Media en reportage Panorama

[Elsjana]

Beste mensen,

ik ben echt in shock door de reportage van Panorama en de media-berichten van de afgelopen weken.
Mijn man en ik zijn zelf wensouder, hebben TESE geprobeerd, maar tevergeefs dus ons kindje zal ook een KID kind worden.

Tijdens de reportage en op de facebook pagina van de donorkinderen hoor ik enkel wat voor een onrecht hen is aangedaan en dat ze allen 'lotgenoten' zijn en hoe ongelukkig ze wel niet zijn.
Dit zijn echter de meest gewenste kinderen ter wereld en de ouders hebben meestal (zoals wij) een lange emotionele strijd moeten leveren om deze kinderen op de wereld te kunnen zetten.

Het zijn wij (de wensouders) die de echte ouders zijn en waarmee er een band is, wij zijn diegene die hen normen en waarden meegeven, niet de donor. De donors zijn we eeuwig dankbaar want zonder hen zou het niet lukken, maar zij hebben geen band met hen en willen er ook geen (tenzij sommigen).

Het doet mij verschrikkelijk veel pijn om dit te lezen in de media dat ze zo op zoek zijn want ik had dit eerlijk gezegd niet verwacht. Wel van adoptie, maar niet van donor.

Van zodra we een KID kindje hebben, gaan we open kaart spelen. Heel onze familie en vriendenkring heeft al weet hiervan en steunen ons. Iedereen vertelt ons dat wij de echte ouders zijn enzovoort...... en dan hoor je op de media dat deze donorkinderen op zoek gaan naar hun echte vader.

Mijn vraag is: Waarom? Je weet wie je echte ouders zijn en dat is toch het belangrijkste.

Als de anonimiteit wegvalt, dan vrees ik dat de wachtlijsten zoals in Nederland worden en dat heel veel donors gaan terugschrikken en ermee stoppen.
Wat levert het op? Dat er meer wensouders gaan zijn die geen kans meer krijgen en dus minder gewenste kinderen op deze wereld.

Is dat de bedoeling?

De pijn die donorkinderen veroorzaken aan wensouders is te groot in vergelijking met wat ze krijgen van info van een donor. Er is gekozen voor anonimiteit en dat moet gerespecteerd worden.

Als de donor ervoor kiest om niet anoniem te zijn, alle respect hiervoor en daar sta ik achter als de wensouders dat ook willen maar indien niet, moet dit gerespecteerd worden, want dit zal zeker een reden hebben van de donor. Hij wil geen deel uitmaken van het leven van het donorkind.

Alle steun aan alle wensouders, in welke fase je ook zit.

[Lucas]

Beste Elsjana

Ik heb de bewuste reportage niet gezien, maar ik begrijp - denk ik - de discussie wel. Jij als (toekomstige) liefhebbende ouder hebt gehoord dat een kind ongelukkig wordt als het via donorsperma verwekt wordt terwijl jij alleen maar een goede ouder wilt zijn en je (toekomstig) kind alle geluk van de wereld wenst. Ik begrijp je visie, maar ik denk dat je een paar dingen over het hoofd ziet.

Ten eerste - en ik weet dat dit een boude uitspraak is - is elke keuze voor een kind (al dan niet via KID) een egoïstische (daarom nog geen negatieve) keuze van de ouders. Je neemt een kind omdat je daar zelf naar verlangd. Ook al ben je de beste ouder ter wereld, de keuze voor een kind is nooit genomen omwille van het kind, maar voor het eigen geluk. Neem even tijd om hier over na te denken, want het is een sterk element in de morele discussie later. De keuze om de echte (lees: biologische) ouder niet te kennen, is niet gemaakt door het kind, maar door de egoïstische ouder.

