Hallo,
Ik ben me de laatste tijd grondig aan het informeren hoe ik mijn kinderwens kan vervullen, omdat ik er de laatste tijd zwaar onder lijdt.
Binnenkort ga ik na een zware scheiding alleen wonen en momenteel heb ik eindelijk werk gevonden, waardoor mijn leven weer op de rails valt.
Alleen met mannen zit het me niet mee en ik heb besloten dat het inderdaad geen zin heeft om op een relatie te blijven hopen.
Volgens mijn psychologe zou het ook beter zijn dat ik het heft in eigen handen neem, dan me roekeloos in een volgende mislukkende relatie te storten.
Mijn gemis aan kinderen begint stilaan mijn leven over te nemen en daarom zou ik graag willen weten in welke fertiliteitscentra ik als alleenstaande terecht kan.
Ik ben momenteel gewoon er op uit om alle info te verzamelen, die ik kan verzamelen, om mezelf als alleenstaande moeder uit te slag te slaan.
De meeste van mijn vriendinnen zijn alleenstaande moeders, doordat de relatie met de vaders van hun kinderen misliep en als ik zie wat de gevolgen zijn van vast te zitten aan een foute vader, dan lijkt me dat al even slecht als er alleen voor komen te staan.
Mijn moeder zit me ook al heel mijn leven de fouten van mijn vader door te steken. Ik mag het niet met haar eens zijn, of ik ben net mijn vader. Ik mag eens geen glas drinken, of ik ben ook een alcoholist als hij en dergelijke ... Ze heeft blijkbaar het feit dat ze met een foute man samen geleefd heeft, ook niet verteerd.
Dikwijls ontmoet ik ook mannen, waarvan ik denk: zo een vader wil ik mijn kind ook niet aandoen.
Ik heb lang genoeg getwijfeld of ik een kind zonder vader op de wereld wil zetten, maar ik heb genoeg de gevolgen van foute vaders ondervonden, waardoor ik het gevoel krijg, dat ik liever tegen een kind zou zeggen: "Ik heb ook geen idee wie je vader was, maar hij was zo goed ervoor te zorgen, dat ik jou kan hebben. Als ik een man als hem getroffen zou hebben, zouden het wel geweten hebben."
Dus kan iemand me de adressen geven, zodat ik voldoende inlichtingen kan inwinnen en mezelf kan voorbereiden om vorm te geven aan mijn kinderwens.
Ik ben er gewoon uit, dat ik het mezelf nooit zou vergeven, als ik het niet geprobeerd zou hebben om een kind op te wereld te zetten. Alleen als de natuur er anders over zou beslissen, zou ik me er bij kunnen neerleggen dat ik kinderloos zou blijven, maar als ik op de juiste man moet wachten die komt pas als ik in menopauze ben ...
Waar kan je als alleenstaande terecht?
Forumregels
De Verdwaalde Ooievaar heeft intern meermaals de discussie gevoerd over het al dan niet toelaten van berichten over aanvraag of aanbod van donormateriaal. Ook de wetgeving hierrond is nog vrij dynamisch en actueel.
De Verdwaalde Ooievaar geeft de voorkeur aan het weren van deze oproepen, maar stelt vast dat deze hoe dan ook terugkomen in fora die hier niet voor bedoeld zijn.
Om deze reden werd een subforum voor aanbod/aanvraag van donormateriaal aangemaakt.
De Verdwaalde Ooievaar kan enkel waarschuwen voor de risico's die donatie via niet-officiële kanalen met zich meebrengt. Uit ervaringen weten wij immers dat naast een aantal goed bedoelende donors, er ook mensen zijn die hierin enkel financiële bedoelingen hebben, mensen die het niet nauw nemen met medische geschiedenis en hier al dan niet over liegen, mensen die vooral op zoek zijn naar het sexuele, enz.
Misbruik van andere fora zal streng gesanctioneerd worden.
-UPDATE- Omdat blijkt dat mensen toch respectloos andere fora blijven misbruiken voor oproepen omtrent donormateriaal, zullen de accounts van misbruikers meteen verwijderd worden. Er werd een apart forum aangemaakt, maak daar dan aub gebruik van.
De Verdwaalde Ooievaar heeft intern meermaals de discussie gevoerd over het al dan niet toelaten van berichten over aanvraag of aanbod van donormateriaal. Ook de wetgeving hierrond is nog vrij dynamisch en actueel.
