help, mijn (schoon)zus wil een kind...

[yoni]

Hoi,Ik ben al een tijdje aan het lezen op deze site, maar tot nu nog nooit iets gepost. Maar nu wil ik toch echt eventjes mijn hart luchten.
Ik ben 34 jaar en in augustus 2012 gestopt met de pil.
Al vrij snel kwamen we er achter dat er iets mis was, ik had namelijk cyclussen van 2 tot 3 maand. Dus ook geen eisprong. In februari 2013 gestart met clomid en pregnil. Eerste poging geen eitje, 2 de poging niet zwanger, 3 de poging ongelooflijk maar waar, zwanger.
Bij de eerste echo bleek al vlug dat er iets mis was, het ging om een blighted ovum of windei. In juli heb ik mijn curretage gehad. Sept opnieuw met clomid gestart,geen eitje. volgende 2 pogingen (met 3 clomids per dag) niet zwanger. vandaag zit ik in mijn wachtweken na onze eerste iui poging.
Maar nu komt het...
De broer van mijn man gaat in april trouwen,laten we zijn verloofde, mijn schoonzus dus, eventjes Kat noemen. Nou vandaag vertelde mijn man me doodleuk dat kat officieel is gestopt met het nemen van haar pil. Ik zeg officieel omdat Kat het afgelopen september,uitgerekend de dag voor mijn huwelijk en 2 maand na mijn miskraam het nodig vond mij te vertellen dat ze zwanger wou worden. Ik heb mijn trouwdag voornamelijk in tranen doorgebracht, en het waren geen tranen van geluk maar van wanhoop. Kat is 10 jaar jonger dan ik. Ze zijn amper 2 jaar samen. Mijn man is ook de oudste thuis, ik heb altijd gedacht dat ik de gene zou zijn die mijn schoonmoeder haar eerste kleinkind zou schenken. Al van toen ik hoorde dat ze zouden trouwen was ik bang dat deze dag zou komen, ik weet wel dat ze nog niet zwanger is. Maar het voelt wel alsof dit ieder moment zo kan zijn. En ik weet dat het lelijk is, maar ik wil dat niet, niet zij. Het probleem is dat mijn man mij totaal niet begrijpt, hij vind dat ik haar alle geluk moet gunnen, en ik wil niet dat haar naam thuis nog genoemd word, ik wil haar ook absoluut niet meer horen of zien. Dit ik te pijnlijk voor mij. Resultaat, mijn man en ik hebben nu flinke ruzie. Ook al weet ik dat het verkeerd is van me, ik kan hier echt niet mee omgaan. Ik weet echt niet als Kat eerder zwanger word dan mij,of mijn huwelijk dat dan overleeft. Maar ik kan me niet voorstellen dat ik straks naar haar dikke buik moet kijken, moet zien hoe zij haar babytje knuffelt terwijl er bij mij alleen maar pijn en verdriet aanwezig zijn.
Er zijn hier vast heel wat mensen die dit hebben meegemaakt, een zus/schoonzus die zwanger word. Hoe gaan jullie daar mee om?

Ik heb zo lang gewacht voor ik op deze site iets schreef, omdat ik het een beetje lullig vind om te klagen terwijl we eigenlijk pas 17 maand aan het proberen zijn. Ik weet dat de meeste onder jullie al veel langer door die lijdensweg gaan. Ik hoop dus dat ik niemand gekwetst heb met mijn bericht.

Groetjes Yoni

[Lie_29]

Jups, in mijn ogen ben je aan het klagen na amper 17 maand, maar kijk, dat is je goed recht. Ik kan niet verwachten dat iedereen er 6 jaar over gaat doen zoals ik
Je zit met een medisch probleem en tuurlijk houdt dat je bezig, da's niet meer dan normaal, ongeacht hoe lang je bezig bent.

Mijn schoonzus (de zus van mijn man) heeft iets gelijkaardigs gedaan: mijn man belde haar op om te zeggen dat we een miskraam hadden, ze luistert een uur en aan het einde van het gesprek kondigt ze doodleuk haar eigen zwangerschap aan en de melding dat we beter thuisbleven van het familiefeest 4 dagen later want ze wou dat daar met veel bombarie aankondigen en ja, dat zou niet leuk geweest zijn voor ons. 6 weken eerder had ze op ons huwelijk onze kamer in het hotel versierd: mijn IVF-spuitjes zaten in mijn koffer en ze had die gewoon door de kamer gestrooid samen met utrogestan. Ik word nog boos als ik er aan denk.

