbouwde tussen mezelf en de zwangerschap, maar dat heeft op geen enkele manier het verdriet van een miskraam verzacht... Of je nu gehecht bent aan je kindje of niet: die vreselijke pijn komt er toch. Ik ga dan ook proberen om gewoon te genieten als het binnenkort prijs zou zijn... Omdat we ook bewust wat tijd hebben gelaten na de tweede miskraam zijn mijn angstige gevoelens (Ga ik ooit mama worden?) ondertussen wel al wat bekoeld en ben ik er wact nuchterder in.

Alvast veel moed en veel sterkte en ik hoop dat je gauw goed nieuws krijgt!

Liefs,
Aria

[Janelle]

Dag lieve Valentijn en Aria,

Bedankt voor jullie berichtjes. Het betekent echt een hart onder de riem voor mij. Toch erg,é dat wij dit allemaal doorstaan hebben of moeten doorstaan...
Ik ben echt blij dat jullie op mijn topic reageerden. Het geeft me moed en hoop dat het toch ooit misschien goed komt.

Ik heb zondag mijn maandstonden gekregen, dus deze maand zal het niets zijn. Volgende maand terug eens proberen... Hopelijk dan meer geluk.

Nu zaterdag moet ik naar een babybezoek. Een vriendin is eind januari bevallen. Ik heb haar gezegd dat we helaas maar max anderhalf uur kunnen blijven want dat we naar een feestje moeten daarna. Daar is niets van waar... erg, hé. Ik zie er gewoon echt tegenop en wil daar niet langer zijn dan nodig is. Want... zij was 1 week later uitgerekend dan dat ik zou zijn als ik mijn 1e miskraam niet had gehad. Dus voor mij ligt deze bevalling me extra moeilijk. Ik heb dus gewoon gelogen tegen een vriendin dat we wegmoeten omdat ik het niet zou aankunnen om daar bv 3-4u te blijven plakken. En het feit dat ik al op voorhand zei dat we daarna wegmoeten, zullen ze er niets achter zoeken dat we niet écht lang zullen blijven. Zielig vind ik het van mezelf. Maar toch is het beter zo, want ik ga mezelf gewoon moeten slepen naar hun huis...

Ik ga het voorlopig nog niet dramatiseren of ervan uitgaan dat ik altijd kinderloos zal blijven. Ik koester de moed dat ik ooit eens mama zal worden. Ik mag ook niet opgeven, anders is het helemaal verloren. Ik heb nog de optie om het 1x via de natuurlijke weg te proberen en indien het opnieuw slecht afloopt, kan ik nog steeds medische hulp inschakelen. In de hoop dat dit dan wél iets positiefs teweeg brengt. De kans bestaat natuurlijk wel dat het nooit iets wordt, maar als ik zo ga doemdenken word ik helemaal onozel.
Anyhow, het is de moeilijkste periode uit mijn leven, zoveel is zeker. De vrolijke, speelse, guitige Janelle moet even plaats maken voor de fake vrolijke, speelse Janelle. Vooral doen naar de buitenwereld dat alles prima met me gaat...

xxx

[Aria]

Hoi Janelle,

ik kan me voorstellen dat het toch ook weer een beetje een opdoffer was om je maandstonden te krijgen afgelopen weekend. Hopelijk hebben jullie volgende maand een beetje meer geluk. Ik vind vooral die rollercoaster van gevoelens zo vervelend: hoop-angst-teleurstelling en die cirkel herhaalt zich elke cyclus. Vreselijk.

Ik begrijp je volkomen dat je een leugentje om bestwil gebruikt hebt bij die vriendin. Ik vind het al heel knap van je dat je toch wil gaan! Ik hoop dat je je tijdens dat 1,5 uur sterk kan houden... (Hoewel dat helemaal niet zou moeten...) Ik denk dat je vooral aan jezelf moet denken op deze moment. Forceer jezelf zeker niet, integendeel: soigneer je lichaam en geest, want die hebben al genoeg te verduren gehad he...