De Verdwaalde Ooievaar geeft de voorkeur aan het weren van deze oproepen, maar stelt vast dat deze hoe dan ook terugkomen in fora die hier niet voor bedoeld zijn.
Om deze reden werd een subforum voor aanbod/aanvraag van donormateriaal aangemaakt.
De Verdwaalde Ooievaar kan enkel waarschuwen voor de risico's die donatie via niet-officiële kanalen met zich meebrengt. Uit ervaringen weten wij immers dat naast een aantal goed bedoelende donors, er ook mensen zijn die hierin enkel financiële bedoelingen hebben, mensen die het niet nauw nemen met medische geschiedenis en hier al dan niet over liegen, mensen die vooral op zoek zijn naar het sexuele, enz.
Misbruik van andere fora zal streng gesanctioneerd worden.
-UPDATE- Omdat blijkt dat mensen toch respectloos andere fora blijven misbruiken voor oproepen omtrent donormateriaal, zullen de accounts van misbruikers meteen verwijderd worden. Er werd een apart forum aangemaakt, maak daar dan aub gebruik van.
-
mindy
- Berichten: 38
- Lid geworden op: 10 augustus 2010, 19:14
-
Griesje
- Berichten: 2
- Lid geworden op: 5 oktober 2010, 20:58
Beste Mindy,
Ik ben reeds 3 jaar de trotse mama van een super-lieve dochter. Ik besliste om er alleen voor te gaan, en ik heb er nog steeds geen seconde spijt van gehad.
De tijd tussen de beslissing, de intake en het uiteindelijke zwanger zijn heeft een hele tijd in beslag genomen, maar achteraf neem je dat er graag bij.
Ik was in 'behandeling' bij het gynecologisch centrum in Gent. Ik ben daar heel tevreden over. Ik vind dat ze daar echt naar je luisteren en met je meeleven. Ik ken ondertussen andere mensen die daar in behandeling zijn/waren en zij zijn allemaal dezelfde mening toegedaan.
Hopelijk heb ik je een beetje verder kunnen helpen. Als je nog vragen hebt, stel ze gerust.
Veel succes
Griet
Ik ben reeds 3 jaar de trotse mama van een super-lieve dochter. Ik besliste om er alleen voor te gaan, en ik heb er nog steeds geen seconde spijt van gehad.
De tijd tussen de beslissing, de intake en het uiteindelijke zwanger zijn heeft een hele tijd in beslag genomen, maar achteraf neem je dat er graag bij.
Ik was in 'behandeling' bij het gynecologisch centrum in Gent. Ik ben daar heel tevreden over. Ik vind dat ze daar echt naar je luisteren en met je meeleven. Ik ken ondertussen andere mensen die daar in behandeling zijn/waren en zij zijn allemaal dezelfde mening toegedaan.
Hopelijk heb ik je een beetje verder kunnen helpen. Als je nog vragen hebt, stel ze gerust.
Veel succes
Griet
-
mietje
- Berichten: 521
- Lid geworden op: 30 juli 2010, 12:32
Hoi Mindy,
Ik ben ook een alleenstaande sedert een paar maanden en kan me goed vinden in je verhaal hoor,mijn ex partner was ondanks zijn leeftijd nog altijd niet klaar of heeft schrik om met kinderen te starten,ikzelf heb toch sedert mijn 30ste een groot verlangen naar een kind en wordt er binnenkort 36 dus ik heb ook al dikwijls het gevoel gehad dat ik al véél tijd heb verloren door te wachten en te hopen dat mijn partner zich eindelijk eens wil engageren voor een gezin!Dus ik ben net zoals jij ook gestart met mij te informeren,ben al eens gaan luisteren in fertiliteitskliniek van Brugge,bij een dokter in Kortijk en binnen 2weken ga ik nog eens naar St.Lucas in gent,en dan de knoop doorhakken waar ik wil starten
want tegen dat je uiteindelijk kan beginnen ben je weer een paar maanden verder..
véél succes bij je informatieronde hé!
