Lieve Audrey,
Je hebt vooral het gevoel dat iedere dag een dag te ver is aan onze herinneringen.
Nieuwjaar voelt daarom ook wel dubbel aan. Ineens een nieuw jaar (zonder haar). Ik had het gevoel om een nieuwe start te krijgen, maar tegelijke deed het me pijn dat we echt afscheid namen van dat jaar. Het wordt ineens afgesloten.
Tuurlijk is dit niet het geval, maar het zijn stapjes die je moet nemen en die je moet leren nemen.
Dikke kus ... denk vaak aan jullie ook al ben ik neit altijd heel actief hier !
kathleen
omgaan met feestdagen
-
MA
- Berichten: 3552
- Lid geworden op: 27 oktober 2008, 17:29
Ja zal raar zijn, een nieuw jaar, echt zonder Renéetje. Was echt wel een bizar jaar, waarin de allermooiste momenten (een tweeling, huwelijk, geboorte Renéetje) afgewisseld werden met intrieste (miskraam en doodgeboorte). 'k hoop dat 2009 ons allen vooral mooie momenten zal brengen.
Intussen heb ik wel - eindelijk - haar lettertreintje en een foto van vlak na de geboorte. 'k Heb ook een bankje gevonden met een schoolbord aan, waar ik haar naam op kan schrijven en haar spulletjes kan indoen. Waar hebben jullie eigenlijk jullie zerkje laten maken ? Zijn die er in geslaagd om jullie ontwerp goed na te maken ?
'k hoop dat jullie prettige feestdagen hebben met heel de familie. En dat we elkaar tussendoor nog eens lezen.
Dikke knuffel, Audrey & Renéetje*
Intussen heb ik wel - eindelijk - haar lettertreintje en een foto van vlak na de geboorte. 'k Heb ook een bankje gevonden met een schoolbord aan, waar ik haar naam op kan schrijven en haar spulletjes kan indoen. Waar hebben jullie eigenlijk jullie zerkje laten maken ? Zijn die er in geslaagd om jullie ontwerp goed na te maken ?
'k hoop dat jullie prettige feestdagen hebben met heel de familie. En dat we elkaar tussendoor nog eens lezen.
Dikke knuffel, Audrey & Renéetje*
-
MA
- Berichten: 3552
- Lid geworden op: 27 oktober 2008, 17:29
Ik wens iedereen een warme, liefdevolle kerst toe. Ik hoop dat jullie kleine schatten jullie hartje warmen en dat vandaag vooral het gevoel van liefde primeert.
Ik heb vandaag al 2 hele mooie verrassingen gekregen> Mijn broer en schoonzus hadden een kado'tje bij Renéetjes grafje gezet en mijn zus en schoonbroer bloemen. De tranen van ontroering schoten in mijn ogen. Vandaag hebben we ook eindelijk Renéetjes naam op haar grafje...haar lettertreintje is deze week toegekomen, net op tijd voor kerst.
Aan iedereen, nog eens bedankt voor de steun de afgelopen weken. Dikke knuffel,
Audrey
Zeer trotse mama van Renéetje*
Ik heb vandaag al 2 hele mooie verrassingen gekregen> Mijn broer en schoonzus hadden een kado'tje bij Renéetjes grafje gezet en mijn zus en schoonbroer bloemen. De tranen van ontroering schoten in mijn ogen. Vandaag hebben we ook eindelijk Renéetjes naam op haar grafje...haar lettertreintje is deze week toegekomen, net op tijd voor kerst.
Aan iedereen, nog eens bedankt voor de steun de afgelopen weken. Dikke knuffel,
Audrey
Zeer trotse mama van Renéetje*
-
Anneleen
- Berichten: 203
- Lid geworden op: 14 juni 2007, 22:52
Zo fijn als ze aan Renéetje denken. Met zulke lieve attenties kunnen ze ons zoveel blijer maken dan met 1000 woorden.
En Renéetje, wat vond je van je kado'tjes ? En vooral, je lettertreintje ? TOch leuk hé, om je naam zo te kunnen zien. Ik ben er zeker van dat je mama en papa het allermooiste treintje voor jou hebben uitgekozen.
Kathleen en Skael, hoe gaat 't met jullie ?
Liefs,
Anneleen
En Renéetje, wat vond je van je kado'tjes ? En vooral, je lettertreintje ? TOch leuk hé, om je naam zo te kunnen zien. Ik ben er zeker van dat je mama en papa het allermooiste treintje voor jou hebben uitgekozen.
Kathleen en Skael, hoe gaat 't met jullie ?
Liefs,
Anneleen
-
kathleenchris
- Berichten: 371
- Lid geworden op: 8 februari 2007, 10:59
Hallo,
Ja ik worstel weer met zo veel gevoelens. Ik slaap heel slecht en droom heel veel van Inke*. Langs de ene kant vind ik het moeilijk om uitleggen hier, omdat ik jullie niet wil kwetsen, maar het komt puur door de zwangerschap. Maar ik denk dat jullie ons wel kunnen begrijpen. Het verdriet van toen, komt echt terug boven. Soms word ik zelfs huilend wakker. Maar wat ik steeds droom is van vroeger, en als er iets van deze pruts bijkomt is het nooit dat het slecht afloopt en gelukkig kan ik me hieraan vasthouden. Maar omdat ik zo moe ben, ben ik heel humeurig ... terwijl ik het helemaal niet wil.