Ten tweede moet je aanvaarden dat je, op het moment dat je een kind verteld dan één van zijn ouders niet zijn biologische ouder is, automatisch een onzekerheid creëert. Ook al heb je fantastische ouders en hou je zielsveel van hen, automatisch komt er de vraag: als "hij" het niet is, wie dan wel? De behoefte aan een antwoord op die vraag kan vervuld worden door een adres, een (oude) brief, een telefoontje... Als die vraag onbeantwoord blijft, komt het kind in een soort rouwproces waarin het moet verwerken dat er geen antwoord zal komen. Het feit dat de (opvoedkundige) ouders die keuze voor hen hebben gemaakt, helpt daar niet bepaald bij. Het vraagt een serieuze volwassenheid om in te zien dat het antwoord op die vraag irrelevant is.

Ik wil me voor geen van beide partijen uitspreken, maar de discussie mag wel gevoerd worden. Is een leugentje om bestwil dan misschien toch geen optie? Als je de discussie wilt vermijden, kan je natuurlijk ook een donor zoeken die wel gekend wilt zijn (maar let daar ontzettend mee op!)

Inderdaad alle steun aan wensouders. Laat geen van bovenstaande je tegenhouden om met een kind jullie geluk te vervolledigen, maar besef dat je voor hem/haar nu al keuzes aan het maken bent.

[Vooron]

Hoi, ik heb de reportage ook gezien en sta zelf ook middenin het KID-verhaal als wensouder.

My 2 cents:

Eén nuance die niet mag vergeten worden: alle kinderen in de media die op zoek zijn naar hun donor zijn kinderen die op latere leeftijd (en vaak per ongeluk) zijn te weten gekomen dat ze via donor verwekt zijn.
Deze kinderen worstelen heel vaak en vooral met het feit dat ze in een leugen zijn opgegroeid, dat er een vertrouwensbreuk is ontstaan met hun ouders, waardoor hun hele eigen persoon/identiteit in twijfel wordt getrokken en ze deze opnieuw proberen op te bouwen.

Ik wil niet beweren dat een KID-kind geen vragen heeft of zal hebben over wie de donor was. Die vragen zullen er zeer zeker komen, en ik kan me ook goed voorstellen dat er verdriet ontstaat over het feit dat de donor niet gekend is. Maar dat is een aspect dat - indien er altijd eerlijk en open gecommuniceerd is - geen identiteitscrisissen hoeft te veroorzaken. Het kan, maar het hoeft niet.

Je kan volgens mij niet veralgemenen. Het ene KID-kind zal anders omgaan met het donor-verhaal dan het andere.
Persoonlijk ga ik hiervoor: eerlijkheid, openheid, communicatie en begrip. En ook al kan je daarmee niet veranderen dat een kind verwekt werd via een (anonieme) donor, ben ik er wel gerust in dat je een KID-kind op die manier alle kansen geeft om hier op een gezonde manier mee om te leren gaan.

Wetgevinggewijs: ik ben eigenlijk wel voorstander voor gekende donatie. De mogelijkheid om je donor te leren kennen zal zeker helpen om een volledig plaatje van jezelf te kunnen maken. Al vind ik het evengoed het recht van de donoren om te kunnen kiezen of ze een gekende donor of een anonieme donor willen zijn. Vandaar dat ik een dubbel systeem op dit moment het meest haalbaar zie.

[Vraagtekens]

Hey

Wij zijn ook wachtende op een KID behandeling en mijn man en ik hebben de reportage ook gezien...

Het was voor ons hard, maar ook begrijpelijk..
Het enige jammere vind ik dat er geen enkel KID kind wordt geïnterviewd die het van jongsaf aan weet..
Je hoort in de media enkel verhalen van kinderen die het op latere leeftijd te weten zijn gekomen..
Zijn de handelingen van die kinderen dezelfde?
Zijn de gedachten dezelfde?
Hoe gaan zij hier mee om???

