De Verdwaalde Ooievaar

Hallo iedereen!

Ikzelf ben een alleenstaande vrouw die een kinderwens heeft, maar twijfelt over de 'beste' manier om dit te bereiken...

Ik vroeg me af of er soms iemand is die een spermadonor gevonden heeft via het forum... Of misschien zijn er donors die hun ervaring willen delen?
Hoe zijn jullie te werk gegaan?
Hoe is het afgelopen?
Wat zijn jullie ervaringen?

Alvast bedankt!

Groetjes,

Het laatste jaar ben ik nog weinig actief geweest als donor doch ik had de gewoonte om eerst via mail wat te babbelen zodat ik wist wat voor vlees ik in mij kuip had. Daarnaast is het ook belangrijk dat er een soort van click en je het gevoel hebt dat je elkaar kan vertrouwen. Daarna sprak ik eerst eens met de dame in kwestie om gewoon te babbelen en als de dame de samenwerking wou verderzetten, spraken wij datum, uur en locatie af. Zij bracht spuit en urinepotje mee en ik deed mijn job. En na het levering van het zaad was ik weg.

Dag Piepkonijn

Mijn inziens zijn er drie soorten 'donoren:' (1) geile onvolwassen jongens die doorgaans een week geleden hebben geregistreerd en die afspraken meestal niet nakomen, (2) studenten die voor de vergoeding in het ziekenhuis doneren en (3) betrokken mannen die werkelijk een goede daad willen verrichten. Aangezien je blijkbaar op zoek bent naar een donor, raad ik je aan om te proberen een type-3 te strikken.

Ik ben zelf een type-3 (neen, dit is geen aanbod) en ik reageerde zelf op zoekertjes die ik online vond (deverdwaaldeooievaar.be en bam-mam.nl). Meestal kreeg ik reactie terug al was dat ook niet altijd even serieus. Ik vond het toch ook altijd belangrijk om de zogenaamde 'klik' te voelen met de wensouders. Uiteindelijk geef je toch een beetje een kind van jezelf weg dus wil je wel dat die goed terecht komt. Een stabiele thuissituatie, een goed inkomen... dat zijn toch dingen die (voor mij) in die zoekertjes belangrijk waren voor de eerste screening. Ik heb nooit een rol willen spelen in het leven van het kind, maar vond het niet erg om later eventueel contact te hebben.

Ik denk dat ik, over een periode van 3 jaar, op een tiental zoekertjes heb gereageerd en alleen bij de laatste was er een klik. We mailden ongeveer een maand over en weer en besloten dat we elkaar wilden ontmoeten. We spraken af in de lobby van een hotel omdat het daar rustig is en je dus ongestoord kan babbelen. Een overvol terras leek ons geen leuke plaats om zoiets te bespreken. Die eerste ontmoeting vond ik heel erg eng en ongemakkelijk. Gelukkig waren zij vlotte babbelaars en we hadden een aangenaam en taboeloos (belangrijk) gesprek. Zij kwamen mij over als een heel normaal, aangenaam koppel. Ik voelde dat zij echt een behoefte hadden aan een kind en ik kon me niet voorstellen dat een kind bij hun slecht weg zou zijn. Ze hadden het goed overdacht en waren er gewoon klaar voor.

Wij kozen met drie resoluut voor de veiligste optie: de kliniek. Dat geeft je op juridisch en (belangrijk voor hen) ook op medisch vlak de beste garanties. De keuze ging naar het St. Elisabethziekenhuis in Tilburg waar men open staat voor dit soort donaties: een niet anonieme-donatie met een onbekende donor. Het traject is daar evenwel niet makkelijk als donor. Eerst moest je een proefstaal afgeven, je moet langs bij de fertiliteitsarts, bij het lab voor de SOA-testen en later ook nog eens bij de psycholoog (met partner indien van toepassing). Ik kan me voorstellen dat heel wat donors hierop afhaken, want het is een hele drempel waar je over moet. Maar, zoals gezegd, het geeft je garanties. En wij vonden dat belangrijk. Het gaat tenslotte om een kind...
Omdat zij graag betrokken wilden zijn en er nog wat administratie in orde gebracht moest worden, kwamen de wensouders ook naar mijn eerste afspraak bij de fertiliteitsarts en de afspraak voor het proefstaal. Heel awkward om in hun aanwezigheid met een potje naar het 'magische kamertje' gestuurd te worden, maar bon, dat kon er ook nog wel bij. Zij zagen er gelukkig de humor van in.
De voorkeur gaat in Tilburg uit naar verse donatie ('s ochtends de donatie, in de namiddag de inseminatie), maar omdat dit door mijn werk niet mogelijk was, kozen wij voor het koude traject. Ik ging in totaal vier keer doneren in het ziekenhuis (voorraadje aanleggen) en kreeg daarvoor gewoon een eerlijke kilometervergoeding aangezien het voor mij niet bij de deur was (afstand vonden we niet belangrijk).

