Ik voel me een echt wrak..waarom moeten we zoiets meemaken..een reactie zou deugd doen

Plaats reactie
Jefke001
Berichten: 5
Lid geworden op: 1 september 2017, 14:55

Ik voel me een echt wrak..waarom moeten we zoiets meemaken..een reactie zou deugd doen

Bericht door Jefke001 » 6 september 2017, 13:52

Hallo lotgenoten.
Al vaak meegelezen en veel herkenbare dingen voorbij zien komen.
Wel mijn verhaal begint al rond mijn 10 jarige leeftijd. Ik kreeg mijn regels en wist niet wat me overkwam. Bloedingen waar achteraf mijn mama zelf van zei dat ze zich verschrok. Pijn niet te doen en helaas een huisarts die me niet serieus nam. Alle pilsoorten vanaf mijn 12e voorgeschreven en de dokter zei uw kind stelt zich aan. Ik hoor het hem nog zeggen ik denk dat ze door heeft dat ze hierdoor aandacht krijgt. Ik heb de hel meegemaakt..tegen niemand zei ik nog iets en als ik weer eens een volledig bebloede broek had waste ik die stiekem uit en zette ik zelf de wasmachines aan.

Tot op een avond ik was 15 of 16 en was aan het babysitten. Ik leefde al 5 j met stiekeme pijn. Het kleintje kreeg zo koorts dat ik hun dokter belde. Hij kwam en verzorgde het kleintje en zei toen en jij komt mee met mij want jij bent niet goed. Hij voerde me rechtstreeks naar spoed. Daar is in allerijl mijn eierstok weggenomen..wat bleek er zat een bloedzuigende cyste rond van 13 cm. In het ziekenhuis hebben ze gezegd dat het een wonder was dat ik nog leefde. Ik heb toen een maand in het ziekenhuis gelegen. En erna nog 3 maanden thuis moeten revalideren. Hierna volgde nog veel onderzoeken en veel pijnlijke momenten. De wonde geneesde niet en groeide niet dicht. Verschillende ziekenhuisopnames. Wat bleek ook nog eens ik kon de pil niet verdragen en mijn lichaam maakte ook nog eens voortdurend cystes aan op mijn overige eierstok.

Op mijn 20e wou ik aan kinderen beginnen met mijn toenmalige vriend. We gingen voor inseminatie..maar de dag dat het ging gebeuren stond ik daar en hij kwam niet opdagen. Hij gaf naderhand toe dat hij helemaal geen kinderen wou op deze manier. Dan ben ik 4 jaar alleen geweest en nog verschillende x onder het mes moeten gaan :vleesboom, cystes. Het hield niet op. Mijn pijn en bloedingen waren verschrikkelijk maar het ergste ik had niet echt iemand waar ik eens tegen kon zeggen hoe ik me echt voelde. Want iedereen maar dan ook iedereen kent me als de eeuwige goedgezinde glimlachende niet zeurende maar steeds helpende meid die altijd met kinderen in de weer is.

Dan rond mijn 24e leer ik mijn man kennen. Ik vertel eerlijk wat ik heb en dat ik niet weet als ik kinderen kan krijgen. We gaan na een tijdje dat we samen zijn voor inseminatie en bij de 3e x voel ik het ik ben zwanger.. zo misselijk als ik ben maar de pijn baart me zorgen en mijn gevoel klopt. Het is buiten de baarmoeder en mijn eileider moet worden verwijderd. Weer een klap in het gezicht erbij.
Dan maar in de mallemolen van ivf en icsi. Wat heb ik afgezien en mijn partner van de zijlijn. Ondertussen ook nog geopereerd aan de andere eierstok en het circus stopt maar niet. Helaas zijn 3 de meeste eitjes die ik heb gehad. Maar om die te bekomen moest ik serieuze aanslagen doen op mijn lichaam ik moest 3x de dosissen nemen van anderen. Ik weet nog dat de thuisverpleging zei dit is niet meer normaal. Dit spuit ik bij 2 of 3 personen normaal. Maar ik zei altijd waar een wil is is een weg. Als het weer niet lukte en de dokter me weer eens plat moest komen spuiten met morfine of weer eens een spoedopname door de abnormale bloedingen waardoor ik bloedarmoede kreeg. Toch klaagde ik nooit. Ja 1000x me in slaap geweend. Ondertussen ook van dôkter gewisseld want ik had aangegeven dat ik zo een pijn had en die dokter zei de pijn kan ook tussen de 2 oren zitten.