Je kan stellen dat we egoïstisch zijn dat we kinderen willen..
maar hoe egoïstisch zijn we dan?
Zijn we egoïstisch als we kinderen willen en perfect vruchtbaar zijn? = nee
Zijn we egoïstisch als we kinderen willen en niet vruchtbaar zijn? = ja
Waar is de logica?
Ben ik dan egoïstisch als mijn man is onvruchtbaar is en ik niet?
Moet ik dan kiezen voor een kinderloos gezin?
Moet ik dan voor adoptie kiezen?
of moet ik dan een andere partner kiezen? ...
Hoe egoïstisch ben ik dan?

We willen toch net een kindje dat van ons is?
Zodat we het samen een gezin kunnen stichten, samen een kindje kunnen opvoeden,
dat we onze liefde, waarden en normen aan een toch wel erg belangrijk iets in ons leven willen geven…

Ik begrijp dat KID kinderen het recht willen hebben om hun Roots te kennen..
Ik vind dan ook een wet zoals in Nederland beter voor KID kinderen, alleen gaan er dan nog donoren genoeg zijn?
Wil je als donor binnen een paar jaar contact met het kind?
Wordt het dan voor de wensouder niet nog moeilijker?
Ik denk dat er in de wereld geen grotere pijn bestaat dan nooit een eigen genetisch kind te hebben..
Ik denk echt dat dat een rouwproces is voor het leven…
Eens je hoort dat je onvruchtbaar bent, staat de wereld even stil, stort je wereld zelfs in..
Dit is iets wat je als koppel moet verwerken en geloof me dit is hard, heel hard.
Als je dan uiteindelijk kiest voor KID is dit omdat je toch deels een eigen kind wilt…
Dit kind is het meest gewenste kind ooit! Er is er alles voor gedaan om het op de wereld te kunnen zetten..
Als je via anticonceptie gemeenschap hebt dan dood je in principe duizende kinderen.. Donoren geven net die mogelijke kinderen de kans om toch te leven..
(is misschien beetje ver gezocht maar het is toch wel zo)

Mijn man en ik zijn ook voor openheid en eerlijkheid.
Wij zouden ons niet kunnen inbeelden om te liegen en iets te verzwijgen tegen ons eigen kind.
Ons kind heeft recht om te weten hoe hard het gewenst is en hoe het verwekt is..
Wij willen echt van jongsaf bijstaan bij de identiteitsontwikkeling…

Het is allemaal zo verwarrend en ingewikkeld…

Men wil af van het taboe rond donatie van gameten, sperma, eicellen…
Maar men creëert er wel een groter taboe mee door deze uitzendingen…
Want donorkinderen die de nood niet hebben om de donor te zoeken gaan mss nu wel iets hebben van is het wel normaal dat ik dat dan niet wil?
Wensouders die nu voor de moeilijke keuze staan om voor KID te kiezen of voor iets anders: wat moeten ze nu nog in godsnaam kiezen?
Wat is nu goed? Een kind of geen kind? Openheid of geen openheid? Anonieme of geen anonieme donor?


Het is en blijft een onderwerp dat steeds ter discussie staat en zal staan..
Want anders zijn of doen als normaal is steeds taboe..

De keuze die wij nu gemaakt hebben was hard, moeilijk en hartverscheurend…
En we weten dat we het binnen een aantal jaar opnieuw moeilijk zullen krijgen…
Maar wij zijn er klaar voor!

Succes aan iedereen die voor die keuze staat, succes ook aan de donorkinderen dat zij verwezenlijkt krijgen wat zij wensen of in hun ogen de ideale situatie vinden.
Ik vind het belangrijk dat de stem gehoord wordt van alle KID kinderen, dat de mening aanhoort wordt van kinderen die het altijd hebben geweten en diegene die het later zijn te weten gekomen.

[pol80]

Hallo iedereen,

Net als sommigen op dit forum heb ik de panoramareportage wel gezien en ik begrijp volledig dat deze voor sommigen tamelijk emotioneel was. Wat ik echter wat minder begrijp is de reacties van sommige wensouders. Los van wanneer het kind ooit te weten is gekomen dat hun moeder/vader niet hun biologische vader is, is de drang om hun biologische ouder te kennen, toch te verklaren? Ik denk nu maar spontaan aan al die mensen die dagelijks de Belgische archieven bevolken om hun stamboom tot pakweg de Middeleeuwen uit te pluisen. Als mensen die hun biologische ouders wel kennen, de behoefte hebben om meer info te verwerven van wie hun voorouders waren, dan kan je de behoefte van donorkinderen toch zeker plaatsen en begrijpen?