Ik ben ook een alleenstaande sedert een paar maanden en kan me goed vinden in je verhaal hoor,mijn ex partner was ondanks zijn leeftijd nog altijd niet klaar of heeft schrik om met kinderen te starten,ikzelf heb toch sedert mijn 30ste een groot verlangen naar een kind en wordt er binnenkort 36 dus ik heb ook al dikwijls het gevoel gehad dat ik al véél tijd heb verloren door te wachten en te hopen dat mijn partner zich eindelijk eens wil engageren voor een gezin!Dus ik ben net zoals jij ook gestart met mij te informeren,ben al eens gaan luisteren in fertiliteitskliniek van Brugge,bij een dokter in Kortijk en binnen 2weken ga ik nog eens naar St.Lucas in gent,en dan de knoop doorhakken waar ik wil starten
want tegen dat je uiteindelijk kan beginnen ben je weer een paar maanden verder..
véél succes bij je informatieronde hé!-
mindy
- Berichten: 38
- Lid geworden op: 10 augustus 2010, 19:14
Hoi mietje! Onze verhalen zijn toch zo herkenbaar. Op mijn 21 ste leerde ik een 10 jaar oudere man kennen, die maar continu over de kinderen van zijn vorige partners bleef spreken en ik kreeg echt de indruk dat hij van kinderen hield.
Eerste klap: hij bleek onvruchtbaar te zijn. Toen ik in de 20 was, legde ik me daar bij neer. Per slot van rekening ging ik er van uit dat mijn relatie prima liep.
Maar toen ik 30 werd, begon mijn kinderwens toch echt de kop op te steken en mijn relatie verliep niet meer zoals ik het gewenst had.
Door omstandigheden, is de persoonlijkheid van mijn man drastisch veranderd en begon de lieve, trouwe man, die ik eerst had, hoe langer hoe agressiever tegenover mij te worden.
Op een gegeven moment was ik 5 dagen over tijd en ik weet zeker dat ik mijn man nooit bedrogen had. Persoonlijk zal ik nooit weten of ik toen zwanger was, of gewoon overtijd.
Mijn man begon me van overspel te betichten en eiste een abortus, terwijl ik nog niet eens iets zeker wist. Toen verloor hij de pedalen en sloeg hij me zo hard in elkaar, dat ik iets later een zware bloeding deed.
Daarna kreeg ik nog meer klappen en raakte hij me met geen stokken meer aan. Ik had altijd de indruk dat hij zei dat hij geen kinderen wou, omdat hij er geen kon krijgen en excuses zocht om zich er bij neer te leggen, want in het begin waren kinderen wel bespreekbaar.
Nu weet ik dat hij kinderen haat en vrouwen ook. Ik was huisvrouw en ben op mijn 30ste kunnen gaan lopen voor mijn leven.
Omdat ik zonder inkomen of iets op straat stond, ben ik terug bij mijn moeder ingetrokken, maar met haar klikt het ook niet altijd.
Ondertussen ben ik 33 en geraakt de scheiding maar niet uit de voeten, omdat hij alles doet om mijn leven nog te boycotten, gewoon uit een pure, blinde haat, waarvan ik opgegeven heb het te begrijpen.
Mij lijkt het of mijn leven nog moet beginnen, op een leeftijd dat ik gesettled moest zijn en mijn klokje blijft maar tikken.
Ondertussen heb ik werk gevonden, maar het is maar een tijdelijk contract, maar binnenkort heb ik een woning waar ik terecht kan, alhoewel ik vrees dat het te klein gaat worden met een kind erbij en ik op een OCMW uitkering aangewezen ben, als ik geen vast werk vind.
Dus blijf ik maar hopen op een vaste job en dat ik een kind zou kunnen hebben.
Eerste klap: hij bleek onvruchtbaar te zijn. Toen ik in de 20 was, legde ik me daar bij neer. Per slot van rekening ging ik er van uit dat mijn relatie prima liep.
Maar toen ik 30 werd, begon mijn kinderwens toch echt de kop op te steken en mijn relatie verliep niet meer zoals ik het gewenst had.
Door omstandigheden, is de persoonlijkheid van mijn man drastisch veranderd en begon de lieve, trouwe man, die ik eerst had, hoe langer hoe agressiever tegenover mij te worden.
Op een gegeven moment was ik 5 dagen over tijd en ik weet zeker dat ik mijn man nooit bedrogen had. Persoonlijk zal ik nooit weten of ik toen zwanger was, of gewoon overtijd.
Mijn man begon me van overspel te betichten en eiste een abortus, terwijl ik nog niet eens iets zeker wist. Toen verloor hij de pedalen en sloeg hij me zo hard in elkaar, dat ik iets later een zware bloeding deed.
Daarna kreeg ik nog meer klappen en raakte hij me met geen stokken meer aan. Ik had altijd de indruk dat hij zei dat hij geen kinderen wou, omdat hij er geen kon krijgen en excuses zocht om zich er bij neer te leggen, want in het begin waren kinderen wel bespreekbaar.
