@ Elif,
Het gegeven waar ik vooral mee worstel, is wat het donorkind later wil. Op het niveau van wensouder(s) en donor lijkt me dit hetzelfde. Basisvereiste voor iedereen lijkt me dat zowel de donor als de wensouder fysiek en psychisch gezond zijn (erfelijke ziekten/aandoeningen, zwaar depressieve mensen, ...). Daarnaast kunnen de wensouder(s) nieuwsgierig zijn naar de donor wat karakter, uiterlijk, interesses, werk, gezinssamenstelling e.d. betreft. De donor van zijn kant kan ook nieuwsgierig zijn naar het leven van het donorkind(eren). Jongen of meisje, interesses, werk, uiterlijk.
Maar ik kan me inbeelden dat dit bij donorkinderen toch nog iets anders ligt. Vooral omdat het gegeven noodzakelijk is in het vinden van je eigen identiteit. Zelfs op latere leeftijd vraag je je nog altijd af: heb ik dit van mijn moeder of van mijn vader? Waarom ben ik zo ongeduldig of rebels of waarom ben ik zo´n grote boekenwurm? Ik denk hierbij net aan een nummer van Stef Bos "papa". (...ik lijk steeds meer op jou.). Iedereen vergelijkt zich wel eens met zijn ouders, en niet alleen op jonge leeftijd!
Daarom vermoed ik dat donorkinderen gewoon eens het antwoord willen krijgen op al die simpele vragen. Ik denk niet dat ze verder willen deel uitmaken van het leven van hun donor. Ik bedoel daarmee contact houden met hun halfbroers/-zussen, geregeld eens op bezoek willen komen e.d. Misschien willen ze gewoon éénmalig eens contact hebben met hun donor en is daarmee die honger naar roots gestild. Dat is meteen ook de vraag waar ik nu nog wat mee worstel. Zijn er donorkinderen die echt meer willen dan dat?
Verder vind ik het zgn. tweesporenbeleid van anonieme en niet-anonieme donors ook niet echt een goede oplossing. Dit is een discriminerende maatregel naar het donorkind toe dat het "geluk" niet had van een niet-anonieme donor te hebben. Terug een maatregel die erop gericht is de donor nog steeds alle rechten te verlenen en zo geen potentiële kandidaten voor de spermabank te zien afhaken. Ik zou pleiten voor vrijgave van niet-identificeerbare gegevens wanneer het kind bvb. 12 jaar is, en identificeerbare gegevens beperken tot de mogelijkheid om met je donorvader eens te kunnen afspreken (als het kind dat wil!)met het fertiliteitscentrum als tussenpersoon. Dus ergens op vreemd terrein wanneer het kind 18 is geworden.
Ik denk dat de meeste (ook potentiële) donors daarmee kunnen leven.
Media en reportage Panorama
Forumregels
De Verdwaalde Ooievaar heeft intern meermaals de discussie gevoerd over het al dan niet toelaten van berichten over aanvraag of aanbod van donormateriaal. Ook de wetgeving hierrond is nog vrij dynamisch en actueel.
De Verdwaalde Ooievaar geeft de voorkeur aan het weren van deze oproepen, maar stelt vast dat deze hoe dan ook terugkomen in fora die hier niet voor bedoeld zijn.
Om deze reden werd een subforum voor aanbod/aanvraag van donormateriaal aangemaakt.
De Verdwaalde Ooievaar kan enkel waarschuwen voor de risico's die donatie via niet-officiële kanalen met zich meebrengt. Uit ervaringen weten wij immers dat naast een aantal goed bedoelende donors, er ook mensen zijn die hierin enkel financiële bedoelingen hebben, mensen die het niet nauw nemen met medische geschiedenis en hier al dan niet over liegen, mensen die vooral op zoek zijn naar het sexuele, enz.
Misbruik van andere fora zal streng gesanctioneerd worden.
