Ons verhaal met veel verdriet, twijfels en angst. (KID)
Geplaatst: 21 oktober 2014, 8:44
Dit is ons verhaal, misschien een tikkeltje anders, maar met evenveel verdriet, twijfels en angst.
Enkele jaren geleden werd ik stapelverliefd op een man van 20 jaar ouder.
Dit was zeker niet gepland, maar het voelde fantastich en dat voelt zo nog steeds.
Na zeer veel twijfels en angst voor wat de buitenwereld zou denken, zijn we volop voor onze liefde gegaan.
En tot onze verbazing werd onze liefde door onze familie en vrienden warm onthaald.
Ondertussen zijn we enkele jaren verder en proberen we al een kleine twee jaar zwanger te worden.
Ikzelf heb altijd een kinderwens gehad.
Mijn man heeft al 2 volwassen kinderen uit een vorige relatie.
Maar bij hem is ook de wens naar een kind van ons gegroeid.
Toen we in april nog steeds niet zwanger waren, zijn we maar eens bij de gynaecoloog langs geweest.
Na het eerste spermastaal kregen we te horen dat er geen zaadcellen aanwezig waren.
Het voelde alsof de wereld rondom mij stil stond. Dit had ik helemaal niet verwacht.
Ik had rekening gehouden met misschien een minder goed staal (en dan zijn IVF of ICSI nog een optie),
maar "niets" betekende dat er niet veel opties meer waren.
Als ik terug denk aan de dagen die ten volgden dan ik allen maar zegen dat ik nog nooit zo'n intens verdriet heb gehad.
Ik had het gevoel dat ik aan ht rouwen was.
Aan het rouwen om een kinderwens die misschien nooit in vervulling zou komen.
Mijn man sloot zich af, bouwde een muur rondom zich en wist niet goed hoe hij met mijn verdriet moest omgaan.
Er volgden enkele zeer moeilijke dagen en weken.
Naar het werk gaan was niet zo evident. Probeer je verdriet maar te verbergen als je als vroedvrouw iedere minuut geconfronteerd wordt met de geboorte van een kind. Om ouders bij te staan bij op de meest belangrijke dag in hun leven, om hun geluk te delen en om dagelijks de vraag "Heeft u ook al kindjes?" weg te lachen.
In Juni besloten we dan om verder te gaan en zijn we op de dienst fertiliteit beland. Een heel raar gevoel om nu als patiënt op een dienst te komen waar ik 9 jaar geleden als student werkte.
Voor mijn man was dit ook geen evidente stap om te zetten.
Het tweede spermastaal gaf hetzelfde resultaat, nl "niets".
Dan maar over naar een TESE. Hier had mijn man het nog moeilijker mee. Hij was bang voor de operatie en had angst voor het resultaat en voor de mogelijke gevolgen voor onze relatie.
Enkele dagen voor de TESE zei mijn man plots: "Waarom gaan we niet voor donatie?"
Ik was geschrokken en wist niet hoe ik me hierbij moest voelen. Eigenlijk gaf hij me op die manier het grootste cadeau dat hij me ooit zou kunnen geven, maar anderzijds wou ik de hoop nog niet opgeven om via de TESE toch nog zaadcellen te vinden.
Een week voor mijn 30ste verjaardag kregen we het resultaat, nl. negatief.
Opnieuw stond de wereld stil. Opnieuw intens verdriet, maar 3 uur later stond ik terug op de materniteit moeders en kinderen te verzorgen. Mijn beste vriendin/collega was er gelukkig wel om mij op te vangen, maar toch...
Ondertussen zijn we 1 maand verder. We proberen ons leven terug op te nemen en we praten als koppel heel erg veel.
We zijn een weekje op vakantie gegaan en daar hebben we ontzettend van genoten.
Maar de grote vraag is "Wat nu?", "Gaan we voor KID of niet?"
Niemand in onze familie is op de hoogte. Mijn man is er nog niet klaar voor om het te vertellen.
Ik heb het hier wel moeilijk mee, want het is niet altijd gemakkelijk om toneel te spelen.
Ik heb het wel tegen enkele beste vriendinnen verteld omdat ik nood heb om erover te kunnen praten.