Ik ben ook bang voor mijn eerst confrontatie met een pasgeboren kindje. Omdat ik ver van familie en vriendinnen woon, ben ik makkelijk vrijgesteld van babybezoekjes en daar ben ik wel dankbaar om. Ik kan gewoon een berichtje en cadeautje opsturen en zo lijkt er helemaal niks aan de hand. En hoef ik ook geen pokerface op te zetten.

Maar `t moment gaat er natuurlijk wel eens komen, he... Een van mijn beste vriendinnen is zwanger geworden tussen mijn beide miskramen in en ik heb haar altijd op het hart gedrukt dat ze me moest blijven betrekken bij de zwangerschap. Dat heeft ze ook gedaan: ik ben de eerste na haar man die de echo`s ziet, verslag van bij de gyn, ... Niet gemakkelijk, maar ik vond het wel belangrijk dat ik naar haar toe probeerde om er zo open mogelijk over te zijn. Ik heb echter gemerkt dat ik geprobeerd heb om ondanks dat het pijn doet elke keer, dicht bij haar zwangerschap betrokken te zijn, maar zij lijkt mijn verdriet te zijn vergeten. Ondertussen praat ik niet meer tegen haar over mijn verdriet, want ik voel dat dat precies niet meer gaat. En dat vind ik enorm spijtig. Het kost mij immers enorme moeite om naar haar toe altijd positief te zijn en geinteresseerd in haar zwangerschap zonder daarbij mijn eigen verdriet te tonen, en dan vind ik het jammer dat zij niet die moeite doet om te vragen *En hoe gaat het nu met jou?* Ik heb altijd open met haar over de miskramen proberen praten, maar sinds ze zwanger is, lukt dat precies niet meer...

De laatste keer dat ik het moeilijk had en haar erover vertelde, zo`n twee maanden geleden, had ze mijn berichtje tien dagen lang onbeantwoord gelaten, Terwijl ik toen echt een hart onder de riem nodig had en ondanks dat ze elke dag online kwam, kreeg ik geen reactie. Pas toen ik haar uiteindelijk zelf aansprak liet ze er iets over vallen, maar toen had ik zoiets van *Ik had je toen nodig, nu is het te laat.*

Ik denk dat het sowieso niet gemakkelijk is als je als goede vriendinnen door zoiets gaat: de ene is gezond en wel zwanger en de ander heeft 2 miskramen gehad en je bent beiden rond dezelfde periode over kindjes begonnen... Maar dan denk ik toch dat de moeite van beide kanten moet komen en ik vind het vreselijk als mensen doen alsof er niks gebeurd is... Zeker als die mensen dan dichtbij je staan...

Ik herken erg wat je schrijft over die vrolijke, speelse Janelle die je was en die je nu *faket*. Die miskramen hebben van mij ook een ander mens gemaakt. Ik ben niet meer dezelfde als voorheen. Vooral na nummertje 2 was ik zo gedesillusioneerd dat ik mijn zelfvertrouwen in mezelf compleet kwijt was en al mijn motivatie verloor. Want als ik geen mama kon zijn, wie ben ik dan? Klinkt misschien dramatisch, maar voor mij was het een echte identiteitscrisis.

Stap voor stap gaat dat nu wel beter, ik ben hele lijstjes aan het aanleggen van wat ik wil doen als het een derde keer zou misgaan, zodat ik niet weer in dat zwart gat val. Of alleszins zo diep niet meer. Mijn plan B, C, D, E, ... is al in de maak en dat geeft mij wel rust, want ik wil mijn leven niet volledig op pauze zetten en dat had ik wel gedaan toen we aan kindjes begonnen. Door onze verhuis was ik genoodzaakt te stoppen met werken en mijn werk was heel belangrijk voor mij (Onderwijs), maar ik wou dat opzij zetten als we aan een gezinnetje zouden beginnen. Ik heb altijd graag thuisblijfmama willen zijn in de eerste jaren, dus het was de uitgelezen moment... Mama worden was dus echt mijn hoofddoel geworden, he en dan sta je daar en slaat de realiteit je recht in je gezicht: geen werk waaruit je voldoening kan halen, maar ook geen kindjes en geen familie in de buurt om je te steunen. Dat was een erg moeilijk periode.

