Hoi allen
Ikzelf ben ook een donorkind.
Ik weet het sinds een klein jaar nu en na het lezen van alle reacties hier, geef ik graag ook een reactie.
Ik kom uit een zeer liefdevol gezin met gelukkige ouders en nog twee broers.
Ik ben zelf een jonge vrouw en begon me de laatste jaren vragen te stellen over mijn genetische afkomst.
Mijn ouders zijn van de generatie, waarbij de artsen voor hen beslisten dat het kind zich nooit vragen zal stellen over zijn roots en het het donorgegeven dus ook niet hoeft te weren. Ik heb het een klein jaar geleden zelf ontdekt en kan jullie vertellen dat, ondanks mijn vermoeden, het een enorme shock was en is.
Ik heb dit eerst maanden voor mezelf gehouden dus ook mijn ouders wisten ondertussen niet dat ik het wist. Ik hield het voor mezelf, doordat onze huisarts mij dit had opgedragen. Hij was de enige waar ik naartoe ben gegaan nadat ik het wist, omdat ik wist dat hij op de hoogte was. Na een scheldtirade (van zijn kant uit) van jewelste en een zeer groot schuldgevoel later, besliste ik, om het voor mezelf te houden.
Uiteraard bleef dit niet haalbaar (ik woon nog thuis)Ik was uiteraard ontgoocheld door de grote leugen waarin ik ben opgevoed en had een enorme behoefte om erover te prate, met mijn broers en ouders.
Na enkele maanden heb ik het via een brief aan mijn moeder opgebiecht, dat ik het ontdekt had, maar dat het oké is voor mij, dat ik hen des te liever zie,het hen niet kwalijk neem, etc etc.
Zij heeft nadien mijn vader op de hoogte gebracht. Buiten een knuffel is er met mijn vader nooit nog over gesproken. Ik heb het tot 2 keer toe geprobeerd bij mijn moeder maar veel meer info ben ik niet rijker geworden en ik heb moeten beloven om het mijn broers niet te vertellen.
Ondertussen zit ik dus in deze situatie waarin ik niet eens weet of mijn oudste broer genetisch 100% mijn broer is (de andere is mijn tweelingbroer).
De echte vragen en gevoelens van onrecht komen pas de laatste maanden naar boven.
Ik zou het zo graag willen zeggen tegen mijn broers maar mag dit niet. Zij zouden zich misschien wel echt kunnen keren tegen mijn ouders, al is dit natuurlijk gissen.
Dit maakt dat ik me als donorkind nu toch enorm eenzaam voel in ons gezin.
Ik cijfer mijn eigen gevoelens weg om mijn ouders te beschermen, tegen het verdriet dat zij al zoveel jaren dragen, maar besef dat dit voor mezelf niet de beste oplossing is...
Ik snap mijn ouders dat zij dit nooit meer tegen de broers willen zeggen, want in mijn ogen is het nu misschien wel te laat...
Daarom hoop ik dat alle ouders dit nu voor deze loodzware keuze staan en voor KID kiezen, dat zij van jongs af een open communicatie met hen voeren.
Ik vermoed dat het merendeel van de donorkinderen altijd vragen zal hebben naar zijn genetische roots, ondanks een liefdevolle opvoeding.
Het gegeven dat ik nooit iets te weten zal kunnen is zo frustrerend. Tot op de dag van vandaag bekijk ik alle mannen op de straat die de leeftijd van van mijn vader ongv hebben, op zoek naar herkenning. Ik hoor zo vaak dat ik op iemand lijk, en vraag me dan af of het al dan niet een halfzus is...
Doordat er tot op vandaag nog steeds geen centraal donorregistratie systeem bestaat, is het mogelijk voor donoren om jaren aan een stuk te donoren in verschillende centra. Dit maakt dat er wel 100 halfbroers of halfzussen kunnen zijn. Dit vind ik persoonlijk één van de moeilijkste dingen om me bij neer te leggen.
Ik wil me alvast excuseren voor deze onsamenhangende reactie die ik geef, maar ik denk dat het een weergave kan zijn van de wervelwind aan emoties en gevoelens die ik het laatste jaar moet doorstaan.
Media en reportage Panorama
Forumregels
De Verdwaalde Ooievaar heeft intern meermaals de discussie gevoerd over het al dan niet toelaten van berichten over aanvraag of aanbod van donormateriaal. Ook de wetgeving hierrond is nog vrij dynamisch en actueel.
De Verdwaalde Ooievaar geeft de voorkeur aan het weren van deze oproepen, maar stelt vast dat deze hoe dan ook terugkomen in fora die hier niet voor bedoeld zijn.
Om deze reden werd een subforum voor aanbod/aanvraag van donormateriaal aangemaakt.
De Verdwaalde Ooievaar kan enkel waarschuwen voor de risico's die donatie via niet-officiële kanalen met zich meebrengt. Uit ervaringen weten wij immers dat naast een aantal goed bedoelende donors, er ook mensen zijn die hierin enkel financiële bedoelingen hebben, mensen die het niet nauw nemen met medische geschiedenis en hier al dan niet over liegen, mensen die vooral op zoek zijn naar het sexuele, enz.
Misbruik van andere fora zal streng gesanctioneerd worden.
-UPDATE- Omdat blijkt dat mensen toch respectloos andere fora blijven misbruiken voor oproepen omtrent donormateriaal, zullen de accounts van misbruikers meteen verwijderd worden. Er werd een apart forum aangemaakt, maak daar dan aub gebruik van.
De Verdwaalde Ooievaar heeft intern meermaals de discussie gevoerd over het al dan niet toelaten van berichten over aanvraag of aanbod van donormateriaal. Ook de wetgeving hierrond is nog vrij dynamisch en actueel.
De Verdwaalde Ooievaar geeft de voorkeur aan het weren van deze oproepen, maar stelt vast dat deze hoe dan ook terugkomen in fora die hier niet voor bedoeld zijn.
Om deze reden werd een subforum voor aanbod/aanvraag van donormateriaal aangemaakt.
De Verdwaalde Ooievaar kan enkel waarschuwen voor de risico's die donatie via niet-officiële kanalen met zich meebrengt. Uit ervaringen weten wij immers dat naast een aantal goed bedoelende donors, er ook mensen zijn die hierin enkel financiële bedoelingen hebben, mensen die het niet nauw nemen met medische geschiedenis en hier al dan niet over liegen, mensen die vooral op zoek zijn naar het sexuele, enz.
Misbruik van andere fora zal streng gesanctioneerd worden.
-UPDATE- Omdat blijkt dat mensen toch respectloos andere fora blijven misbruiken voor oproepen omtrent donormateriaal, zullen de accounts van misbruikers meteen verwijderd worden. Er werd een apart forum aangemaakt, maak daar dan aub gebruik van.
-
Vraagtekens
- Berichten: 2445
- Lid geworden op: 17 augustus 2012, 10:43
Beste kid kid!
Bedankt voor je oprechte betuiging van je gevoelens.
Je verhaal raakt me diep!
Je ouders houden wrs enorm veel van jullie...
Al zouden ze nu door jouw reactie en gevoel moeten beseffen dat secrecy niet de juiste oplossing is!
Mss moet je er toch eens heel open met je ouders over je gevoelens praten, zoiets mag je niet opkropen, noch alleen verwerken... mss moet je eens naar een psychologe gaan in een van fertiliteit centra...