Ze is uiteindelijk bevallen, heeft een makkelijke zwangerschap en bevalling gehad en al en ik kon dat ook niet verdragen. Ik heb ook afstand genomen.
Jouw schoonzus is nog niet zwanger, maar ik snap je angst, ook al kan je het haar niet verbieden om zwanger te worden...
Probeer je te focussen op wat je wel hebt en probeer te geloven dat er voor jou ook wel een kindje zal komen.
Succes!!

[flien]

begrijpelijk hoor joni, je reactie al vrees ik dat je daardoor je reactie helaas nog meer onbegrip zal creeëren voor je eigen situatie in je directe omgeving.
En dat mannen anders omgaan hiermee dat is ook geen onbekende voor velen hier.
Ze moeten dan ook niet continu hormonen slikken en spuiten.
Wel zou ik je toch graag de raad geven om steun te zoeken, is het bij een vriendin of bij een familielid of professioneel. Je staat nog helemaal in het begin van de lijdensweg (ik hoop natuurlijk dat die niet zo lang is als velen hier). IUI is nog maar het begin, de tijd ervoor durfde ik zelfs nog niet eens meerekenen. Als je het nu al zo moeilijk hebt zal het vrees ik nog slechter worden eens je met ivf zou starten. Al hoop ik echt van harte dat je zover niet moet gaan.
Probeer misschien duidelijk te verwoorden hoe jij je voelt en waar je zo schrik voor hebt aan je omgeving. Pas dan zullen ze echt kunnen met je gevoelens rekening houden.
Ikzelf heb 3.5 jaar in de MMM meegedraaid en 4 keer heb ik moeten slikken van schoonzussen dat ze zwanger waar voor mij hoewel ik de oudste ben. De laatste twee keer ben ik niet meegeweest naar de babyborrels omdat ik het ook te moeilijk had maar ik heb hen wel duidelijk uitgelegd waarom ik er niet kon bijzijn. Dit werd me nooit kwalijk genomen achteraf.
En uiteindelijk heb ik ook na 10 embryoterugplaatsingen ook eens kunnen meedelen dat ik zwanger was.
In mijn familiekring heb ik niet de echte steun gevonden die mij door de behandelingen geholpen heeft. Dat vond ik jammer maar je kan helaas niet iemand daartoe verplichten. Gelukkig vond ik in mijn buurvrouw en 1 vriendin wel de luisterende oren.
Zelfs mijn eigen ma heeft mij na mijn miskraam pas na 2 weken gebeld om te vragen hoe het was.
hier heb ik ook geleerd om frustraties van me af te schrijven en steun te vinden want tis pas als je er echt mee te maken hebt dat je kunt begrijpen hoe intens alles is.
Veel succes zou ik zeggen en probeer toch een beetje te relativeren. Je maakt het jezelf anders maar nog meer moeilijk.

[Kimmie01]

Flien, erg dat je familie je niet gesteund heeft, ook niet na je miskraam Dat is toch het minste wat je kan verwachten. Mijn ouders wisten ook bv dat we bezig waren met behandelingen en ze vonden dat wel erg maar nooit hebben ze erachter gevraagd hoe het is of hoe ik mij voelde, ik moest hun dat altijd zelf gaan vertellen.
Dan denk ik van, een kort telefoontje of een sms is toch ni veel gevraagd...
Terwijl een andere vriendin van mij na een follikelmeting of na een IUI telkens eens belde hoe het gegaan was. Dus persoonlijk vond ik dat ik aan vrienden ook meer steun had dan aan mijn eigen familie en zelfs mijn eigen partner. Die deed wel wat er moest gedaan worden en ging wel telkens mee naar de gynaecoloog maar er echt over babbelen dat niet. Toen zijn neef papa was geworden (bij hun was het direct gelukt) dan wou mijn vriend naar hun gaan op bezoek maar ik wou niet. Dan heb ik de volle laag gekregen dat ik onbeschoft was van niet te gaan terwijl ik hem duidelijk maakte dat ik het niet kon omdat ik het er moeilijk mee had. Wij waren reeds een jaar voor hun begonnen en waren nog niet zwanger. Dus begrip kreeg ik ook niet van hem. Vond dat wel erg.