Maar nu gaat het beter en proberen we het nog een keer... Als het de derde keer misgaat, wil ik onderzoeken laten doen en zien of daar iets uitkomt... Ik weet wel voor mezelf dat ik dit geen jaren wil volhouden of mijn leven hier jaren voor ga stopzetten.

Veel liefs en moed de komende cyclus,
Aria

[Janelle]

[Aria]

Hoi Janelle,

ik vind het zo jammer dat je in dezelfde situatie zit als ik... Maar tegelijkertijd doet het ook zo`n deugd dat er iemand is die je snapt, he... We voelen ons al zo vaak alleen staan in deze *strijd*.

Ik moest lachen met je fysieke beschrijving van jezelf, hihi. Ik heb ook echt een vrouwenlichaam, haha. Ik las precies een beschrijving van mezelf.

Jammer dat de relatie met je beste vriendin daardoor toch ook veranderd is. Nog een van de moeilijke effecten van een miskraam: er onstaat een soort van kloof met vriendinnen die wel makkelijk zwanger geraken/vlotte zwangerschap hebben. Ondanks dat je dat toch probeert te vermijden: ik herken mezelf heel erg in wat je schrijft dat je er echt probeerde te zijn voor haar, maar uiteindelijk het gevoel kreeg dat zij toch vooral bezig was met haar zwangerschap en zichzelf.

Bij mij zijn er wel een aantal vriendinnen die ervan op de hoogte zijn, ook omdat ik een aantal vriendinnen heb die zelf miskramen hebben gehad maar ondertussen wel al zelf meerdere kindjes hebben. Zelfs bij hen merk ik dat erover praten niet altijd gemakkelijk ligt. Het lijkt alsof ze hun eigen moeilijke periode zijn vergeten of er niet aan herinnerd willen worden. Ik merk dat ik uit die hoek ook steun had verwacht die er uiteindelijk niet gekomen is. Natuurlijk is het hoopgevend te weten dat anderen ook miskramen hebben gehad en toch nog kindjes hebben gekregen, maar anderzijds heb ik daar nu niets aan: nu moet ik met al die gevoelens omgaan en zit ik middenin die strijd en wil ik steun in die strijd.

Na mijn eerste miskraam en ook nu voel ik heel sterk dat ik die erkenning wil. Want ik blijf inderdaad wel iedereen mooi proficiat wensen en cadeautjes kopen, maar niemand staat stil bij de last die ik ondertussen meezeul. Waarom moet dat verdriet zo verborgen blijven? Dat begrijp ik niet en dat maakt mij soms echt boos. Als iemand een verkoudheid heeft, heeft heel Facebook geweten hoeveel keer per minuut iemand z`n neus moet snuiten, maar als het over iets moeilijks en verdrietigs en ingrijpends gaat zoals een miskraam wordt dat doodgezwegen. Ik sta er echt versteld van wat voor een groot taboe dat nog is in onze maatschappij en hoe dat verdriet niet erkend wordt.

Ik kies er dan ook voor om het niet compleet verborgen te houden. Ik ben al een paar jaar getrouwd en krijg ook vaak de vraag *Wanneer het nu onze beurt is?* en als het iemand is die ik goed ken, dan leg ik dat wel kort even uit. Sommige mensen zijn echt begripvol, anderen iets minder en dan krijg je van die opmerkingen als *Oooh, je bent nog jong heee.* Mensen reageren ook soms op het nieuws alsof je verteld hebt dat je de griep hebt. Ze zeggen *Veel beterschap* en denken dat je na een week weer de oude bent. Het valt mij op hoe mensen er vaak echt niet goed mee kunnen omgaan en hoewel dat dan weer pijnlijk is voor mij, vind ik het belangrijk om het bespreekbaar te maken en anderen er van bewust te maken dat het niet bij iedereen even vlotjes gaat...