Langs de ene kant ben ik blij om thuis te zijn, maar langs de andere kant wil ik eigenlijk terug gaan werken .. gewoon bezig zijn en er niet te veel aandacht aan schenken. Het is weer zo'n fase waar we doormoeten.
Met deze feestdagen krijgen we ook vaak opmerkingen die bij mij in het verkeerde keelgat schieten. Je merkt soms heel hard dat onze engeltjes zo snel vergeten worden. Je wilt het uitschreeuwen, maar het gevecht heb ik wel al opgegeven. Deels om je sociaal niet te veel te isoleren. Maar te veel wordt soms te veel hé.
Nu op naar een nieuw jaar. Misschien weer een jaartje van hoop, warmte, nieuwe start voor ons allen en dat we met een glimlach en een traantje het vorige jaar afsluiten.
Heel veel liefs
kathleen
Ja ik worstel weer met zo veel gevoelens. Ik slaap heel slecht en droom heel veel van Inke*. Langs de ene kant vind ik het moeilijk om uitleggen hier, omdat ik jullie niet wil kwetsen, maar het komt puur door de zwangerschap. Maar ik denk dat jullie ons wel kunnen begrijpen. Het verdriet van toen, komt echt terug boven. Soms word ik zelfs huilend wakker. Maar wat ik steeds droom is van vroeger, en als er iets van deze pruts bijkomt is het nooit dat het slecht afloopt en gelukkig kan ik me hieraan vasthouden. Maar omdat ik zo moe ben, ben ik heel humeurig ... terwijl ik het helemaal niet wil.
Langs de ene kant ben ik blij om thuis te zijn, maar langs de andere kant wil ik eigenlijk terug gaan werken .. gewoon bezig zijn en er niet te veel aandacht aan schenken. Het is weer zo'n fase waar we doormoeten.
Met deze feestdagen krijgen we ook vaak opmerkingen die bij mij in het verkeerde keelgat schieten. Je merkt soms heel hard dat onze engeltjes zo snel vergeten worden. Je wilt het uitschreeuwen, maar het gevecht heb ik wel al opgegeven. Deels om je sociaal niet te veel te isoleren. Maar te veel wordt soms te veel hé.
Nu op naar een nieuw jaar. Misschien weer een jaartje van hoop, warmte, nieuwe start voor ons allen en dat we met een glimlach en een traantje het vorige jaar afsluiten.
Heel veel liefs
kathleen
-
MA
- Berichten: 3552
- Lid geworden op: 27 oktober 2008, 17:29
He meideke,
Vind het spijtig om te lezen dat je niet kan genieten van je zwangerschap zo. 'k hoop dat je snel wat beter slaapt (kamillethee ? lavendelbad ?) en dat je niet meer achtervolgd wordt door verdrietige dromen. Ik las onlangs in het boek 'stille baby's' wel dat de volgende zwangerschap vaak bezwaard wordt door wat er daarvoor gebeurd is. dat dan alle herinneringen en angsten terug kunnen komen. Hoedanook, 'k hoop dat je je niet 'schuldig' voelt tov Inke, want je lieve meid weet intussen heel heel goed hoe graag haar mama haar ziet en hoe je steeds aan haar denkt, samen met Lars. Kathleentje, 'k vind niet de juiste woorden, maar persoonlijk denk ik dat het beter is om hier wel even bij stil te staan en je verdriet toe te laten, zodat er nadien plaats is voor 't genieten. Maar dat is mijn persoonlijk aanvoelen. 'k Zou je zo graag helpen, maar buiten een luisterend oor en een dikke knuffel kan ik niet veel doen percies.
En ja, erg als je dochtertje vergeten wordt of moet worden he. Ik was zo blij met de reactie van mijn broer en zus, een beteke teleurgesteld dat mijn ouders niets voor Renéetje onder de boom gelegd hadden, maar bij mijn schoonouders werd er ook niet over gesproken en stond haar foto niet. En dat doet pijn..want je bent zo trots op je schat, en je wil daarin bevestigd worden en je wil vooral dat je kleine engel alle liefde ontvangt die alle bengeltjes krijgen. Voor andere mensen is 3 jaar waarschijnlijk een eeuwigheid geleden, terwijl het voor ons altijd gisteren zal blijven.
Meideke, een hele, hele dikke knuffel, een begrijpende knipoog en een warme glimlach, voor jou..
als je zin hebt in een babbel, mail gerust en als je eens live wil praten, kan altijd mijn telnr mailen.