Lie_29, dat was ook wel lelijk van je schoonzus om zomaar met IVF spuitjes en medicatie rond te strooien. Ook al was het als grap bedoeld, is totaal niet grappig. Ik zou pissed zijn. Het is alsof ze je uitlacht dus je hebt gelijk dat je afstand genomen hebt.

Ach ja, nogmaals de mensen die niet in onze situatie zitten of gezeten hebben snappen het toch niet dus er zal altijd wel onbegrip zijn. Dus Joni ik zou je situatie uitleggen tegen je schoonzus zodat ze weet wat jullie allemaal al doorgemaakt hebben. Als ze begrip toont en ze is eerst zwanger zal ze achteraf er hopelijk rekening mee houden en het niet in breed uitsmeren in je gezicht. En moest ze geen begrip tonen zou ik haar gewoon vermijden.

Succes met je IUI trouwens!

[flien]

Kimmie, ja je verwacht inderdaad wel steun van je familie hee. En tis niet dat ze er niet mee inzaten hoor bij mij. Ze durfden er gewoon nie achter vragen want garantie kwamen er dan tranen. En ze dachten waarschijnlijk door er niet achter te vragen dat ze mij dan geen pijn gingen doen alhoewel dat nu net het pijnlijke was voor mij.
Mijn buurvrouw smste dagelijks met de vraag naar een update op moeilijke momenten of tijdens wachtweken.
Mijn man was wel geduldig en vond het wel oke als ik niet naar babytjes meeging maar je kent mannen hee, die zijn toch van een andere soort. Bij mijn eerste mislukte iui en icsi heb ik nog eens op zijn schouder kunnen uithuilen, maar bij alle andere helaas niet.
Het heeft onze relatie helaas wel blijvend veranderd. Maargoed, hopelijk betert het nog met de jaren. Mijn icsi wondertje is ook nog maar 6 maand oud. Misschien is alles nog te vers.
En dat mannen van mars komen da was eigenlijk al langer geweten hee.

Toen mijn ene schoonzus verkondigde dat ze weer zwanger was deed ze dat doodleuk op een etentje. Ik ben toen al huilend naar de wc gelopen. Gans haar zwangerschap probeerden ze me te mijden. Om me nie te kwetsen zeker.
Wanneer mijn andere schoonzus dan ook zwanger was kwam zij het gelukkig eerst aan ons persoonlijk zeggen. Ook pijnlijk maar dan kon ik ongegegeneerd thuis een hoekje zoeken om te bleiten.
Ik vond die tweede manier persoonlijk toch aangenamer. Maar leuk zijn aankondigingen nooit. En das niet omdat je een ander da geluk niet gunt maar omdat je dat geluk ook zelf eens als eerste wil meemaken.

[flien]

Kimmie, ja je verwacht inderdaad wel steun van je familie hee. En tis niet dat ze er niet mee inzaten hoor bij mij. Ze durfden er gewoon nie achter vragen want garantie kwamen er dan tranen. En ze dachten waarschijnlijk door er niet achter te vragen dat ze mij dan geen pijn gingen doen alhoewel dat nu net het pijnlijke was voor mij.
Mijn buurvrouw smste dagelijks met de vraag naar een update op moeilijke momenten of tijdens wachtweken.
Mijn man was wel geduldig en vond het wel oke als ik niet naar babytjes meeging maar je kent mannen hee, die zijn toch van een andere soort. Bij mijn eerste mislukte iui en icsi heb ik nog eens op zijn schouder kunnen uithuilen, maar bij alle andere helaas niet.
Het heeft onze relatie helaas wel blijvend veranderd. Maargoed, hopelijk betert het nog met de jaren. Mijn icsi wondertje is ook nog maar 6 maand oud. Misschien is alles nog te vers.
En dat mannen van mars komen da was eigenlijk al langer geweten hee.

Toen mijn ene schoonzus verkondigde dat ze weer zwanger was deed ze dat doodleuk op een etentje. Ik ben toen al huilend naar de wc gelopen. Gans haar zwangerschap probeerden ze me te mijden. Om me nie te kwetsen zeker.
Wanneer mijn andere schoonzus dan ook zwanger was kwam zij het gelukkig eerst aan ons persoonlijk zeggen. Ook pijnlijk maar dan kon ik ongegegeneerd thuis een hoekje zoeken om te bleiten.
Ik vond die tweede manier persoonlijk toch aangenamer. Maar leuk zijn aankondigingen nooit. En das niet omdat je een ander da geluk niet gunt maar omdat je dat geluk ook zelf eens als eerste wil meemaken.