Mag ik vragen hoe oud je bent ? En je broer? Heeft je huisarts echtzo hard gereageerd? Alvast een dikke knuffel en wij zijn allen hier om je te aanhoren te steunen en je helpen. Dikke knuffel
Bedankt voor je oprechte betuiging van je gevoelens.
Je verhaal raakt me diep!
Je ouders houden wrs enorm veel van jullie...
Al zouden ze nu door jouw reactie en gevoel moeten beseffen dat secrecy niet de juiste oplossing is!
Mss moet je er toch eens heel open met je ouders over je gevoelens praten, zoiets mag je niet opkropen, noch alleen verwerken... mss moet je eens naar een psychologe gaan in een van fertiliteit centra...
Mag ik vragen hoe oud je bent ? En je broer? Heeft je huisarts echtzo hard gereageerd? Alvast een dikke knuffel en wij zijn allen hier om je te aanhoren te steunen en je helpen. Dikke knuffel
-
pol80
- Berichten: 28
- Lid geworden op: 12 augustus 2009, 8:20
Moest ik morgen te weten komen dat mijn pa blijkbaar ooit in zijn leven last had om zijn broek omhoog te houden en met succes naast de pot heeft gepist, dan zou ik erg nieuwsgierig zijn om die halfbroer of zus te leren kennen. Voor hetzelfde geld lijkt ze wel op mij qua uiterlijk of karakter! En die vaders, ja, dagelijks verwekken er wel venten in België in bastaarden en sommigen zullen het zelfs nooit weten, maar ja, de behoefte aan contact is waarschijnlijk wel erg individueel.Wat ik persoonlijk niet zo vanzelfsprekend vind is dat andere kinderen van dezelvde donor als halfbroer en zussen worden gezien. De weinig studies die er zijn tonen aan dat veel donor kids zelfs meer interesse hebben in anderen donor kids te ontmoeten van de zelvde donor dan de donor zelf. Ik hoop maar dat die studies het mis hebben, want hier kan ik mij niet in vinden. Elk kind is natuurlijk ook anders.
Laatst gewijzigd door pol80 op 14 januari 2013, 14:32, 1 keer totaal gewijzigd.
-
pol80
- Berichten: 28
- Lid geworden op: 12 augustus 2009, 8:20
Kid,
Hoe heb je het eigenlijk ondekt dat je vader niet je echte vader is? En je sprak dat je vroeger al een vermoeden had, op basis van wat had je vroeger al een vermoeden?
Moest je morgen je donorvader ontmoeten en na een dnatest weet je dat hij de enige echte is, wat wil je dan van hem?
Veel sterkte!!!
POL
Hoe heb je het eigenlijk ondekt dat je vader niet je echte vader is? En je sprak dat je vroeger al een vermoeden had, op basis van wat had je vroeger al een vermoeden?
Moest je morgen je donorvader ontmoeten en na een dnatest weet je dat hij de enige echte is, wat wil je dan van hem?
Veel sterkte!!!
POL
-
Kidkid
- Berichten: 2
- Lid geworden op: 12 januari 2013, 19:12
Ik heb twee broers, een tweelingbroer en een oudere. Zelf lijk ik heel fel op mijn mama, bijna 2 druppels zeg maar. Mijn broer echter lijkt niet op mama alsook niet op papa. Hij is een zeer groot en donker type en al heel ons leven wordt er gelachen dat hij er bij de geboorte bijgelegd is en dat hij precies een vreemdeling is. Ik vond het altijd al vreemd. Mijn andere broer lijkt een beetje op ons mama maar is dan weer klein en niet donker. Ik zit er wat tussenin.pol80 schreef:Kid,
Hoe heb je het eigenlijk ondekt dat je vader niet je echte vader is? En je sprak dat je vroeger al een vermoeden had, op basis van wat had je vroeger al een vermoeden?
Moest je morgen je donorvader ontmoeten en na een dnatest weet je dat hij de enige echte is, wat wil je dan van hem?
Veel sterkte!!!
POL
We zijn alledrie extreem sportief en onze ouders absoluut niet.
Dit zijn natuurlijk allemaal kleine zaken maar ik stond er af en toe bij stil dat dit gek was, meer niet.
Toen ging ik vroedkunde studeren en stond ik er meer en meer bij stil.
Tijdens mijn studies liet mijn mama eens vallen dat zij zelf 10 jaar hebben moeten proberen om zwanger te worden. Ze hebben werkelijk alles geprobeerd wat er in die tijd mogelijk was. Toen ik vroeg of ze daar nog papieren van had bleef ze vaag en zei ze van niet. Over donorsperma heeft ze ook niet gesproken. Toen ik vroeg hoe het dan plots toch gelukt was haar uitleg, dat ze het hadden opgegeven, gestopt waren met alle behandelingen en er zich bij hadden neergelegd kinderloos te blijven,
En toen plots waren ze zwanger van mijn broer, en nadien nog eens van ons.
De gedachten in mijn hoofd sloegen op hol en zo begin je over alles nog veel dieper na te denken. In die tijd schaamde ik me heel fel, omdat ik precies mijn vader in vraag stelde. Ik ben zelf op zoek gegaan naar antwoorden.
Ik kan niet vertellen hoe ik het te weten gekomen ben, maar wat ik hoopte was dat ik toen de bevestiging kreeg dat ik een te grote fantasie had en dat ik goed kwaad kon zijn op mezelf dat ik er aan durfde te twijfelen. Bleek echter dat ik het jammergenoeg toch bij het juiste einde had.
Ik ben naar de dokter gegaan om bevestiging. Hij zei letterlijk
' uw ouders zitten hier niet op te wachten, zij werken steenhard voor jullie, ze zijn zo blij met jullie, jullie zijn gezond, en alledrie uitgegroeid tot fantastische volwassenen. Wat doet dat 1 drupje sperma er nu in godsnaam toe?
Je kan maken dat je dit zwijgt tegen je broers en ouders en hou dit voor uzelf.'
En toen werd ik buiten gezet. Dit was niet de meest aangename reactie die ik me kon wensen, maar het deed me wel beseffen dat het mijn ouders bijna geen schuld treft, om het ons niet gezegd te hebben. Mijn ouders zijn brave mensen van de oude stempel, en in die tijd was een dokter en al wat hij zei heilig, dus deze arts heeft hen altijd gezegd dit te verzwijgen voor ons...
Ik zou graag mijn donor leren kennen, gewoon interesses kunnen vergelijken basis info te weten kunnen komen. Ik zou heel graag willen weten of mijn oudste broer van dezelfde donor is, en graag zou ik halfbroers en halfzussen leren kennen. Ik zou mijn donor ook willen bedanken want hij heeft ervoor gezorgd dat mijn ouders toch nog kinderen hebben mogen krijgen die voorlopig alledrie zeer gezond zijn.
Ik denk dat het voor een donor toch een leuk gegeven kan zijn als je ziet dat je hebt bijgedragen aan een gelukkig gezin en drie gezonde kinderen die het allemaal goed in het leven.
Ik zou voor geen geld van de wereld met hem een vader-dochter relatie willen want ik heb nu eenmaal al de beste papa en mama in de wereld en die zijn onvervangbaar.
Ergens vind ik dat ik geluk heb dat ik het beste van drie heb meegekregen. De zalige opvoeding van mijn ouders, genen van mijn mama en donor!
Wat ik wel zo onrechtvaardig vind is dat ik gewoon geen recht lijk te hebben in dit gebeuren en dat is jammer. Ik heb reeds verschillende malen contact gezocht met het ziekenhuis waar mijn ouders behandeld zijn en zij negeren mijn vraag gewoon. Ik lijk in hun ogen niet te bestaan terwijl ik daar wel ontstaan ben! Dit is het zo pijnlijk.