Waarom nam niemand mij serieus!!!!!

Ik stond te huilen op de gang toen een andere arts voorbij kwam en ze vroeg het wel ging. Ik mijn verhaal gedaan en ze zei mag ik je eens onderzoeken. Wat bleek ik heb een zware vorm van endometriose. Eindelijk werd mijn pijn achterhaald. Mijn baarmoeder werd behandeld voor de volgende kuur. Dan maar naar Jette daar gebeurden wereldwonderen hoorden we vaak.Wij mee daar in het circus maar vanaf dag 1 zei ik tegen mijn man we worden niet serieus genomen of ik weet niet hoe ik het moet omschrijven. Als er een hel bestaat dan was het daar. Verkeerde medicijnen gegeven,mij mee laten doen eigenlijk aan een experiment wat achteraf pas duidelijk werd met alle gevolgen van dien. Ik voelde me op een ochtend letterlijk uiteenspatten. Een soort krater in mijn buik. Gruwel ,bloed en etter en weet ik veel wat ik verloor. Op de spoed hadden ze het nog nooit gezien ze zaten met hun handen in het haar en de dokter van jette was niet bereikbaar. Uiteindelijk weer een operatie en me moeten dichtschroeien op verschillende plaatsen. Hier weer van moeten bekomen maar opgeven nee dat deed ik niet.

Jullie weten ook dat door alles je soms een monster wordt, het rare was mijn zus en mijn man moesten het dan op die momenten bekopen. Mijn man is een stil persoon zijn gevoelens daar kom je niet achter. Ik heb vaak geprobeerd om een gesprek aan te gaan maar dat draaide telkens uit op ruzie. Onze relatie heeft stormen moeten doorstaan.ik wou adopteren hij absoluut niet. Ik stortte me op een studie buiten mijn werk zodat ik niet veel tijd meer had om te piekeren. Dacht ik. Want uiteindelijk in die studie kwam ik mezelf 100x tegen. Ondertussen zei mijn gynaecoloog mede mijn vroegere behandelende arts van ivf. Meid als je echt kinderen wilt zal je niet meer moeten wachten. Ik ken een bevriende professor die kan u misschien helpen. Want dit gaat mijn bevoegdheid te buiten. In ons ziekenhuis kan niemand u nog helpen neem eens contact met hem op. Zogezegd zo gedaan. Het 1e gesprek was een schot in de roos. Hij luisterde echt. Nam uitgebreid de tijd om me te onderzoeken en zei tijdens het onderzoek tegen mijn man dit is de moedigste dame die ik ken. Ze heeft moeten kruipen als een stervende soldaat. Ik kan niet beloven dat ik jullie kinderwens ga kunnen vervullen. Maar denk goed na wat heb je er nog voor over je bent 33 en eer we aan een behandeling kunnen beginnen moet je een zware operatie aan de baarmoeder ondergaan. De zwaarste operatie die je tot nu toe hebt gehad. We stemden in en in mijn baarmoeder daar bleek een soort goedaardige tumor in te zitten . Ze hebben mijn baarmoeder letterlijk binneste buiten gekeerd. Ik heb 3 maanden afgezien en toen ging het met stapjes vooruit.