Mijn partner was altijd op de hoogte en keurde het goed op voorwaarde dat zij niet betrokken worden. Onze afspraak bij de psycholoog bracht het plots heel wat dichter voor haar en ze kreeg twijfels. Omdat we toen al vrij ver waren in het traject, was dit voor de wensouders een behoorlijk klap, maar ze begrepen dat mijn relatie voor mij belangrijker was dan hun kinderwens. Ze stemden toe om nog eens ergens af te spreken; nu met mijn partner die hen tot dan toe nooit had willen ontmoeten. Dat was opnieuw een moeilijk gesprek, maar ook dat verliep uiteindelijk goed. Mijn partner had er opnieuw vertrouwen in en het traject liep voort.

De wensouders hadden hun zoekertje gepost in mei, ik reageerde begin juli en in de sinds oktober is de zwangerschap bij één van de wensmama's, na één poging, een feit. Sinds het heugelijke nieuws heb ik van hen niets meer gehoord; zoals afgesproken. Tenzij het kind het later wil, zal ik er nooit contact mee hebben. Voor mij is het geen last, maar je draagt het als donor wel met je mee.

Ik heb altijd gevonden dat iedereen recht heeft op kinderen en dat wil zeggen dat er sperma gedoneerd moet worden. Anders gaat dat eenvoudigweg niet. Ik vond het dan ook een morele plicht om donor te worden en ik vind dat nog altijd een legitieme keuze (andere donors zullen dit misschien anders zien). Ik wil het wel eenmalig houden.

Al vanaf het begin maakten de wensouders duidelijk dat ze twee kindjes wilden en graag van dezelfde donor. Het zouden halfbroertjes/of -zusjes moeten worden (de volgende zwangerschap bij de andere moeder) omdat hen dat de meest stabiele vorm leek. Mij niet gelaten. Ik stemde (onder voorbehoud natuurlijk) in en tot op heden zou ik niet weten waarom ik een volgende mail van hen zou negeren. Ik vond dit hele verhaal, hoe moeilijk ook, bijzonder positief. Wij (mijn partner en ik) hebben kunnen helpen bij de levens wens en het geluk van een ander koppel. Mooi toch?

Samengevat: ik vond hen, er was een klik, we kozen de moeilijke, maar veiligste weg en alles liep eigenlijk behoorlijk vlot.

Mooie post, Lucas.

heel fijn verhaal inderdaad Lucas,
hert is één van de vele mogelijkheden. helemaal akkoord dat je voor dat type-3 mannen moet gaan!
Piepkonijn
Ik kan je niet meteen zelf helpen,
maar heb net wel een facebookpagina gecreëerd, bedoeld om uitwisseling te stimuleren tussen mensen die al gelijkaardige projecten (bekende donor) hebben gedaan, ermee bezig zijn, of er mee willen beginnen. zelf ben ik ook een ervaringsdeskundige, ik ben samen met mijn partner mama van 2 zoontjes, met een donorpapa
ik hoop via mijn FB-pagina ook M/V's met een kinderwens, of met de bereidheid om donor te zijn, samen te brengen, en wie weet komen daar dan ooit kinderen van ...
interesse?
stuur een mail naar daarkomenkinderenvan@gmail.com
dan kan ik je uitnodigen voor de pagina.
de pagina is geheim, dus buitenstaanders zien geen berichten en zien ook niet dat je er lid van bent.
groeten en succes

daarkomenkinderenvan

Berichten: 1
Geregistreerd: ma maart 09, 2015 1:21 pm