Het is zo frustrerend dat ik er nu thuis niet meer over mag praten en ik merk dat het met de dag moeilijker wordt. Ik ben wel bang dat ik er op een dag mijn mond voorbij zal praten tegen mijn broers.
Ik ben in de beginperiode veel bij de psychologe geweest op fertiliteit en dat was goed voor mij.
Ik denk dat ik er vrij goed mee om kan gaan Omdat ik zelf vroedvrouw ben, op fertiliteit gewerkt heb en goed genoeg besef dat de mensen die daar terecht komen hemel en aarde zouden willen verzetten om hun kinderwens te vervullen.
Ik kan het dus ook iets beter begrijpen vanuit hun wens en hun oogpunt al heb ik nog niet voor die situatie gestaan.
Zo ik hoop dat jullie hier iets aan hebben (pol80 en vraagtekens, en uiteraard al de rest)
Groetjes
-
pol80
- Berichten: 28
- Lid geworden op: 12 augustus 2009, 8:20
Dag Kid,
Bedankt voor je uitgebreide reactie. Nu weet ik op de duur wat mij ooit te wachten staat (als donor).
Betreffende jouw huisarts: moet iemand in zo een situatie mij dit laten, dan zou ik hem met alle plezier van de wereld bij de eerste gelegenheid een serieuze kloot willen aftrekken. Ok, die dokter zal waarschijnlijk nog als 30tiger arts zijn geweest aan het oostfront, maar anno 2013 bestaat er nog zoiets als ethiek.
In principe begrijp ik het standpunt van je ouders wel maar op basis van wat je schreef vermoed ik toch dat je waarschijnlijk de heilige geest de biologische vader van je moeder haar drie kinderen is. In theorie kan alles, maar in de praktijk gok ik toch op een onbevlekte ontvangenis. Natuurlijk, als jij dit tegen je tweelingbroer zou zeggen, kan natuurlijk ook de bom opploffen die jullie ouders al zo lang mogelijk proberen veilig te stellen. Los van de vraag of je het recht om je broers deze info te verzwijgen.
Nogmaals veel goede moed, je zal het nodig hebben, vrees ik!
Bedankt voor je uitgebreide reactie. Nu weet ik op de duur wat mij ooit te wachten staat (als donor).
Betreffende jouw huisarts: moet iemand in zo een situatie mij dit laten, dan zou ik hem met alle plezier van de wereld bij de eerste gelegenheid een serieuze kloot willen aftrekken. Ok, die dokter zal waarschijnlijk nog als 30tiger arts zijn geweest aan het oostfront, maar anno 2013 bestaat er nog zoiets als ethiek.
Vervang het woord dokter door bankdirecteur en plaats dit in de context van Fortis en Dexia. De aandeelhouders van beide banken zullen je over 30 jaar nog in alle geuren en kleuren kunnen vertellen hoe dom ze waren, dat ze ooit naar die dokter hebben geluisterd.Mijn ouders zijn brave mensen van de oude stempel, en in die tijd was een dokter en al wat hij zei heilig, dus deze arts heeft hen altijd gezegd dit te verzwijgen voor ons...
In principe begrijp ik het standpunt van je ouders wel maar op basis van wat je schreef vermoed ik toch dat je waarschijnlijk de heilige geest de biologische vader van je moeder haar drie kinderen is. In theorie kan alles, maar in de praktijk gok ik toch op een onbevlekte ontvangenis. Natuurlijk, als jij dit tegen je tweelingbroer zou zeggen, kan natuurlijk ook de bom opploffen die jullie ouders al zo lang mogelijk proberen veilig te stellen. Los van de vraag of je het recht om je broers deze info te verzwijgen.
Nogmaals veel goede moed, je zal het nodig hebben, vrees ik!
-
pol80
- Berichten: 28
- Lid geworden op: 12 augustus 2009, 8:20
Kid,
Sorry maar die woorden van jouw ex-huisarts blijven maar in mijn hoofd spoken. Op zichzelf heeft het niets met IVF te maken, maar ik moest spontaan hieraan denken.
http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Magdalene_Sisters
Sorry maar die woorden van jouw ex-huisarts blijven maar in mijn hoofd spoken. Op zichzelf heeft het niets met IVF te maken, maar ik moest spontaan hieraan denken.
http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Magdalene_Sisters
-
StephKID
- Berichten: 40
- Lid geworden op: 20 september 2012, 22:33
Hey,
Eindelijk tijd om te reageren op wat posts van de afgelopen weken.
Hey Barbara,
Dank voor je reactie. Het is echt een hart onder de riem voor zovele donorkinderen. Het toont aan dat er wensouders zijn die rekening houden/erkend wordt dat kinderen verwekt met donormateriaal hier wel vragen of issues kunnen hebben. Dit staat los van de liefde die hij/zij krijgt van zijn ouders. De ouders zijn diegenen die het kind grootbrengen.
Een donor niet. Ik snap ook niet echt dat zoveel ouders schrik hebben van om de identiteit van een donor te kennen, niet voor zichzelf, maar om later hun kind de kans te geven zijn of haar genetische roots te achterhalen.
Deze kans nu al uitsluiten of niet stilstaan dat een kind (een mens van vlees en bloed) later de oerbehoefte kan voelen, doet me reeds vrezen dat het kind later op dezelfde pijnlijke muur zal botsen, dezelfde muur die huidige volwassen kinderen ondervinden in hun familie/gezin. Cfr het oprechte verhaal van KidKid.
Naast het ontzeggen van de genetische roots (waar elke mens recht op zou moeten hebben zie Europees verdrag), hebben de meeste donorkinderen vandaag de dag zelfs het recht niet om hun gevoelens uit te spreken naar hun ouders toe. Het is te moeilijk voor hen om erover te praten, willen niet geconfronteerd worden met het verdriet en de vertwijfeling die hun kind ondervindt door het gegeven. En de meeste van die kinderen worden een zwijgplicht opgelegd. Eentje die ze ondergaan, omdat ze houden van hun ouders en hen geen pijn willen doen. Waardoor het kind alles op haar/zijn eentje dient te verwerken of weg te slikken.
Dit is meteen ook de reden waarom er zoveel donorkinderen na ondermeer de reportage contact met elkaar zoeken of waarom de fb werd opgericht: je ondervindt dat de gevoelens waar je zogezegd geen recht op hebt, wel normaal is. En dat anderen juist met juist hetzelfde zitten/zaten.
Dat donorkinderen later issues kunnen hebben met het donorgegeven is ook iets dat ouders niet meekregen van de arts die hen ooit begeleidde. Je verneemt daar niet ‘pas op, desondanks het feit dat je het op vroege leeftijd verteld, kan je kind hier issues mee hebben’, de meeste wensouders/mama’s worden behandeld enkel met het oog op om een onvervulde kinderwens in te vullen.
Ik begrijp het verlangen, ik erken de wanhoop, de hel der behandelingen, de moeilijke keuzes, maar de oogkleppen die nog steeds opgezet blijven, snap ik dan weer niet. En met oogkleppen bedoel ik steevast ook de kleppen die de centra, artsen en overheid ophouden.
Mbt de term halfbroers- en zussen kan ik je wel begrijpen Barbara. Het zijn genetische halfbroers- en zussen. Maar ik ken geen betere term om ze te omschrijven. Het is ook niet dat ik een echte band met hen nastreef, maar die mensen zijn er wel. Ze dragen de helft van hetzelfde genetisch materiaal als ik. En ookal vind ik mijn donor niet, misschien vind ik hen wel en kunnen we er voor mekaar zijn. Want los van de genetica delen we misschien ook iets anders: dezelfde zielsontworteling, hetzelfde zoeken naar dat ene puzzelstukje.
