Moeilijk

[Hope14]

Lieve dames,

Wij zijn in december 2013 onze tweeling verloren op 14 weken zwangerschap na een complexe zwangerschap.
Vandaag zijn wij opnieuw zwanger al 17 weken maar toch wil ik eventjes mijn hart luchten.
Mijn schoonzus is woensdag bevallen en mijn man is Peter. Gisteren heeft hij hen bezocht en hij mocht zijn petekindje in de armen houden ze hebben er ook foto's van genomen omdat ik er nie bij kon zijn en toen ik de foto's zag kreeg ik een steek in mijn hart hij straalde zo met dat kindje ik kreeg een steek in mijn hart normaal had het zo moeten zijn met onze tweeling die in juni geboren zou worden ... Ik weet we zijn opnieuw zwanger maar zolang ik mijn kindje nie gezond en wel in de armen heb ben ik zo bang dat het nog fout zal lopen... Ik hoop dames dat jullie mij begrijpen want mijn man,snapt het niet echt waarom het zo pijn doet in mijn hart na het zien van de foto's .

Dank jullie om eventjes te willen luisteren

[Aria]

Lieve dames,

Wij zijn in december 2013 onze tweeling verloren op 14 weken zwangerschap na een complexe zwangerschap.
Vandaag zijn wij opnieuw zwanger al 17 weken maar toch wil ik eventjes mijn hart luchten.
Mijn schoonzus is woensdag bevallen en mijn man is Peter. Gisteren heeft hij hen bezocht en hij mocht zijn petekindje in de armen houden ze hebben er ook foto's van genomen omdat ik er nie bij kon zijn en toen ik de foto's zag kreeg ik een steek in mijn hart hij straalde zo met dat kindje ik kreeg een steek in mijn hart normaal had het zo moeten zijn met onze tweeling die in juni geboren zou worden ... Ik weet we zijn opnieuw zwanger maar zolang ik mijn kindje nie gezond en wel in de armen heb ben ik zo bang dat het nog fout zal lopen... Ik hoop dames dat jullie mij begrijpen want mijn man,snapt het niet echt waarom het zo pijn doet in mijn hart na het zien van de foto's .

Dank jullie om eventjes te willen luisteren

Hoi Hope14,

ik snap je gevoel wel.

Ik ben momenteel ook (morgen) 34 weken zwanger, maar heb voor deze zwangerschap ook 2 vroege miskramen gehad. Ik vind zwanger zijn eigenlijk best moeilijk mentaal door die eerdere ervaringen. Ik had gedacht dat ik me na 12 weken wel volop op het genieten zou kunnen storten, maar eigenlijk ben ik pas echt *opgelucht* beginnen ademhalen sinds ik de grens van levensvatbaarheid voorbij ben.

En dan nog... Ergens... Sluimert toch nog altijd het idee dat er iets mis kan gaan en blijft dat ergens een litteken dat een schaduw heeft geworpen over deze zwangerschap. Dat ultieme zorgeloze van de eerste zwangerschap heb ik toch niet meer ervaren. Ik kijk wel heel erg uit naar de geboorte waarin ik hoop dat de vreugde daarvan de resterende pijn verzacht.

In mijn familie en vriendenkring zijn dit jaar ook heel veel kindjes geboren en ik moet zeggen dat ik ook elke keer dacht bij elke geboorte *Eigenlijk was ik eerst en had ik al moeten bevallen zijn...* Dan zag ik die kindjes en ging ik terug denken naar die zwangerschappen die we verloren zijn en vroeg me af: hoe zouden ze eruit gezien hebben?

Mijn man kon dat ook niet altijd goed snappen, hoor. Maar ik denk dat een miskraam voor hen iets helemaal anders is en ze dat op een andere manier doormaken. Veel vrouwen voelen zich mama vanaf dat die positieve test er is, terwijl voor veel mannen het vaderschap pas begint als het kindje effectief geboren wordt en ze zich dus gemakkelijker over zo`n miskraam kunnen zetten en niet altijd begrijpen dat dat bij ons soms nog speelt, ook al zijn we zelf terug zwanger...

Veel liefs en komt wel in orde, meid! Geef jezelf vooral de tijd, ons verdriet kan getriggerd worden door de meest *banale* dingen, dat is heel normaal, ook al snapt niet iedereen dat...

Aria

[iske]

He meid
Ik begrijp het wel. Ik hoor van mensen die na een miskraam nog een kindje krijgen ,dat het hen wel help om de miskraam te plaatsen, maar vergeten doe,je het niet. Het is en blijft volgens mij toch confronterend. Ik werd meter op het moment dat wij ook heel graag een kindje wilden. Ik kreeg erna wel nog een zoontje maar als ik mijn petekindje zie denk ik er toch nog vaak aan omdat ik zo,graag dat leeftijdsverschil gehad had tussen mijn kinderen wat nu meer is dan ik hoopte. Toen we gingen voor een derde kreeg ik er geen meer na mijn twee miskramen en het petekindje van mijn man is geboren op het moment dat wij ook al een tijde bezig waren voor een derde. Dus als alles gegaan was zoals ik het gehoopt had dan zag mijn gezin eruit als kindjes met de leeftijden van onze petekindjes en ja ik sta daar bij stil. Heel anders dan mijn vriend, die volop geniet van zijn petekindje, terwijl ik haar soms vast heb met tranen in de ogen, vasthoudend wat je ook gewild had en nooit meer gekomen is. Ik denk als je kindje er is, je troost en vreugde zal vinden in je kindje, maar dat het even oud had kunnen zijn als de petekindjes, dat vergeet je nooit. En ik denk nog altijd dat als je niet in zo'n situatie zit als vrouw dat je het toch heel moeilijk kan begrijpen. Mannen gaan daar anders mee om en dat heeft bij ons ook al voor frustraties gezorgd. Maar ik noem het daarom ook een moedergevoel...
Dikke knuffel