opnieuw beginnen na vroeggeboorte

[doku]

hallo iedereen,
ik was na 2 jaar met icsi procedure eindelijk zwanger. ik was overgelukkig een droom die na 10 jaar eindelijk werkelijkheid was geworden. ik was dol gelukkig iedere keer ik bij de dokter moest gaan omdat ik zo verschrikkelijk benieuwd was hoe mijn kindje groeide. ineens hoorde we dat we zwanger waren van een tweeling en dan nog een jongentje en een meisje. mijn koningswens. ik was gelukkig, ik had mijn man en de kindjes waar ik van droomde, niets kon mijn geluk afnemen. de zwangerschap verliep heel vlot, buiten de normale kwaaltjes kon ik de wereld aan. tot de bewuste nacht. ik werd wakker omdat ik niet kon vinden hoe ik goed kon liggen zonder veel pijn. en moest steeds maar naar het toilet. na een uur had ik het dan maar opgegeven en ben ik naar beneden gegaan. daar ben ik dan toch nog even in slaap gevallen. rond 6u had ik zoveel krampen en ik wist niet wat het was, tot ik begon te beseffen dat ik weeen had. 11u nadien ben ik bevallen van een zoontje en een dochterje, beide hebben nog een uurtje op mijn borst geleeft, hoeveel ik ook smeekte de dokters konden hun niet helpen, ik was 23 weken. ze waren zo perfect en mooi, mijn zoontje lijkt op de papa, mijn dochter op mij. ik heb mijn kindjes moeten crimeren, iets wat ik dacht dat ik nooit zou moeten hoeven doen. het leek of ze steeds mijn voeten van onder mijn lichaam schopten, ik bleef vallen en er leek geen eind aan te komen, ik heb me nog nooit zo verloren gevoeld.dan zegt de dokter dat ik de kindjes ben verloren door een blaasontsteking. ik was een wrak. ik heb dan ook een schat van een man en heeft de laatste 2 maand alle taken op zich genomen terwijl ik maar gewoon in de zetel hang kijken naar de kindjes die op straat buiten spelen. maar ik heb me herpakt, ben opnieuw aan het werk gegaan en toch denk ik iedere dag aan mijn kleine schatjes, ik voel me beter ik heb weer zin in het leven.

nu wil mijn man opnieuw beginnen met de icsi procedure en ik kijk er ook super naar uit om opnieuw te beginnen maar wat als ik weer mijn 3de kindje verlies? wat als de procedure niet pakt? wat als het wel lukt en ik heb weer een pijntje voel of ik ga weer teveel naar het toilet of wat dan ook , ik ben zo verschrikkelijk bang dat alles opnieuw zal gebeuren en dat ik machteloos sta om mijn kindjes te helpen. ik kan toch moeilijk iedere keer ik iets voel naar de dokter lopen? ik kan hem ook niet vragen om iedere dag naast me te blijven zitten of snachts naast het bed te liggen in het geval er iets voorvalt. mijn man en de dokter zullen er niet blij met zijn denk ik, ik ben gewoon bang omdat ik nu zo verschrikkelijk diep heb gezeten dat ik niet meer ga kunnen rechtkomen als ik nog eens alles verlies waar ik zo op gehoopt had.

zijn er mensen die ook zo bang geweest zijn om opnieuw te beginnen? en is het dan wel goed afgelopen?

[Aria]

Hoi Doku,

wat een aangrijpend verhaal. Het lijkt me heel erg moeilijk om zo ver in de zwangerschap je kindjeS te moeten afgeven en wil je dan ook gewoon een dikke knuffel sturen.

Heel sterk van je dat je toch stilletjes aan de moed weer hebt gevonden om door te gaan met het leven.

Wat ik heb meegemaakt is van een ander kaliber (Ik heb 2 miskramen gehad op 6-7 weken), maar ik herken je angst heel sterk en ik denk dat iedereen die een miskraam heeft gehad op welk stadium in de zwangerschap dan ook dit zal herkennen.

Bij mij was de angst echt groot. Ik werd erg vlot zwanger, telkens van de 1e poging, maar kreeg dus steeds een miskraam: in juli 2013 gestopt met de pil, augustus bleek ik zwanger te zijn, paar weken later miskraam 1. Maandje verplichte rust van de dokter, eind september volgende cyclus geprobeerd, oktober bleek ik opnieuw zwanger te zijn, paar weken later miskraam 2. Vooral die 2de miskraam gaf zo`n sterke klop dat ik echt doodsbenauwd was: wat was er mis met mij en ging dit nu blijven gebeuren?