Langs de ene kant vind ik het goed dat er zoveel reacties zijn op de reportage. Dit was ook het doel, zaken los en bespreekbaar(der) maken.
Ook heel goed dat ondertussen in deze post zo goed als alle partijen aan het woord kwamen: wensmama’s, donoren en donorkinderen. Alleen in een dialoog kan er begrip zijn voor alle partijen, in de hoop een compromis in beleid te vinden.
Groet,
Steph
Eindelijk tijd om te reageren op wat posts van de afgelopen weken.
Hey Barbara,
Dank voor je reactie. Het is echt een hart onder de riem voor zovele donorkinderen. Het toont aan dat er wensouders zijn die rekening houden/erkend wordt dat kinderen verwekt met donormateriaal hier wel vragen of issues kunnen hebben. Dit staat los van de liefde die hij/zij krijgt van zijn ouders. De ouders zijn diegenen die het kind grootbrengen.
Een donor niet. Ik snap ook niet echt dat zoveel ouders schrik hebben van om de identiteit van een donor te kennen, niet voor zichzelf, maar om later hun kind de kans te geven zijn of haar genetische roots te achterhalen.
Deze kans nu al uitsluiten of niet stilstaan dat een kind (een mens van vlees en bloed) later de oerbehoefte kan voelen, doet me reeds vrezen dat het kind later op dezelfde pijnlijke muur zal botsen, dezelfde muur die huidige volwassen kinderen ondervinden in hun familie/gezin. Cfr het oprechte verhaal van KidKid.
Naast het ontzeggen van de genetische roots (waar elke mens recht op zou moeten hebben zie Europees verdrag), hebben de meeste donorkinderen vandaag de dag zelfs het recht niet om hun gevoelens uit te spreken naar hun ouders toe. Het is te moeilijk voor hen om erover te praten, willen niet geconfronteerd worden met het verdriet en de vertwijfeling die hun kind ondervindt door het gegeven. En de meeste van die kinderen worden een zwijgplicht opgelegd. Eentje die ze ondergaan, omdat ze houden van hun ouders en hen geen pijn willen doen. Waardoor het kind alles op haar/zijn eentje dient te verwerken of weg te slikken.
Dit is meteen ook de reden waarom er zoveel donorkinderen na ondermeer de reportage contact met elkaar zoeken of waarom de fb werd opgericht: je ondervindt dat de gevoelens waar je zogezegd geen recht op hebt, wel normaal is. En dat anderen juist met juist hetzelfde zitten/zaten.
Dat donorkinderen later issues kunnen hebben met het donorgegeven is ook iets dat ouders niet meekregen van de arts die hen ooit begeleidde. Je verneemt daar niet ‘pas op, desondanks het feit dat je het op vroege leeftijd verteld, kan je kind hier issues mee hebben’, de meeste wensouders/mama’s worden behandeld enkel met het oog op om een onvervulde kinderwens in te vullen.
Ik begrijp het verlangen, ik erken de wanhoop, de hel der behandelingen, de moeilijke keuzes, maar de oogkleppen die nog steeds opgezet blijven, snap ik dan weer niet. En met oogkleppen bedoel ik steevast ook de kleppen die de centra, artsen en overheid ophouden.
Mbt de term halfbroers- en zussen kan ik je wel begrijpen Barbara. Het zijn genetische halfbroers- en zussen. Maar ik ken geen betere term om ze te omschrijven. Het is ook niet dat ik een echte band met hen nastreef, maar die mensen zijn er wel. Ze dragen de helft van hetzelfde genetisch materiaal als ik. En ookal vind ik mijn donor niet, misschien vind ik hen wel en kunnen we er voor mekaar zijn. Want los van de genetica delen we misschien ook iets anders: dezelfde zielsontworteling, hetzelfde zoeken naar dat ene puzzelstukje.
Langs de ene kant vind ik het goed dat er zoveel reacties zijn op de reportage. Dit was ook het doel, zaken los en bespreekbaar(der) maken.
Ook heel goed dat ondertussen in deze post zo goed als alle partijen aan het woord kwamen: wensmama’s, donoren en donorkinderen. Alleen in een dialoog kan er begrip zijn voor alle partijen, in de hoop een compromis in beleid te vinden.
Groet,
Steph
-
Repelsteeltje
- Berichten: 1422
- Lid geworden op: 23 juli 2009, 10:33
Geloof me, dat begrijp je niet. De impact die de diagnose van totale onvruchtbaarheid heeft kan je pas begrijpen als je het echt meemaakt. Zelf ik begrijp ze niet, hoewel ik van vlakbij gezien heb dat mijn man op een paar minuten tijd maar een 1000ste was van de man die hij voordien was.StephKID schreef:Ik begrijp het verlangen, ik erken de wanhoop, de hel der behandelingen, de moeilijke keuzes,
Heel zijn man-zijn werd met de grond gelijk gemaakt. De impact van het niet-te-kunnen-voortplanten is dermate groot dat hij zijn identiteit van nul terug heeft moeten opbouwen.
Vergelijk dit aub niet met IVF te moeten ondergaan. Een verstoorde cyclus, problemen met innesteling, verstopte eileiders is iets totaaaaaaaaaal anders dan zwart op wit zien dat er 0.0000 zaadcellen in je sperma zitten.
En nog een punt dat ik jammer vind is dat je het in je betoog zo weinig hebt over het feit dat studies aantonen dat kinderen die vroeg ingelicht zijn significant minder problemen hebben. Met facebookpagina's kan je alles aantonen, maar wetenschappelijke studies hebben mijns inziens net iets meer impact.
Dus aub, beschuldig de huidige generatie die hun familie sticht met een donor niet als mensen die ongeïnformeerd tot actie overgaan.
Ik had graag een bijdrage gedaan aan het programma van Phara, maar ik wil in mijn dagdagelijks leven (bij de bakker, op het werk, in de sportzaal) niet continue aanzien worden als die die haar kindje van een donor heeft. JAmmer, want ik heb het gevoel dat er in de media voorlopig maar 1 stem is.
-
StephKID
- Berichten: 40
- Lid geworden op: 20 september 2012, 22:33
En nog een punt dat ik jammer vind is dat je het in je betoog zo weinig hebt over het feit dat studies aantonen dat kinderen die vroeg ingelicht zijn significant minder problemen hebben. Met facebookpagina's kan je alles aantonen, maar wetenschappelijke studies hebben mijns inziens net iets meer impact.
Dus aub, beschuldig de huidige generatie die hun familie sticht met een donor niet als mensen die ongeïnformeerd tot actie overgaan.
Ik had graag een bijdrage gedaan aan het programma van Phara, maar ik wil in mijn dagdagelijks leven (bij de bakker, op het werk, in de sportzaal) niet continue aanzien worden als die die haar kindje van een donor heeft. JAmmer, want ik heb het gevoel dat er in de media voorlopig maar 1 stem is.[/quote]
Hey Repelsteeltje,
Laat ik even duidelijk stellen: het is geen wedstrijd in wie hoort wie het meeste te begrijpen. Of wiens gevoelens of rechten dienen ondergeschikt te zijn omdat de kaarten ongelijk verdeeld werden. Ik vind het erg voor je man, oprecht erg. Zoals ik het ook oprecht erg vind voor mijn vader toen de arts hem de diagnose vertelde. Begrijpen zal ik het nooit helemaal kunnen, maar ik stond ook dichtbij: ik was nl. het kind dat werd gemaakt om een kinderwens in te vullen. Vanop de eerste rij was ik getuige van hoe hard hij er mee worstelde, en zelfs zo hard dat hij geen band met me (of met mijn broer en zus) kon hebben.