Nog iets: bastaardkinderen an sich zijn zo oud als de mensheid zelf maar dankzij de hedendaagse technologie bestaat pas de laatste 10 jaar de mogelijkheid om eventueel je echte biologische vader te vinden. In de jaren 80 kon je nog geen oproep plaatsen op het internet als je als vrouw zwanger wou worden. Vergeet dit aub ook niet.

[Vraagtekens]

Beste Pol80

Ik begrijp jouw reactie..

Maar je moet ook begrijpen dat elke wensouder het ook begrijpt dat een kind zijn biologische ouders wilt kennen.. Daarom is de keuze voor KID zo moeilijk.. Niemand wilt dit en niemand kiest hiervoor.. Zoals ik eerder schreef de wet in België is minder ok dan de wet in Nederland.. Maar je moet ook rekening houden dat iemand die Anoniem doneert mss ook wel anoniem wil blijven.. het gaat dieper dan alleen de rechten van het kind.. (die ieder respecteert)
De dag dat ons kind tegen ons zal zeggen ik wil weten wie mijn biologische vader is, zullen wij zeker helpen om die te zoeken.

Ik denk dat de reacties op het panorama verhaal mss verkeerd begrepen wordt.. koppels die voor de keuze staan van KID hebben erg veel vragen.. ze willen een keuze maken waar zij zich goed kunnen bij voelen maar waar hun kind zich later ook goed moet bij kunnen voelen.. Elke wensouder begrijpt de behoeften van donorkinderen en kan deze zeker ook plaatsen.. maar de reportage had ook andere getuigenissen kunnen geven... want het is voor wensouders gewoon ook zo onwettend.. begrijp je?

[pol80]

Maar je moet ook rekening houden dat iemand die Anoniem doneert mss ook wel anoniem wil blijven..

Ik ben donor. Vandaar ook mijn interesse in dit debat.

maar de reportage had ook andere getuigenissen kunnen geven... want het is voor wensouders gewoon ook zo onwettend.. begrijp je?

Je hebt gelijk maar je moet dan ook mensen vinden die bereid zijn om op tv te komen. Voor geen geld van de wereld dat ik ooit met mijn kop op tv kom. No way!

[pol80]

Nog een bedenking die ik me spontaan maak is de rol van de wetgever. Voor zover ik zicht heb is de wet er eigenlijk vooral gekomen om toenmalige praktijken in een juridisch kader te regulariseren.

Als ik echter de vergelijking maak met ander beladen maatschappelijke onderwerpen zoals euthanasie, zelfdoding, abortus, enz ben ik van het principe dat donorschap erg stiefmoederlijk worden behandeld. Tot nu toe werd het debat vanuit enerzijds academisch standpunt en anderzijds het ouderlijk standpunt terwijl er nu langzamerhand een derde speler zijn rol in het debat opeist.

Kortom, dit zal nog een lange en vurige discussie worden.

[Lucas]

Je hebt gelijk maar je moet dan ook mensen vinden die bereid zijn om op tv te komen. Voor geen geld van de wereld dat ik ooit met mijn kop op tv kom. No way!

Dank je wel Pol om het taboe nog eens te onderstrepen.

Waarom ben je er zo op tegen dat mensen je kennen als donor? Over de bedoelingen van wensouders kan je met een beetje slechte wil nog discussiëren, maar doneren bij de spermabank doe je toch zuiver om anderen te helpen? Dames, geloof me: dat doe je niet voor het plezier.

Waarom is het in onze maatschappij zo moeilijk om te zeggen: 'ik (wij) wil(len) een kind en heb(ben) een beetje hulp nodig' of 'als je sperma wilt, neem maar van mij, want ik heb het toch op overschot.'