We begonnen aan een nieuw avontuur maar via donatie want zelf maakte ik enkel lege eitjes aan na de operatie.. gevolg was idd ook dat we onze bankrekeningen ook serieus zagen minderen. Helaas na 2 pogingen bleek het nog niets. De dokter stelde een nieuw programma voor en bij de 1e poging was het raak voor minder dan 1 week. We hadden nog 2 eitjes over onze allerlaatste en hebben ze laten terugplaatsen begin augustus. Ik wist vrij snel ik ben zwanger want oh zo misselijk. Alles ging goed omhoog . Ik leefde op een roze wolk..Vorige week maandag nog bloed laten trekken en het was weer verdubbeld. De vreugde kon niet op. Niemand wist dat we weer een poging hebben ondergaan.

Maar vorige week maandagnacht begonnen de bloedingen met veel stolsel. Ik werd hysterisch. Dinsdagmorgen heb ik de professor gebeld en ik mocht onmiddellijk opgaan. Hij kon niets zien door al het bloed en het was ook te vroeg om een hartjevte horen kloppen.. dus bloed prikken. Om 17u het verlossende telefoontje de waarden waren weer gestegen. We waren nog zwanger!!!!

Maar ik mocht enkel in bed liggen met de benen omhoog. Dinsdagnacht was een goede nacht en woensdag ook. Ik verloor bijna geen bloed meer maar ik zei tegen mijn man ik voel me niet meer misselijk. Donderdagmorgen kreeg ik precies het gevoel van buikgriep. Ik stond op en wat was dat ineens. Ik voelde iets naar buiten glijden en je zag gewoon het spoor bloed van waar ik had gelopen. En dat wat ik naar buiten voelde glijden was precies een stolsel van 10cm groot. Ik ben in bad moeten gaan zitten en een uur heb ik nog gebloed. Misselijk was ik ook niet meer geweest en ik moest nog tot maandag wachten voor een nieuwe bloedafname. Ondertussen een zwangerschapstest gedaan en die was positief!!!!! Ondanks het bloedverlies.

Wij maandag een bloedafname doen met toch een beetje hoop nog door die zwangerschaptest en s'avonds kregen we telefoon de waarden die vorige week nog 6000 waren waren nu rond de 500. We zijn ons engeltje kwijt.

Waarom waarom waarom


. Oh wat voel ik me rot.. na zoveel jaren van vechten en vooral hopen..zie ik het nu even allemaal niet meer..ook financieel vrees ik dat alkes begint te stoppen..ik voel me met de rug tegen de muur

sorry ik moest het ergens kwijt lieve lotgenoten
.

KristinaVH
Berichten: 25
Lid geworden op: 13 juli 2017, 20:14

Re: Ik voel me een echt wrak..waarom moeten we zoiets meemaken..een reactie zou deugd doen

Bericht door KristinaVH » 7 september 2017, 11:22

Beste Jefke001,

Wat een verhaal! Daar word ik stil van. Zo jammer dat het allemaal zo moest lopen! Is er mss nog een kans? Hopelijk komt er vanaf nu alleen maar goed nieuws, want de jaren voordien waren blijkbaar een hel voor jou!
Veel sterkte en eventueel veel succes? Probeer er niet onderdoor te geraken, probeer jou gedachten een beetje te verzetten ook al is dit zeer moeilijk. Kom hier zeker en vast jou hart nog maar eens luchten! Dat kan deugt doen!

Groetjes en een dikke knuffel!
Aug '16 natuurlijk proberen voor brusje
4 juni '17 iui 1 negatief
1 juli '17 iui 2 negatief
28 juli '17 iui 3 negatief
25 aug '17 iui 4 negatief
Eventjes adempauze
27 nov '17 iui 5 negatief
1 feb '18 iui 6 negatief
6 maart '18 POSITIEF!