Anneleen,
'k Weeet niet wie het meest blij met het lettertreintje is, Renéetje of ik
Ook voor jou een dikke knuffel en 't zelfde als je eens wil bellen he.
knuffel,
Audrey & Renéetje
Vind het spijtig om te lezen dat je niet kan genieten van je zwangerschap zo. 'k hoop dat je snel wat beter slaapt (kamillethee ? lavendelbad ?) en dat je niet meer achtervolgd wordt door verdrietige dromen. Ik las onlangs in het boek 'stille baby's' wel dat de volgende zwangerschap vaak bezwaard wordt door wat er daarvoor gebeurd is. dat dan alle herinneringen en angsten terug kunnen komen. Hoedanook, 'k hoop dat je je niet 'schuldig' voelt tov Inke, want je lieve meid weet intussen heel heel goed hoe graag haar mama haar ziet en hoe je steeds aan haar denkt, samen met Lars. Kathleentje, 'k vind niet de juiste woorden, maar persoonlijk denk ik dat het beter is om hier wel even bij stil te staan en je verdriet toe te laten, zodat er nadien plaats is voor 't genieten. Maar dat is mijn persoonlijk aanvoelen. 'k Zou je zo graag helpen, maar buiten een luisterend oor en een dikke knuffel kan ik niet veel doen percies.
En ja, erg als je dochtertje vergeten wordt of moet worden he. Ik was zo blij met de reactie van mijn broer en zus, een beteke teleurgesteld dat mijn ouders niets voor Renéetje onder de boom gelegd hadden, maar bij mijn schoonouders werd er ook niet over gesproken en stond haar foto niet. En dat doet pijn..want je bent zo trots op je schat, en je wil daarin bevestigd worden en je wil vooral dat je kleine engel alle liefde ontvangt die alle bengeltjes krijgen. Voor andere mensen is 3 jaar waarschijnlijk een eeuwigheid geleden, terwijl het voor ons altijd gisteren zal blijven.
Meideke, een hele, hele dikke knuffel, een begrijpende knipoog en een warme glimlach, voor jou..
als je zin hebt in een babbel, mail gerust en als je eens live wil praten, kan altijd mijn telnr mailen.
Anneleen,
'k Weeet niet wie het meest blij met het lettertreintje is, Renéetje of ik
Ook voor jou een dikke knuffel en 't zelfde als je eens wil bellen he.knuffel,
Audrey & Renéetje
-
Skael
- Berichten: 40
- Lid geworden op: 5 februari 2007, 9:44
Dag iedereen,
Hier is het stilletjes,
kerstmis is gelukkig al voorbij,
nu nog nieuwjaar en eerste werkdag troseren.
Wij zijn thuis gebleven, ook al zijn bepaalde
personen in mijn dichte omgeving daar niet blij mee en begrijpen ze ons niet, maar doe voor een keer mijn zin, want uitleggen heeft toch geen zin, wat ze begrijpen me niet of willen me niet begrijpen want ze houden hun vast aan hun idee.
Het leven gaat verder en er is een grote vergeetput. Ik ben blij dat jullie kindjes niet worden vergeten. Gisteren is er iemand hier geweest,die voor de eerste keer papa is geworden deze maand,proficiat gewenst, maar het doet toch pijn.
Mijn echtgenoot wist me te vertellen
wees blij mijne sis voor hen, dat zij niet hebben moeten meemaken wat wij meegemaakt hebben,
ook al is het niet altijd eenvoudig.
Wij moeten leren leven met ons gemis, met ons verdriet,ook al is dat niet elke dag even gemakkelijk.
Wees blij en gelukkig voor hen, ik ben blij voor hen,
maar het doet me toch zo'n pijn waarom zijn wij de onze kwijt.Ik had nu zo rond moeten zijn als een balon,het enigste gevoel hoe ik me nu voel is leeg, een leegte waar ik elke dag mee moet leren leven,
dat gekoppeld is aan groot verdriet van twee wondertjes die zo gewenst waren.Maar we moeten verder....
Ik hoop dat het bij jullie een beetje gaat.
Kathleen, zou zeggen probeer toch een beetje te genieten, want daarna ga je er spijt van hebben tegenover je wondertje dat opkomst is, ik weet dat het niet eenvoudig is,maar probeer, en ik weet ook er
zal voor eeuwig verdriet zijn voor onze kinderen die heen gegaan zijn, dat dragen we mee voor de rest van ons leven.
Audrey, ik ben blij voor je dat je gevonden hebt,
wat je wou voor je grote lieve schat.
Anneleen ik hoop dat het ook met ieder van jullie een
beetje gaat in deze feestelijke periode.
Heel veel moed en sterkte aan iedereen.
groetjes
Skael
Hier is het stilletjes,
kerstmis is gelukkig al voorbij,
nu nog nieuwjaar en eerste werkdag troseren.
Wij zijn thuis gebleven, ook al zijn bepaalde
personen in mijn dichte omgeving daar niet blij mee en begrijpen ze ons niet, maar doe voor een keer mijn zin, want uitleggen heeft toch geen zin, wat ze begrijpen me niet of willen me niet begrijpen want ze houden hun vast aan hun idee.
Het leven gaat verder en er is een grote vergeetput. Ik ben blij dat jullie kindjes niet worden vergeten. Gisteren is er iemand hier geweest,die voor de eerste keer papa is geworden deze maand,proficiat gewenst, maar het doet toch pijn.