Want die zijn er ook, de ouders, die de onvruchtbaarheid nooit verwerkten en hierdoor onbewust of bewust afstand namen van de kinderen die er dan uiteindelijk wel kwamen.
Ik heb nooit ontkend dat er donorkinderen zijn die geen behoefte om hun genetische roots te kennen. Er zijn er. Ik heb er al zelfs mee gesproken.
De meeste donorkinderen die ik heb leren kennen hebben echter wel issues met het ontbreken van een genetische puzzelstuk. Ook diegenen die het altijd al wisten.
Een feit blijft dat elke mens het recht heeft om zijn genetische roots te achterhalen. De huidige wetgeving is in strijd met het Europees Verdrag. Er zijn reeds een aantal landen die hun fertiliteitsbeleid hebben aangepast, net om tegemoet te komen aan de 'vergeten' rechten van het kind.
Ik beschuldig geen enkele generatie, ik maak een balans op van hoe de tijden nog niet veel zijn veranderd. Tot op heden zijn de behandelingen er op vooruit gegaan, zijn de donoren (eindelijk) juridisch beschermd, maar opkomen of denken aan de rechten van het kind, neen dat nog niet.
Niet relevant genoeg blijkbaar.
De generatie die vandaag voor een behandeling met donormateriaal kan nu wel terugblikken op een beleid dat 39 jaar wordt gevoerd. En die donorkinderen van toen, zijn volwassen geworden. Diegenen die er voor durven/kunnen uitkomen, geven een stem aan hetgeen nooit werd uitgesproken of onderzocht. Daarnaast had je in de reportage ook de ouders van Jacinta en Leen. Oprechte getuigenissen van een mama en papa die nooit van 'meneer den dokteur' meekregen dat het kind er later zou mee kunnen worstelen. Ik ken zelfs moeders die me vertelden dat als ze wisten dat hun kind(eren) met het donorgegeven zo hard zou(den) mee worstelen en ze de tijd konden terugdraaien, nooit voor een zwangerschap met anoniem donormateriaal zouden gegaan zijn.
Hoe kan je zeggen dat er in de media voorlopig maar 1 stem is? In alle jaren heb ik donoren, wensouders, wensmama's en vooral fertiliteitscentra hun stem horen opdringen, zonder dat daar ooit 1 woord werd gerept over de rechten van het kind.
En omdat er nu (eindelijk) aandacht voor is, vind je het maar 1-zijdig.
Op dit forum wordt er zelden over de rechten van het donorkind gesproken, er wordt zelfs vaak niet aan gedacht. De wensmama's die het in een onderwerp vermelden worden al snel gedownplayed met 'als het maar liefde krijgt dan komt het allemaal wel inorde'.
Ik snap dat je niet op de tv wenst te komen, dat je niet gestigmatiseerd wil worden als die mama met haar donorkind. Een getuigenis kon ook anoniem. Geen enkele donor of wensouder is op het verzoek van Panorama ingegaan (iedereen heeft het recht om er op in te gaan of niet).
Ik en mijn zus besloten om publiekelijk naar buiten te komen met ons verhaal. Publiekelijk, enkel omdat we dit konden. Publiekelijk om in de eerste plaats ons verhaal een gezicht te geven, zodat andere donorkinderen beseften dat ze niet alleen waren. Ook de vaststelling dat noch de centra, noch de overheid het beleid onder de loep nemen en herevalueren, was voor mezelf een drijfveer om er mee door te gaan. Want als niemand voor ons opkomt, dan moet de oudere generatie donorkinderen wel opkomen voor de nieuwe generatie donorkinderen die er aan komt.
Ik hoop van harte dat er een debat op gang komt, waarbij alle partijen een stem krijgen. En dus ook het donorkind. Als volwassene ben je verantwoordelijk voor de wereld of het soort maatschappij die je de kinderen van morgen aanbiedt.
En hier horen we allemaal een steen aan bij te dragen. Als verder gaan met de fbpagina en andere initiatieven mijn steentje hier in kunnen zijn, by all means.
Groet,
Steph
Dus aub, beschuldig de huidige generatie die hun familie sticht met een donor niet als mensen die ongeïnformeerd tot actie overgaan.
Ik had graag een bijdrage gedaan aan het programma van Phara, maar ik wil in mijn dagdagelijks leven (bij de bakker, op het werk, in de sportzaal) niet continue aanzien worden als die die haar kindje van een donor heeft. JAmmer, want ik heb het gevoel dat er in de media voorlopig maar 1 stem is.[/quote]
Hey Repelsteeltje,
Laat ik even duidelijk stellen: het is geen wedstrijd in wie hoort wie het meeste te begrijpen. Of wiens gevoelens of rechten dienen ondergeschikt te zijn omdat de kaarten ongelijk verdeeld werden. Ik vind het erg voor je man, oprecht erg. Zoals ik het ook oprecht erg vind voor mijn vader toen de arts hem de diagnose vertelde. Begrijpen zal ik het nooit helemaal kunnen, maar ik stond ook dichtbij: ik was nl. het kind dat werd gemaakt om een kinderwens in te vullen. Vanop de eerste rij was ik getuige van hoe hard hij er mee worstelde, en zelfs zo hard dat hij geen band met me (of met mijn broer en zus) kon hebben.
Want die zijn er ook, de ouders, die de onvruchtbaarheid nooit verwerkten en hierdoor onbewust of bewust afstand namen van de kinderen die er dan uiteindelijk wel kwamen.
Ik heb nooit ontkend dat er donorkinderen zijn die geen behoefte om hun genetische roots te kennen. Er zijn er. Ik heb er al zelfs mee gesproken.
De meeste donorkinderen die ik heb leren kennen hebben echter wel issues met het ontbreken van een genetische puzzelstuk. Ook diegenen die het altijd al wisten.
Een feit blijft dat elke mens het recht heeft om zijn genetische roots te achterhalen. De huidige wetgeving is in strijd met het Europees Verdrag. Er zijn reeds een aantal landen die hun fertiliteitsbeleid hebben aangepast, net om tegemoet te komen aan de 'vergeten' rechten van het kind.
Ik beschuldig geen enkele generatie, ik maak een balans op van hoe de tijden nog niet veel zijn veranderd. Tot op heden zijn de behandelingen er op vooruit gegaan, zijn de donoren (eindelijk) juridisch beschermd, maar opkomen of denken aan de rechten van het kind, neen dat nog niet.
Niet relevant genoeg blijkbaar.
De generatie die vandaag voor een behandeling met donormateriaal kan nu wel terugblikken op een beleid dat 39 jaar wordt gevoerd. En die donorkinderen van toen, zijn volwassen geworden. Diegenen die er voor durven/kunnen uitkomen, geven een stem aan hetgeen nooit werd uitgesproken of onderzocht. Daarnaast had je in de reportage ook de ouders van Jacinta en Leen. Oprechte getuigenissen van een mama en papa die nooit van 'meneer den dokteur' meekregen dat het kind er later zou mee kunnen worstelen. Ik ken zelfs moeders die me vertelden dat als ze wisten dat hun kind(eren) met het donorgegeven zo hard zou(den) mee worstelen en ze de tijd konden terugdraaien, nooit voor een zwangerschap met anoniem donormateriaal zouden gegaan zijn.