Laten we niet vergeten dat dit taboe de reden was dat er in de eerste plaats anonimiteit kwam. Als we het taboe wegwerken, is er ook geen probleem meer.

Vraagtekens, bij jouw opmerking heb ik toch ook wel een vraagteken. Stel dat je donor zo iemand is als Pol (niet slecht bedoeld, Pol) die anoniem wilt blijven. Dan bedank je hem ook niet echt door hem te gaan zoeken hé. Misschien is een gesprek met èèn donor heel zinvol, maar moet het per se dié donor zijn?

[Vraagtekens]

Ja akkoord Pol wil anoniem blijven maar hij zegt toch ook dat we de behoeften van het donorkind moeten begrijpen en plaatsen..

Dat doen wij ook, maar hij wil niet op TV komen met zijn kop! Dat vraagt ook niemand niet! een anonieme getuigenis is steeds mogelijk he! je hoeft niet eens in beeld te komen en de stem is perfect vervormbaar..

Wil pol anoniem blijven naar het donorkind of naar de buitenwereld?

[Vraagtekens]

Eigenlijk zal dit altijd ter discussie blijven..
En ieder heeft zijn mening, en het is wel zo dat de derde partij inderdaad moet gehoord worden en dat is ook wat wij graag zouden willen, vandaar dat ik graag zo een reportage ook van verschillende standpunten wil horen! zodat het duidelijker wordt voor iedereen en voor de wetgeving.. dat er nog meerdere meningen zijn en dat er dringend iets aan gedaan moet worden..

[pol80]

Om een antwoord op de vraag waarom ik in principe niet wil dat half België weet dat ik donor is volgende: ik heb geen zin om te gaan werken met het idee dat misschien de helft van het gebouw waar ik werk kan weten dat ik donor ben. Donorschap is op dat vlak iets persoonlijk. Erg bondig gezegd: ik ben niet echt mediageil. Mij zal je zelf nooit zien in pakweg het rad van fortuin of blokken!

Ik heb in principe geen moeite om te praten waarom ik donor ben en hoe ik er nu tegenover sta met het feit dat er ondertussen al pollekes rondlopen die ik waarschijnlijk nooit zal kennen, maar dan wel anoniem.

Ten opzichte van donorkinderen is mijn houding tamelijk ambivalent. Van mij zouden ze zonder problemen bepaalde info mogen weten maar niet in de zin dat het ziekenhuis zomaar aan jan en alleman foto's van mij zou mogen verspreiden. Of pakweg mijn echte naam of adres zou doorgeven. Op dat vlak is het ook de vraag wat je verstaat onder begrippen zoals anoniem en gekend. Wat is een bekende donor? Ik weet het eigenlijk zelf niet wat ze hieronder verstaan in het Belgisch recht.

Dames, geloof me: dat doe je niet voor het plezier.

Lucas, buiten het aspect sexuele onthouding vond ik het doneren zelf niet zo moeilijk hoor. Gewoon kotje binnengaan en vijf minuten later was ik al buiten. Met een half meter boekskes lukt dat tamelijk vlot hoor.

[StephKID]

Hey iedereen,

Hier Steph, een donorkind, alsook de oprichtster van Donorkinderen België.

Ik zou graag reageren op al jullie posts.

Ten eerste is het niet de bedoeling om wensouders te kwetsen, echt niet.
Ik besef ten volle dat ouders die een lange lijdensweg moeten ondergaan om een kinderwens in te vullen, meestal ouders zijn die hun kinderen later naar waarde zullen schatten en hen gigantisch zullen koesteren.
Voor een behandeling kiezen met donormateriaal is meestal de laatste keuze die in het rijtje van onderzoeken en behandelingen naar voren wordt geschoven en waar niet licht over gegaan wordt.
Het hele proces is emotioneel heel moeilijk en je moet als koppel verdomd sterk in je schoenen staan, om samen die keuze te maken.