Mijn echtgenoot wist me te vertellen
wees blij mijne sis voor hen, dat zij niet hebben moeten meemaken wat wij meegemaakt hebben,
ook al is het niet altijd eenvoudig.
Wij moeten leren leven met ons gemis, met ons verdriet,ook al is dat niet elke dag even gemakkelijk.
Wees blij en gelukkig voor hen, ik ben blij voor hen,
maar het doet me toch zo'n pijn waarom zijn wij de onze kwijt.Ik had nu zo rond moeten zijn als een balon,het enigste gevoel hoe ik me nu voel is leeg, een leegte waar ik elke dag mee moet leren leven,
dat gekoppeld is aan groot verdriet van twee wondertjes die zo gewenst waren.Maar we moeten verder....
Ik hoop dat het bij jullie een beetje gaat.
Kathleen, zou zeggen probeer toch een beetje te genieten, want daarna ga je er spijt van hebben tegenover je wondertje dat opkomst is, ik weet dat het niet eenvoudig is,maar probeer, en ik weet ook er
zal voor eeuwig verdriet zijn voor onze kinderen die heen gegaan zijn, dat dragen we mee voor de rest van ons leven.
Audrey, ik ben blij voor je dat je gevonden hebt,
wat je wou voor je grote lieve schat.
Anneleen ik hoop dat het ook met ieder van jullie een
beetje gaat in deze feestelijke periode.
Heel veel moed en sterkte aan iedereen.
groetjes
Skael
-
MA
- Berichten: 3552
- Lid geworden op: 27 oktober 2008, 17:29
Hi Skael,
Ik kan snappen dat je een heel dubbel gevoel had..je gunt de mensen hun prille geluk, maar het er zo vanaf zien stralen, doet het gemis nog eens zo groot voelen.
Ik hoop dat je met jullie beidjes toch een beetje van kerst hebt kunnen genieten. en dat Thomas en Tjorven je hartje gewarmd hebben. 'k Heb aan hen gedacht met Kerst, en aan Inke, aan Tibbe en Sietse, aan Hoop, aan Wim,...
Ik zit er even onderdoor. Ben daarstraks door de bittere koude al huilend tot bij Renéetje gewandeld en stond zo erg te snotteren aan haar grafje, dat er een meneer naar mij toe gekomen is om mij te troosten. 'k heb daar in een onbekende zijn armen staan uithuilen, Mis Renéetje, voel me eenzaam en onbegrepen, en kan haar buiten met jullie, met niemand delen, lijkt het. Krijg steeds het gevoel dat ik er maar beter over zwijg, er nu maar over moet zijn, alles maar begraven moet laten en verder moet gaan. Ik doe nu een aantal mensen onrecht aan, want er zijn ook zeer begripvolle mensen, maar 't is soms de hopeloze blik van mensen die niet weten wat ze met mijn verdriet moeten, die me bovenal doet zwijgen en in mezelf terug trekken. Ik, de spraakwaterval, val stil of tater enkel nog over banaliteiten en voel me dan een lege schelp. Of niet helemaal leeg, binnenin zit heel veel water, een mega voorraad aan tranen...Ik voel me soms echt een marsmanneke, dat overal buiten staat, observeert, registreert, reageert maar niet deelneemt, er niet bij hoort, een soort apart is.
Dinsdag moeten wij naar Gasthuisberg en krijgen we waarschijnlijk ook het resultaat van de autopsie te horen...heb er echt schrik voor, want als zou blijken dat het met Renéetje toch niet zo erg gesteld was, als de dokters ons voorhielden, dan vergeef ik het mezelf nooit. Heb er nu al zo'n moeite mee.
M'n lieve mede-engelmoeders, een dikke knufffel, 'k denk dat we er momenteel allemaal nood aan hebben.
Audrey & Renéetje*
Ik kan snappen dat je een heel dubbel gevoel had..je gunt de mensen hun prille geluk, maar het er zo vanaf zien stralen, doet het gemis nog eens zo groot voelen.
Ik hoop dat je met jullie beidjes toch een beetje van kerst hebt kunnen genieten. en dat Thomas en Tjorven je hartje gewarmd hebben. 'k Heb aan hen gedacht met Kerst, en aan Inke, aan Tibbe en Sietse, aan Hoop, aan Wim,...
Ik zit er even onderdoor. Ben daarstraks door de bittere koude al huilend tot bij Renéetje gewandeld en stond zo erg te snotteren aan haar grafje, dat er een meneer naar mij toe gekomen is om mij te troosten. 'k heb daar in een onbekende zijn armen staan uithuilen, Mis Renéetje, voel me eenzaam en onbegrepen, en kan haar buiten met jullie, met niemand delen, lijkt het. Krijg steeds het gevoel dat ik er maar beter over zwijg, er nu maar over moet zijn, alles maar begraven moet laten en verder moet gaan. Ik doe nu een aantal mensen onrecht aan, want er zijn ook zeer begripvolle mensen, maar 't is soms de hopeloze blik van mensen die niet weten wat ze met mijn verdriet moeten, die me bovenal doet zwijgen en in mezelf terug trekken. Ik, de spraakwaterval, val stil of tater enkel nog over banaliteiten en voel me dan een lege schelp. Of niet helemaal leeg, binnenin zit heel veel water, een mega voorraad aan tranen...Ik voel me soms echt een marsmanneke, dat overal buiten staat, observeert, registreert, reageert maar niet deelneemt, er niet bij hoort, een soort apart is.