Dl1984
Berichten: 18
Lid geworden op: 26 september 2017, 22:19

Re: Ik voel me een echt wrak..waarom moeten we zoiets meemaken..een reactie zou deugd doen

Bericht door Dl1984 » 28 oktober 2017, 13:46

Ik zit nog niet zolang op dit forum en lees nu pas je verhaal.
Ik wil je heel veel sterkte en moed toewensen.
Je bent echt een sterke moedige vrouw.
Als ik je verhaal lees, kan ik je alleen maar bewonderen.
Dit had ik niet aangekunt.
Ik wens je het allerbeste toe en ik hoop dat er toch nog een positieve afloop gaat zijn.

Onlytime
Berichten: 71
Lid geworden op: 2 september 2017, 23:26

Re: Ik voel me een echt wrak..waarom moeten we zoiets meemaken..een reactie zou deugd doen

Bericht door Onlytime » 29 oktober 2017, 9:24

Hey Jefke, Wat een verhaal! Ik wens jou het beste en hoop dat het lukt!
Kinderwens sinds april 2014
Begin 2015 PCOS vastgesteld en
IUI 1 tem 5 negatief
2016 correctie baarmoeder
Jan 2017: ICSI 1 negatief
Feb 2017: ICSI 1.1negatief
Sept 2017: ICSI 2.1 negatief
Okt 2017: ICSI 2.2 zwanger!!!

Leila1986
Berichten: 3
Lid geworden op: 13 september 2021, 18:57

Re: Ik voel me een echt wrak..waarom moeten we zoiets meemaken..een reactie zou deugd doen

Bericht door Leila1986 » 13 september 2021, 19:17

Jefke001 schreef:
6 september 2017, 13:52
Hallo lotgenoten.
Al vaak meegelezen en veel herkenbare dingen voorbij zien komen.
Wel mijn verhaal begint al rond mijn 10 jarige leeftijd. Ik kreeg mijn regels en wist niet wat me overkwam. Bloedingen waar achteraf mijn mama zelf van zei dat ze zich verschrok. Pijn niet te doen en helaas een huisarts die me niet serieus nam. Alle pilsoorten vanaf mijn 12e voorgeschreven en de dokter zei uw kind stelt zich aan. Ik hoor het hem nog zeggen ik denk dat ze door heeft dat ze hierdoor aandacht krijgt. Ik heb de hel meegemaakt..tegen niemand zei ik nog iets en als ik weer eens een volledig bebloede broek had waste ik die stiekem uit en zette ik zelf de wasmachines aan.

Tot op een avond ik was 15 of 16 en was aan het babysitten. Ik leefde al 5 j met stiekeme pijn. Het kleintje kreeg zo koorts dat ik hun dokter belde. Hij kwam en verzorgde het kleintje en zei toen en jij komt mee met mij want jij bent niet goed. Hij voerde me rechtstreeks naar spoed. Daar is in allerijl mijn eierstok weggenomen..wat bleek er zat een bloedzuigende cyste rond van 13 cm. In het ziekenhuis hebben ze gezegd dat het een wonder was dat ik nog leefde. Ik heb toen een maand in het ziekenhuis gelegen. En erna nog 3 maanden thuis moeten revalideren. Hierna volgde nog veel onderzoeken en veel pijnlijke momenten. De wonde geneesde niet en groeide niet dicht. Verschillende ziekenhuisopnames. Wat bleek ook nog eens ik kon de pil niet verdragen en mijn lichaam maakte ook nog eens voortdurend cystes aan op mijn overige eierstok.

Op mijn 20e wou ik aan kinderen beginnen met mijn toenmalige vriend. We gingen voor inseminatie..maar de dag dat het ging gebeuren stond ik daar en hij kwam niet opdagen. Hij gaf naderhand toe dat hij helemaal geen kinderen wou op deze manier. Dan ben ik 4 jaar alleen geweest en nog verschillende x onder het mes moeten gaan :vleesboom, cystes. Het hield niet op. Mijn pijn en bloedingen waren verschrikkelijk maar het ergste ik had niet echt iemand waar ik eens tegen kon zeggen hoe ik me echt voelde. Want iedereen maar dan ook iedereen kent me als de eeuwige goedgezinde glimlachende niet zeurende maar steeds helpende meid die altijd met kinderen in de weer is.