De beslissing om een kinderwens in te vullen is een egoïstische keuze, of je nu vruchtbaar bent of niet. Het kind kiest er niet voor om verwekt of geboren te worden, dat zijn de ouders die dat voor hem/haar beslissen. (cfr reply Lucas)

Ik denk echter wel dat na bijna 40 jaar van vooruitstrevende fertiliteitsklinieken, er tot op heden helemaal geen rekening wordt gehouden met de rechten van het kind. Het recht dat ik hier bedoel (naast het recht op ouders, verzorging, liefde,..) is het recht om zijn genetische roots te achterhalen. Elke mens heeft die oerbehoefte en ik snap nog steeds niet waarom dit recht genegeerd wordt.
De belangen van de donoren worden behartigd, alsook die van de wensouders, maar het kind, neen dat (nog) niet.

De ouders die het kind grootbrengen zijn de effectieve ouders. Zij brengen het groot. Maar het is niet omdat je iemand grootbrengt of het leven schenkt, dat je het recht hebt zijn genetische afkomst te verzwijgen en zelfs achter te houden. Elke mens heeft het recht deze te kennen en te weten.
Ik snap ook niet waarom zovelen het 'raar' vinden dat donorkinderen het moeilijk hebben met het ontbreken van een genetisch puzzelstukje. De gevoelens zijn vergelijkbaar met die van adoptiekinderen, of met kinderen die er achter kwamen dat ze koekoekskinderen zijn.

Ik erken ook dat het jammer was dat er in de reportage geen donorkinderen aan het woord kwamen die het altijd al wisten. Nu wordt het beeld geschetst dat enkel door het op latere leefijtd te weten komen, je er issues mee zou hebben. Niets is minder waar. Ik ken donorkinderen die het altijd al wisten (uit gezinnen met twee mama's of alleenstaande mama's) en met dezelfde zielsontworteling zitten dan diegenen die er op latere leeftijd achterkwamen.
De kans op zielsontworteling en vertrouwensbreuk met de ouders is groter als je het verzwijgt en je kind het op latere leeftijd te weten komt.
Ik ken ook donorkinderen die geen behoefte hebben op zoek te gaan naar hun genetische roots. Zoals er ook adoptiekinderen zijn die later die behoefte niet hebben. Dat recht hebben ze. Maar vooral het zou de keuze van het kind moeten zijn om al dan niet te kunnen beschikken over bepaalde identiteitsgegevens van zijn donor. Die beslissing of keuze hoort niet te liggen in de handen van de ouders noch die van de donor, fertiliteitscentra of overheid.
De Belgische wetgeving garandeert zogezegde anonimiteit voor de donor. Deze wet is echter wel in strijd met het Europees Verdrag inzake de rechten van het kind. Er zijn reeds uitspraken door de rechtbank gemaakt waar het recht op roots boven de privacywet of beroepsgeheim werd gezet. Rechtbanken oordelen dit niet zomaar...

Ik neem het mijn ouders niet kwalijk dat ze door donormateriaal zwanger zijn geworden. Ik neem ze wel kwalijk dat ze het hebben verzwegen. Mijn moeder schrok zelf van hoe erg we hier meer worstel(d)en. Door de arst was haar verteld om het altijd te verzwijgen. Maar zoals de mama van Leen en de papa van Jacinta (in de reportage) zie je ook hoe hard de ouders hebben afgezien van het hun kind voor te liegen. Een kind spiegelt zich op een bepaalde leeftijd ook genetisch aan zijn ouders.

En ookal zal ik misschien de identiteit van mijn donor nooit kunnen achterhalen, doch blijf ik ijveren voor een verandering in beleid. Want vergis jullie niet, de donorkinderen die vandaag en morgen zullen verwekt worden, zullen dezelfde issues hebben.