Dinsdag moeten wij naar Gasthuisberg en krijgen we waarschijnlijk ook het resultaat van de autopsie te horen...heb er echt schrik voor, want als zou blijken dat het met Renéetje toch niet zo erg gesteld was, als de dokters ons voorhielden, dan vergeef ik het mezelf nooit. Heb er nu al zo'n moeite mee.
M'n lieve mede-engelmoeders, een dikke knufffel, 'k denk dat we er momenteel allemaal nood aan hebben.
Audrey & Renéetje*
-
Anneleen
- Berichten: 203
- Lid geworden op: 14 juni 2007, 22:52
Lieve Skael,
We begrijpen het hier allemaal heel goed, denk ik. We missen onze kindjes ook heel erg en 't verdriet wordt er echt niet minder om. In tegendeel. Ik heb hier ook al vaak zitten denken aan de dikke buik die ik nu had moeten hebben. Goh, wat was ik graag zovelen kilo's zwaarder geweest ... kilo's voor onze jongens.
Ik voel heel sterk dat ik hen niet kan loslaten, alsof ik hen maar niet naar hun wolkje kan laten vertrekken. Iets in mij geeft me nog steeds het gevoel dat ze misschien nog terug komen. En dat kan niet, dat weet ik, maar tegelijk wil ik het niet horen.
Telkens ik een zwangere vrouw zie, een gelukkig gezinnetje met kinderwagen, een geboortekaartje in de bus, is dat een steek door mijn hart. Natuurlijk ben ik blij voor die mensen dat hun wondertje gezond en wel is. en ik wens dit echt niemand toe. Maar telkens weer die vraag : 'waarom bij ons ? waarom moesten net onze kindjes weggaan ?'
Skael, ik vind het ontzettend moedig van jullie dat jullie zelf beslist hebben om met kerst eens niet mee te doen aan de sociale verplichtingen. Jullie hebben voor jezelf gezorgd en zijn dicht bij jullie jongens gebleven.
Kathleen,
toch heel normaal dat het zo verwarrend voor je is. En dat je nu alles van Inke opnieuw beleeft.
Jammer dat zovelen Inke lijken te vergeten. 't Beangstigt mij wel, te weten dat dat onze engeltjes ook te wachten staat. Velen lijken zelfs nu, na 3 maanden onze kindjes al vergeten.
Ik hoop voor je dat er snel weer wat betere dagen mogen aankomen.
Audry,
Toch bijzonder dat de troost dan even uit een onverwachte hoek komt. Al wil je die nog steeds 't liefst van al krijgen van mensen die je graag ziet.
Wat heb je dat weer mooi beschreven !
Hoe je vaak 't gevoel hebt overal buiten te staan, fysiek ben je wel aanwezig maar 't gaat allemaal maar door en voorbij en we nemen niet echt meer deel.
Dat gevoel heb ik ook heel sterk. Ik voel me momenteel nog 't beste thuis, in mijn veilige cocon. Waar ik helemaal mezelf mag zijn, waar niets echt moet, waar ik mijn masker in de kast mag laten.
Dinsdag zal inderdaad een moeilijke en ook weer verwarrende dag worden. Maar ik ga je zeker nog eens mailen vóór dinsdag hé.
Lieve mama's, ik heb net even mijn hoofd uit 't raam gestoken (brrrr, koud hoor). Onze sterretjes zijn weer héél erg hun best aan 't doen voor ons !
Bedankt, lieve kleine schatten !
Liefs,
Anneleen
We begrijpen het hier allemaal heel goed, denk ik. We missen onze kindjes ook heel erg en 't verdriet wordt er echt niet minder om. In tegendeel. Ik heb hier ook al vaak zitten denken aan de dikke buik die ik nu had moeten hebben. Goh, wat was ik graag zovelen kilo's zwaarder geweest ... kilo's voor onze jongens.
Ik voel heel sterk dat ik hen niet kan loslaten, alsof ik hen maar niet naar hun wolkje kan laten vertrekken. Iets in mij geeft me nog steeds het gevoel dat ze misschien nog terug komen. En dat kan niet, dat weet ik, maar tegelijk wil ik het niet horen.
Telkens ik een zwangere vrouw zie, een gelukkig gezinnetje met kinderwagen, een geboortekaartje in de bus, is dat een steek door mijn hart. Natuurlijk ben ik blij voor die mensen dat hun wondertje gezond en wel is. en ik wens dit echt niemand toe. Maar telkens weer die vraag : 'waarom bij ons ? waarom moesten net onze kindjes weggaan ?'
Skael, ik vind het ontzettend moedig van jullie dat jullie zelf beslist hebben om met kerst eens niet mee te doen aan de sociale verplichtingen. Jullie hebben voor jezelf gezorgd en zijn dicht bij jullie jongens gebleven.
Kathleen,
toch heel normaal dat het zo verwarrend voor je is. En dat je nu alles van Inke opnieuw beleeft.
