Hoe omgaan met ...

[knorretje]

Hallo iedereen,

Sinds begin dit jaar weten we dat we enkel beroep kunnen doen op een spermadonor om een kind te hebben van ons 2. In februari (na de TESE) hebben we vernomen dat mijn vriend geen zaadcellen aanmaakt. Heel hard om te horen. Sindsdien hebben we heel moeilijke periodes. We zijn snel geraakt, hebben veel discussies, ... Hij voelt zich schuldig. We zijn erg verdrietig sinds het slechte nieuws. We zijn al 1 x naar een psycholoog geweest. Voor mij was dit echt positief, mijn vriend wil niet meer gaan. Hij wil met niemand praten. Hij wil ook geen kind van een donor. Hij heeft het echt heel moeilijk om zijn gevoelens te uiten. Hij is nu ook geen echte prater Ik weet niet meer wat ik moet doen om hem toch positief te krijgen over KID. Hij ziet enkel de negatieve kanten. Ik wil doodgraag een kind en kan me eigenlijk geen leven voorstellen zonder kind. We moeten er natuurlijk allebei klaar voor zijn.
Hoe kunnen we dit het beste verwerken? Ik voel me soms zo verloren
Iemand raad of advies? Ervaringen?

[Lucas]

Beste Knorretje
Een kind kunnen verwekken is het summum van de mannelijkheid. Horen dat je dat niet kunt, is een zware emotionele klap voor hem. De man komt op dat moment in een soort rouwproces waarin hij uiteindelijk zal moeten leren aanvaarden dat hij geen kinderen kan verwekken. Dit proces kan best lang duren en is voor iedereen anders.

Mijn eerste tip is vooral: geef je vriend tijd en ruimte om het op zijn eigen manier te verwerken. Als hij geen prater is, probeer hem dan ook niet te laten praten. Sommige mensen verwerken dingen door er zelf over na te denken.

Mijn tweede tip is: probeer je eigen kinderwens (die ongetwijfeld eindeloos groot is) even te begraven. Je vriend wil ook een kind en elk gesprek erover zal hem misschien weer aan zijn gebrek herinneren. Dit zal voor jou heel erg moeilijk zijn, maar probeer te wachten tot hij zelf weer over kinderen begint. Als het voor jou een positieve ervaring was, dan kan je misschien zelf (alleen) blijven gaan. Zo kan je praten over hoe je het best met je man kan omgaan. Eén partner in therapie is ook zinvol.

Samengevat (maar wie ben ik nu helemaal): Laat het hele gebeuren eventjes op zijn beloop. Als jullie relatie sterk genoeg is om aan kinderen te willen beginnen, dan zal ze dit ook wel overleven.

[knorretje]

Hallo Lucas,

Bedankt voor je reactie.
Ik zal mijn best doen om hem tijd te geven en hem proberen te begrijpen al is het niet altijd even gemakkelijk. Ik hoop dat we hier doorkomen.
Tijd zal raad brengen hoop ik

[mindy]

Hoi, ik ben jaren samen geweest met een man die vruchtbaar zou moeten geweest zijn door zijn verleden, maar waarbij de vruchtbaarheid zich nog kon herstellen, al was die kans klein.

Toen ik hem leerde kennen, was ik nog erg jong en dacht ik niet meteen aan kinderen. Pas later ben ik te weten gekomen dat hij echt geen kinderen wou en nog minder als ze niet van hem zouden zijn.

Onze relatie is op de klippen gelopen en ik heb ondertussen nog steeds geen man gevonden die kinderen wil, maar dit even terzijde.

Ik ga er van uit dat je vriend ook kinderen wil en het moeilijk kan verkroppen dat hij er geen kan krijgen en jij wil er dolgraag, maar hij kan ze je niet geven.

Vermoedelijk loopt hij nu ook over van de onzekerheden en belangrijk is dat je hem duidelijk maakt dat je nog van hem houdt. Per slot van rekening kan jij hem laten vallen voor een man die wel vruchtbaar is en kan jouw wens wel in vervulling gaan, maar die van hem niet.

Misschien klink ik een beetje raar, maar jij zegt dat KID de enige optie is om kinderen te krijgen. Voor jou is dat de enige manier om zwanger te geraken en bij je partner te blijven, maar toch creëer je hiermee een onevenwicht in de relatie: dat kind zal biologisch van jou zijn, maar niet van hem. Onderschat niet welke gevolgen dit kan hebben. Jouw vriend kan onbewust en ongewenst altijd wel een beetje anders tegenover dat kind staan, dan je zou hopen.

Niemand vraagt om jouw kinderwens op te geven, maar ik overwoog destijds in mijn geval een adoptie. Ik weet dat het een zware en dure procedure is, maar dan hebben jullie een kind, dat ook niet biologisch van jou is en trek je het onevenwicht daarmee weg. Daarbij geef je nog een kind een kans, dat anders misschien gedoemd was om ergens weg te kwijnen.

Probeer inderdaad eerst goed met hem te praten en je relatie terug goed op de rails te krijgen, voor je een drastische beslissing neemt.

In ieder geval wens ik jullie beide veel sterkte.

[Elif]

Knorretje,

Heel veel sterkte meid.
Een afschuwelijk nieuws wat je hebt gekregen.
EN ik hoop echt dat jullie er samen uitkomen.
Bij mij is het wel zo gelopen zoals Mindy schreef.
Ondanks dat ben ik heel blij met mijn keuze want mijn zoontje is mijn alles

[knorretje]

Hallo Mindy en Elif
Bedankt voor jullie reactie.
Ik hoop dat de tijd raad zal brengen. We hebben nog veel moeilijke periodes (is ook normaal denk ik). Ik zeg constant dat ik hem graag zie (ondanks dit "probleem"). Hij verdringt de gedachte altijd.
Hij wil er niet over babbelen (niet met mij, niet zijn ouders, niet de psycholoog). Ik hoop alleen dat hij dit kan verwerken.
Ik weet niet hoe ik hem anders kan helpen.
Hij wou dolgraag kinderen. Hij heeft 2 jaar geleden een gezinswagen gekocht voor "onze kinderen" 'zucht'
Ik weet wel dat KID zwaar is voor hem (en voor mij ook natuulijk) maar ik probeer hem te laten inzien dat 'ons kind' hem als vader gaat zien. Hij/zij weet niet beter. Mijn vriend zal er van het begin bij zijn, dat kan toch ook al een band scheppen. Vaderschap wil zeggen een kind opvoeden en graag zien, niet alleen het verwekken.
Adoptie is toch weer iets anders, vind ik. Daar ben je niet bij van in het prille begin. En ze houden geen rekening met het uiterlijk en andere kenmerken. Mijn vriend wil dat zo weinig mogelijk mensen weten dat hij 'onvruchtbaar' is. Dit zal iets moeilijker zijn bij adoptie (qua uiterlijke kenmerken dan).
Het leven kan toch moeilijk zijn
Bedankt voor jullie steun.

[Elif]

Knorretje.
DIkke knuffel!!
Ik ken ook mensen waar het wel goed bij is gegaan hoor.
Maar wat jij schrijft is mijn verhaal uhm 3 a 4 jaar geleden.
En ik ben er zeker mee eens dat verwekken niet alleen vader is.
Een echte man zou dit kindje als zijn kind gaan laten zien.
Het is allemaal zo moeilijk
Geef hem de tijd hoe moeilijk het ook voor jou is.
En ik weer precies hoe je je voelt.
Waarom moet alles soms zo moeilijk gaan heh

[Vraagtekens]

Hey Knorretje

Sorry dat ik het even vraag, maar is er een medische oorzaak van de onvruchtbaarheid, behandelingen van vroeger, ziekte,...

Mijn man is ook onvruchtbaar.
Hij is geboren geweest met kanker en wist dus van jong af aan dat de kans bestond op onvruchtbaarheid. De klap was voor ons dit jaar natuurlijk ook heel groot, omdat je toch altijd nog hoopt op positief nieuws. Mijn man wil er ook met niemand over praten, maar beseft wel dat kinderen in ons gezin past. Dat een leven zonder kinderen niet echt een optie is. Wij hebben getwijfeld over adoptie of donor. Eerst wou ik adoptie want ik wou het eigenlijk niet van een andere man in mijn lichaam hebben. Toen zei mijn man: Liefje, ik wil jou een zwangerschap en een kind dat ook jou genen draagt niet ontnemen. Tenslotte is het dan toch 50 % van ons, geen 100% maar toch voor meer dan de helft. (je kweekt ook beetje het karakter in de opvoeding). Ik denk persoonlijk dat je je man even de tijd moet geven om het te verwerken. Tenslotte is dit wel het meest mannelijke onderwerp van allemaal. Elke man is zo trots als zijn vrouw/vriendin zwanger is want dan hebben ze toch wel straf zaad of goed geschoten... Geef hem gewoon wat rust en ruimte. Je zult zien hij zal wel bijdraaien, wie weet zoekt hij stiekem info op,..

Het is en blijft hoe dan ook een keuze voor het leven. Ik denk dat hij gewoon heel zeker wilt zijn en misschien wel schrik heeft als jullie kindje dan mss zegt van jij bent mijn papa niet ofzo. Of dat jij dat tegen hem ooit zou zeggen. Misschien denkt hij dat hij niet evenveel rechten heeft over jullie kindje als jij. Terwijl dat dat gelijk staat aan een eigen biologisch kind.

gr
Vraagtekens

[maxari]

Amai Vraagtekens! Jou man verdient een hele grote - BRAVO, voor zijn beslissing! Dat was heel mooi/moedig van hem

[knorretje]

Hallo
Elif, bedankt voor de aanmoedigende woorden. Het is fijn om te praten met mensen die hetzelfde voelen als wij. Die onzekerheid is het moeilijkste om te dragen. Ik weet niet hoe mijn toekomst eruit zal zien maar ik kan hem niet forceren hé. Hij moet dit ook willen.
Ik stel me ook vaak de vraag: waarom moet het allemaal zo moeilijk zijn? Wij die zo graag kinderen willen moeten hemel en aarde bewegen om een kindje te mogen hebben en bij anderen gebeurt het bij wijze van spreken automatisch.
Het is allemaal niet eerlijk hé?

Hallo vraagtekens, bedankt voor je reactie. Ze hebben bij mijn vriend pas op 9-jarige leeftijd ontdekt dat hij een niet ingedaalde teelbal had. Dit is vrij laat. Hij is daar toen voor geopereerd maar er zijn complicaties geweest na de ingreep Er is ook een defect ontdekt bij de vorming van spermacellen. Hij kan dus geen spermacellen ontwikkelen.
Mijn vriend heeft vooral bang dat ons kind idd gaat zeggen dat hij niet de papa is Maar ik zeg hem vaak genoeg dat opvoeding en liefde geven veel belangrijker is dan het verwekken. Hij denkt veel te veel in procenten en dat is verkeerd. Ik hoop dat het toch gaat doordringen en dat hij toch verder wil. Tijd zal raad brengen.
En ik moet zeggen je man verdient echt wel een grote bravo zoals Maxari zegt. Ik hoop dat mijn vriend dit ook ooit zal zeggen
Bedankt voor jullie reacties. Het doet me deugd om ervaringen uit te wisselen met mensen die me begrijpen

[Vraagtekens]

Hey knorretje

Op dit forum heb ik ook een bestandje gevonden een pdf waar in staat over het vertellen en praten over. Echt wel eens interessant om door te nemen. Weet je het was voor ons ook heel moeilijk om het te verwerken. Maar veel opties heb je niet: ofwel geen kinderen, ofwel adoptie, ofwel donor. Je vriend zal hier wel bij stilstaan en zal zeker wel tot een besluit komen. Geef hem wat ruimte en toon hem dat jij hem niets kwalijk neemt. tenslotte hou je van hem om wie hij is en wat er nu is is niemand zijn fout.

[Repelsteeltje]

Knorretje,
Hier ook een man die als een slag bij heldere hemel te horen kreeg dat hij onvruchtbaar is.
Wij zijn vrij snel voor de keuze KID gegaan, maar het was niet makkelijk.

Wat mijn man erg geholpen heeft is het boek van Ken Daniels 'Buidling a family with donor insemination'. Het boek staat vol getuigenissen van kinderen en KIDouders. (wij hadden het boek gekaft zodat hij het rustig opde trein kon lezen zonder dat iemand zag wat hij juist las ).

Veel moed!
Repelsteeltje

[knorretje]

Hallo Repelsteeltje,

Bedankt voor je reactie.
Ik wil er alles aan doen om hem toch positief te krijgen over KID. Ik hoop dat het lukt.
Waar heb je het boek gekocht? Het is blijkbaar niet verkrijgbaar in België

[Vraagtekens]

ik heb hier via de website al een mailtje gestuurd voor dat boek, maar helaas nog geen antwoord gekregen.
Je kon dat hier reserveren per mail naar info. Maar blijkbaar zijn ze niet zo snel in antwoorden van de emails

[knorretje]

Merci voor de tip vraagtekens. Zal het ook eens proberen via mail