Uiteindelijk toen 3 maanden verplichte doktersrust ingelast en dat nam wel een beetje de druk van de ketel voor mij om een beetje te recupereren. Ik moest een tijdje niet denken aan opnieuw proberen en de angst voor nog een miskraam en de angst voor misschien wel nooit een kind, ... Het verdriet om wat had kunnen zijn bleef natuurlijk wel... Er was echter een vermoeden bij mij van wat de oorzaak was geweest (slecht functionerende schildklier), dus als ik opnieuw zwanger werd gingen we zo snel mogelijk proberen dat op te volgen. (Buiten de zwngerschap om leken er geen problemen te zijn met mijn schildklier.) Na 3 maanden met een heel klein hartje opnieuw geprobeerd en inderdaad ik was opnieuw zwanger. Direct bloedonderzoeken laten doen en inderdaad: schildklier deed het weer niet goed, maar omdat we er snel bij waren direct gestart met medicatie. Dat heeft me ergens geholpen die eerste weken door te komen: ik wist dat ik iets kon doen door elke dag mijn medicatie te nemen.

Ondertussen ben ik bijna 32 weken zwanger en het zijn de langste maanden uit mijn leven geweest. De eerste weken had ik dagen dat ik me gewoon wou opsluiten en niemand wou zien. En soms deed ik dat ook. Dan kroop ik een dag in de zetel en liet ik die angsten toe. Maar het grootste deel van de tijd probeerde ik gewoon afleiding te zoeken en elke dag te nemen zoals ie kwam en proberen positief te blijven. Elke dag was een gewonnen dag en zo zie ik het eigenlijk nog altijd.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik na de 12 weken-grens ook nog niet echt opgelucht kon ademhalen. Ik kreeg er meer vertrouwen in, voelde dat het wel goed zat, alle onderzoeken waren ook steeds positief, maar de angst die sluimerde toch wel altijd ergens... Zorgeloos genieten, wat was dat? Het is pas sinds de grens van levensvatbaarheid bereikt is, dat de grootste last van mijn schouders viel en dat ik begon te geloven dat er echt een kindje zou komen. Ik weet dat als er nu iets zou misgaan, ik er iets aan kan doen of alleszins de dokters er iets aan kunnen doen en ons kindje een grote kans op overleven heeft. Dat stelt mij ergens gerust. Wil dat zeggen dat ik nu dan wel zorgeloos geniet? Neen... Ik denk dat ik daarvoor iets te diep getekend ben. Ik ben mij te bewust van alles wat er kan misgaan, ook nu nog, dat ik nog altijd voorzichtig blijf. En ik vind dat spijtig, want ik weet dat ik daardoor het genieten eigenlijk wat misloop. Ik heb dagen dat ik in de wolken ben en echt kan genieten, maar ik heb ook nog momenten waarop ik denk hoe ik ooit aan een tweede wil beginnen want dat ik zwanger zijn vreselijk vind. Fysiek valt het allemaal wel mee, maar mentaal... Ik vind het mentaal echt heel zwaar soms dat ik denk *Dit wil ik nooit meer meemaken.*

Ik denk/hoop dat eens ons kindje er is ik ga zeggen *het was het allemaal waard en ik zou het toch direct opnieuw doen*, maar dat lijkt nog altijd mijlenver weg voor mij...

Ik wil je maar meegeven: die angst gaat er zijn en waarschijnlijk een hele nieuwe zwangerschap lang. Maar op een bepaald moment weet je dat er nog iets ergers is dan het opnieuw proberen en de hele rollercoaster doorworstelen en dat is... Niet proberen. En dan waag je toch de sprong en als het zover is dan probeer je zo goed en zo kwaad als dat gaat die zwangerschap door te worstelen. Ondanks de angst is de hoop toch altijd net dat beetje sterker.

Heel veel moed, veel sterkte en ik wens jullie een pracht van een kindje of kindjes in de zeer nabije toekomst.

Liefs,
Aria

[Vlientje]

Doku,


Eerst en vooral veel sterkte. Wat je meemaakte is erg hé. Ik herken het gevoel dat je beschrijft dat je valt en precies blijft vallen.
Zelf ben ik sterrenmama van twee kindjes. Ons tweede kindje is ook te vroeg geboren na een blaasontsteking, na 19 weken zwangerschap. Ook dit kindje was perfect, ze leek op mijn man van gezicht en op mij van lichaamsbouw.
Ik ben heel gevoelig voor infecties, en dit omdat mijn baarmoederhals een stuk korter is dan normaal en ook telkens stilaan open gaat. Zo geraken bacteriën sneller naar boven tot in de baarmoeder...
Ondertussen ben ik een bijna een jaar geleden opnieuw mama geworden, onze dochter is dan wel 3 maand te vroeg geboren, maar ze doet het goed! Tijdens deze laatste zwangerschap kreeg ik een vaginale cerclage en nam ik cranberry-supplement. Ik heb ook moeten platliggen (mijn verhaal kun je terugvinden onder zwanger/cerclage en verzwakte baarmoederhals). De vroeggeboorte was opnieuw door een infectie, maar dit keer geen blaasinfectie.

Ik wens je echt heel veel succes en hoop dat je snel een goeie zwangerschap en een gezond kindje in je armen mag houden!

Veel liefs,

Eveline
Mama van Joris*, Sara* en Elise