Hoe kan je zeggen dat er in de media voorlopig maar 1 stem is? In alle jaren heb ik donoren, wensouders, wensmama's en vooral fertiliteitscentra hun stem horen opdringen, zonder dat daar ooit 1 woord werd gerept over de rechten van het kind.
En omdat er nu (eindelijk) aandacht voor is, vind je het maar 1-zijdig.
Op dit forum wordt er zelden over de rechten van het donorkind gesproken, er wordt zelfs vaak niet aan gedacht. De wensmama's die het in een onderwerp vermelden worden al snel gedownplayed met 'als het maar liefde krijgt dan komt het allemaal wel inorde'.
Ik snap dat je niet op de tv wenst te komen, dat je niet gestigmatiseerd wil worden als die mama met haar donorkind. Een getuigenis kon ook anoniem. Geen enkele donor of wensouder is op het verzoek van Panorama ingegaan (iedereen heeft het recht om er op in te gaan of niet).
Ik en mijn zus besloten om publiekelijk naar buiten te komen met ons verhaal. Publiekelijk, enkel omdat we dit konden. Publiekelijk om in de eerste plaats ons verhaal een gezicht te geven, zodat andere donorkinderen beseften dat ze niet alleen waren. Ook de vaststelling dat noch de centra, noch de overheid het beleid onder de loep nemen en herevalueren, was voor mezelf een drijfveer om er mee door te gaan. Want als niemand voor ons opkomt, dan moet de oudere generatie donorkinderen wel opkomen voor de nieuwe generatie donorkinderen die er aan komt.
Ik hoop van harte dat er een debat op gang komt, waarbij alle partijen een stem krijgen. En dus ook het donorkind. Als volwassene ben je verantwoordelijk voor de wereld of het soort maatschappij die je de kinderen van morgen aanbiedt.
En hier horen we allemaal een steen aan bij te dragen. Als verder gaan met de fbpagina en andere initiatieven mijn steentje hier in kunnen zijn, by all means.
Groet,
Steph
-
Vraagtekens
- Berichten: 2445
- Lid geworden op: 17 augustus 2012, 10:43
Beste allen
Ik denk dat vele reacties hier fout worden geinterpreteerd! Ik denk wel dat je kan stellen dat elke ouder, wensouder of donor denkt aan de gevoelens en ontplooiing van het donorkind.
Ik denk ook dat elk wensouder of ouder dat je hier hoort wel degelijk wilt dat zijn of haar KID kind zich later gewoon goed en gelukkig voelt.
Ja er strookt iets in belgië met de wet over bescherming van donoren. Maar je moet ook begrijpen Steph dat niet iedere wensouder wilt dat hij de donor kent. Ik zou heel graag willen dat ons wenskindje later op al zijn of haar vragen een antwoord zal krijgen. Maar geen haar op mijn hoofd dat er nu aan denkt om zelf een gekende donor te zoeken of zomaar via het internet iets aan te kopen. Het is al zo een verdomd moeilijke situatie dat je gewoon al je vertrouwen ook legt in het ziekenhuis. Het is voor elke wensmama ook niet evident om het sperma van een andere man in jezelf te krijgen om uiteindelijk jullie gezamelijke kinderwens te vervullen.
Het is voor de persoon die onvruchtbaar is hard, maar de partner wordt er op een andere manier even hard mee getroffen...
Dan zie je afleveringen zoals Familie waar een lesbisch koppel spot met het feit van donorschap en zwanger worden.. Ze schilderen het ook zou fout af en alsof het allemaal niets is.. dat je van vandaag op morgen een kind kunt hebben..
Een beetje realiteit zou wel wenselijk zijn.
Ik denk dat vele reacties hier fout worden geinterpreteerd! Ik denk wel dat je kan stellen dat elke ouder, wensouder of donor denkt aan de gevoelens en ontplooiing van het donorkind.
Ik denk ook dat elk wensouder of ouder dat je hier hoort wel degelijk wilt dat zijn of haar KID kind zich later gewoon goed en gelukkig voelt.
Ja er strookt iets in belgië met de wet over bescherming van donoren. Maar je moet ook begrijpen Steph dat niet iedere wensouder wilt dat hij de donor kent. Ik zou heel graag willen dat ons wenskindje later op al zijn of haar vragen een antwoord zal krijgen. Maar geen haar op mijn hoofd dat er nu aan denkt om zelf een gekende donor te zoeken of zomaar via het internet iets aan te kopen. Het is al zo een verdomd moeilijke situatie dat je gewoon al je vertrouwen ook legt in het ziekenhuis. Het is voor elke wensmama ook niet evident om het sperma van een andere man in jezelf te krijgen om uiteindelijk jullie gezamelijke kinderwens te vervullen.
Het is voor de persoon die onvruchtbaar is hard, maar de partner wordt er op een andere manier even hard mee getroffen...
Dan zie je afleveringen zoals Familie waar een lesbisch koppel spot met het feit van donorschap en zwanger worden.. Ze schilderen het ook zou fout af en alsof het allemaal niets is.. dat je van vandaag op morgen een kind kunt hebben..
Een beetje realiteit zou wel wenselijk zijn.
-
StephKID
- Berichten: 40
- Lid geworden op: 20 september 2012, 22:33
Hey Vraagtekens,
Ik hoop dat elke ouder/wensouders het geluk en goed voelen van het kind nastreeft. Elk kind heeft recht op dat soort ouders. Of ze nu biologisch van ze afstammen of niet.
Doch stel ik wel vast op dit forum en op andere fora, dat vaak de drang om een kinderwens te vervullen groter is dan even stil te staan welke keuze voor het kind het beste zou zijn. De woorden 'als het maar graag gezien wordt', tot letterlijke 'de roots zijn van geen belang' zijn er toch die ik dagelijks zie passeren.
Zo ken ik een wenskoppel dat zeer bewust gekozen heeft voor een anonieme buitenlandse donor te gaan om absoluut te vermijden dat het kind ooit zijn donor tegen het lijf zou lopen.
Daarnaast ken ik een wensmama die enkel omdat ze in een centra zelf bleef doorvragen naar een open donor, de arts uiteindelijk die optie op tafel legde. Ondertussen heb ik weet van 3 Belgische centra die open buitenlands materiaal aanbieden, die je kind in staat stellen om 1) over een aantal algemene gegevens van de donor te beschikken en 2) mocht hij/zij dit wensen op latere leeftijd contact met de donor kan/mag zoeken. Hier wordt blijkbaar niet echt door centra over gecommuniceerd.
Alle centra hebben de taak, neen de verplichting, de zaken correct voor te stellen en uit te leggen. Er zijn centra die koppels/ouders nog steeds in een bepaalde richting duwen (mbt niet vertellen aan het kind bv)
Correcte informatiedeling is de beste weg naar een weloverwogen keuze.
Ik snap je mbt de identiteit van de donor niet te willen kennen. Ik denk ook dat geen enkele donor er meteen voor staat te springen dat zijn identiteit volledig wordt prijsgegeven.
Het systeem waar ik aan dacht, is vergelijkbaar met dat van Nederland.
De ouders weten niet wie de donor effectief is, maar het systeem stelt het kind in staat te beschikken over een aantal kenmerken van zijn/haar donor (uiterlijke kenmerken, persoonlijkheid,..). Op latere leeftijd kan het kind (indien hij/zij dit wenst, via een tussenpersoon een signaal geven tot enige vorm van contact. Dit kan variëren van schriftelijk vragen te laten beantwoorden of zelfs contact. Uiteraard is een ontmoeting pas mogelijk als de donor dit zelf ook wil.
