Ons verhaal met veel verdriet, twijfels en angst. (KID)

Spermadonatieforum
Forumregels
De Verdwaalde Ooievaar heeft intern meermaals de discussie gevoerd over het al dan niet toelaten van berichten over aanvraag of aanbod van donormateriaal. Ook de wetgeving hierrond is nog vrij dynamisch en actueel.

De Verdwaalde Ooievaar geeft de voorkeur aan het weren van deze oproepen, maar stelt vast dat deze hoe dan ook terugkomen in fora die hier niet voor bedoeld zijn.

Om deze reden werd een subforum voor aanbod/aanvraag van donormateriaal aangemaakt.

De Verdwaalde Ooievaar kan enkel waarschuwen voor de risico's die donatie via niet-officiële kanalen met zich meebrengt. Uit ervaringen weten wij immers dat naast een aantal goed bedoelende donors, er ook mensen zijn die hierin enkel financiële bedoelingen hebben, mensen die het niet nauw nemen met medische geschiedenis en hier al dan niet over liegen, mensen die vooral op zoek zijn naar het sexuele, enz.

Misbruik van andere fora zal streng gesanctioneerd worden.

-UPDATE- Omdat blijkt dat mensen toch respectloos andere fora blijven misbruiken voor oproepen omtrent donormateriaal, zullen de accounts van misbruikers meteen verwijderd worden. Er werd een apart forum aangemaakt, maak daar dan aub gebruik van.
Plaats reactie
Dipsy
Berichten: 1
Lid geworden op: 5 oktober 2014, 1:00

Ons verhaal met veel verdriet, twijfels en angst. (KID)

Bericht door Dipsy » 21 oktober 2014, 8:44

Dit is ons verhaal, misschien een tikkeltje anders, maar met evenveel verdriet, twijfels en angst.

Enkele jaren geleden werd ik stapelverliefd op een man van 20 jaar ouder.
Dit was zeker niet gepland, maar het voelde fantastich en dat voelt zo nog steeds.
Na zeer veel twijfels en angst voor wat de buitenwereld zou denken, zijn we volop voor onze liefde gegaan.
En tot onze verbazing werd onze liefde door onze familie en vrienden warm onthaald.

Ondertussen zijn we enkele jaren verder en proberen we al een kleine twee jaar zwanger te worden.
Ikzelf heb altijd een kinderwens gehad.
Mijn man heeft al 2 volwassen kinderen uit een vorige relatie.
Maar bij hem is ook de wens naar een kind van ons gegroeid.

Toen we in april nog steeds niet zwanger waren, zijn we maar eens bij de gynaecoloog langs geweest.
Na het eerste spermastaal kregen we te horen dat er geen zaadcellen aanwezig waren.
Het voelde alsof de wereld rondom mij stil stond. Dit had ik helemaal niet verwacht.
Ik had rekening gehouden met misschien een minder goed staal (en dan zijn IVF of ICSI nog een optie),
maar "niets" betekende dat er niet veel opties meer waren.

Als ik terug denk aan de dagen die ten volgden dan ik allen maar zegen dat ik nog nooit zo'n intens verdriet heb gehad.
Ik had het gevoel dat ik aan ht rouwen was.
Aan het rouwen om een kinderwens die misschien nooit in vervulling zou komen.
Mijn man sloot zich af, bouwde een muur rondom zich en wist niet goed hoe hij met mijn verdriet moest omgaan.

Er volgden enkele zeer moeilijke dagen en weken.
Naar het werk gaan was niet zo evident. Probeer je verdriet maar te verbergen als je als vroedvrouw iedere minuut geconfronteerd wordt met de geboorte van een kind. Om ouders bij te staan bij op de meest belangrijke dag in hun leven, om hun geluk te delen en om dagelijks de vraag "Heeft u ook al kindjes?" weg te lachen.

In Juni besloten we dan om verder te gaan en zijn we op de dienst fertiliteit beland. Een heel raar gevoel om nu als patiënt op een dienst te komen waar ik 9 jaar geleden als student werkte.
Voor mijn man was dit ook geen evidente stap om te zetten.