[Ahiha]

Voila Flien, dat vond ik ook altijd het beste.
Mijn zus en een collega hebben het mij apart verteld, voor 'de grote aankondiging'. Omdat ze begrepen dat ik het lastig had. En bij mijn zus zijn de tranen dat ook rijkelijk gevloeid (van beide kanten). Dit neemt niet weg dat ik wel blij was voor hen maar die eerste schok... Enja, de wereld zal helaas niet stoppen met kinderen krijgen tot jij zwanger bent... Zwangere buiken op straat vond ik ook altijd zo pijnlijk. Of het gepraat tussen collega's over de kids...
En dat jaloerse op de zwangere buiken... dat had ik na mijn bevalling ook nog. hihihihihi.

[flien]

ik heb da nu ook nog zu da nijdig zijn op zwangere buiken hoewel ik weet dat het niet meer voor mij zal zijn...
Kdenk dan altijd, zou het op de 'leuke' manier gegaan zijn of nie ? Want leuk kan je de MMM nie noemen.

[olivia79]

ik heb da nu ook nog zu da nijdig zijn op zwangere buiken hoewel ik weet dat het niet meer voor mij zal zijn...
Kdenk dan altijd, zou het op de 'leuke' manier gegaan zijn of nie ? Want leuk kan je de MMM nie noemen.

Hallo yoni en de rest,


Het lijkt mij zo een bekende situatie, erger als deze zich in de familie voordoet als dat een vriendin zwanger is. Ik heb het meegemaakt. Mijn gevoelens tegenover de nog niet officieele vriendin en laat staan schoonzus, zijn nog tot op de dag van vandaag niet verandert. Mijn schoonbroer kent zijn vriendin maar een aantal maanden, en dan wonen ze no niet samen, was ze al na 6 maanden zwanger van mijn schoonbroer. Begrijpen wie het kan, hoewel ze niet officieel in het land verblijft, nemen ze nog de onzekerheid op hun schouders. En het strafste is , mijn schoonmoeder steunt hen nog bij de beslissing, zonder pardon. Ik ben met mijn echtgenoot meer dan drie jaar gehuwd en sindsdien al aan het proberen om zwanger te geraken, twee jaar op natuurlijke wijze en nu iets meer dan negen maanden al met allerlei in icsi. Ik had sinds vorig jaar augustus een vermoeden dat ze al zwanger was. Ik ga zoals elk andere toch niet onopvallend met mijn gevoelens tegenover mijn echtgenot, en ook tegenover mijn schoonmoeder. Ik laat liever zien hoe ik mij voel en zeg altijd mijn mening, dus ook tegenover hem. Blij was ik zeker niet met de situatie. Ik probeer zo veel mogelijk als het kan familiefeesten te vermijden, ik kan het momenteel niet onder ogen zien . Een begrip van mijn schoonmoeder heb ik ook niet, mag wel niet klagen van mijn echtgenoot, hij steunt mij maar staat wel tussen twee zijden. Steun van vrienden daarvoor heb ik totaal niet nodig, al mijn vriendinen hebben hen kinderen op natuurlijke wijze gekregen, dus verwacht ook niet dat ze het ook begrepen.
Bij onze laatste poging in icsi had ik al een vermoeden dat die vriendin van mijn schoonbroer zwanger was, hoewel dat miijn schoonmoeder het mij niet mocht zeggen .
Natuurlijk hoop je zelf eerst zwanger te geraken, aangezien het jij eerder een officiele familielid bent. Aanvaarden moet men toch, maar het is pijnlijk.
Je doet je niets dan slecht met meer frustraties te zitten, het brengt niets dan miserie.
Laat ons hopen dat voor iedereen de gelukkige dag zou komen om het aan te kondigen dat wij ook moeders worden. Hopelijk brengt maand februari meer geluk voor ons, mijn echtgenot wordt dan geopereerd van spatader en tese.
Wens ieder veel succes in alles.

[maeske]

.