Nu weet ik dat hij kinderen haat en vrouwen ook. Ik was huisvrouw en ben op mijn 30ste kunnen gaan lopen voor mijn leven.
Omdat ik zonder inkomen of iets op straat stond, ben ik terug bij mijn moeder ingetrokken, maar met haar klikt het ook niet altijd.
Ondertussen ben ik 33 en geraakt de scheiding maar niet uit de voeten, omdat hij alles doet om mijn leven nog te boycotten, gewoon uit een pure, blinde haat, waarvan ik opgegeven heb het te begrijpen.
Mij lijkt het of mijn leven nog moet beginnen, op een leeftijd dat ik gesettled moest zijn en mijn klokje blijft maar tikken.
Ondertussen heb ik werk gevonden, maar het is maar een tijdelijk contract, maar binnenkort heb ik een woning waar ik terecht kan, alhoewel ik vrees dat het te klein gaat worden met een kind erbij en ik op een OCMW uitkering aangewezen ben, als ik geen vast werk vind.
Dus blijf ik maar hopen op een vaste job en dat ik een kind zou kunnen hebben.
-
ingrid1
- Berichten: 50
- Lid geworden op: 6 juli 2009, 22:24
Hallo,
Ik ben alleenstaande mama van een zoontje na behandelingen in Jette, daar behandelen ze dus ook.
Er is ook een mailinglijst BAM waar we mailen met mensen die voor, tijdens en na behandelingen staan. Hiervoor stuur je een mailtje naar DVO.
Alvst veel succes met jullie beslissing en dat jullie kinderwens snel mag uitkomen.
Ingrid
Ik ben alleenstaande mama van een zoontje na behandelingen in Jette, daar behandelen ze dus ook.
Er is ook een mailinglijst BAM waar we mailen met mensen die voor, tijdens en na behandelingen staan. Hiervoor stuur je een mailtje naar DVO.
Alvst veel succes met jullie beslissing en dat jullie kinderwens snel mag uitkomen.
Ingrid
-
Merel2
- Berichten: 30
- Lid geworden op: 13 september 2011, 20:39
Ingrid 1,
Heb een mail gestuurd naar DVO omdat ik ook alleenstaande mama ben en heel graag een tweede kindje zou willen. Van het eerste weet ik wie de papa is. Vorige week ben ik hem gaan vragen of hij spermadonnor wil zijn omdat mijn zoontje dan een echt broertje of zusje zou hebben. Jammergenoeg wil hij niet, en ondertussen heeft hij ook een vriendin. Als ik een kindje krijg van de spermabank zal het ene kindje wel weten wie zijn papa is en het tweede niet. Heb hier al uren over nagedacht wat ik moet doen. Is ech een moeilijke beslissing. Heb nog embryo's zitten, dus een pick up hoef ik niet meer te doen.
Heb een mail gestuurd naar DVO omdat ik ook alleenstaande mama ben en heel graag een tweede kindje zou willen. Van het eerste weet ik wie de papa is. Vorige week ben ik hem gaan vragen of hij spermadonnor wil zijn omdat mijn zoontje dan een echt broertje of zusje zou hebben. Jammergenoeg wil hij niet, en ondertussen heeft hij ook een vriendin. Als ik een kindje krijg van de spermabank zal het ene kindje wel weten wie zijn papa is en het tweede niet. Heb hier al uren over nagedacht wat ik moet doen. Is ech een moeilijke beslissing. Heb nog embryo's zitten, dus een pick up hoef ik niet meer te doen.
-
kreeftje
- Berichten: 1
- Lid geworden op: 15 september 2011, 12:55
ik heb mij op het forum geregistreerd omdat ook ik alleenstaande mama wil worden. Ik ben nu 33 jaar en ik wil allang kinderen maar mijn toenmalige vriend was er nooit klaar voor.
Uiteindelijk, na een relatie van 9 jaar, ging het langs geen kanten meer tussen ons en is het ondertussen al twee jaar gedaan. Ik ben uit de put geklommen en heb mijn eigen leven weer in handen genomen. Heb een huis verbouwd en nu alles bijna in zijn plooi valt, ik alles gewikt en gewogen heb, voel ik er mij echt klaar voor om er alleen aan te beginnen.
Zitten wachten en hopen op een nieuwe relatie die dan ook nog blijft duren, dat zie ik echt niet zitten.