Ik vind dit een mooi en vooral fair compromis voor alle partijen.
Mbt de fictie-reeksen die op ons worden afgevuurd. Ik kan er zelf de kriebels van krijgen hoe de realiteit in een wending van 5 min worden gestoken, om het allemaal wat vlot verteerbaar te houden.
Zo vertelde me iemand dat er ooit een personage 'donorkind' in Thuis zat (als ik me niet vergis), die haar donor leerde kennen, en na 1 aflevering er 'papa' tegen begon te zeggen. Allemaal een beetje of veel kul. Mindless entertainement om de mensen vooral niet te veel te laten stilstaan en toch hun dagelijkse maatschappelijke relavantie-dosis te doen binnen krijgen.
Groet,
Steph
Ik hoop dat elke ouder/wensouders het geluk en goed voelen van het kind nastreeft. Elk kind heeft recht op dat soort ouders. Of ze nu biologisch van ze afstammen of niet.
Doch stel ik wel vast op dit forum en op andere fora, dat vaak de drang om een kinderwens te vervullen groter is dan even stil te staan welke keuze voor het kind het beste zou zijn. De woorden 'als het maar graag gezien wordt', tot letterlijke 'de roots zijn van geen belang' zijn er toch die ik dagelijks zie passeren.
Zo ken ik een wenskoppel dat zeer bewust gekozen heeft voor een anonieme buitenlandse donor te gaan om absoluut te vermijden dat het kind ooit zijn donor tegen het lijf zou lopen.
Daarnaast ken ik een wensmama die enkel omdat ze in een centra zelf bleef doorvragen naar een open donor, de arts uiteindelijk die optie op tafel legde. Ondertussen heb ik weet van 3 Belgische centra die open buitenlands materiaal aanbieden, die je kind in staat stellen om 1) over een aantal algemene gegevens van de donor te beschikken en 2) mocht hij/zij dit wensen op latere leeftijd contact met de donor kan/mag zoeken. Hier wordt blijkbaar niet echt door centra over gecommuniceerd.
Alle centra hebben de taak, neen de verplichting, de zaken correct voor te stellen en uit te leggen. Er zijn centra die koppels/ouders nog steeds in een bepaalde richting duwen (mbt niet vertellen aan het kind bv)
Correcte informatiedeling is de beste weg naar een weloverwogen keuze.
Ik snap je mbt de identiteit van de donor niet te willen kennen. Ik denk ook dat geen enkele donor er meteen voor staat te springen dat zijn identiteit volledig wordt prijsgegeven.
Het systeem waar ik aan dacht, is vergelijkbaar met dat van Nederland.
De ouders weten niet wie de donor effectief is, maar het systeem stelt het kind in staat te beschikken over een aantal kenmerken van zijn/haar donor (uiterlijke kenmerken, persoonlijkheid,..). Op latere leeftijd kan het kind (indien hij/zij dit wenst, via een tussenpersoon een signaal geven tot enige vorm van contact. Dit kan variëren van schriftelijk vragen te laten beantwoorden of zelfs contact. Uiteraard is een ontmoeting pas mogelijk als de donor dit zelf ook wil.
Ik vind dit een mooi en vooral fair compromis voor alle partijen.
Mbt de fictie-reeksen die op ons worden afgevuurd. Ik kan er zelf de kriebels van krijgen hoe de realiteit in een wending van 5 min worden gestoken, om het allemaal wat vlot verteerbaar te houden.
Zo vertelde me iemand dat er ooit een personage 'donorkind' in Thuis zat (als ik me niet vergis), die haar donor leerde kennen, en na 1 aflevering er 'papa' tegen begon te zeggen. Allemaal een beetje of veel kul. Mindless entertainement om de mensen vooral niet te veel te laten stilstaan en toch hun dagelijkse maatschappelijke relavantie-dosis te doen binnen krijgen.
Groet,
Steph
-
Vraagtekens
- Berichten: 2445
- Lid geworden op: 17 augustus 2012, 10:43
Hallo Steph
Dan zou ik graag weten welke 3 Centra dit in België doen?
In Jette kregen wij geen info over het gebruik van niet anonieme donor. Er werd ons wel openheid aangeprezen. Verzwijgen is alleen maar nadelig voor de identiteitsontplooiing van het kind.
Kijk Steph ik begrijp jouw gevoelens en redenering volledig. Wij willen ook liever een opener systeem.
Maar geloof me het taboe en de druk die rond dit onderwerp heerst is zo immens.. Het verwerken is verdomd moeilijk en er mee leren omgaan nog veel meer. Je kunt bijna niet terug vallen op je familie, want je wilt de ene niet kwetsen die je zo graag ziet.. je valt terug op mensen die in jouw ogen al honderden of duizenden koppels met dezelfde problemen hebben zien passeren.. je legt vertrouwen in hun visie en hun behandelingen.. want zelf weet je niet direct hoe alles in elkaar zit en wat en hoe je moet doen.
Dan zou ik graag weten welke 3 Centra dit in België doen?
In Jette kregen wij geen info over het gebruik van niet anonieme donor. Er werd ons wel openheid aangeprezen. Verzwijgen is alleen maar nadelig voor de identiteitsontplooiing van het kind.
Kijk Steph ik begrijp jouw gevoelens en redenering volledig. Wij willen ook liever een opener systeem.
Maar geloof me het taboe en de druk die rond dit onderwerp heerst is zo immens.. Het verwerken is verdomd moeilijk en er mee leren omgaan nog veel meer. Je kunt bijna niet terug vallen op je familie, want je wilt de ene niet kwetsen die je zo graag ziet.. je valt terug op mensen die in jouw ogen al honderden of duizenden koppels met dezelfde problemen hebben zien passeren.. je legt vertrouwen in hun visie en hun behandelingen.. want zelf weet je niet direct hoe alles in elkaar zit en wat en hoe je moet doen.
-
StephKID
- Berichten: 40
- Lid geworden op: 20 september 2012, 22:33
Hey Vraagtekens,
De centra die buitenlandse open donoren aanbieden zijn:
- Centrum voor Reproductieve Geneeskunde van VUB-ziekenhuis te Brussel
- Gynaecologisch Centrum van St-Lucas ziekenhuis te Gent
- Edith Cavell ziekenhuis in Ukkel
Je hebt gelijk dat de wensouders hun vertrouwen leggen in de artsen. En dit moet ook. Maar het zijn ook die artsen (velen, niet allemaal) die weigeren stil te staan bij de kinderen die ze mede-verwekken, donorkinderen die dagelijks richting hokje psychologe worden geduwd als ze een gesprek willen, om dan zo snel mogelijk buitengewerkt worden.
Een wensmama die ik persoonlijk ken heeft me bevestigd dat in Jette enkel bij het expliciet doorvragen ze eindelijk die optie aanboden.
Zelfs de psychologe daar schrok een beetje toen die wensmama haar vertelde dat ze ondertussen een gesprek had gehad met een volwassen donorkind om te horen/polsen of ze er goed aan deed om te kiezen voor een open donor.
Ik heb de waarheid niet in pacht. Ik wil en kan ook niemand bepaalde keuzes opleggen. Ik kan alleen maar streven naar een bewustwording bij ouders, bij centra en overheid.