Jammer dat zovelen Inke lijken te vergeten. 't Beangstigt mij wel, te weten dat dat onze engeltjes ook te wachten staat. Velen lijken zelfs nu, na 3 maanden onze kindjes al vergeten.
Ik hoop voor je dat er snel weer wat betere dagen mogen aankomen.
Audry,
Toch bijzonder dat de troost dan even uit een onverwachte hoek komt. Al wil je die nog steeds 't liefst van al krijgen van mensen die je graag ziet.
Wat heb je dat weer mooi beschreven !
Hoe je vaak 't gevoel hebt overal buiten te staan, fysiek ben je wel aanwezig maar 't gaat allemaal maar door en voorbij en we nemen niet echt meer deel.
Dat gevoel heb ik ook heel sterk. Ik voel me momenteel nog 't beste thuis, in mijn veilige cocon. Waar ik helemaal mezelf mag zijn, waar niets echt moet, waar ik mijn masker in de kast mag laten.
Dinsdag zal inderdaad een moeilijke en ook weer verwarrende dag worden. Maar ik ga je zeker nog eens mailen vóór dinsdag hé.
Lieve mama's, ik heb net even mijn hoofd uit 't raam gestoken (brrrr, koud hoor). Onze sterretjes zijn weer héél erg hun best aan 't doen voor ons !
Bedankt, lieve kleine schatten !
Liefs,
Anneleen
-
kathleenchris
- Berichten: 371
- Lid geworden op: 8 februari 2007, 10:59
Hallo mama's,
bedankt voor jullie berichtjes. Ik vind het ongelooflijk lief van jullie dat jullie zoveel begrip kunnen opbrengen. Het verdriet dat we immers voelen is zo intens hé. Het is met geen woorden te omschrijven. Vermoedelijk doen deze dagen dan ook weer geen deugd voor onze gemoedsrust hé.
In m'n schoonfamilie werd zelfs hardop gezegd dat er geen meisjes gemaakt kunnen worden ... dat gaat recht naar je hart. Maar hoe hierop te reageren? Zonder dat jij er onderdoorgaat ??? Nu hoop ik stiekem dat het terug een meisje is ... puur weerwraak, maar ik vermoed een jongen. (maakt wel absoluut niet uit voor mij)
Weet je dat ik met deze dagen zelfs niet bij Inke ben geraakt. Ik heb de moed niet om daar te staan ... het is zo koud, vroeg donker, geen enkel mooi plantje kan blijven staan. Ik forceer me er niet in, maar ik merk dat er toch veel in m'n hoofd omga, meer dan ikzelf wil.
In ieder geval vind ik het ontzettend lief voor jullie welgemeende goede steun en opmerkingen. Het geeft je terug wat vleugeltjes en ja ik ben er zeker van dat onze engeltjes echte engelbewaardertjes zijn. Ik weer vooral dat we niet alleen 2009 ingaan. En ik bedoel niet dat kleine wezentje, maar jullie samen met onze kindjes
Heel veel liefs en een dikke knuffel aan jullie allen !!!
kathleen
bedankt voor jullie berichtjes. Ik vind het ongelooflijk lief van jullie dat jullie zoveel begrip kunnen opbrengen. Het verdriet dat we immers voelen is zo intens hé. Het is met geen woorden te omschrijven. Vermoedelijk doen deze dagen dan ook weer geen deugd voor onze gemoedsrust hé.
In m'n schoonfamilie werd zelfs hardop gezegd dat er geen meisjes gemaakt kunnen worden ... dat gaat recht naar je hart. Maar hoe hierop te reageren? Zonder dat jij er onderdoorgaat ??? Nu hoop ik stiekem dat het terug een meisje is ... puur weerwraak, maar ik vermoed een jongen. (maakt wel absoluut niet uit voor mij)
Weet je dat ik met deze dagen zelfs niet bij Inke ben geraakt. Ik heb de moed niet om daar te staan ... het is zo koud, vroeg donker, geen enkel mooi plantje kan blijven staan. Ik forceer me er niet in, maar ik merk dat er toch veel in m'n hoofd omga, meer dan ikzelf wil.
In ieder geval vind ik het ontzettend lief voor jullie welgemeende goede steun en opmerkingen. Het geeft je terug wat vleugeltjes en ja ik ben er zeker van dat onze engeltjes echte engelbewaardertjes zijn. Ik weer vooral dat we niet alleen 2009 ingaan. En ik bedoel niet dat kleine wezentje, maar jullie samen met onze kindjes
Heel veel liefs en een dikke knuffel aan jullie allen !!!
kathleen
-
MA
- Berichten: 3552
- Lid geworden op: 27 oktober 2008, 17:29
Dag lieve mama's,
Kathleen, je schoonfamilie blijft mij wel verbazen met de meest opmerkelijke uitspraken....Je zou inderdaad bijna beginnen duimen voor een meisje. Ik wens je in ieder geval een gezond lief hummeltje toe. Slaap je intussen wat beter ?