-UPDATE- Omdat blijkt dat mensen toch respectloos andere fora blijven misbruiken voor oproepen omtrent donormateriaal, zullen de accounts van misbruikers meteen verwijderd worden. Er werd een apart forum aangemaakt, maak daar dan aub gebruik van.
De Verdwaalde Ooievaar heeft intern meermaals de discussie gevoerd over het al dan niet toelaten van berichten over aanvraag of aanbod van donormateriaal. Ook de wetgeving hierrond is nog vrij dynamisch en actueel.
De Verdwaalde Ooievaar geeft de voorkeur aan het weren van deze oproepen, maar stelt vast dat deze hoe dan ook terugkomen in fora die hier niet voor bedoeld zijn.
Om deze reden werd een subforum voor aanbod/aanvraag van donormateriaal aangemaakt.
De Verdwaalde Ooievaar kan enkel waarschuwen voor de risico's die donatie via niet-officiële kanalen met zich meebrengt. Uit ervaringen weten wij immers dat naast een aantal goed bedoelende donors, er ook mensen zijn die hierin enkel financiële bedoelingen hebben, mensen die het niet nauw nemen met medische geschiedenis en hier al dan niet over liegen, mensen die vooral op zoek zijn naar het sexuele, enz.
Misbruik van andere fora zal streng gesanctioneerd worden.
-UPDATE- Omdat blijkt dat mensen toch respectloos andere fora blijven misbruiken voor oproepen omtrent donormateriaal, zullen de accounts van misbruikers meteen verwijderd worden. Er werd een apart forum aangemaakt, maak daar dan aub gebruik van.
-
StephKID
- Berichten: 40
- Lid geworden op: 20 september 2012, 22:33
Hey superunknow en anderen,
Heel veel om te reageren en ik tracht dit zo goed mogelijk te doen.
1. Alle centra in dit land doen naarstig verder zolang er geen beleidswijziging komt. Een hoofd fertiliteitsarts zei dat hij gebonden was door de huidige wetgeving en dat als zijn vader niet zijn biologische vader zou zijn, hij daar helemaal niet om zo malen. Dus ik moest er ook maar geen spel van maken.
Ik sta er echt versteld van hoe de artsen maar al te graag langs de kassa passeren zonder het ethisch gegeven in vraag te stellen of een keer te onderwerpen aan herevaluatie. In de 40 jaar dat er fertiliteitstechnieken worden toegepast, zijn er maar 2 zaken veranderd: vooruitgang in technieken en sinds 2007 juridische bescherming van de donoren (terecht btw).
Maar stil staan bij het feit dat x aantal kinderen het product werden van een goeddraaiende kinderfabriek en hun genetische roots wensen te kennen, neen dat niet. Los van het feit dat het Europees verdrag dit recht onderschrijft.
Bij gesprekken met politiekers (ja, hier zijn we mee bezig) is het trouwens een expliciete vraag van ons, donorkinderen, om de donoren die voor 2007 hebben gedoneerd, juridisch te laten beschermen. Wij willen enkel ons recht claimen dat ons in staat stelt een aantal zaken van hem te weten, en eventueel - mits zijn uitdrukkelijke toestemming - een ontmoeting of de kans om bijkomende vragen te stellen (al dan niet schriftelijk) en steeds via een tusseninstantie. Een donor doneert enkel. Hij hoeft later financieel niet op te draaien voor zijn goede daden.
2. Er is inderdaad geen globaal donorregister. Je kan dus perfect in verschillende centra gaan doneren. Daarnaast kan je ook nog wat op de zwarte markt fungeren (daar kan je als overheid geen controle over uitvoeren).
Er is een wet goedgekeurd dat zo een centraal donorregister verplicht, maar er is nog geen uitvoeringsbesluit. Zolang dat er niet is, geen register.
Daarnaast heb je slechte tot zeer slechte registratie van donoren vroeger. Als de dossiers nog zouden bestaan, is de kans zeer klein dat men kan achterhalen hoeveel donorkinderen 1 bepaalde donor heeft.