Het tweede spermastaal gaf hetzelfde resultaat, nl "niets".
Dan maar over naar een TESE. Hier had mijn man het nog moeilijker mee. Hij was bang voor de operatie en had angst voor het resultaat en voor de mogelijke gevolgen voor onze relatie.
Enkele dagen voor de TESE zei mijn man plots: "Waarom gaan we niet voor donatie?"
Ik was geschrokken en wist niet hoe ik me hierbij moest voelen. Eigenlijk gaf hij me op die manier het grootste cadeau dat hij me ooit zou kunnen geven, maar anderzijds wou ik de hoop nog niet opgeven om via de TESE toch nog zaadcellen te vinden.

Een week voor mijn 30ste verjaardag kregen we het resultaat, nl. negatief.
Opnieuw stond de wereld stil. Opnieuw intens verdriet, maar 3 uur later stond ik terug op de materniteit moeders en kinderen te verzorgen. Mijn beste vriendin/collega was er gelukkig wel om mij op te vangen, maar toch...

Ondertussen zijn we 1 maand verder. We proberen ons leven terug op te nemen en we praten als koppel heel erg veel.
We zijn een weekje op vakantie gegaan en daar hebben we ontzettend van genoten.
Maar de grote vraag is "Wat nu?", "Gaan we voor KID of niet?"

Niemand in onze familie is op de hoogte. Mijn man is er nog niet klaar voor om het te vertellen.
Ik heb het hier wel moeilijk mee, want het is niet altijd gemakkelijk om toneel te spelen.
Ik heb het wel tegen enkele beste vriendinnen verteld omdat ik nood heb om erover te kunnen praten.
Mijn man twijfelt door dit alles ook heel sterk aan het feit of zijn kinderen biologisch wel zijn kinderen zijn.
Niet dat dit een verschil zou maken, maar het doet hem wel veel verdriet.

Ik en mijn man weten echt niet wat we nu moeten doen. We zijn eigenlijk wel bang van KID en de mogelijke gevolgen.
Ik heb zoveel vragen:
Gaat ons kind het ons later niet kwalijk nemen?
Gaat mijn man ons kind wel grraag zien of zal hij het eerder beschouwen als zijn stiefkind?
Wat zullen onze families en vrienden hier van denken?
Gaat de familie van mijn man ons kind wel graag zien?
Hoe gaan zijn kinderen reageren en gaan ze zelf niet twijfelen aan hun genetische band met hun vader?
Tegen wie vertel je het wel of niet?

Ik stel mezelf ook heel erg de vraag of ik niet te egoïstisch ben. Ik kan me op dit ogenblik geen leven zonder een kind voostellen, maar ik ben bang dat ik mijn kind al een veel te zware "rugzak" meegeef zelfs voordat het geboren wordt.
Namelijk, ik geef het een oudere papa, hij of zij zal er mee moeten leren leven dat het een donorkind is en daarbij komt ook nog dat zijn familie langs mijn kant ook genetisch niet zijn echte familie is.
Want dat komt er ook nog eens bij. Ik ben zelf als baby geadopteerd (eerst pleegzorg en nadien door hetzelfde gezin adoptie). Ik heb geweldige ouders en een geweldige grote broer. Ik ben ook groot gebracht als hun eigen kind en er is totaal geen verschil tusen mij en hun biologisch kind. Ik ken mijn biologische moeder en enkele van haar andere kinderen, maar heb er geen band mee. Ik weet niet wie mijn biologische vader is en ik heb ook geen behoefte om die te leren kennen.
Zelf heb ik nooit problemen gehad met deze situatie want ik ben opgegroeid bij liefdevolle ouders.

Maar mijn grote angst is hoe ik dit allemaal ooit aan ons kind zou moeten vertellen en zal hij of zij hier wel mee kunnen leven.
Liefde zal het zeker niet tekort komen, maar is dat voldoende?

Bedankt om mijn verhaal te willen lezen.

xxx

Vraagtekens
Berichten: 2445
Lid geworden op: 17 augustus 2012, 10:43

Re: Ons verhaal met veel verdriet, twijfels en angst. (KID)

Bericht door Vraagtekens » 9 december 2014, 10:33

Lieve schat..

Heftig verhaal..

Heftig voor jullie beiden..

Idd gek dat er niets te vinden is en je man 2 kinderen heeft.
Erg voor hem.. Hij zal zich zeker de vraag stellen of het zijn kinderen echt wel zijn.. genetisch gezien dan..

