Adoptie of eigen kind?
Geplaatst: 2 januari 2014, 22:19
Hallo allemaal,
Zoals velen hier zit ik met een enorme kinderwens. Ik ben een single vrouw van 28. Ik ben door omstandigheden redelijk snel volwassen geworden en daarwoor zit ik toch wel al dik 10 jaar met zo een enorme wens om alleen te beginnen aan een gezinnetje. Ik wil niet langer wachten op een mogelijke partner die mij hierbij kan helpen.
Ik zit enkel te dubben over de keuze of ik voor adoptie zou gaan of de weg van een zwangerschap zou kiezen.
Ik ben dol op baby's en kinderen. Mijn jongste zus is enkele maanden geleden bevallen van haar eerste kindje. Ik ben heel blij voor haar en zie dat kindje doodgraag, maar ik ben zooo jaloers.. Als ik zwangere vrouwen zie moet ik er op letten dat ik niet begin te staren. Jonge koppels die zich op straat of eender waar liefdevol bezighouden met hun kindje. Het doet me pijn. Te dikwijls hoor ik op het nieuws dat er weer eens een baby te vondeling is gelegd en dan bloedt mijn hart. Dan wil ik gewoon dat kindje gaan halen en dicht bij mij leggen om er verder voor te zorgen. Spijtig genoeg werkt het zo niet. Of kinderen in armoede... Er hier over schrijven ontroerd me al...
Ik zit met de idee dat zelf zwanger worden egoïstisch is. Ik wil een kind, maar er zijn zoveel hulpeloze kinderen die ik zou kunnen helpen. Is het dan eerlijk om voor een eigen kind te kiezen? En is het al eerlijk om een kind te 'willen'? Ik voel me moreel verplicht om voor adoptie te kiezen om een van de zovele hulpeloze kinderen toch een kans te geven. Maar ergens wil ik ook wel eens zwanger zijn, een kindje voelen groeien in mijn buik, een unieke band voelen. Maar dat vind ik dan ook weer zo egoïstisch van mezelf.
Ik denk dan ook verder inde toekomst. Wat zal ik tegen mijn eigen kind zeggen later? "Je mama wou een kindje dus ik heb je bij dokters in het ziekenhuis besteld?"
Wat denken jullie hierover? Wat raden jullie aan?
Deel aub jullie eerlijke mening.
Vele groetjes van een wannabee mama
Zoals velen hier zit ik met een enorme kinderwens. Ik ben een single vrouw van 28. Ik ben door omstandigheden redelijk snel volwassen geworden en daarwoor zit ik toch wel al dik 10 jaar met zo een enorme wens om alleen te beginnen aan een gezinnetje. Ik wil niet langer wachten op een mogelijke partner die mij hierbij kan helpen.
Ik zit enkel te dubben over de keuze of ik voor adoptie zou gaan of de weg van een zwangerschap zou kiezen.
Ik ben dol op baby's en kinderen. Mijn jongste zus is enkele maanden geleden bevallen van haar eerste kindje. Ik ben heel blij voor haar en zie dat kindje doodgraag, maar ik ben zooo jaloers.. Als ik zwangere vrouwen zie moet ik er op letten dat ik niet begin te staren. Jonge koppels die zich op straat of eender waar liefdevol bezighouden met hun kindje. Het doet me pijn. Te dikwijls hoor ik op het nieuws dat er weer eens een baby te vondeling is gelegd en dan bloedt mijn hart. Dan wil ik gewoon dat kindje gaan halen en dicht bij mij leggen om er verder voor te zorgen. Spijtig genoeg werkt het zo niet. Of kinderen in armoede... Er hier over schrijven ontroerd me al...
Ik zit met de idee dat zelf zwanger worden egoïstisch is. Ik wil een kind, maar er zijn zoveel hulpeloze kinderen die ik zou kunnen helpen. Is het dan eerlijk om voor een eigen kind te kiezen? En is het al eerlijk om een kind te 'willen'? Ik voel me moreel verplicht om voor adoptie te kiezen om een van de zovele hulpeloze kinderen toch een kans te geven. Maar ergens wil ik ook wel eens zwanger zijn, een kindje voelen groeien in mijn buik, een unieke band voelen. Maar dat vind ik dan ook weer zo egoïstisch van mezelf.
Ik denk dan ook verder inde toekomst. Wat zal ik tegen mijn eigen kind zeggen later? "Je mama wou een kindje dus ik heb je bij dokters in het ziekenhuis besteld?"
Wat denken jullie hierover? Wat raden jullie aan?
Deel aub jullie eerlijke mening.
Vele groetjes van een wannabee mama