3. Er zijn drie soorten donoren:
- die voor het geld doen (en niet echt stilstaan bij het feit dat er nageslacht van hen zal rondlopen)
- die die anderen echt willen helpen (onbaatzuchtig)
- die die zoveel mogelijk offspring willen hebben rondlopen
(of een combo van de drie) - In Nederland is er een donor die 100 donorkinderen heeft (dat is pas onverantwoord)
Er is wel de keuze om voor een (buitenlandse) niet-anonieme donor te gaan. Een aantal Belgische centra hebben die keuze, maar vermelden het zelden, tenzij je doorvraagt en blijft doorvragen. Daarnaast kan je ook met een gekende donor afkomen. Hetzij iemand uit je omgeving of via de zwarte markt.
De laatste keuze is voor de meeste wensouders vaak geen echte keuze, wegens ofwel inmening van de donor in de opvoeding of leven, of gewoon de wens van de ouders de donor zelf niet te willen weten.
Vaak gaan voor een bekende donor wordt voor de meeste ouders als bedreigend gezien, als een soort van kaper op de kust die later een plaats in het kind zijn leven zal opeisen. Hoe dan ook gaan voor een donor, is absoluut geen gemakkelijke keuze voor de wensouder(s).
4. Ik begrijp dat er screenings en onderzoeken dienen te gebeuren. Als arts of centra is dit belangrijk, wat niet weg neemt en best wel erg is voor wensouders die met onvruchtbaarheid worden geconfronteerd, lesbische koppels of alleenstaande mama's dat je jezelf nog eens moet gaan verantwoorden voor een jury van witte jassen. Centra horen koppels, mama's te screenen, maar het geeft nog meer oneerlijkheid aan hen die liever op een andere manier hadden zwanger willen worden maar door omstandigheden werden gedwongen via een centra te gaan. (langs de ene kant zware discriminatie en uitvergroting van hun situatie net omdat zij minder geluk kende in vruchtbaarheid, of om de juiste partner tegen te komen) - alle ouders horen eigenlijk gescreend te worden en dat gebeurt vandaag de dag ook niet.
Ik kan er wel niet bij dat ziekenhuizen die ouders onderwerpen aan een hele mishmash van screenings, testen en onderzoeken, die helpen in het invullen van een kinderwens nooit (hebben willen) stilstaan met wat het voor het kind zou betekenen en of dit beleidsmatig goedgekeurde manier van werken gigantisch onethisch is naar het te verwekken kind toe?
5. De meeste donorkinderen zijn supergewenst, vaak omdat ouders zo lang hebben moeten proberen om ze te kunnen krijgen. Hun liefde staat niet ter discussie. Dit neemt niet weg dat hoe graag je ook gezien wordt, een mens de oerbehoefte voelt om te weten van wie je afstemt.
Dit naast de complexiteit der genetica, stel dat je er iets genetisch wordt vastgesteld dat niet bij je biologische ouder te traceren valt, of voor wat effect het heeft als het donorkind later zelf kinderen zal krijgen. Bijna alle donorkinderen die ik vandaag de dag ken, hebben de oerbehoefte te weten van wie ze afstemmen. Er zitten donorkinderen van 13 tussen tem 43 jaar.
Er werd ons onrecht aangedaan daar iedereen, elke mens, heeft het recht te weten van wie hij/zij afstemt.
We kennen ongeveer dezelfde behoefte als adoptiekinderen.
Daarnaast ook heel het taboe rond die onvruchtbaarheid. 3 op de 4 hetero-koppels zegt het hun kind(eren) niet. Moeders en vaders met schuldgevoelens, leugens die maar aangroeien of een vader die toch zijn niet-biologische kinderen kan aanvaarden, gezinnen die later op ontploffen staan, of koppels die net om het niet afstemmen toch uit mekaar gaan. Het is heel erg te aanschouwen dat bij de aanvang van heel het proces der invulling van een kinderwens, er vandaag ook niet wordt stilgestaan wat voor effecten het kan hebben op heel het gezin. Donorkinderen worden het zwijgen opgelegd om het niet aan de broer of de zus te vertellen, volwassen mensen vertellen het gegeven niet aan hun eigen partner, net door de belofte het geheim ook te moeten meedragen. Het tekent vaak een heel gezin.