Ik begrijp dat het thema zeer gevoelig ligt en een taboe aanraakt, maar de kinderen die er uit voortkomen horen hier niet de dupe van te worden. Het beleid kan correcter en dient ook maatschappelijk gevoerd te worden, waarbij alle partijen de kans krijgen om in dialoog een aantal zaken te evalueren. De tijd is voorbij dat het donorkind an sich hier geen stem in krijgt.

Ook even meegeven dat verschillende Belgische centra buitenlandse donoren aanbieden die je kind de kans geven om 1) over bepaalde gegevens van de donor te beschikken (zoals persoonlijkheid, bouw, ...) en 2) je kind de kans geeft om op latere leeftijd, indien hij/zij dit wenst, contact met de donor kan opnemen.

Ik wou ook even heel duidelijk stellen dat alle donorkinderen die ik ken geen band nastreven met de donor. Het is gewoon weten van wie je afstamt.
Bijna alle donorkinderen hebben ook een behoefte om op zoek te gaan naar halfbroers- of zussen.

Als ouder heb je de morele verantwoordelijkheid om je kind alle dingen aan te reiken die hij of zij nodig hebben om te kunnen opgroeien als een volwaardig persoon. Genetische puzzelstukken horen daarbij. En dit staat los van de liefde waarmee je het zal koesteren.

Ik weet dat jullie van jullie kinderen (zullen) houden. Hier echt geen afbreuk van jullie goede intenties en oprecht verlangen. Maar het is niet omdat je een kind het leven schenkt, je voor hem/haar mag uitmaken hoe hij/zij leven moet zien.
Heel veel donorkinderen mogen/kunnen hun gevoelens niet delen met hun ouders uit emotionele loyaliteit naar hen toe. En dat is heel jammer.


Groet,
Steph

[Vraagtekens]

mss moet iedereen het boek van Ken Daniels eens lezen alvorens hij aan KID begint!

[barbaratje]

Ik ben ook wensouder en wacht op een donor. Weliswaar niet in Belgie want die anonimiteit vind ik niet ok. Ik had ook niet de moed om het te vragen aan anderen. Iemand in de naaste omgeving vragen om eicellen (in ons geval) af te staan ..... Bekende donatie is een fantastische oplossing maar niet werkbaar voor iedereen.

UK, New Zealand, Australia , Sweden, Nerderland en Norwegen werken met het Release-ID principe. Dit will zeggen dat als het kind 16/18 jaar wordt het informatie over de donor kan opvragen. (eventuele contact in UK kan na een psychologishe evaluatie) Ze hebben inderdaad een dip in donors gekend maar in UK zijn er al lang geen wachtlijsten meer. Het verschil is in het type donor die zich aanmeld. Vroeger waren het jonge universiteren, nu zij het familie mannen die zelf via via ervaring hebben met infertiliteit.

Ik ben reeds ouder van een bio kind and ik vind het heel normaal dat mijn volgende kind even zo veel recht heeft op zijn genetische achtergrond als mijn bio-kind. Zeker als het een meisje is een later vragen heeft over haar eigen fertiliteit, kans op ziekte etc. Ik steun dan ook de acties om deze kinderen de kans te geven om hun donor te vinden / contacteren op een manier dat zowel voor donor als kind aanvaardbaar is. Bedankt Steph voor te blijven pushen voor de rechten van donor kids. Ik hoop ook dat de donors zich verenigen om hun visie hier omgrent te laten gelden. Want jullie zij zeer belangrijk

Wat ik persoonlijk niet zo vanzelfsprekend vind is dat andere kinderen van dezelvde donor als halfbroer en zussen worden gezien. De weinig studies die er zijn tonen aan dat veel donor kids zelfs meer interesse hebben in anderen donor kids te ontmoeten van de zelvde donor dan de donor zelf. Ik hoop maar dat die studies het mis hebben, want hier kan ik mij niet in vinden. Elk kind is natuurlijk ook anders.

I vind het positief dat er nu meer over word nagedacht. Wij kunnen niet allemaal de zelvde mening hebben, maar hoe meer wij erover spreken hoe beter.