Ik zou aanvankelijk een gekende donor meepakken naar de kliniek, maar bij de eerste testjes die gedaan werden (sperma-, urine- en bloedonderzoek) bleek dat hij vrijwel onvruchtbaar was. Na lang wikken en wegen heb ik dan besloten om met een anonieme donor verder te gaan.
Wat losse gedachten van mij hieromtrent:
Gekende donor
- mogelijkheid om zelfinseminatie te doen (MAAR, dan ben je juridisch én medisch niet beschermd!!)
- een donor kan moeilijk voorspellen in welke mate hij zich gaat hechten (kan soms heftigere gevoelens met zich meebrengen dan verwacht)
- potentieel lastig verhaal dat er een biologische vader in het spel is die toch geen papa is
- kan moeilijk zijn voor een kind als de donor ook kinderen heeft die hij wél opvoedt ("waarom hen wel en mij niet?")
- onzeker hoe het contact gaat zijn tussen jou, het kindje, de donor
- kan geschikt zijn als beenmergdonor of zo als dat ooit nodig zou zijn
- stel dat jullie kindje karaktereigenschappen overerft van de donor, kan het mogelijkerwijs handig zijn als hij/zij daar met de donor over kan praten
- ...
Anonieme donor
- tijdens de puberteit kan de zoektocht naar de identiteit mogelijk moeilijker verlopen
- kind wordt voor een voldongen feit gezet: je gaat nooit je donor kennen. Dit kan ofwel frustrerend werken, ofwel net rust brengen
- er kunnen halfbrusjes zijn waar je nooit van op de hoogte gaat zijn
- het kan vaak langer duren vooraleer je aan het traject kan beginnen (i.v.m. de vooronderzoeken van de donor die nog moeten gebeuren)
- zolang kinderen van jongsaf aan goed ingelicht worden, hebben de meesten weinig problemen met een anonieme donor (dat lees je in wetenschappelijke artikels, maar ook op fora van donorkinderen)
- ...
Er zijn ook verschillende boeken/fora/artikels waarin je over dit thema kan lezen. Bij mij heeft dat wel geholpen. "Uit onbekende bron" is een boek dat ik zeker een aanrader vond!