6. De meesten onder ons willen wat algemene info (persoonlijkheid, uiterlijke kenmerken, leeftijd) en vaak willen we ook weten of we halfbroers- of zussen hebben. Dit naast het feit de mogelijkheid te hebben (en indien we dit zelf wensen uiteraard) een signaal te kunnen geven via een tusseninstantie naar onze donor of halfbroers- en zussen. Zie systeem nu in Nederland.
Het is een veel eerlijker systeem en geeft de drie partijen rechten. En terecht ook.
Groet,
Steph
Heel veel om te reageren en ik tracht dit zo goed mogelijk te doen.
1. Alle centra in dit land doen naarstig verder zolang er geen beleidswijziging komt. Een hoofd fertiliteitsarts zei dat hij gebonden was door de huidige wetgeving en dat als zijn vader niet zijn biologische vader zou zijn, hij daar helemaal niet om zo malen. Dus ik moest er ook maar geen spel van maken.
Ik sta er echt versteld van hoe de artsen maar al te graag langs de kassa passeren zonder het ethisch gegeven in vraag te stellen of een keer te onderwerpen aan herevaluatie. In de 40 jaar dat er fertiliteitstechnieken worden toegepast, zijn er maar 2 zaken veranderd: vooruitgang in technieken en sinds 2007 juridische bescherming van de donoren (terecht btw).
Maar stil staan bij het feit dat x aantal kinderen het product werden van een goeddraaiende kinderfabriek en hun genetische roots wensen te kennen, neen dat niet. Los van het feit dat het Europees verdrag dit recht onderschrijft.
Bij gesprekken met politiekers (ja, hier zijn we mee bezig) is het trouwens een expliciete vraag van ons, donorkinderen, om de donoren die voor 2007 hebben gedoneerd, juridisch te laten beschermen. Wij willen enkel ons recht claimen dat ons in staat stelt een aantal zaken van hem te weten, en eventueel - mits zijn uitdrukkelijke toestemming - een ontmoeting of de kans om bijkomende vragen te stellen (al dan niet schriftelijk) en steeds via een tusseninstantie. Een donor doneert enkel. Hij hoeft later financieel niet op te draaien voor zijn goede daden.
2. Er is inderdaad geen globaal donorregister. Je kan dus perfect in verschillende centra gaan doneren. Daarnaast kan je ook nog wat op de zwarte markt fungeren (daar kan je als overheid geen controle over uitvoeren).
Er is een wet goedgekeurd dat zo een centraal donorregister verplicht, maar er is nog geen uitvoeringsbesluit. Zolang dat er niet is, geen register.
Daarnaast heb je slechte tot zeer slechte registratie van donoren vroeger. Als de dossiers nog zouden bestaan, is de kans zeer klein dat men kan achterhalen hoeveel donorkinderen 1 bepaalde donor heeft.
3. Er zijn drie soorten donoren:
- die voor het geld doen (en niet echt stilstaan bij het feit dat er nageslacht van hen zal rondlopen)
- die die anderen echt willen helpen (onbaatzuchtig)
- die die zoveel mogelijk offspring willen hebben rondlopen
(of een combo van de drie) - In Nederland is er een donor die 100 donorkinderen heeft (dat is pas onverantwoord)
Er is wel de keuze om voor een (buitenlandse) niet-anonieme donor te gaan. Een aantal Belgische centra hebben die keuze, maar vermelden het zelden, tenzij je doorvraagt en blijft doorvragen. Daarnaast kan je ook met een gekende donor afkomen. Hetzij iemand uit je omgeving of via de zwarte markt.