Dan rond mijn 24e leer ik mijn man kennen. Ik vertel eerlijk wat ik heb en dat ik niet weet als ik kinderen kan krijgen. We gaan na een tijdje dat we samen zijn voor inseminatie en bij de 3e x voel ik het ik ben zwanger.. zo misselijk als ik ben maar de pijn baart me zorgen en mijn gevoel klopt. Het is buiten de baarmoeder en mijn eileider moet worden verwijderd. Weer een klap in het gezicht erbij.
Dan maar in de mallemolen van ivf en icsi. Wat heb ik afgezien en mijn partner van de zijlijn. Ondertussen ook nog geopereerd aan de andere eierstok en het circus stopt maar niet. Helaas zijn 3 de meeste eitjes die ik heb gehad. Maar om die te bekomen moest ik serieuze aanslagen doen op mijn lichaam ik moest 3x de dosissen nemen van anderen. Ik weet nog dat de thuisverpleging zei dit is niet meer normaal. Dit spuit ik bij 2 of 3 personen normaal. Maar ik zei altijd waar een wil is is een weg. Als het weer niet lukte en de dokter me weer eens plat moest komen spuiten met morfine of weer eens een spoedopname door de abnormale bloedingen waardoor ik bloedarmoede kreeg. Toch klaagde ik nooit. Ja 1000x me in slaap geweend. Ondertussen ook van dôkter gewisseld want ik had aangegeven dat ik zo een pijn had en die dokter zei de pijn kan ook tussen de 2 oren zitten.

Waarom nam niemand mij serieus!!!!!

Ik stond te huilen op de gang toen een andere arts voorbij kwam en ze vroeg het wel ging. Ik mijn verhaal gedaan en ze zei mag ik je eens onderzoeken. Wat bleek ik heb een zware vorm van endometriose. Eindelijk werd mijn pijn achterhaald. Mijn baarmoeder werd behandeld voor de volgende kuur. Dan maar naar Jette daar gebeurden wereldwonderen hoorden we vaak.Wij mee daar in het circus maar vanaf dag 1 zei ik tegen mijn man we worden niet serieus genomen of ik weet niet hoe ik het moet omschrijven. Als er een hel bestaat dan was het daar. Verkeerde medicijnen gegeven,mij mee laten doen eigenlijk aan een experiment wat achteraf pas duidelijk werd met alle gevolgen van dien. Ik voelde me op een ochtend letterlijk uiteenspatten. Een soort krater in mijn buik. Gruwel ,bloed en etter en weet ik veel wat ik verloor. Op de spoed hadden ze het nog nooit gezien ze zaten met hun handen in het haar en de dokter van jette was niet bereikbaar. Uiteindelijk weer een operatie en me moeten dichtschroeien op verschillende plaatsen. Hier weer van moeten bekomen maar opgeven nee dat deed ik niet.

