mijn verhaal

Spermadonatieforum
Forumregels
De Verdwaalde Ooievaar heeft intern meermaals de discussie gevoerd over het al dan niet toelaten van berichten over aanvraag of aanbod van donormateriaal. Ook de wetgeving hierrond is nog vrij dynamisch en actueel.

De Verdwaalde Ooievaar geeft de voorkeur aan het weren van deze oproepen, maar stelt vast dat deze hoe dan ook terugkomen in fora die hier niet voor bedoeld zijn.

Om deze reden werd een subforum voor aanbod/aanvraag van donormateriaal aangemaakt.

De Verdwaalde Ooievaar kan enkel waarschuwen voor de risico's die donatie via niet-officiële kanalen met zich meebrengt. Uit ervaringen weten wij immers dat naast een aantal goed bedoelende donors, er ook mensen zijn die hierin enkel financiële bedoelingen hebben, mensen die het niet nauw nemen met medische geschiedenis en hier al dan niet over liegen, mensen die vooral op zoek zijn naar het sexuele, enz.

Misbruik van andere fora zal streng gesanctioneerd worden.

-UPDATE- Omdat blijkt dat mensen toch respectloos andere fora blijven misbruiken voor oproepen omtrent donormateriaal, zullen de accounts van misbruikers meteen verwijderd worden. Er werd een apart forum aangemaakt, maak daar dan aub gebruik van.
Plaats reactie
snoopy_26v
Berichten: 2
Lid geworden op: 23 januari 2013, 19:02

mijn verhaal

Bericht door snoopy_26v » 8 mei 2013, 15:39

Aan allen,

ik wou toch even mijn verhaal kwijt omdat ik toch de behoefte voel om er over te vertellen. Meestal word het weggemoffeld of word het gewoon niet verstaan door andere mensen. Dus ik hoop hier een beetje geruststelling of hoe je het ook mag noemen te vinden. Een jaar of 3 geleden zal het al zijn, wilden ik en mijn man voor een kindje gaan. Dit leek vanzelfsprekend, een huisje, hondje en kindje. Ik was nooit echt iemand die dat wou, maar met ouder worden kwam het moedergevoel toch boven. Na ongeveer een jaar proberen, ik was altijd stipt van cyclus, rond 28 dagen, was het nog altijd niet gelukt. We zijn allebei gecontroleerd, en wat bleek, mijn man had geen zaadcellen. Dus ofwel adoptie of donor. Daar stonden we dan. Na veel wikken en wegen gingen we voor donor (Kid). Maar voor alles kon starten, moest ik de ene na de andere dokter bezoeken om te zien of we wel geschikt waren, naar een psycholoog, een hcg onderzoek om te zien of alles doorgankelijk was. Uiteindelijk mochten we na raad van de geneesheren starten. Na een poging of 3 was het zover. Ik was zwanger! Dolgelukkig en na de eerste 3 maand denk je, nu kan er niets meer fout gaan. Ik had een superzwangerschap, alleen beetje moe, nooit niet overgeven, tegen einde alleen gezwollen voeten, maar voor de rest prima. Nu echter, 3 dagen na ik overtijd was, verloor ik een deel bloed, maar niet beseffen wat er gaande was, wij in volle overtuiging naar de kliniek want we gingen mama en papa worden. daar aangekomen, aan de monitor, alles was nog goed, maar na een paar minuten zakte het hartje enorm snel. Opeens keken ze allemaal met angstige ogen naar mij en zeiden maar dat ik het moest ondergaan. Hup het infuus in mijn arm, blaassonde en naar de operatie. masker op mijn mond en weg. Toen ik bijkwam zat iedereen te wenen, ook de dokters die het me moesten vertellen. Mijn placenta was gescheurd waardoor ze lang zonder zuurstof heeft gezeten. Ze had een hartstilstand gedaan, maar ze hebben haar erdoor gekregen dus het was afwachten wat de tijd zonder zuurstof aangetast had. Ik moet je wel niet vertellen wat er allemaal door je heen gaat, als je zoiets hoort. Ik was 3 dagen lang gebukt eronder aan het gaan. Eerst geven ze je hoop, dan zeggen ze dat ik best bij mijn kindje zou zijn wanneer het gaat overlijden. Feline heeft nog 5 dagen geleefd maar de beschadiging was te groot om nog verder te leven. Ik snap niet waarom ik eerst 9 maand zo gelukkig mocht zijn om dan mijn eigen kind te begraven. Het is nu bijna een jaar geleden en toch blijf ik het enorm moeilijk hebben. Als mensen het me vragen, zeg je meestal goed omdat ze dit vragen op ongepaste momenten gelijk dat je uw gevoelens zou blootleggen op een feestje. Ik hoop dat er mss nog mensen zijn die mij zouden verstaan. soms voel ik me zodanig slecht dat ik geen zin heb om te gaan werken, maar de wereld draait door en daar kan ik me soms enorm boos op maken.

huizeke
Berichten: 59
Lid geworden op: 11 augustus 2011, 13:32

Bericht door huizeke » 9 mei 2013, 22:44

Dag snoopy

Ik kreeg koud en kippenvel van jou verhaal.
Ik begrijp best dat je kwaad bent op de hele wereld en je het gevoel hebt dat alleen jij stilstaat en al de rest zijn gangetje gaat.
Ik weet niet wat het is om een kindje te verliezen. Maar er over praten is belangrijk je moet het een plaats kunnen geven op een of andere manier.
Ik wens je alvast veel sterkte en een hele dikke knuffel

Vraagtekens
Berichten: 2445
Lid geworden op: 17 augustus 2012, 10:43

Bericht door Vraagtekens » 23 mei 2013, 15:51

Hey Snoopy

Ik werd ongelooflijk stil van je verhaal.
Ik vind het ook erg moedig dat je dit hier komt vertellen. Ik heb geen ervaring met het verlies van een kindje.. maar ik wil er wel voor je zijn!
Wij zijn net aan poging 3 begonnen met IUI KID. Mijn man is helaas ook niet vruchtbaar. door kanker als kind.

Het is logisch dat je je sterk wilt houden naar iedereen toe, maar het verlies van je kind is een rouwproces en dat duurt echt een lange tijd, tot je het een plaatsje in je hart, leven hebt gegeven en dat je leven toch verder kan gaan.


Mijn collega was zwanger van een tweeling via IVF. Na aantal maanden (ik weet niet precies hoeveel) is haar baarmoeder gescheurd en moest zij de kindjes via keizersnede te wereld zetten. Helaas waren de kindjes toen niet levensvatbaar en zijn deze twee jongetjes gestorven. Zij heeft haar kindjes kunnen begraven en heeft er voetafdrukken en handafdrukken van bijgehouden. Ze vertelde me overlaatst dat het nu pas na 2 jaar het iets makkelijker is om erover te praten zonder tranen. zij heeft nu een tattoo laten zetten met de eerste letters van de namen van haar twee zoontjes, ook haar man heeft dit gedaan. Verder kan zij nu niet meer zwanger worden en staan zij nu op wachtlijst voor adoptie.

Ik wens je heel veel sterkte toe en ik hoop dat je echt snel geluk mag vinden..

Denk je er nog aan om voor een broertje of zusje te gaan?

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 3 gasten