De Verdwaalde Ooievaar

Voor ik begin, met 'zij' bedoel ik vrouwen die nooit de angst hebben moeten voelen te eindigen als een moeder zonder kind, 'zij' zijn de gelukzakken die nooit een moment zelfs maar nagedacht hebben over hun eigen vruchtbaarheid, die zonder zorgen en gedoe gewoon zwanger worden, gezinnetje stichten en leven in zalige onwetendheid over het monster ' ongewenste kinderloosheid'

Zouden 'zij' ook in tranen uitbarsten bij het zien van hun man met hun adoptiezoontje die samen de geiten in de boomgaard eten geven? Met mijn schoteldoek in de hand, een zalig liedje dat uit de radio komt, kijk ik door mijn keukenraam en zie mijn mannetjes...en tevredenheid en ontroering overspoelt me bij het stilstaan bij dit alledaagse maar precious moment.
Dit dames en heren hier op dit forum, voor deze momenten ploeteren en vechten wij jaren maar 1 voordeel: wij zien ze later ook, die momenten. Zien 'zij' ze? Ik hoop het....

Mooi en zo intens, ontroerend.
Of 'zij' het altijd zien, ik weet het niet. Misschien kunnen we die groep niet allemaal over dezelfde kam scheren, denk ik, hoop ik. Want het zou bedroevend zijn als enkel 'wij' die kleine, prachtige en o zo belangrijke momenten zien en koesteren.
Dus ik denk, geloof en hoop dat velen van die 'zij' het ook zien zoals 'wij', al was het maar om die lieverds te laten voelen hoe belangrijk ze zijn, gewoon op zich, zonder alle drukte - rompslomp - afleiding - naschoolse activiteiten - presteren - ...
Mooi en hartverwarmend om te lezen dat er op sommige plekjes nog plaats is om intens te genieten, gewoon, van de meeste gewone dingen.

Prachtig gezegd!

wat een mooie post pixi!

Heel mooi:-).
Wij hebben er vorige week een extra klap bijgekregen.
Prinsesje is nu 8 weken oud (na 3 mk) en vorige week is bij mijn man teelbalkanker vastgesteld... Een helse week is voorbijgegaan, uiteindelijk hebben we vanochtend gelukkig het positieve nieuws gekregen dat de scans ok zijn (geen uitzaaiingen) en dat er geen behandeling met chemo meer nodig is (na verwijdering van de teelbal vorige week woensdag). Tranen met tuiten heb ik gehuild deze middag toen mijn man in zijn joggingbroek in de zetel in slaap viel met ons meisje in zijn armen. Ik had hem kunnen verliezen en ik had haar misschien nooit gehad. Je bent je zoveel bewuster van wat je hebt, je hebt er zo voor moeten vechten dat je het zoveel meer waardeert, ja zelfs de huiluurtjes:-).

Pimpampoentje, amai kant geloven dat je wel weer efkes een reality check en een ferme klap krijgt als dat hoort en meemaakt...geniet van je gezinnetje en koester elkaar...
En idd ' bewuster' van hoe fragiel en kostbaar geluk is, dat is het juiste woord

Ben zooooooo blij voor jullie, Pixi. Geniet met volle teugen van je prachtig gezin!

Enneuh... Hier ook vaak een krop in de keel en een ongelooflijke dankbaarheid dat we dit toch nog mogen meemaken na jaren miserie.