De laatste keuze is voor de meeste wensouders vaak geen echte keuze, wegens ofwel inmening van de donor in de opvoeding of leven, of gewoon de wens van de ouders de donor zelf niet te willen weten.
Vaak gaan voor een bekende donor wordt voor de meeste ouders als bedreigend gezien, als een soort van kaper op de kust die later een plaats in het kind zijn leven zal opeisen. Hoe dan ook gaan voor een donor, is absoluut geen gemakkelijke keuze voor de wensouder(s).
4. Ik begrijp dat er screenings en onderzoeken dienen te gebeuren. Als arts of centra is dit belangrijk, wat niet weg neemt en best wel erg is voor wensouders die met onvruchtbaarheid worden geconfronteerd, lesbische koppels of alleenstaande mama's dat je jezelf nog eens moet gaan verantwoorden voor een jury van witte jassen. Centra horen koppels, mama's te screenen, maar het geeft nog meer oneerlijkheid aan hen die liever op een andere manier hadden zwanger willen worden maar door omstandigheden werden gedwongen via een centra te gaan. (langs de ene kant zware discriminatie en uitvergroting van hun situatie net omdat zij minder geluk kende in vruchtbaarheid, of om de juiste partner tegen te komen) - alle ouders horen eigenlijk gescreend te worden en dat gebeurt vandaag de dag ook niet.
Ik kan er wel niet bij dat ziekenhuizen die ouders onderwerpen aan een hele mishmash van screenings, testen en onderzoeken, die helpen in het invullen van een kinderwens nooit (hebben willen) stilstaan met wat het voor het kind zou betekenen en of dit beleidsmatig goedgekeurde manier van werken gigantisch onethisch is naar het te verwekken kind toe?
5. De meeste donorkinderen zijn supergewenst, vaak omdat ouders zo lang hebben moeten proberen om ze te kunnen krijgen. Hun liefde staat niet ter discussie. Dit neemt niet weg dat hoe graag je ook gezien wordt, een mens de oerbehoefte voelt om te weten van wie je afstemt.
Dit naast de complexiteit der genetica, stel dat je er iets genetisch wordt vastgesteld dat niet bij je biologische ouder te traceren valt, of voor wat effect het heeft als het donorkind later zelf kinderen zal krijgen. Bijna alle donorkinderen die ik vandaag de dag ken, hebben de oerbehoefte te weten van wie ze afstemmen. Er zitten donorkinderen van 13 tussen tem 43 jaar.
Er werd ons onrecht aangedaan daar iedereen, elke mens, heeft het recht te weten van wie hij/zij afstemt.
We kennen ongeveer dezelfde behoefte als adoptiekinderen.
Daarnaast ook heel het taboe rond die onvruchtbaarheid. 3 op de 4 hetero-koppels zegt het hun kind(eren) niet. Moeders en vaders met schuldgevoelens, leugens die maar aangroeien of een vader die toch zijn niet-biologische kinderen kan aanvaarden, gezinnen die later op ontploffen staan, of koppels die net om het niet afstemmen toch uit mekaar gaan. Het is heel erg te aanschouwen dat bij de aanvang van heel het proces der invulling van een kinderwens, er vandaag ook niet wordt stilgestaan wat voor effecten het kan hebben op heel het gezin. Donorkinderen worden het zwijgen opgelegd om het niet aan de broer of de zus te vertellen, volwassen mensen vertellen het gegeven niet aan hun eigen partner, net door de belofte het geheim ook te moeten meedragen. Het tekent vaak een heel gezin.
6. De meesten onder ons willen wat algemene info (persoonlijkheid, uiterlijke kenmerken, leeftijd) en vaak willen we ook weten of we halfbroers- of zussen hebben. Dit naast het feit de mogelijkheid te hebben (en indien we dit zelf wensen uiteraard) een signaal te kunnen geven via een tusseninstantie naar onze donor of halfbroers- en zussen. Zie systeem nu in Nederland.