Horen dat je samen geen kind kunt krijgen is verschrikkelijk heftig.. zeker als je beiden het wilt.
Kiezen voor donor is niet evident.
maar er zijn weinig alternatieven..
1) Geen kinderen
2) Donor
3) Adoptie

Wij hebben voor de donor optie gekozen.
Wel anoniem.. omdat we een belgische bank wouden.
Is eigen keuze.
Als je je kind toch de optie wil geven om later zijn genetische familie te zoeken/vinden
kan je kiezen voor niet anonieme donor. (elk ziekenhuis biedt die optie)

je uitleg over de 'rugzak' daar heb ik ook heel erg mee gezeten..
nu nog..
ik begrijp je wel..

Maar anderzijds is het ook zoals jij zegt (als adoptiekind) het gezin erg belangrijk.
Jij bent opgegroeid bij super goeie ouders en je bent gelukkig.
je hebt geen behoefte om je vader te leren kennen.
Als je je donorkindje in een hecht en warm gezin laat opgroeien.. gaat dat toch hetzelfde zijn?!

Mijn man stond sneller open voor donor dan ikzelf.
Ik vond het eerst een rare gedachte..
Het is van iemand anders.. ik moet sperma van iemand anders in mij laten brengen..
ik had schrik dat dat als bedrog zou aanvoelen.
Klinkt mss beetje gek..

Maar bij de eerste inseminatie voelde dat eigenlijk gewoon doodnormaal.
mijn man was erbij.. hield mijn hand vast en zij tegen mijn buik..
komaan zwemmertjes het eitje zoeken he!!
wreef over mijn buikje en al mijn twijfels waren weg..
Mijn man zou de ideale papa zijn voor ons kindje...

Helaas is het via KID niet gelukt maar wel via ICSI-D
Wij zijn nu een kleine vier maand fiere ouders van onze zoon.
Hij lijkt eigenlijk het meest op mijn man.. terwijl dat in principe niet kan :-)
Nog geen enkel moment hebben we het gevoel gehad van dit klopt niet..
het rugzak idee.. komt soms eens bij me op als ik alleen ben..
maar ons kind zal weten dat we dit hebben gedaan uit liefde..
omdat wij echt dolgraag een kind wouden.. en dat wij er jammer genoeg niet aan konden doen dat het biologisch van mijn man was..

je hebt daar boekjes voor omdat uit te leggen..
wij hebben ook besloten om eerlijk tegen ons kind te zijn al van kleinsaf..
wij hebben ook onze dichtste familie ingelicht.
zodat als ons kindje ooit bij hen is en zegt van mijn papa is donor
dat die mensen niet verbaasd kijken en hem schrik aanjagen..

je gaat best eens langs bij een fertiliteit psychologe..
die kan je zeker verder helpen..

sorry dat ik wat chaotisch ben in mijn uitleg..

veel succes en veel sterkte!
het komt goed en geloof me..
het is elke seconde waard op het moment dat je kleintje geboren wordt!
29j, 4 IUI-D Jette neg, 1 ICSI-D verse TP neg, 1 TP Cryo van ICSI-D 1 POSITIEF,
Mama van een super mooie jongen, 16-08-2014

kaat73
Berichten: 16
Lid geworden op: 8 augustus 2014, 20:23

Re: Ons verhaal met veel verdriet, twijfels en angst. (KID)

Bericht door kaat73 » 20 december 2014, 21:34

Vraagtekens schreef:Als je je kind toch de optie wil geven om later zijn genetische familie te zoeken/vinden kan je kiezen voor niet anonieme donor. (elk ziekenhuis biedt die optie)

Ik heb in bijna elk ziekenhuis in België navraag gedaan en nergens werken ze met niet-anonieme donors.
Indien dit toch mogelijk zou zijn, hoor ik het graag...
11/2017 1ste TP ECD dr Platteau, zwanger !

