Op zoek naar herkenning

[sw86]

Hallo allemaal,

Na jaren meelezen en herkenning zoeken op het forum heb ik besloten om mijn verhaal te delen. Ik heb al 10 jaar een kinderwens en na verschillende behandelingen en tegenslagen is mijn wens nog niet in vervulling gekomen. Ik voel mij op dit moment heel eenzaam. Ik ben 37 jaar en iedereen in mijn omgeving heeft ondertussen een gezin kunnen stichten. De ouders van mijn man en mijn vader zijn ondertussen overleden waardoor er ook geen hechte familie meer is.

In 2016 zijn wij gestart met de onderzoeken waaruit bleek dat de zaadkwaliteit van mijn man niet voldoende is. Ik had ook een cyste op mijn eierstok die geopereerd moest worden. Tijdens de operatie reageerde ik slecht op de narcose waardoor ik moest gereanimeerd worden. Dit maakte het herstel heel moeilijk. Ook omdat het ziekenhuis hier heel geheimzinnig over deed en ik dus gaandeweg pas ben te weten gekomen wat er zich had voorgedaan. Na het herstel zijn we begonnen met IUI. Na drie pogingen zijn we gestart met ICSI. Bij de eerste poging was ik zwanger maar op 7 weken bleek het een vitale BBZ waardoor ik met spoed moest geopereerd worden. Mede door mijn vorige ervaring met zo’n operatie was dit een heel angstige en nare maar ook trieste ervaring. Na een pauze van een aantal maanden heb ik de moed bijeengeraapt en hebben we de overgebleven 3 cryo’s laten terugplaatsen, zonder succes. Bij onze tweede ICSI ronde werden er twee embryo’s teruggeplaatst hoewel deze eigenlijk al niet meer doorgroeiden in het labo. Gedurende heel deze periode bleef ik veel last hebben van angst voor een BBZ maar ook voor alles wat er kon mislopen en het mogelijke verdriet dat ik dacht niet meer te kunnen dragen. Mijn vertrouwen in de medische wereld was ook helemaal weg. We besloten dan ook om er een punt achter te zetten begin 2020.

Nu in 2023 bleek onze kinderwens toch te sterk en begonnen we opnieuw vol goede moede aan een nieuwe poging in een ander ziekenhuis. Het eerste embryo werd niets. Het eerste cryo opnieuw een bbz. Ondertussen worden er vriendinnen van mijn leeftijd opnieuw of voor de eerste keer zwanger zonder probleem. Alle angsten en depressieve gevoelens zijn in alle hevigheid teruggekeerd.

Ik denk vaak terug aan hoe ik aan dit traject begon. Met veel liefde en uitkijkend naar de toekomst. Die gevoelens hebben nu plaatsgemaakt voor angst en zijn heel tegenstrijdig. Angst om zonder kinderen te eindigen maar ook angst om zwanger te worden en weer met verlies of lichamelijke complicaties te maken te krijgen. Angst dat ik met 37 jaar (mijn man is 7 jaar ouder) te oud ben om er lang genoeg voor een kind te kunnen zijn. Angst dat ik niks meer te bieden heb, dat dit traject maar ook andere verdrietige gebeurtenissen gedurende deze periode, mij zodanig veranderd hebben… Ik ben van nature een heel gevoelig persoon die vaak veel te ver gaat nadenken.

Ik weet niet wat ik verwacht van het plaatsen van dit verhaal. Misschien de hoop dat iemand zich hierin herkent en wil delen hoe die ermee omgaat. Ik heb een hele lieve man die mij enorm steunt maar die ook een grote kinderwens heeft. Hij laat het aan mij over hoe we nu verder gaan en stelt mijn (mentale) gezondheid voorop. Het probleem daarbij is dat ik het echt niet meer weet maar ook aanvoel dat er geen tijd is om het even te laten rusten. Binnenkort zijn we weer een jaar verder. En hoeveel verdriet/gemorrel aan mijn lichaam kan ik nog verdragen?

Hopend op een reactie wens ik jullie alvast veel liefs en sterkte in het nieuwe jaar.

[deraterest]

Misschien kun je overwegen om professionele hulp in te schakelen, zoals een counselor of therapeut gespecialiseerd in vruchtbaarheidsproblematiek. Zij kunnen je helpen escape roadom met deze gevoelens om te gaan en je ondersteunen in het maken van keuzes die goed voelen voor jou en je man.