Het is een veel eerlijker systeem en geeft de drie partijen rechten. En terecht ook.
Groet,
Steph
-
Sunlight
- Berichten: 5
- Lid geworden op: 10 november 2011, 14:41
centra verplichten wensouders beter te informeren
Ik lees dit nu pas, maar zag ook de Panorama-reportage.
Ik heb dit probleem benaderd vanuit een heel ander perspectief, als wensouder, maar ben tot een gelijkaardige conclusie gekomen als Stephid. Ik was verdomd kwaad op de fertiliteitskliniek voor de gebrekkige info die we hebben gekregen, of eerder het totale gebrek aan info over de opties. En geschokt dat er totaal geen aandacht was voor de ethische aspecten van donorschap.
't Is nu al wat gezakt. We zijn nu in behandeling (KID) en op dat vlak heb ik echt niet te klagen over de kliniek. Dat is de manier waarop ik alles wat geplaatst heb gekregen: ik beschouw hen als techniekers, als specialisten van de medische behandeling. Mijn man en ik spreken al eens ironisch van de "Babyfabriek"
Na alle opties te hebben overwogen, hebben we gekozen voor buitenlands donorsperma van een geregistreerde donor. Hopelijk wordt onze kinderwens vervuld, en die kleine heeft dan info beschikbaar wanneer hij/zij er naar vraagt zoals een babyfoto, beroep, interesses, etc. van de donor. En op 18 jaar kan hij/zij de kliniek contacteren en contactgegevens van de donor opvragen, als hij/zij daar behoefte aan heeft.
Waarschijnlijk ken je het al, Stephkid, maar wat mij inzicht heeft gegeven in de "andere" kant van de kwestie is het boek van Arthur Kermalvezen "Né de spermatozoïde inconnu". In Frankrijk is er daar een ganse beweging rond ontstaan, l'assocation PMA (Procréation médicalement anonyme).
Ik heb dit probleem benaderd vanuit een heel ander perspectief, als wensouder, maar ben tot een gelijkaardige conclusie gekomen als Stephid. Ik was verdomd kwaad op de fertiliteitskliniek voor de gebrekkige info die we hebben gekregen, of eerder het totale gebrek aan info over de opties. En geschokt dat er totaal geen aandacht was voor de ethische aspecten van donorschap.
't Is nu al wat gezakt. We zijn nu in behandeling (KID) en op dat vlak heb ik echt niet te klagen over de kliniek. Dat is de manier waarop ik alles wat geplaatst heb gekregen: ik beschouw hen als techniekers, als specialisten van de medische behandeling. Mijn man en ik spreken al eens ironisch van de "Babyfabriek"
Na alle opties te hebben overwogen, hebben we gekozen voor buitenlands donorsperma van een geregistreerde donor. Hopelijk wordt onze kinderwens vervuld, en die kleine heeft dan info beschikbaar wanneer hij/zij er naar vraagt zoals een babyfoto, beroep, interesses, etc. van de donor. En op 18 jaar kan hij/zij de kliniek contacteren en contactgegevens van de donor opvragen, als hij/zij daar behoefte aan heeft.
Waarschijnlijk ken je het al, Stephkid, maar wat mij inzicht heeft gegeven in de "andere" kant van de kwestie is het boek van Arthur Kermalvezen "Né de spermatozoïde inconnu". In Frankrijk is er daar een ganse beweging rond ontstaan, l'assocation PMA (Procréation médicalement anonyme).
-
StephKID
- Berichten: 40
- Lid geworden op: 20 september 2012, 22:33
Centra horen inderdaad ouders beter te informeren
Hey Sunlight,
Het klopt wat je zegt: centra informeren zelden wensouders volledig. De keuze is zo belangrijk en dient weloverwogen te zijn, met alle opties op de tafel op een eerlijke en transparante manier.