[Muse]

Ik voel me niet meer goed bij deze post... :-s

[Aria]

Hoi Yoni,

toen ik afgelopen zomer zwanger bleek voor de eerste keer vertelden we dat ook apetrots aan mijn (schoon)ouders. Bij beiden zou het het eerste kleinkind worden! Tot bleek dat mijn schoonzus (Nog maar een paar maandjes getrouwd toen) ook zwanger was en al een stukje verder dan mij. Ik vond dat op zich niet zo erg, tot ik een miskraam kreeg, maar haar zwangerschap wel vlot bleef gaan.

Ik heb niet zo een nauw contact met haar (Ze woont in een ander land), maar ik voelde mij vooral gefaald tegenover mijn schoonouders. Mijn man en ik waren immers al 3 jaar getrouwd en zij was nog maar net in het huwelijksbootje gestapt... Ondanks dat mijn man en ik bewust de eerste jaren van ons huwelijk niet aan kindjes wouden beginnen, deed dat toch pijn.

Ondertussen is ze nog voor haar eerste huwelijksverjaardag bevallen van een zoontje en hoewel ik mij over die jaloezie heb gezet en het haar en mijn schoonbroer echt gun, vertelde mijn man een week geleden toen hij zijn broer aan de lijn had over hoe zwaar ze het wel niet hadden met de pasgeborene en hoe moe ze beiden wel niet waren. (Moet je weten dat ze beiden niet werken...) Op zo`n momenten kan ik dan wel boos worden, omdat die oneerlijkheid dan zo scherp duidelijk wordt. Dan denk ik *Waar klaag je ins hemelsnaam over?*

Erg normaal die gevoelens, maar het is toch belangrijk van stapje voor stapje ons daarover te zetten. We mogen die gevoelens van jaloezie niet onze relaties laten kapotmaken of verzuren, denk ik... Erg moeilijk, maar we moeten dat toch proberen.

Liefs,
Aria

[mich75]

Hey iedereen,

Ik ben nieuw hier en zal m'n verhaal nog wel eens vertellen.
In het kort, ik ben bijna 39 en bijna 4 jaar bezig en hopen binnenkort ivf/icsi op te starten (wat niemand weet).

Maar nu komt dus het verhaal van de schoonzus (zus van mijn vriend). Zij heeft een dochter van 12 uit een vorige relatie, had dan een relatie van ongeveer 6 jaar en is dan alleen gaan wonen, maar bleef blijkbaar nog een lat-relatie onderhouden.
Begin januri kregen van mijn schoonma te horen dat de relatie definitief voorbij was en dat ze een eerste date had met iemand maar ze mocht het eigenlijk niet zeggen en weet verder niets. Diezelfde dag lezen we op fb dat ze een relatie heeft van de dag ervoor. Dus van voor die zogezegde eerste date. 2 weken later lezen we weeral op fb dat ze samen een kindje willen, weer iets later dat ze gaan samen wonen en dat ze willen trouwen, allemaal beslist binnen de maand dat ze samen waren. Aangezien dat ze ook al 35 is had ik zoiets van ze kan het wel willen maar daarom lukt het nog niet. In maart zijn ze gaan samen wonen.
Donderdag lezen we op fb dat ze een dochter verwachten in februari. Eerst was ik in shock, en toen begon ik te rekenen en had ik zoiets van als het voor februari is, dan is ze net zwanger en kunnen ze toch niet weten dat het een dochter wordt. Dus het gaat wsl over iets anders en ze willen de reacties zien. Maar hoewel ik dacht van het kan niet, toch een slapeloze nacht gehad en de volgende dag zat ik echt in de put. 's Avonds met mijn schoonma gebeld en die wist (weer) niets. Ze zei alleen dat ze telefoon had gehad van haar andere zoon om te vragen of het waar was wat op fb stond. Het blijft maar door m'n hoofd spoken ik geraak al het hele weekend niet vooruit en ik ben ondertussen bijna 100 % zeker dat ze zwanger is.
Mijn vriend was er ook niet goed van maar heeft zich er al overgezet. Waar hij mee zit ( en ik ook wel een beetje) is dat haar dochter, zijn petekind is. Zij zit in co-ouderschap, week om week. Mijn schoonzus haar vriend heeft een dochter van 3 en is enkel daar in het weekend (wel elk weekend). Op die paar maanden hebben we al gezien dat ze haar eigen dochter achteruit zet en dat ze haar "nieuwe" dochter alle aandacht geeft, dat gebeurde in haar vorige relatie ook. Dus wat gaat het zijn als er nog een kleintje bijkomt, een echte liefdesbaby (zo zullen zij het wel noemen).
Bij mij is het echt zo van waarom lukt het bij ons niet en bij hen direct en ook waarom het op fb gooien zonder de familie in te lichten. Mijn vriend begrijpt wel dat ik het nu al niet zie zitten om binnen 8 maand op kraambezoek te gaan en hij zegt dat hij wel alleen gaat gaan. Ik hoop dat we tegen die tijd zelf al zwanger zijn, maar wij gaan pas blij zijn als we echt een kindje hebben. Zwanger worden is een goede start maar pas als we het kindje in onze armen kunnen houden zullen we echt blij en gerust zijn.
Morgen op stap met mijn schoonouders, toch maar eens proberen uit te horen. Niet dat het iets verandert maar toch.