Ik ben blij te lezen dat je de tweede miskraam beter kon plaatsen. Bij mij verliep het verwerkingsproces tweemaal anders. Bij de eerste rouwde ik echt om mijn verloren *kindje*, maar bij de tweede had ik net als jij een mentale barriere opgebouwd en wist ik dat het kon fout gaan. Toch was mijn schok echt groot toen het opnieuw gebeurde en nadien rouwde ik vooral om het idee dat ik misschien nooit mama zou worden en kindjes niet voor ons weggelegd zouden zijn.

Natuurlijk is dat een brug te ver en rationeel gezien weet ik ook heel goed dat het nog veel te vroeg is om dat te denken, maar die gedachte was heel sterk na nummertje 2. Mijn plannen B, C, D, E, ... gaan dan ook deels over een leven zonder kinderen. Omdat het mij helpt om het verdriet te dragen als ik begrijp dat er ook een goed leven kan zijn zonder kindjes. Ik wil die optie niet negeren en ook met mijn man praat ik daar af en toe over. Want momenteel is er geen garantie. Misschien gaat het de volgende keer wel goed, maar het kan ook 5 jaar duren eer het wel goed gaat en ik wil niet dat die jaren verloren gaan zijn.

Ook ik stel me vragen of ik wel die hele medische mallenmolen in wil, maar zoals je zelf zegt: het is nu dat we ervoor moeten gaan.

Mijn hubbie reageert net als de jouwe. Ik denk dat dat inderdaad iets typisch mannelijks is. We praten er wel geregeld over, omdat ik merk dat praten mij wel helpt. Die gevoelens moeten eruit. Maar het is inderdaad belangrijk om als koppel hier sterk in te staan. Want ik denk dat het je ofwel uiteendrijft ofwel dichter bij elkaar brengt. Het is alvast een flinke beproeving waar je als koppel door moet...

Veel liefs,
Aria

[Janelle]

[Aria]

Hoi Janelle,

hoe gaat het ondertussen met je?

Hier is ondertussen gebleken dat ik weer zwanger ben en ik ben momenteel in België om van dichterbij opgevolgd te worden. Bij mij is mogelijk de oorzaak te vinden bij mijn schildklier, die te traag gaat werken eens ik zwanger ben en als dat onbehandeld blijft, leidt dat heel vaak tot miskramen. Ik neem dus nu medicatie voor mijn schildklier en hoop dat het deze keer wel goed gaat... Ik probeer positief te blijven, maar wacht toch ook af met een bang hartje. Binnen 10 dagen moet ik opnieuw op controle bij mijn huisarts om mijn schildklierwaarden en mijn hormonenhuishouding weer te controleren.

Ik ben nu 5w3d en de vorige keren liep het mis op 6w en 6w5d. Ik voel die data nu dichterbij komen en de knoop in m'n maag wordt dus ook wat groter... Positief en rustig blijven is de boodschap.

Ik heb een andere topic op het forum waar ik af en toe 'n update plaats. Je kan ook daar meelezen en reageren. (Ik post zo dadelijk de link.)

Veel moed en ik denk aan je!

Lieve groetjes,
Aria

[Aria]

http://www.deverdwaaldeooievaar.be/foru ... php?t=9600

[Janelle]

Hoi Aria,

Dikke proficiat! Dat is goed nieuws! We blijven inderdaad voorzichtig met onze achtergrond, maar het is toch weer een teken in de goede richting! Het is een eerste stap! Nu stap voor stap verder en hopelijk ditmaal met een wolk van een baby'tje in je armen binnen een achttal maanden!!
Ben echt blij voor je, je hebt dit verdiend na de miserie die je al gehad hebt.
Hou me zeker op de hoogte van het verdere verloop, ik duim echt voor je!!