Jullie weten ook dat door alles je soms een monster wordt, het rare was mijn zus en mijn man moesten het dan op die momenten bekopen. Mijn man is een stil persoon zijn gevoelens daar kom je niet achter. Ik heb vaak geprobeerd om een gesprek aan te gaan maar dat draaide telkens uit op ruzie. Onze relatie heeft stormen moeten doorstaan.ik wou adopteren hij absoluut niet. Ik stortte me op een studie buiten mijn werk zodat ik niet veel tijd meer had om te piekeren. Dacht ik. Want uiteindelijk in die studie kwam ik mezelf 100x tegen. Ondertussen zei mijn gynaecoloog mede mijn vroegere behandelende arts van ivf. Meid als je echt kinderen wilt zal je niet meer moeten wachten. Ik ken een bevriende professor die kan u misschien helpen. Want dit gaat mijn bevoegdheid te buiten. In ons ziekenhuis kan niemand u nog helpen neem eens contact met hem op. Zogezegd zo gedaan. Het 1e gesprek was een schot in de roos. Hij luisterde echt. Nam uitgebreid de tijd om me te onderzoeken en zei tijdens het onderzoek tegen mijn man dit is de moedigste dame die ik ken. Ze heeft moeten kruipen als een stervende soldaat. Ik kan niet beloven dat ik jullie kinderwens ga kunnen vervullen. Maar denk goed na wat heb je er nog voor over je bent 33 en eer we aan een behandeling kunnen beginnen moet je een zware operatie aan de baarmoeder ondergaan. De zwaarste operatie die je tot nu toe hebt gehad. We stemden in en in mijn baarmoeder daar bleek een soort goedaardige tumor in te zitten . Ze hebben mijn baarmoeder letterlijk binneste buiten gekeerd. Ik heb 3 maanden afgezien en toen ging het met stapjes vooruit.

We begonnen aan een nieuw avontuur maar via donatie want zelf maakte ik enkel lege eitjes aan na de operatie.. gevolg was idd ook dat we onze bankrekeningen ook serieus zagen minderen. Helaas na 2 pogingen bleek het nog niets. De dokter stelde een nieuw programma voor en bij de 1e poging was het raak voor minder dan 1 week. We hadden nog 2 eitjes over onze allerlaatste en hebben ze laten terugplaatsen begin augustus. Ik wist vrij snel ik ben zwanger want oh zo misselijk. Alles ging goed omhoog . Ik leefde op een roze wolk..Vorige week maandag nog bloed laten trekken en het was weer verdubbeld. De vreugde kon niet op. Niemand wist dat we weer een poging hebben ondergaan.

Maar vorige week maandagnacht begonnen de bloedingen met veel stolsel. Ik werd hysterisch. Dinsdagmorgen heb ik de professor gebeld en ik mocht onmiddellijk opgaan. Hij kon niets zien door al het bloed en het was ook te vroeg om een hartjevte horen kloppen.. dus bloed prikken. Om 17u het verlossende telefoontje de waarden waren weer gestegen. We waren nog zwanger!!!!

Maar ik mocht enkel in bed liggen met de benen omhoog. Dinsdagnacht was een goede nacht en woensdag ook. Ik verloor bijna geen bloed meer maar ik zei tegen mijn man ik voel me niet meer misselijk. Donderdagmorgen kreeg ik precies het gevoel van buikgriep. Ik stond op en wat was dat ineens. Ik voelde iets naar buiten glijden en je zag gewoon het spoor bloed van waar ik had gelopen. En dat wat ik naar buiten voelde glijden was precies een stolsel van 10cm groot. Ik ben in bad moeten gaan zitten en een uur heb ik nog gebloed. Misselijk was ik ook niet meer geweest en ik moest nog tot maandag wachten voor een nieuwe bloedafname. Ondertussen een zwangerschapstest gedaan en die was positief!!!!! Ondanks het bloedverlies.

Wij maandag een bloedafname doen met toch een beetje hoop nog door die zwangerschaptest en s'avonds kregen we telefoon de waarden die vorige week nog 6000 waren waren nu rond de 500. We zijn ons engeltje kwijt.

Waarom waarom waarom


. Oh wat voel ik me rot.. na zoveel jaren van vechten en vooral hopen..zie ik het nu even allemaal niet meer..ook financieel vrees ik dat alkes begint te stoppen..ik voel me met de rug tegen de muur

sorry ik moest het ergens kwijt lieve lotgenoten
.

Het is allemaal rot , verschrikkelijk moeilijk om mee te maken maar de geef de moed niet op! Als het leven hard word moet jij harder worden.

Je weet in ieder geval dat je zwanger KUNT worden, dus ga vooral door en vergeet het verleden.

Je kunt dit, ik geloof in jou. Nu jij nog

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 2 gasten