Sorry voor het verward verhaal maar ik ben nu eenmaal in de war.

Groetjes
Mich

[molly123]

Hallo,
Ik ben een vrouw van 29 jaar en wil graag aan kinderen beginnen met mijn man. We zijn er al jaren over bezig maar door omstandigheden is het er nog niet van gekomen. Nu hebben we deze beslissing genomen en willen we er ook helemaal voor gaan.
Toch brengt dit veel stress met zich mee voor mij aangezien mijn zus geen kinderen kan krijgen.
Ze heeft al veel pogingen gedaan maar tot nu toe nog altijd geen kindje. Ze zegt regelmatig dat ze dan toch hoopt dat ik ooit aan kinderen begin en dat ze zo dan toch kan genieten van een baby maar langs de andere kant kan ze geen kindjes zien. Foto's op Facebook, babyborrels,... dit is haar allemaal te veel.
Begrijpelijk natuurlijk!!! Ik probeer haar zo goed mogelijk te steunen maar uiteindelijk kan ik haar niet helpen.
Ik vraag me nu af wat ik het beste doe: vertel ik haar dat ik zwanger wil worden of niet? Ik denk dat het voor haar makkelijker is als ze ingelicht is, zodat ze de tijd krijgt om alles te verwerken.
Ik weet dat ze het er sowieso moeilijk mee gaat hebben en haar tijd gaat nodig hebben maar we hebben op dit moment een goede band en die wil ik zo houden! Ze is mijn steun en toeverlaat, mijn allerliefste grote zus.
Ik heb ook geen idee hoe ik het moet aanpakken. Doe ik het tijdens een etentje in een restaurant? Maar wat als ze dan begint te wenen? Of net thuis??
Iemand die me hiermee kan helpen? Ik wil het beste doen voor mijn zus.
Groetjes Mol

[Muse]

Hoi Molly, lief dat je zo bezorgd bent om je zus. Ik ken jullie uiteraard niet en op deze situatie is geen pasklaar antwoord. Wij kunnen alleen onze visie geven. Als ik in jouw plaats was, zou ik het zeker zeggen tegen je zus, maar in een 1-1-situatie op een heel kalm moment. Ik zou het niet ineen restaurant doen. Er ook niet echt iets gewichtigs van maken. Gewoon een gezellig zusjesgesprek. Misschien kan je eens vragen wanneer en hoe zij voelde dat ze klaar was om aan kindjes te beginnen, want dat jij ook wat kriebels begint te voelen, maar bvb ook bang bent dat het niet zo vanzelf kan gaan en dat je uiteraard ook met haar inzit.
Ik ben er vrij zeker van dat alles heel dubbel zal zijn voor je zus en zeker het moment dat je zwanger zal zijn. Langs de ene kant blij, langs de andere kant weer die confrontatie met wat ze zelf mist. Zo zou ik haar ook van dag 1 vertellen als het gelukt is en er ook weer niks 'big' van maken. Eerder haar inwijden in jouw geheimpje en haar laten mee denken hoe het aan jullie ouders te vertellen. Op die manier is ze betrokken, voorbereid en komen de klappen minder hard aan.
Allez, dat is mijn idee. Ik hoop dat er nog mensen reageren om zo een breder beeld te krijgen van hoe wij dat allemaal p verschillende manieren ervaren en zo kan jij dan beslissen wat het beste is voor jou en je zus en wat het beste bij haar past.