Morrisje
Berichten: 174
Lid geworden op: 11 mei 2014, 22:29

Re: Ons verhaal met veel verdriet, twijfels en angst. (KID)

Bericht door Morrisje » 29 december 2014, 15:07

kaat73 schreef:
Vraagtekens schreef:Als je je kind toch de optie wil geven om later zijn genetische familie te zoeken/vinden kan je kiezen voor niet anonieme donor. (elk ziekenhuis biedt die optie)

Ik heb in bijna elk ziekenhuis in België navraag gedaan en nergens werken ze met niet-anonieme donors.
Indien dit toch mogelijk zou zijn, hoor ik het graag...
Kaat73,

toch wel hoor. In Jette bijvoorbeeld werken ze met anonieme of niet anonieme donors. Van de eerste groep mag je hélemaal niets weten, en voor die tweede groep moeten wensouders zelf zorgen. Dan gaat het immers over een bekende donor die je zelf aanbrengt. Het is wel zo dat de wet inderdaad veranderd is, en je in het ziekenhuis geen donor meer kunt krijgen waarvan je wel enkele dingen mag weten.. Vroeger was dit wel zo, maar nu is het dus helemaal wit of zwart, en niet grijs!

Ik hoop dat je hier een beetje meer verder kunt!

Groetjes, Morrisje.
31j, 2,5j een kinderwens, 1,5j in behandeling. Pco & slechte visjes. Icsi 1: neg, icsi 2: neg, icsi 2.1: biochem zw, icsi 3: neg, icsi 4: neg, icsi 5: geen tp, icsi 5.1: neg, icsi 5.2: geen tp. ICSI 6 1ek Jette: neg. Icsi 7: jan 2015: zw van twins!

Gray Wolf
Berichten: 3
Lid geworden op: 16 november 2014, 3:27

Re: Ons verhaal met veel verdriet, twijfels en angst. (KID)

Bericht door Gray Wolf » 8 januari 2015, 1:42

Beste Dipsy,

Als ik het goed lees dan ben jijzelf eigenlijk het bewijs dat een geadopteerd kind perfect gelukkig kan zijn in zijn/haar nieuwe gezin, en er wel degelijk échte ouders, broers en zusters aan overhouden. Alles heeft te maken met hoe graag die mensen je zien.
Ik ben er zeker van dat jij je KIDje even graag gaat zien, en je man ook - vermits hijzelf met het voorstel is gekomen en bovendien zelf al natuurlijke kinderen heeft.
Dat van die zware rugzak, daar kan ik me wél iets bij voorstellen. Maar het ligt aan jezelf om die rugzak niet te vol met allerlei verwachtingen te stoppen. Een kindje komt er immers niet voor jou, maar het zal jou en je man wel hard nodig hebben, en jullie onvoorwaardelijk graag zien (pas met de pubertijd wil dat al eens anders lopen).

EKM81
Berichten: 249
Lid geworden op: 15 juli 2015, 16:57

Re: Ons verhaal met veel verdriet, twijfels en angst. (KID)

Bericht door EKM81 » 15 juli 2015, 23:19

Dipsy,

hoewel mijn situatie ergens ander is dan die van jou (relationeel gezien dan), herken ik me toch sterk in je verhaal…vooral in je vragen en twijfels!
Mijn vriend kreeg vorig jaar de diagnose 'Azoöspermie'. Zowel hij als ik hadden nooit gedacht dat hij onvruchtbaar zou zijn. Het feit dat we beiden nog jong zijn, had ik altijd als voordeel gezien, maar is nu dus echt van geen tel meer.
Uiteindelijk hebben we ook beslist om ons op de wachtlijst te plaatsen voor een anonieme donor. Omdat we het beiden echt goed willen doen, en ons toekomstig kindje de beste kansen willen geven, maak het ons soms onzeker. Die onzekerheid gaat gepaard met veel vragen! Jammer genoeg zijn er geen duizenden mensen die staan te springen om hun ervaringen te delen, vandaar dat ook ik hier al wat heb gelezen op dit forum, in de hoop wat antwoorden en ervaringen te vinden.
Ik hoop samen met jouw dat de stap richting KID er eentje wordt met een happy ending, ook al gaat dit gepaard met enkele hobbelige wegen.

Vraagtekens,

jouw verhaal geeft hoop :) ! Ik heb het al vaak gezegd tegen mijn vriend: je zal jezelf misschien nog herkennen in ons kindje, hoewel dit biologisch niet mogelijk is. Blijkbaar zit er toch ergens waarheid in… :)
stop Pil (maart 2013)
Wachtlijst KID (mei 2015)
6e IUI (juni 2016)
Juli 2016: ZWANGER!!
3 maart 2017: bevallen van een flinke zoon!
november 2020: start traject voor een brusje

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 4 gasten