Mijn man twijfelt door dit alles ook heel sterk aan het feit of zijn kinderen biologisch wel zijn kinderen zijn.
Niet dat dit een verschil zou maken, maar het doet hem wel veel verdriet.
Ik en mijn man weten echt niet wat we nu moeten doen. We zijn eigenlijk wel bang van KID en de mogelijke gevolgen.
Ik heb zoveel vragen:
Gaat ons kind het ons later niet kwalijk nemen?
Gaat mijn man ons kind wel grraag zien of zal hij het eerder beschouwen als zijn stiefkind?
Wat zullen onze families en vrienden hier van denken?
Gaat de familie van mijn man ons kind wel graag zien?
Hoe gaan zijn kinderen reageren en gaan ze zelf niet twijfelen aan hun genetische band met hun vader?
Tegen wie vertel je het wel of niet?
Ik stel mezelf ook heel erg de vraag of ik niet te egoïstisch ben. Ik kan me op dit ogenblik geen leven zonder een kind voostellen, maar ik ben bang dat ik mijn kind al een veel te zware "rugzak" meegeef zelfs voordat het geboren wordt.
Namelijk, ik geef het een oudere papa, hij of zij zal er mee moeten leren leven dat het een donorkind is en daarbij komt ook nog dat zijn familie langs mijn kant ook genetisch niet zijn echte familie is.
Want dat komt er ook nog eens bij. Ik ben zelf als baby geadopteerd (eerst pleegzorg en nadien door hetzelfde gezin adoptie). Ik heb geweldige ouders en een geweldige grote broer. Ik ben ook groot gebracht als hun eigen kind en er is totaal geen verschil tusen mij en hun biologisch kind. Ik ken mijn biologische moeder en enkele van haar andere kinderen, maar heb er geen band mee. Ik weet niet wie mijn biologische vader is en ik heb ook geen behoefte om die te leren kennen.
Zelf heb ik nooit problemen gehad met deze situatie want ik ben opgegroeid bij liefdevolle ouders.
Maar mijn grote angst is hoe ik dit allemaal ooit aan ons kind zou moeten vertellen en zal hij of zij hier wel mee kunnen leven.
Liefde zal het zeker niet tekort komen, maar is dat voldoende?
Bedankt om mijn verhaal te willen lezen.
xxx
Enkele jaren geleden werd ik stapelverliefd op een man van 20 jaar ouder.
Dit was zeker niet gepland, maar het voelde fantastich en dat voelt zo nog steeds.
Na zeer veel twijfels en angst voor wat de buitenwereld zou denken, zijn we volop voor onze liefde gegaan.
En tot onze verbazing werd onze liefde door onze familie en vrienden warm onthaald.
Ondertussen zijn we enkele jaren verder en proberen we al een kleine twee jaar zwanger te worden.
Ikzelf heb altijd een kinderwens gehad.
Mijn man heeft al 2 volwassen kinderen uit een vorige relatie.
Maar bij hem is ook de wens naar een kind van ons gegroeid.
Toen we in april nog steeds niet zwanger waren, zijn we maar eens bij de gynaecoloog langs geweest.
Na het eerste spermastaal kregen we te horen dat er geen zaadcellen aanwezig waren.
Het voelde alsof de wereld rondom mij stil stond. Dit had ik helemaal niet verwacht.
Ik had rekening gehouden met misschien een minder goed staal (en dan zijn IVF of ICSI nog een optie),
maar "niets" betekende dat er niet veel opties meer waren.
Als ik terug denk aan de dagen die ten volgden dan ik allen maar zegen dat ik nog nooit zo'n intens verdriet heb gehad.
Ik had het gevoel dat ik aan ht rouwen was.
Aan het rouwen om een kinderwens die misschien nooit in vervulling zou komen.
Mijn man sloot zich af, bouwde een muur rondom zich en wist niet goed hoe hij met mijn verdriet moest omgaan.
Er volgden enkele zeer moeilijke dagen en weken.
Naar het werk gaan was niet zo evident. Probeer je verdriet maar te verbergen als je als vroedvrouw iedere minuut geconfronteerd wordt met de geboorte van een kind. Om ouders bij te staan bij op de meest belangrijke dag in hun leven, om hun geluk te delen en om dagelijks de vraag "Heeft u ook al kindjes?" weg te lachen.