Ons beleid dient te veranderen. Systematisch worden er kinderen verwekt uit liefde en goede bedoelingen, maar 1 van hun basisrechten wordt gewoon ontnomen: het recht om je genetische roots te kenen/achterhalen.
Dagelijks zie ik de scherven die het nalaat bij donorkinderen, maar ook bij de ouders van die donorkinderen.
En hier dienen de centra ook eens een keertje hun oogkleppen voor af te zetten en de ouders eerlijker te begeleiden.
Groet,
Steph
Groet,
Steph
De centra die buitenlandse open donoren aanbieden zijn:
- Centrum voor Reproductieve Geneeskunde van VUB-ziekenhuis te Brussel
- Gynaecologisch Centrum van St-Lucas ziekenhuis te Gent
- Edith Cavell ziekenhuis in Ukkel
Je hebt gelijk dat de wensouders hun vertrouwen leggen in de artsen. En dit moet ook. Maar het zijn ook die artsen (velen, niet allemaal) die weigeren stil te staan bij de kinderen die ze mede-verwekken, donorkinderen die dagelijks richting hokje psychologe worden geduwd als ze een gesprek willen, om dan zo snel mogelijk buitengewerkt worden.
Een wensmama die ik persoonlijk ken heeft me bevestigd dat in Jette enkel bij het expliciet doorvragen ze eindelijk die optie aanboden.
Zelfs de psychologe daar schrok een beetje toen die wensmama haar vertelde dat ze ondertussen een gesprek had gehad met een volwassen donorkind om te horen/polsen of ze er goed aan deed om te kiezen voor een open donor.
Ik heb de waarheid niet in pacht. Ik wil en kan ook niemand bepaalde keuzes opleggen. Ik kan alleen maar streven naar een bewustwording bij ouders, bij centra en overheid.
Ons beleid dient te veranderen. Systematisch worden er kinderen verwekt uit liefde en goede bedoelingen, maar 1 van hun basisrechten wordt gewoon ontnomen: het recht om je genetische roots te kenen/achterhalen.
Dagelijks zie ik de scherven die het nalaat bij donorkinderen, maar ook bij de ouders van die donorkinderen.
En hier dienen de centra ook eens een keertje hun oogkleppen voor af te zetten en de ouders eerlijker te begeleiden.
Groet,
Steph
Groet,
Steph
-
liezeke
- Berichten: 2798
- Lid geworden op: 14 juli 2009, 7:23
Dag iedereen,
In de eerste plaats: ik ben geen donor, geen donorkind en geen wensouder die met donormateriaal mijn kinderwens wil vervullen.
Ik kan dus in de verste verte begrijpen wat jullie doormaken en heb ook diep respect voor jullie.
Ik lees wel al een tijdje mee omdat ik zelf ook kandidaat adoptieouder ben geweest en daardoor ook wat ben beginnen lezen over het onderwerp...
Stephkid: je bent kwaad hé! Wat een oneerlijkheid is je te beurt gevallen... Moet ongelooflijk zwaar zijn om door de hel te gaan waar je nu doorgaat. Ik kan het in de verste verte niet begrijpen. Maar kan me wel voorstellen dat je die kwaadheid nu uit tegenover (alle) wensouders en vooral wensouders die er volgens jou veel te lichtjes overgaan en het in je ogen bijna romantiseren. Ook kan ik me voorstellen dat je de onrechtvaardigheid die in ferticentra heerst hekelt, dat 'meneer doktoor' best wel wat meer inzicht kan/mag hebben in de menselijke kanten vn donatie, voornamelijk voor het kind (wnt in ferticentrum ben jij gewoon een 'succes', hoor)...
Ik kan me ook voorstellen dat je veel dingen linkt aan het donorschap, de 'pijn' vn je vader, het niet optimaal vader kunnen zijn, het verdriet dat een gezin daardoor overvalt...
Ik kan me ook voorstellen dat je alle wettelijke regelingen omtrent donorschap hekelt, het moet een ongelooflijk log struikelblok zijn in de queeste om eerlijkheid! Frustrerend!
Moét ongelooflijk zwaar zijn voor je! Echt dikke shit...
Kidkid: bijna idemdito voor jou, hé. Lijkt me ongelooflijk eenzaam.
Repelsteeltje: niet leuk om dat allemaal te lezen, hé. Misschien heb je zo het gevoel dat heel jullie verpletterende lijdensweg omtrent de onvruchtbaarheid en de donorkinderen geminimaliseerd wordt en je er geen recht op hebt/had en misschien zelfs dat je als ouder nooit je kind zal kunnen opvoeden en zorgen dat het in deze complexe wereld zal kunnen leven met de pijn van het feit dat het een donorkind is...
Moet vurt gevoel zijn.
Wou dat ik jullie allemaal gelukkig kon maken, hoopvolle berichten kon posten dat er verbetering in de maak is en dat je een donorkind wél kan opvoeden en helpen te beleven en om te gaan met de verscheurende gevoelens die hierbij gepaard gaan.
Ik hoop het voor jullie!
Liesje
In de eerste plaats: ik ben geen donor, geen donorkind en geen wensouder die met donormateriaal mijn kinderwens wil vervullen.
Ik kan dus in de verste verte begrijpen wat jullie doormaken en heb ook diep respect voor jullie.
Ik lees wel al een tijdje mee omdat ik zelf ook kandidaat adoptieouder ben geweest en daardoor ook wat ben beginnen lezen over het onderwerp...
Stephkid: je bent kwaad hé! Wat een oneerlijkheid is je te beurt gevallen... Moet ongelooflijk zwaar zijn om door de hel te gaan waar je nu doorgaat. Ik kan het in de verste verte niet begrijpen. Maar kan me wel voorstellen dat je die kwaadheid nu uit tegenover (alle) wensouders en vooral wensouders die er volgens jou veel te lichtjes overgaan en het in je ogen bijna romantiseren. Ook kan ik me voorstellen dat je de onrechtvaardigheid die in ferticentra heerst hekelt, dat 'meneer doktoor' best wel wat meer inzicht kan/mag hebben in de menselijke kanten vn donatie, voornamelijk voor het kind (wnt in ferticentrum ben jij gewoon een 'succes', hoor)...
Ik kan me ook voorstellen dat je veel dingen linkt aan het donorschap, de 'pijn' vn je vader, het niet optimaal vader kunnen zijn, het verdriet dat een gezin daardoor overvalt...
Ik kan me ook voorstellen dat je alle wettelijke regelingen omtrent donorschap hekelt, het moet een ongelooflijk log struikelblok zijn in de queeste om eerlijkheid! Frustrerend!
Moét ongelooflijk zwaar zijn voor je! Echt dikke shit...
Kidkid: bijna idemdito voor jou, hé. Lijkt me ongelooflijk eenzaam.
Repelsteeltje: niet leuk om dat allemaal te lezen, hé. Misschien heb je zo het gevoel dat heel jullie verpletterende lijdensweg omtrent de onvruchtbaarheid en de donorkinderen geminimaliseerd wordt en je er geen recht op hebt/had en misschien zelfs dat je als ouder nooit je kind zal kunnen opvoeden en zorgen dat het in deze complexe wereld zal kunnen leven met de pijn van het feit dat het een donorkind is...
Moet vurt gevoel zijn.
Wou dat ik jullie allemaal gelukkig kon maken, hoopvolle berichten kon posten dat er verbetering in de maak is en dat je een donorkind wél kan opvoeden en helpen te beleven en om te gaan met de verscheurende gevoelens die hierbij gepaard gaan.
Ik hoop het voor jullie!
Liesje
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 4 gasten