Mijn broer heeft bij Renéetje een bijna lichtgevende paarsblauwe badeend gezet en die geeft met deze dagen wel wat kleur en fleur aan haar grafje. Deze morgen waren de bloemen wel allemaal slapjes door de vorst, maar wel met een prachtig wit rijmlaagje bedekt.
Anneleen en Skael, Dat van die buiken is inderdaad een raar gevoel he. Sinds de bevalling van Reneetje slaap ik met een beertje, waar ik haar ook nog even tegenaan heb gelegd gehad, tegen mijn buik. Ik heb dat gevoel percies nodig om de leegte te compenseren.
en ik ben ook liefst van al lekker warm knus thuis.
Toen ik daarstraks - heel lang tussen allemaal bolle buiken - zat te wachten in Gasthuisberg, viel het mijn ineens te binnen, dat ik niets anders kon doen dan het gewoon aanvaarden. Dat ik moest stoppen met er tegen te vechten, want dat ik enkel mezelf kapot maak dan. Dat ik het dus eerst moet aanvaarden en dan moet loslaten. De mooie dingen koesteren, het schuldgevoel, het waarom toch, moet achterlaten.
Misschien dat ook het gesprek dat ik deze morgen toevallig met iemand van de garage had, geholpen. die man zijn zoon heeft een zeldzame spierziekte. Jongen is 12, ze weten dat nu twee jaar en hij vindt het verschrikkelijk om te weten en ook reeds te merken dat zijn zoon volledig zal aftakelen, maar wel heel de tijd zich hiervan bewust zal blijven. Hij zei uit de grond van zijn hart, dat als hij dat tijdens de bevalling had geweten, hij het had laten stopzetten, want dat hij dit te verschrikkelijk vond. Tja, dat hielp me iets meer vrede met mijn beslissing hebben.
al had ik gehoopt dat ze meer zouden gevonden hebben tijdens autopsie.
Allemaal een dikke dikke knuffel,
Audrey & Renéetje
Kathleen, je schoonfamilie blijft mij wel verbazen met de meest opmerkelijke uitspraken....Je zou inderdaad bijna beginnen duimen voor een meisje. Ik wens je in ieder geval een gezond lief hummeltje toe. Slaap je intussen wat beter ?
Mijn broer heeft bij Renéetje een bijna lichtgevende paarsblauwe badeend gezet en die geeft met deze dagen wel wat kleur en fleur aan haar grafje. Deze morgen waren de bloemen wel allemaal slapjes door de vorst, maar wel met een prachtig wit rijmlaagje bedekt.
Anneleen en Skael, Dat van die buiken is inderdaad een raar gevoel he. Sinds de bevalling van Reneetje slaap ik met een beertje, waar ik haar ook nog even tegenaan heb gelegd gehad, tegen mijn buik. Ik heb dat gevoel percies nodig om de leegte te compenseren.
en ik ben ook liefst van al lekker warm knus thuis.
Toen ik daarstraks - heel lang tussen allemaal bolle buiken - zat te wachten in Gasthuisberg, viel het mijn ineens te binnen, dat ik niets anders kon doen dan het gewoon aanvaarden. Dat ik moest stoppen met er tegen te vechten, want dat ik enkel mezelf kapot maak dan. Dat ik het dus eerst moet aanvaarden en dan moet loslaten. De mooie dingen koesteren, het schuldgevoel, het waarom toch, moet achterlaten.
Misschien dat ook het gesprek dat ik deze morgen toevallig met iemand van de garage had, geholpen. die man zijn zoon heeft een zeldzame spierziekte. Jongen is 12, ze weten dat nu twee jaar en hij vindt het verschrikkelijk om te weten en ook reeds te merken dat zijn zoon volledig zal aftakelen, maar wel heel de tijd zich hiervan bewust zal blijven. Hij zei uit de grond van zijn hart, dat als hij dat tijdens de bevalling had geweten, hij het had laten stopzetten, want dat hij dit te verschrikkelijk vond. Tja, dat hielp me iets meer vrede met mijn beslissing hebben.
al had ik gehoopt dat ze meer zouden gevonden hebben tijdens autopsie.
Allemaal een dikke dikke knuffel,
Audrey & Renéetje
-
kathleenchris
- Berichten: 371
- Lid geworden op: 8 februari 2007, 10:59
Hallo Audrey,
door alles wat er gebeurd was, had ik dit berichtje nog niet gelezen.
Ik zie net dat je ook in gasthuisberg zit. Dat van die bolle buikjes ... Neen een echt aanvaarden is het niet, maar inderdaad ergens moeten we er ons bij neerleggen. De klok kunnen we niet meer terugdraaien. Wel terugkijken op ook mooie herinneringen. Ik denk dat we daarom bij Jelle minder opstandig zijn geweest dan bij Inke. (nu tijdens de bevalling allerminst, ik bedoel vooral daarna). Maar af en toe mogen we nog steeds eens onze stem laten horen, roepen en schreeuwen dat het niet eerlijk is.
De feestdagen ... pff ik wist niet dat m'n vraag zo geladen ging worden. De winter op zich zal altijd moeilijk zijn en blijven. Maar we slaan er ons wel door. Hoe dat is de vraag, maar we moeten hé meid. Ik besef dat we stilletjes aan terug de draad moeten oppikken al is het echt met tegenzin. Maar we moeten ook terug vooruit, lachen, genieten, ... al weten jullie allemaal dat het niet zal zijn zoals vroeger.