In Juni besloten we dan om verder te gaan en zijn we op de dienst fertiliteit beland. Een heel raar gevoel om nu als patiënt op een dienst te komen waar ik 9 jaar geleden als student werkte.
Voor mijn man was dit ook geen evidente stap om te zetten.
Het tweede spermastaal gaf hetzelfde resultaat, nl "niets".
Dan maar over naar een TESE. Hier had mijn man het nog moeilijker mee. Hij was bang voor de operatie en had angst voor het resultaat en voor de mogelijke gevolgen voor onze relatie.
Enkele dagen voor de TESE zei mijn man plots: "Waarom gaan we niet voor donatie?"
Ik was geschrokken en wist niet hoe ik me hierbij moest voelen. Eigenlijk gaf hij me op die manier het grootste cadeau dat hij me ooit zou kunnen geven, maar anderzijds wou ik de hoop nog niet opgeven om via de TESE toch nog zaadcellen te vinden.
Een week voor mijn 30ste verjaardag kregen we het resultaat, nl. negatief.
Opnieuw stond de wereld stil. Opnieuw intens verdriet, maar 3 uur later stond ik terug op de materniteit moeders en kinderen te verzorgen. Mijn beste vriendin/collega was er gelukkig wel om mij op te vangen, maar toch...
Ondertussen zijn we 1 maand verder. We proberen ons leven terug op te nemen en we praten als koppel heel erg veel.
We zijn een weekje op vakantie gegaan en daar hebben we ontzettend van genoten.
Maar de grote vraag is "Wat nu?", "Gaan we voor KID of niet?"
Niemand in onze familie is op de hoogte. Mijn man is er nog niet klaar voor om het te vertellen.
Ik heb het hier wel moeilijk mee, want het is niet altijd gemakkelijk om toneel te spelen.
Ik heb het wel tegen enkele beste vriendinnen verteld omdat ik nood heb om erover te kunnen praten.
Mijn man twijfelt door dit alles ook heel sterk aan het feit of zijn kinderen biologisch wel zijn kinderen zijn.
Niet dat dit een verschil zou maken, maar het doet hem wel veel verdriet.
Ik en mijn man weten echt niet wat we nu moeten doen. We zijn eigenlijk wel bang van KID en de mogelijke gevolgen.
Ik heb zoveel vragen:
Gaat ons kind het ons later niet kwalijk nemen?
Gaat mijn man ons kind wel grraag zien of zal hij het eerder beschouwen als zijn stiefkind?
Wat zullen onze families en vrienden hier van denken?
Gaat de familie van mijn man ons kind wel graag zien?
Hoe gaan zijn kinderen reageren en gaan ze zelf niet twijfelen aan hun genetische band met hun vader?
Tegen wie vertel je het wel of niet?
Ik stel mezelf ook heel erg de vraag of ik niet te egoïstisch ben. Ik kan me op dit ogenblik geen leven zonder een kind voostellen, maar ik ben bang dat ik mijn kind al een veel te zware "rugzak" meegeef zelfs voordat het geboren wordt.
Namelijk, ik geef het een oudere papa, hij of zij zal er mee moeten leren leven dat het een donorkind is en daarbij komt ook nog dat zijn familie langs mijn kant ook genetisch niet zijn echte familie is.
Want dat komt er ook nog eens bij. Ik ben zelf als baby geadopteerd (eerst pleegzorg en nadien door hetzelfde gezin adoptie). Ik heb geweldige ouders en een geweldige grote broer. Ik ben ook groot gebracht als hun eigen kind en er is totaal geen verschil tusen mij en hun biologisch kind. Ik ken mijn biologische moeder en enkele van haar andere kinderen, maar heb er geen band mee. Ik weet niet wie mijn biologische vader is en ik heb ook geen behoefte om die te leren kennen.
Zelf heb ik nooit problemen gehad met deze situatie want ik ben opgegroeid bij liefdevolle ouders.
Maar mijn grote angst is hoe ik dit allemaal ooit aan ons kind zou moeten vertellen en zal hij of zij hier wel mee kunnen leven.
Liefde zal het zeker niet tekort komen, maar is dat voldoende?
Bedankt om mijn verhaal te willen lezen.
xxx