Ondertusssen trachten we ook via andere wensouders en politiek om er voor te zorgen dat er een transparante lijst beschikbaar wordt gesteld waar elke wensouder perfect uit kan afleiden waar er terecht kan bij welk ziekenhuis + we willen er zelfs voor zorgen dat er een indicatie van prijs per behandeling wordt vermeld. De informatie die tot op heden werd verzameld kan je terug vinden via www.donorkinderen.com
Zo zijn er ziekenhuizen die bijvoorbeeld geen lesbische koppels willen helpen of als de vrouw een bepaalde leeftijd is overschreden.
De hypocrisie van sommige centra stoot me vaak tegen de borst. Naast het gebrek aan transparantie bij de wensouders, in zo een moeilijk en gevoelig liggend proces, heb je ook artsen die liegen tegen de donorkinderen die er werden verwekt. Dossiers bestaan zogezegd niet meer, een paar maanden later dan weer wel en de meeste sturen ons van het kastje naar de muur.
Ik hoop van harte dat de behandeling(en) mogen lukken en het donorkind in me dankt je dat je koos voor een geregistreerde donor zodat jullie kindje later de kans (indien hij/zij dit wenst) meer over hem te weten te komen en zelfs in contact kan treden. Het is ook best mogelijk dat jullie kindje die behoefte niet voelt, maar die keuze die behoort hem/haar toe + het biedt ook de mogelijkheid later naar halfbroers of zussen op zoek te kunnen gaan. (de meeste donorkinderen die ik ken, zijn er heel nieuwsgierig naar)
Dank voor je reactie.
Groet,
Steph
Het klopt wat je zegt: centra informeren zelden wensouders volledig. De keuze is zo belangrijk en dient weloverwogen te zijn, met alle opties op de tafel op een eerlijke en transparante manier.
Ondertusssen trachten we ook via andere wensouders en politiek om er voor te zorgen dat er een transparante lijst beschikbaar wordt gesteld waar elke wensouder perfect uit kan afleiden waar er terecht kan bij welk ziekenhuis + we willen er zelfs voor zorgen dat er een indicatie van prijs per behandeling wordt vermeld. De informatie die tot op heden werd verzameld kan je terug vinden via www.donorkinderen.com
Zo zijn er ziekenhuizen die bijvoorbeeld geen lesbische koppels willen helpen of als de vrouw een bepaalde leeftijd is overschreden.
De hypocrisie van sommige centra stoot me vaak tegen de borst. Naast het gebrek aan transparantie bij de wensouders, in zo een moeilijk en gevoelig liggend proces, heb je ook artsen die liegen tegen de donorkinderen die er werden verwekt. Dossiers bestaan zogezegd niet meer, een paar maanden later dan weer wel en de meeste sturen ons van het kastje naar de muur.
Ik hoop van harte dat de behandeling(en) mogen lukken en het donorkind in me dankt je dat je koos voor een geregistreerde donor zodat jullie kindje later de kans (indien hij/zij dit wenst) meer over hem te weten te komen en zelfs in contact kan treden. Het is ook best mogelijk dat jullie kindje die behoefte niet voelt, maar die keuze die behoort hem/haar toe + het biedt ook de mogelijkheid later naar halfbroers of zussen op zoek te kunnen gaan. (de meeste donorkinderen die ik ken, zijn er heel nieuwsgierig naar)
Dank voor je reactie.
Groet,
Steph
-
marieni
- Berichten: 3
- Lid geworden op: 15 juli 2013, 18:58
Reportage
Beste
Mijn naam is Marie Niasse en ik ben een studente van de Artevelde Hogeschool in Gent. Als laatstejaars van de richting journalistiek hebben we de opdracht gekregen om een actuele reportage te maken als bachelorproef.
Ik koos voor een onderzoek naar de spermadonaties in België. Voor deze reportage ben ik dringend opzoek naar getuigenissen van wensouders, donors en donorkinderen. Het onderwerp is de anonimiteit van de donor en hoe die beleefd wordt door de donors, wensouders en donorkinderen.