Liefs
Kathleen
mama van Lars, Inke* en Jelle*
door alles wat er gebeurd was, had ik dit berichtje nog niet gelezen.
Ik zie net dat je ook in gasthuisberg zit. Dat van die bolle buikjes ... Neen een echt aanvaarden is het niet, maar inderdaad ergens moeten we er ons bij neerleggen. De klok kunnen we niet meer terugdraaien. Wel terugkijken op ook mooie herinneringen. Ik denk dat we daarom bij Jelle minder opstandig zijn geweest dan bij Inke. (nu tijdens de bevalling allerminst, ik bedoel vooral daarna). Maar af en toe mogen we nog steeds eens onze stem laten horen, roepen en schreeuwen dat het niet eerlijk is.
De feestdagen ... pff ik wist niet dat m'n vraag zo geladen ging worden. De winter op zich zal altijd moeilijk zijn en blijven. Maar we slaan er ons wel door. Hoe dat is de vraag, maar we moeten hé meid. Ik besef dat we stilletjes aan terug de draad moeten oppikken al is het echt met tegenzin. Maar we moeten ook terug vooruit, lachen, genieten, ... al weten jullie allemaal dat het niet zal zijn zoals vroeger.
Liefs
Kathleen
mama van Lars, Inke* en Jelle*
-
MA
- Berichten: 3552
- Lid geworden op: 27 oktober 2008, 17:29
Hi Kathleentje,
't Zal inderdaad niet meer zijn zoals vroeger...Een lach, zal bij ons steeds samen gaan met een traan, diep binnenin. Maar er zijn ook de mooie herinneringen aan de korte tijd die we met onze schatten hebben doorgebracht.
De winter zal voor jullie inderdaad een nog moeilijker tijd worden. Zoveel emoties op zo'n korte tijd. Maar, als ik je berichtjes zo lees, dan schuilt in jullie heel veel kracht en liefde en de wil om - ondanks alles - iets moois van het leven te maken.
Ik zit normaal bij een fertiliteitsexperte in Hove. Zij had ons doorgestuurd naar Dr Decattte voor echo's en Dr Frijns voor Genetica. Hopelijk moet ik daar nooit meer zijn...
Dikke knuffel,
voor jullie allemaal van ons allemaal
Audrey
't Zal inderdaad niet meer zijn zoals vroeger...Een lach, zal bij ons steeds samen gaan met een traan, diep binnenin. Maar er zijn ook de mooie herinneringen aan de korte tijd die we met onze schatten hebben doorgebracht.
De winter zal voor jullie inderdaad een nog moeilijker tijd worden. Zoveel emoties op zo'n korte tijd. Maar, als ik je berichtjes zo lees, dan schuilt in jullie heel veel kracht en liefde en de wil om - ondanks alles - iets moois van het leven te maken.
Ik zit normaal bij een fertiliteitsexperte in Hove. Zij had ons doorgestuurd naar Dr Decattte voor echo's en Dr Frijns voor Genetica. Hopelijk moet ik daar nooit meer zijn...
Dikke knuffel,
voor jullie allemaal van ons allemaal
Audrey
-
kathleenchris
- Berichten: 371
- Lid geworden op: 8 februari 2007, 10:59
Hallo,
ik haal dit onderwerp weer eens boven.
Feestdagen ... het klinkt zo vreemd. Wat en hoe gaan we ermee om?
Vorig jaar met Jelle in m'n buik, was ik doodop. We hadden toen 'vlug' een kerstboom gezet, maar er niet echt van genoten. En, dan kwam Jelle, op nieuwsjaardag bloedingen en op 5 januari werd hij plots onverwacht en snel geboren.
Dit jaar was het de keuze, geen of wel, geen feesten of wel feesten? We hebben toch gekozen voor een nieuwe (grote !!) kerstboom, met vele sterretjes, engeltjes en lichtjes. Symbolisch halen we onze schatten even bij ons. En het doet me echt wel deugd.
De feesten gaan we meer ondergaan dit jaar, maar onze omgeving (ver)zorgt ons wel ...
Liefs
Kathleen
ik haal dit onderwerp weer eens boven.
Feestdagen ... het klinkt zo vreemd. Wat en hoe gaan we ermee om?
Vorig jaar met Jelle in m'n buik, was ik doodop. We hadden toen 'vlug' een kerstboom gezet, maar er niet echt van genoten. En, dan kwam Jelle, op nieuwsjaardag bloedingen en op 5 januari werd hij plots onverwacht en snel geboren.
Dit jaar was het de keuze, geen of wel, geen feesten of wel feesten? We hebben toch gekozen voor een nieuwe (grote !!) kerstboom, met vele sterretjes, engeltjes en lichtjes. Symbolisch halen we onze schatten even bij ons. En het doet me echt wel deugd.
De feesten gaan we meer ondergaan dit jaar, maar onze omgeving (ver)zorgt ons wel ...
Liefs
Kathleen
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten