Repelsteeltje schreef:Dag Steph,
Ik heb het Canvas programma spijtig genoeg niet kunnen bekijken, wegens op vakantie met mijn man en prachtige KID dochter.
Ook al ken ik de inhoud niet, toch ben ik blij te horen dat het in de media komt. Er ligt nog altijd een groot taboe op KID.
Zelf hebben wij ons uitgebreid geïnformeerd voor we kozen voor een bepaald fertiliteitscentrum, net omwille van de verschillen in donatie.
Uiteindelijk zijn wij toch voor een anonieme donor gegaan:
-gekende adoptie vonden we mentaal te moeilijk: donor en vader liggen dan de dicht bij elkaar (mijn schoonbroer wou doneren)
-semi-gekende adoptie hebben overwogen: omwille van 2 redenen voelden we ons daar niet goed bij: 1) dit zijn vaak commerciele donorbanken: geld winnen uit de problemen van een ander vinden we onethisch; 2) het zijn buitenlandse donorbanken, mijn man had liever een binnenlandse donor zodat de genen van zijn kind nog iets of wat aansloten bij zijn genen (een gevoeligheid die ik nooit helemaal heb begrepen; maar er wel respect voor heb getoond omdat ik nooit zal weten hoe het voelt je niet te kunnen voortplanten)
--> enkel anonieme donatie bleef over.
We zijn er ons bewust van dat het kan zijn dat ons dochtertje ooit grote vragen kan hebben over haar identiteit. Eigenlijk heb ik ook soms schrik dat ze boos gaat zijn omwille van onze keuze. Voor mij is de samenvatting dat er voor ouders die KID nodig heben om een gezin te stichten geen ideale oplossing is en dat we daar wel naar toe moeten werken.
Zelf ben ik ook voorstander van het systeem in de UK, maar denk dat NU naar zo'n systeem overstappen geen goed plan is. Er is al zo'n tekort aan donoren en ik vrees dat het enkel pijlsnel naar beneden zal gaan. IKen Daniels stelde duidelijk dat er een groot verschil is in donoren die doneren bij anonieme en bij gekende donatie (zoals in NZ). Ik pleit er dus voor om spermadonatie en KID uit de tabosesfeer te halen en nadien het systeem aan te passen.
Steph, ik vrees dat het opstellen van een registry op dit moment niet veel zal helpen. Zels als de donor van ons Roosje in een registry opgenomen wordt en de wetten over enkele jaren veranderen, de donatie blijft onder het anonieme systeem vallen, voor de kindjes die nu via KID ter wereld komen zal het dus niets veranderen. Vanaf dat de wetten veranderen dient zo'n systeem natuurlijk opgericht te worden.
Nog even een voetnoot: dat jij zegt dat de meenste KID kinderen vragen hebben is normaal omdat zij net op het internet gaan zoeken. Met degene die geen vragen hebben kom je minder snel in contact...
Hey Repelsteeltje,
dank voor je oprechte post.
Ik erken ook de complexe problematiek rond heel het gegeven. Je hebt langs de ene kant de wensouders, wiens verlangen naar een kind vaker oprechter en puurder is dan de koppels die ontwetend en (bijna naïef) zwanger worden en een kind krijgen for granted nemen.
Als al koppel zwanger worden niet lukt, stopt de wereld met draaien. Meestal heb je al een helse weg doorstaan, voordat de keuze zwanger worden met donormateriaal op tafel wordt gelegd. Je moet sterk zijn als koppel en als mama, als papa sterk in je schoenen staan om de rollercoaster van emoties en onderzoeken, behandelingen heelhuids te doorstaan.
Ik begrijp jullie keuze. Ivm de keuze om niet voor een open buitenlandse donor te gaan, kan ik je man ook begrijpen. Onlangs heb ik een documentaire gezien over een jongen die ooit ten vondeling werd gelegd in de UK, in een luchthaven toilet. Hij werd geadopteerd, heeft -desondanks de zoektocht- zijn biologische ouders nooit gevonden. In het programma laat hij een DNA-onderzoek uitvoeren, waardoor hij voor een stuk kan traceren waar geografisch zijn genetische roots liggen. Het moment dat de arts hem dit meedeelt, wordt hij heel emotioneel. Mocht je tijd en gelegenheid hebben, een superreportage
http://www.youtube.com/watch?v=KYmSKl2lqLM.
De reportage gaat hier over vondelingen in de UK, maar raakt hetzelfde sentiment aan als bij KIDkinderen, het opzoek gaan naar een ontbrekend stukje puzzel, dat stukje dat jij jij maakt. En dit heeft niets te maken met de liefde, geborgenheid, steun die je krijgt van je ouders. Het is iets waar elke mens heeft en al dan niet op zoek naar gaat.
Ik snap dat je je afvraagt of jullie dochtertje boos op jullie gaat zijn als ze weet dat ze met donormateriaal werd verwekt.
Wat vooral belangrijk is, is dat jullie het haar vertellen en hier open over zijn. De vertrouwensband met jullie kindje is heel belangrijk.
Een vriendin van me, een wensmama die voor een kindje gaat, stelde me net dezelfde vraag. Gaat mijn kindje, me later verwijten dat hij/zij er zo is gekomen?
Maar dit geldt voor elk kind dat wordt geboren, ongeacht welke manier.
Een kind vraagt niet om geboren te worden. Het is de taak van de ouders om het met liefde groot te brengen en het een warm nest te geven.
Ikzelf ben het op latere leeftijd te weten gekomen (niet door mijn ouders) en heb heel mijn leven gevoeld dat er iets scheelde met de band met mijn vader. Hij kon het niet verkroppen of plaatsen dat we genetisch niet van hem waren.
Ik vond het erg dat mijn ouders (de referentiepersonen die je als klein kindje kende om je voor te bereiden op het leven) dit nooit hebben verteld.
Ik ben opgelucht dat ik het weet, want nu hoef ik de liefde niet na te jagen van een man die ik kende als mijn vader.
Ikzelf heb nu kindjes, een geweldig lieve man. Zwanger worden was voor ons ook niet vanzelfsprekend. Ik heb zelf niet voor de keuze gestaan om met donormateriaal zwanger te worden. Wat ik wel weet, is dat in het huidig beleid, in dit land, ik mijn kindjes (net door het feit dat ik een donorkind ben) de kans op dezelfde worsteling met dit gegeven niet zou kunnen aandoen.
Ivm het registratie-systeem, vind ik het de verantwoordelijkheid van de overheid om hier werk van te maken. Ik kan en wil niet vatten dat na 33 jaar, er nog geen bestaat. Dit staat los van de anonimiteit van de donoren.
Niemand kan zeggen hoeveel KIDkinderen er zijn + een donor kan zogezegd maar 6 keer een kind kunnen helpen verwekken. Het ontbreken van een globaal registratie-systeem betekent dat een donor in verschillende centra kan donoren en voor x aantal kinderen kan zorgen. Vandaag heb ik vernomen dat hij/zij 6 wensouders mag/kan helpen. Dit betekent dat koppels/wensmama's kunnen aangeven uiteindelijk in de toekomst voor bijvoorbeeld 2 kinderen willen van dezelfde centra, hij in 1 centra 12 kinderen kan verwekken.
De kans dat halfbroers- of zussen mekaar kunnen tegenkomen wordt realistisch.
De meeste KIDkinderen weten niet dat ze donorkinderen zijn en laten zich op latere leeftijd niet testen op verwantschap.
Dat de overheid hier nog altijd niet op toe ziet, is voor mij een heel zwak beleid die reële kansen veroorzaken op incestkinderen.
Desondanks een nieuwe wet, moet -voor mij- hier echt werk van gemaakt worden. Na 33 jaar van experimenteren, wordt het echt wel tijd om iets van controle-kader mbt donoren te scheppen.
In Terzake wordt ook gesteld dat de huidige Belgische wetgeving in strijd is met het Europees Verdrag inzake de rechten van het Kind en dat indien er ooit een rechtzaak zou komen, de rechter naar alle waarschijnlijkheid zal oordelen dat het recht van het kind om zijn genetische roots te kennen de overhand heeft.
Ik vind het oprecht jammer dat noch overheid, noch fertiliteitscentra naar vorenkomt met wat in mijn ogen een hele logische en ethische redenering is.
Los van de wens van ouders/mama's en de anonimiteit van donoren, wordt steevast vergeten dat het kind ook rechten heeft en een stem mag kan krijgen in heel dit gegeven.
Het kind is hetgeen waar zo hard naar wordt verlangd, maar niemand komt op voor zijn rechten.
Het klopt inderdaad dat er KIDkinderen zijn die drang naar genetische roots niet hebben. Net zoals bij adoptiekinderen, heb je er een aantal waarbij de drang groot is (land van afkomst, biologische ouders), en er zijn er die dat niet hebben.
De meeste adoptiekinderen weten dat ze geadopteerd zijn. Zij zijn in staat zich te groeperen en hun stem luider te laten klinken. Bij adoptiekinderen worden hun worstelgevoelens iets makkelijker aanvaard en begrepen. Wat niet wil zeggen dat die adoptiekinderen hun roots kunnen claimen (hier ook nog werk aan de winkel, waar hard aan gewerkt wordt)
De meeste KIDkinderen weten niet dat ze KIDkinderen kunnen zijn. Om hier een excacte raming over kunnen te maken zouden alle KIDkinderen het moeten weten. De meeste KIDkinderen die ik nu kennen hebben dezelfde gevoelens/mening als ik. Dit zijn mensen uit verschillende gezinssituaties, leeftijden.
Ik heb ondertussen 1 KIDkind leren kennen, die de behoefte helemaal niet heeft en me dit ook heel eerlijk heeft laten weten.
Maar wat de bottomline is van heel dit gegeven: KIDkinderen zouden het recht moeten hebben op om een bepaalde leeftijd te beschikken over de keuze.
En die keuze hebben we (nog) niet.
Ik denk aan de KIDkinderen die nu worden verwekt of geboren, ik denk aan diegene die het weten en nog niet weten, die nu het gevoel hebben geen rechten te hebben, zich alleen voelen met de gevoelens waar ze mee worstelen, en het signaal krijgen van een maatschappij dat dit zo hoort.
Wow, dit was ff een lange reactie.
Dank voor het te lezen, en dank voor de dialoog aan te gaan.
Groet,
Steph
Even meegeven dat indien je de uitzending van Terzake alsnog zou willen bekijken dat dit kan via
http://www.canvas.be aflevering van 19/09, scrollen naar het midden