De reportage maakt deel uit van mijn bachelorproef en zal dus niet beschikbaar zijn voor het groot publiek. Enkel mijn lectoren op de Artevelde Hogeschool krijgen de beelden te zien. Indien gewenst is het mogelijk om een kopie te krijgen van de reportage.
Ik zou het heel hard appreciëren indien er mensen willen getuigen over hun ervaringen. De getuigenis kan desnoods volledig anoniem.
Voor meer informatie: marieniassean@student.arteveldehs.be
of marieniasse@gmail.com
Alvast bedankt om dit bericht te lezen!
Mijn naam is Marie Niasse en ik ben een studente van de Artevelde Hogeschool in Gent. Als laatstejaars van de richting journalistiek hebben we de opdracht gekregen om een actuele reportage te maken als bachelorproef.
Ik koos voor een onderzoek naar de spermadonaties in België. Voor deze reportage ben ik dringend opzoek naar getuigenissen van wensouders, donors en donorkinderen. Het onderwerp is de anonimiteit van de donor en hoe die beleefd wordt door de donors, wensouders en donorkinderen.
De reportage maakt deel uit van mijn bachelorproef en zal dus niet beschikbaar zijn voor het groot publiek. Enkel mijn lectoren op de Artevelde Hogeschool krijgen de beelden te zien. Indien gewenst is het mogelijk om een kopie te krijgen van de reportage.
Ik zou het heel hard appreciëren indien er mensen willen getuigen over hun ervaringen. De getuigenis kan desnoods volledig anoniem.
Voor meer informatie: marieniassean@student.arteveldehs.be
of marieniasse@gmail.com
Alvast bedankt om dit bericht te lezen!
-
StephKID
- Berichten: 40
- Lid geworden op: 20 september 2012, 22:33
Hey daar,
Hier Steph met de oprechte vraag of je het soms zou zien zitten om een schriftelijke getuigenis te willen doen voor de website. Het verleden heeft uitgewezen dat het anderen helpt, helpt door erkenning, maar ook helpt door inzichten te geven om het grotere geheel wat te kaderen.
Er zijn verschillende partijen in het complexe thema waar we allen deel van uitmaken.
Dus mocht je het zien zitten, een korte, middellange of lange getuigenis te schrijven, dan heel graag.
Een getuigenis kan anoniem of niet-anoniem. Mocht je wat details aan je eigen verhaal anders willen neerpennen, dan kan dit uiteraard.
In het verleden schreven anderen hun verhaal net iets anders neer (nog steeds met dezelfde kern en punt dat ze wilden maken) zodat lezers hen niet zouden herkennen in de neergeschreven tekst.
En weet dat ik er altijd nog eens overga met een spellingscheck.
Alvast dank hiervoor.
Groet,
Steph
www.donorkinderen.com
stephke.r@pandora.be
Hier Steph met de oprechte vraag of je het soms zou zien zitten om een schriftelijke getuigenis te willen doen voor de website. Het verleden heeft uitgewezen dat het anderen helpt, helpt door erkenning, maar ook helpt door inzichten te geven om het grotere geheel wat te kaderen.
Er zijn verschillende partijen in het complexe thema waar we allen deel van uitmaken.
Dus mocht je het zien zitten, een korte, middellange of lange getuigenis te schrijven, dan heel graag.
Een getuigenis kan anoniem of niet-anoniem. Mocht je wat details aan je eigen verhaal anders willen neerpennen, dan kan dit uiteraard.
In het verleden schreven anderen hun verhaal net iets anders neer (nog steeds met dezelfde kern en punt dat ze wilden maken) zodat lezers hen niet zouden herkennen in de neergeschreven tekst.
En weet dat ik er altijd nog eens overga met een spellingscheck.
Alvast dank hiervoor.
Groet,
Steph
www.donorkinderen.com
stephke.r@pandora.be
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Google [Bot] en 12 gasten