Onderschatten van een miskraam als je al kindjes hebt...

[iske]

Hallo allemaal
Ikzelf heb twee kindjes na een spontane zwangerschap. Dus ik ben me hier zeker bewust van dat ik al veel geluk heb, maar onze wens voor een derde kindje was even groot als bij het eerste...na een jaar werd ik eindelijk zwanger, maar op negen weken ging het mis. Aangezien we voor deze zwangerschap al onderzoeken hadden gedaan omdat het maar niet leek te lukken werd ons aangeraden te starten met iui na deze miskraam. Dat was al een hele klap, maar ik mocht niet klagen want ik heb er al twee, waar ik overigens dolgelukkig mee ben...de iui's mislukten allemaal en nadat me tactloos werd meegedeeld dat ik dan maar over moest gaan naar ivf werd ik net voor de opstart opnieuw zwanger maar dit liep op elf weken mis. Ik was kapot van verdriet, na die emotionele tocht van behandelingen overblijven met twee miskramen viel me erg zwaar, maar ik moest,maar content zijn dat het zo verliep werd mij verteld...geen verklaring gevonden voor de miskramen en als we het komende half jaar niet slagen moeten we starten met ivf...dat op zich vond ik al erg genoeg, als het je niet lukt dan kom je terug, ik voel me echt een mislukkeling...en omdat we zweven tussen moeilijk zwanger worden, toch zwanger worden ,dan weer miskramen horen we precies nergens thuis... rondom me zijn mss op zich al twintig mensen zwanger of bevallen en het ging bij iedereen vanzelf en ik moet maar content zijn met die twee. Maar het valt me zwaar.omdat ik twee kids heb, heb ik geen recht op verdriet dus praat ik er maar bijna niet meer over, maar ik heb het zo,moeilijk...omdat ik niet mag rouwen want ik heb al zo'n geluk...elke keer wens ik iedereen proficiat,gun ik het hen van harte, toon ik interesse in hun kindjes ook al doet het me zo'n pijn want ik had ook 1 of nog 2 kindjes kunnen hebben die dezelfde leeftijd hadden, mensen kijken of ik wel mensen proficiat wens etc, want anders,gun ik het hun niet word geredeneerd...maar andersom vraagt bijna niemand of het met me gaat, moet ik maar tegen aankondigingen kunnen , maar na zoveel keren vind ik het zo,moeilijk om nog ergens naar toe te gaan want het regent aankondigingen...en toch lijkt niemand me te begrijpen want ik ben zogezegd afgunstig, jaloers etc... Maar ik zou nooit iemand een miskraam wensen en iedereen zijn geluk gunnen, maar het enige wat ik vraag is wat begrip, maar dat krijg ik niet en vooral niet omdat ik al kindjes heb waardoor ik me alsmaar meer isoleer. Ik weet het allemaal niet meer. Voel me net een buitenaards wezen...weet ook niet hoe ik dit allemaal moet afsluiten als er geen meer komt, heeft,er iemand tips? Deed er al meer dan een week over om het babybedje vd jongste op te ruimen omdat het me zo een pijn deed dat het de allerlaatste keer was dat ik nog een babybedje zou gebruiken, want ik geloof niet meer dat ik nog een kindje zal krijgen. De twee zwangerschappen waren al mirakels, maar als het dan misloopt geloof je het niet echt meer.

[Jana F]

Hoi iske,

Ik denk dat het een verdriet is dat moeilijk te begrijpen is voor mensen die het niet kennen. Voor mij is het jammer genoeg wel herkenbaar. Ik ervaar de wens naar een tweede kind (in mijn geval) nog als sterker dan naar een eerste kind. Dat komt misschien ook doordat het nu allemaal veel meer moeite kost.(Onder mijn bericht kan je mijn traject zien.)
Veel heeft ook met verwachtingen te maken he. Ik heb die van mij ook al moeten bijstellen, maar ik ben nog niet zover dat ik de wens voor een tweede kind opberg.

Het is niet omdat ja al kinderen hebt, dat je niet mag rouwen. Je hebt recht op je verdriet én je hebt je 'zegeningen', waarvoor je dankbaar bent. Maar het één sluit het ander niet uit.

Ik wens je hoe dan ook veel moed voor de toekomst.

[nogeenkeer]

Hoi Iske,

ik heb ook geen vlekkeloos parcours afgelegd. Zwanger geworden op onze huwelijksreis, alles leek zoals in de mooie, perfecte naïeve wereld, eerste echo prima, iedereen ingelicht op 10 weken! En dan na 3 maand ging het plots mis. Verbijstering, op dat moment door iedereen gedeeld! Ik werd gelukkig vrij snel terug zwanger en mocht een half jaar later dan voorzien toch een eerste wonder verwelkomen.
Ik droomde van twee kindjes snel achter mekaar en dacht dat we onze pech wel achter de rug hadden, maar die moest nog beginnen... Toen kabouter 9mnd was ben ik met onvoorstelbaar veel buikpijn en bloed in mijn urine naar de spoed getrokken waar bleek dat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had en echt met spoed geopereerd moest worden of ik zou het mogelijk niet redden. Mijn eileider hebben ze niet kunnen redden, maar ik herstelde goed. Drie-vier maand later terug zwanger, nu zou het dan wel lukken. Miskraam op 8 weken. Vier maand later terug zwanger. Eindelijk ok? Nee hoor, miskraam op 6 weken. Toen heb ik geëist dat ze toch eens verder zouden zoeken, want uiteindelijk was er dus maar 1 zwangerschap op 5 goed verlopen. Uit bloedonderzoek bleek ik een lichte stollingsafwijking te hebben maar niet significant om te zeggen dat dat dé oorzaak was. Het kon wel mogelijk wijzen op een auto-immuunziekte... Gelukkig werd het niet dat scenario! Ik ben vanaf toen van heel nabij gevolgd in het ziekenhuis. Zodra ik een positieve zwangerschapstest had, direct naar het ziekenhuis voor bloednames en voorschrift voor utro en junior-aspirine. En wonder boven wonder, zwangerschap zes liep goed en in de zomer van 2012 mochten wij ons prinske verwelkomen.
Ergens kriebelde het toch ook nog voor een derde al wilde ik ons die miserie van de vorige keer besparen, maar toch voor gegaan. Opnieuw van in het prille begin opgevolgd in het ziekenhuis, utro en junior-aspirine. En binnen exact drie weken mag ik ons derde wonder in ons leven verwelkomen.

't Is niet omdat je al een kindje (of twee) hebt dat het mislopen van een zwangerschap niet immens veel pijn kan doen! Ik heb daar ook heel erg van afgezien. Ben er op een bepaald moment ook bijna onderdoor gegaan, zelfs gynaecoloog zei dat ik er ff mee moest stoppen en met psycholoog gaan praten want het beïnvloedde mijn leven van ik opstond tot ik in mijn bed kroop. Maar ik wou er niets van weten en ben koppig voort gegaan met het resultaat dat ik hierboven neerpende. Op de duur vertelde ik de buitenwereld niets meer, buiten de mensen van wie ik het gevoel had dat ik ze écht kon vertrouwen zonder "goedbedoelde commentaar" of dergelijke...

Knuf, hopelijk komt het ook bij jullie in orde en mogen jullie in de nabije toekomst een derde wonder in de armen sluiten!

[mama76]

Dag Iske,

zo herkenbaar wat je daar beschrijft... Vorige week heb ik voor het eerst op dit forum ingelogd. Als het je interesseert, kan je mijn verhaal lezen in het topic "running out of time". Ik vind het ook allemaal zo moeilijk. En ik kan het cliché: "Wees dankbaar met de twee schatten die je al hebt" gewoon niet meer aanhoren, al weet ik dat het juist is, en ben ik ook echt dankbaar. Maar het verlangen naar een derde kindje is zo groot. Ik weet niet hoe oud jij bent, maar ik kijk dan ook nog tegen die verdomde leeftijd aan... Mijn man is er klaar mee en zou het liefste zien dat er geen derde kindje meer komt, dus tegenover hem slik ik mijn gevoelens en maandelijkse frustratie en ontgoocheling ook maar in.
Mijn jongste is inmiddels verhuisd van de wieg naar het kinderbedje, maar ik krijg het net als jij niet over mijn hart het wiegje weg te ruimen uit de woonkamer. Ik kan die lege plek niet aan... Mijn gynae wil het nog even aankijken, maar hoe lang doe ik dat nog... En wat moet ik met (misschien toekomstige) behandelingen waar mijn man waarschijnlijk nooit zal achterstaan?
Ik voel met je mee...

[iske]

Hallo allemaal

Heel erg bedankt voor jullie openhartige en lieve reacties, doet me echt goed om te horen dat er wel mensen zijn die me begrijpen, want rondom me is het vaak moeilijk om er iets van te zeggen. Ik zeg er alsmaar minder over, al ben ik bang nu er alweer een uitgerekende bevallingsdatum nadert of het alweer zo moeilijk gaat zijn als de vorige keer. Ik denk vooral bij mezelf wanneer trek je de grens qua leeftijdsverschil. Ga ik nog beginnen met IVF/ICSI en mezelf nog dieper de grond in boren als het toch niet lukt (was erg optimistisch over IUI) en ik wil absoluut niet dat mensen zouden weten als ik zo'n behandeling zou ondergaan omdat ik nu al op zoveel onbegrip heb moeten rekenen. Ik hoopte altijd op 2,5 jaar tussen de kinderen, maar zelfs 4,5 jaar zit er al niet meer in...ben bang dat het door het leeftijdsverschil allemaal niet meer zo'n goed idee is. Ik vind het ook erg dat ik al die tegenslag niet kan verbergen gezien het leeftijdsverschil van de kids. Mensen zeggen dat ook zo vaak van allez meer dan 2 jaar tussen uw kinderen, dan voel ik me vaak zo gekwetst dat ik er niets over zeg. Zin om zoiets uit te leggen aan mensen die al zo'n vraag stellen lijkt me dan ook niet echt zinnig.Had ik allemaal geweten dat alles alsmaar erger ging verlopen was ik mss beter al na week zes van de geboorte al aan een volgende zwangerschap beginnen te denken...

Groetjes!

[Duupje]

Iske
op jouw laatste bericht wil ik graag reageren omdat ik helemaal hetzelfde voel. Wij hebben een dochter van 5 jaar en zijn 4 jaar geleden begonnen voor een broertje of een zusje. We probeerden eerst op natuurlijke wijze, daarna lieten we toch enkele onderzoeken doen, ondertussen werd ik toch nog zwanger, maar op 6 weken een miskraam. Daarna volgden 4 IUI's zonder resultaat en een jaar rust. Deze zomer besloten we dan toch om met IVF te starten. Ondertussen heb ik 1 poging achter de rug en in de cyclus die daarop volgde stond de progesteronwaarde te hoog en werd de IVF-behandeling gecancelled. Nu is het wachten op mijn maandstonden om dan met medicatie een terugplaatsing in natuurlijke cyclus te krijgen.

Omdat 2 vriendinnen van mij redelijk snel zwanger werden via IVF en we echt nog wel graag een 2e kindje hebben, wilden we zelf ook deze kans nog wagen. Maar van de andere kant is onze dochter al zo oud en zou er echt wel veel tijd tussen zitten... Soms houdt dat ons weer tegen om er toch mee verder te gaan.
We zouden het ook erg vinden als zij er later alleen voor zou staan. Dus blijven we er toch nog even voor gaan, en vooral omdat we het zelf zo graag nog willen.
Ondertussen is het aantal zwangere vrouwen die in die afgelopen 4 jaar al voor de 2e keer zwanger zijn al lang niet meer op 2 handen te tellen. Ik gun het iedereen, maar vraag me af wanneer het nog eens onze beurt mag zijn...

[iske]

Hoi Duupje

Heel erg bedankt voor je berichtje. Hier zijn we nog altijd aan het twijfelen of we toch gaan starten. Eerst leek het alsof ik het nog wou en mijn vriend niet, maar nu lijkt het soms omgekeerd. Hij vindt het zelf niet zo'n probleem om zoveel tijd ertussen te hebben, hij heeft het eerder moeilijk nu wel alweer op een uitgerekende bevallingsdatum gaan en er zoveel mensen wel een kindje mogen verwachten dat het bij ons nu zou ophouden. Ik moet er nog over nadenken en sowieso een kopie van mijn goedkeuring vragen want die had ik in alle euforie weggesmeten... Maar heel fijn dat je reageerde, het heeft me toch weel meer aan het nadenken gezet om het mss toch te proberen...en het is soms 'fijn' in al deze tegenslag om te weten dat er mensen zijn die je echt begrijpen omdat ze een beetje hetzelfde pad bewandelen. Daarom ook dankjewel aan iedereen die reageerde.