Met mij alles ok. Het blijft moeilijk natuurlijk. Gisteren ook weer van 2 kennissen gehoord dat ze zwanger zijn. Ik mag geen stop meer verzetten of het is van dat... Maar bon, ik kan er niet blijven over zeuren.
Ik denk dat mijn vruchtbare periode er voor deze maand net op zit. We hebben een tweetal keer geklust. Raar, maar mijn hoofd stond er niet echt naar, maar bon. We zien wel. Binnen een tweetal weken zien we dus wel wat het wordt.


Het rare is dat ik precies niet zou weten wat ik zou moeten doen als ik verneem dat ik zwanger ben. De vorige 2 keer ging ik direct naar de dokter voor een bloedtest, maar dat was het dan ook. Zou ik deze keer meer moeten doen?
Bij mijn laatste bloedresultaten stond de waarde van mijn schildklier wat te hoog. Mijn huisdokter had hiervoor gebeld naar mijn gynae, maar die vond de waarden niet enorm veel te hoog waardoor geen extra onderzoek werd gedaan.
Ik heb er gewoon slechte herinneringen aan, aan die bloedonderzoeken. De eerste keer had ik 1x bloed laten nemen vooraleer ik naar de gynae ging. De 2e keer heb ik 2x bloed laten afnemen, vooral mijn mijn HCG waarde te zien. Met een tussenperiode van 2 weken. En mijn HCG waarde was ook heel mooi gestegen, exact wat het zou moeten zijn als we rekenden dat de waarde om de 2 dagen moet verdubbelen. Dus ik had er een goed gevoel bij dat het dit keer wél zou lukken. Maar dit was blijkbaar maar een stille hoop, want je kent de definitieve uitslag.
Wat raad jij me aan?

Veel liefs
Janelle

[Aria]

Hoi Janelle,

dankjewel!

Ik begrijp dat het moeilijk is... Die confrontatie telkens met zwangere kennissen, vriendinnen, familieleden, ... Ik vind dat één van de moeilijkste kanten aan onze hele situatie... Als je in je eigen coconnetje blijft zitten, voel je je vaak nog vrij okay, dan kan je het een plaatsje geven. Maar 't is in die boze buitenwereld die zo hard voor je is, dat het moeilijk wordt om sterk te blijven. Een hele dikke knuffel! Ik weet hoeveel pijn het kan doen.

Bij een derde zwangerschap zou ik je sowieso aanraden om toch dadelijk naar de dokter te gaan.

Bij mijn 1e zwangerschap was er een afwijking bij m'n schildklier die men in het labo niet had gezien... Daardoor ben ik pas 10 dagen na m'n bloedanalyse op de hoogte gebracht van het feit dat ik medicatie moest nemen: een dag later en nog voor ik medicatie kon gaan halen startte de miskraam. Is dat mede de oorzaak geweest? Geen idee. Maar het is wel in m'n hoofd blijven rondspoken.

Bij mijn 2e zwangerschap verkeerde ik een beetje in ontkenning. Ik had toen een een 3 weken na mijn NOD een routine afspraak bij mijn gynae en ik dacht toen nadat ik een positief testje had gedaan van *Ik wacht wel tot die afspraak en zie dan wel.* Buiten mijn zwangerschapstest heb ik toen geen bloedonderzoek gedaan en een aantal dagen voor mijn routine onderzoek bij die gynae liep het fout... Met als gevolg dat die gynae ook nog niet overtuigd was van het feit dat ik überhaupt zwanger was geweest en mijn 2de miskraam maar wat weg wuifde.

Mijn man en ik waren het er vrij snel over eens dat we er bij een derde zo snel mogelijk moesten bij zijn. De dag na mijn positieve test ben ik naar België gevlogen en zat ik bij de dokter voor een bloedanalyse. Mijn huisarts nam mij gelukkig wel serieus en heeft dan ook al wat bijkomende bloedanalyses laten doen. Daardoor neem ik nu toch al tijdig medicatie voor mijn schildklier. Gaat dat de oplossing bieden? Geen idee... Maar dan heb ik er ten minste alles aan gedaan wat ik kon...