Ik heb diabetes en liet eind vorig jaar een insulinepomp steken zodat alles perfect kan geregeld worden. Ik zit bijna aan de perfecte waarden dus mag ik bijna starten met de procedure.
Thuis moet ik het nog vertellen dat ik er alleen voor ga maar ik denk dat ze daar al grotendeels vanuit gaan. Het duurde lang eer ik een vaste relatie had en toen zei ik al de hele tijd van : ik word BOM. Ook het laten plaatsen van de insulinepomp was al een teken.
Mijn vrienden zijn wel op de hoogte en ze zeggen allemaal dat ik het heel goed ga doen.
Ik babysit al van mijn 12 jaar dus heb al redelijk wat ervaring met kinderen. Ze weten ook dat ik een sterke persoonlijkheid heb en zeggen ook allemaal dat, als het mij even teveel wordt, mijn kind altijd eens een dag of nacht naar daar mag doen zodat ik weer wat op mijn positieven kan komen want dat het zwaar zal zijn, besef ik maar al te goed.
Ook een homovriend is op de hoogte en die liet vallen van eventueel spermadonor te willen zijn en dan iets van co-ouderschap uit te werken maar een belangrijke reden dat ik er alleen wil aan beginnen is : liever alleen dan met iemand waarna de relatie stukloopt en het kind van hot naar her gesleept wordt. Als ik dan voor co-ouderschap zou kiezen met die homovriend, dat wordt dat kind ook hele tijd over en weer gesleept. Ok, tegenwoordig zitten veel kinderen in die situatie maar dat zou ik mijn kind dus niet graag aandoen. En waar trek je dan ook de grens, zoals gezamenlijke verjaardagsfeestjes met dan ook hem en zijn familie erbij of niet enz.
Voor het psychologisch gesprek ben ik eerlijk gezegd niet bang. Ik heb een goeie job, heb een eigendom, heb goeie vrienden en ouders rond mij ...
in tussentijd ga ik heel het forum hier eens uitpluizen
Uiteindelijk, na een relatie van 9 jaar, ging het langs geen kanten meer tussen ons en is het ondertussen al twee jaar gedaan. Ik ben uit de put geklommen en heb mijn eigen leven weer in handen genomen. Heb een huis verbouwd en nu alles bijna in zijn plooi valt, ik alles gewikt en gewogen heb, voel ik er mij echt klaar voor om er alleen aan te beginnen.
Zitten wachten en hopen op een nieuwe relatie die dan ook nog blijft duren, dat zie ik echt niet zitten.
Ik heb diabetes en liet eind vorig jaar een insulinepomp steken zodat alles perfect kan geregeld worden. Ik zit bijna aan de perfecte waarden dus mag ik bijna starten met de procedure.
Thuis moet ik het nog vertellen dat ik er alleen voor ga maar ik denk dat ze daar al grotendeels vanuit gaan. Het duurde lang eer ik een vaste relatie had en toen zei ik al de hele tijd van : ik word BOM. Ook het laten plaatsen van de insulinepomp was al een teken.
Mijn vrienden zijn wel op de hoogte en ze zeggen allemaal dat ik het heel goed ga doen.
Ik babysit al van mijn 12 jaar dus heb al redelijk wat ervaring met kinderen. Ze weten ook dat ik een sterke persoonlijkheid heb en zeggen ook allemaal dat, als het mij even teveel wordt, mijn kind altijd eens een dag of nacht naar daar mag doen zodat ik weer wat op mijn positieven kan komen want dat het zwaar zal zijn, besef ik maar al te goed.
Ook een homovriend is op de hoogte en die liet vallen van eventueel spermadonor te willen zijn en dan iets van co-ouderschap uit te werken maar een belangrijke reden dat ik er alleen wil aan beginnen is : liever alleen dan met iemand waarna de relatie stukloopt en het kind van hot naar her gesleept wordt. Als ik dan voor co-ouderschap zou kiezen met die homovriend, dat wordt dat kind ook hele tijd over en weer gesleept. Ok, tegenwoordig zitten veel kinderen in die situatie maar dat zou ik mijn kind dus niet graag aandoen. En waar trek je dan ook de grens, zoals gezamenlijke verjaardagsfeestjes met dan ook hem en zijn familie erbij of niet enz.
Voor het psychologisch gesprek ben ik eerlijk gezegd niet bang. Ik heb een goeie job, heb een eigendom, heb goeie vrienden en ouders rond mij ...
in tussentijd ga ik heel het forum hier eens uitpluizen
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 24 gasten