Ik zou je aanraden om toch zo snel mogelijk naar je huisarts te gaan en eisen voor verdere opvolging eens je positief test. Zo heb je jezelf ook niets te verwijten. (Natuurlijk moeten wij ons in z'n geheel niks verwijten, maar na een miskraam overlopen we toch vaak elk detail van wat we misschien fout zouden kunnen hebben gedaan... Door er zo snel bij te zijn en je te laten opvolgen is er voor jezelf iets minder reden om te denken dat je zelf iets fouts gedaan hebben... Dat is alleszins hoe ik dat aanvoel.)

Veel moed en veel liefs,
Aria

[Janelle]

Hoi Aria,

Bedankt voor de goede raad. Je hebt me helemaal overtuigd en ik zal deze zeker ook opvolgen. Zoals je zegt: we hebben hiermee niets te verliezen en je kan je achteraf ook nooit verwijten waarom je niet naar de dokter geweest bent.
Ik vermoed dat mijn dokter hier ook begrip voor zal hebben. Is een vriendelijke, zachtaardige man en hij is ook volledig op de hoogte van mijn 2 curretages dus hij zal me wel begrijpen dat ik een uitgebreid onderzoek wens.

Waar woon je juist in het buitenland? Heb de indruk dat onze levens erg gelijklopend zijn Ik heb 5 jaar in Italië gewoond. Zaaalig was dat! Maar mijn man zag dat niet echt zitten, vandaar dat ik teruggekomen ben. Maar ik zou zo weer vertrekken hoor. Mooi weer, aangename sfeer, leuk wonen, lekkere keuken... Is wat anders dan hier in België!

Gisteren lag ik hier even in de zon op terras en ik vroeg me plots af of ik een jongetje of een meisje zou hebben, mocht het ooit eens lukken. En ook wat het geslacht was van de 2 vruchtjes die ik heb verloren. Ik begon ook al te fantaseren over namen en dergelijke...
Vanmorgen ben ik ook wakker geworden en blijkt dat ik er weer een hele droom had opzitten, ook omtrent zwangerschap en zo. Je ziet, ik ben er bewust en onbewust erg veel mee bezig, ook al prober ik me er overdag niet al te veel op te focussen, want op de duur is er niets anders meer in het leven dan dit alleen.
In mijn vruchtbare dagen van afgelopen week maar 2x geklust... nu heb ik er precies spijt van dat ik het niet een paar keer meer heb gedaan. Want iedere maand dat we opschuiven is in mijn ogen een verloren maand... Ik heb mijn leventje met 2 zo'n beetje gehad. Onze relatie zit supergoed, en net daarom ben ik er zo van overtuigd dat we een goede mama en papa zouden zijn, in een stabiele situatie...

Waar ga je naar het ziekenhuis hier in België? Ik hoop dat ze je goed gaan kunnen verder helpen.

Raar hé toch dat we precies beide schildklier problemen hebben. Jij te weinig van dit en ik te veel. En beide is niet goed wanneer het over een zwangerschap gaat.
Ik vraag me af als je nu medicatie hiertegen neemt, of dit direct effect heeft en ook voor het vruchtje? Of zou je dit idealiter moeten nemen al voor je zwanger bent? Wat zegt je dokter hierop?

Heb je al een afspraak bij de gynae? Ik duim zo voor je dat het dit maal goed mag aflopen!

Groetjes
Janelle

[Janelle]

Hoi Aria,

Hoe gaat het ermee? Hoe verloopt je zwangerschap?

Met mij gaat het redelijk goed. Ik heb vorige week mijn maandstonden gehad, dus ditmaal weer niets.
Ik ben vorige week begonnen met start to run. Een nieuw projectje waar ik alleen maar beter van wordt (want mijn conditie trekt op niet veel momenteel:) ) en ik kan er mijn zinnen wat mee verzetten. Want het blijft allemaal niet zo makkelijk om dragen.

Veel succes nog met je zwangerschap!

Groetjes
Janelle