herhaalde miskramen na behandelingen

[miss-sea]

Hallo allemaal,

Ik zou even mijn verhaal willen doen, en zou heel graag in contact willen komen met lotgenoten, omdat ik denk dat we een goeie steun kunnen zijn voor mekaar.

Ik ben mama van een geweldige zoon van 3 jaar. Daarnaast ben ik mama van 7 engeltjes, allemaal zwangerschappen die in een miskraam geëindigd zijn tussen 6 en 10 weken. Tot gisteren was ik 8.5 week zwanger van ons 2e kindje. Vandaag bleek het hartje niet meer te kloppen. Vrijdag krijg ik een curretage.
Mijn verhaal begint in mei 2008, toen we ervan uit gingen heel snel zwanger te worden. Toen ik na het stoppen met de pil maar niet ongesteld werd, werd in november de diagnose PCO gesteld. We moesten de medische mallenmolen in, aangezien ik uit mezelf 0.0% kans heb op een natuurlijke zwangerschap. Door middel van een heleboel behandelingen werd ik verschillende keren zwanger, maar liep het ook weer telkens mis. In juni 2011 werd ik mama van een flinke zoon, een IVF-kindje. 2 jaar later wilden we voor een tweede gaan, maar ook sindsdien alleen maar miskramen.
Na de IVF van afgelopen zomer heb ik nog 5 cryo's in de vriezer. Maar op dit moment ben ik zo ontzettend moe van al de pogingen, al de doktersbezoeken, bloedprikken, echo's, curretages..., dat het " er opnieuw voor gaan" mij al misselijk maakt. Ik mis het leven!! Dat staat nu al zo lang "on hold' precies.
In mijn omgeving lijkt iedereen zwanger te worden van de 1e keer, en dat blijft dan ook telkens nog duren ook. Ik snap er niks van, weet niet wat ik verkeerd doe.

Ik ga vanavond en morgen proberen afscheid te nemen van het dode kindje in mijn buik. Niet makkelijk. Ik zou heel graag in contact treden met lotgenoten, heb namelijk het gevoel alleen te zijn op de wereld met mijn verhaal.

groetjes,
miss-sea

[Elmi]

Hallo missea
Je bent zeker niet alleen! Ik heb me ook vaak zo gevoeld, en het is ook niet dat we met veel zijn (gelukkig maar!), maar er zijn zeker nog vrouwen met vergelijkbare verhalen. Ikzelf ben mama van zes engeltjes en momenteel zit er in mijn buik een gezond meisje te groeien - 34 weken toch al!
We hebben ieder engeltje een naam gegeven, om het toch voldoende 'bestaansrecht' mee te geven. Het waren potentiële kindjes, alleen heeft Moeder Natuur daar op een wrede manier anders over beslist.
Voor ons is dit meisje ons eerste kindje, en ik probeer de miskramen ook te zien op deze manier: het was telkens datzelfde kindje dat bij ons wou komen, maar had altijd de pech in een fout lijfje terecht te komen. Het meisje in mijn buik is nog steeds datzelfde kindje als drie jaar geleden (onze eerste miskraam), maar zit nu eindelijk in een gezond lijfje.
Dat geeft me ergens minder het gevoel van zes kindjes verloren te hebben.
Misschien is dit wel tegendraads met het feit dat we ieder engeltje een naam hebben gegeven, maar sommige dagen denk ik zus en sommige dagen denk ik zo..
Wij gaan nog even afwachten, maar gaan waarschijnlijk geen tweede kindje nemen, eigenlijk om te vermijden in een situatie terecht te komen zoals die waar jij in zit... We proberen te denken: één kindje van ons zelf, drie metekindjes en een hond, dat is al behoorlijk veel om voor te zorgen.. Als we voor een tweede zouden gaan, zou het ook weer volgens de medische mallemolen moeten, en daar heb ik alvast absoluut geen zin meer in.
Ik wens je nog veel moed! Hopelijk vind je na deze zware tegenslag toch weer kracht om verder te gaan...
Elmi x

[miss-sea]

Hoi Elmi,

Allereerst proficiat met je zwangerschap, dat heb je sowieso verdiend na zo'n lange weg...
Ik vind het heel dapper van je dat je besloten hebt om niet voor een tweede te gaan. Ik wou dat ik wat minder moeite had met die beslissing... Al moet ik zeggen dat ik letterlijk en figuurlijk mijn buik vol heb van zwanger zijn en van het weer te verliezen... Ik hoop op dit moment dat ik dit gevoel kan vasthouden, en dat mijn verlangen naar een tweede kindje niet terugkomt, zodat ik die rollercoaster van emoties niet opnieuw doormoet. Ik heb nog 5 embryo's in de diepvries. Vroeger zou dat een geruststellende gedachte zijn, vandaag geeft die gedachte mij alleen maar stress...

Gisteren heb ik mijn curettage gehad, mijn buik voelt leeg, wat een raar contrast is met de spanning in mijn borsten die ik nog steeds voel... Dat HCG verdwijnt niet zo gemakkelijk als dat het embryo verdwijnt jammer genoeg.

Je reactie deed me deugd. Het doet goed te lezen dat ik niet de enige ben. Tegelijkertijd spijt het me voor jou dat je het ook hebt moeten meemaken. Uit jouw verhaal put ik sowieso ook wat kracht om weer verder te kunnen, bedankt.

groetjes,
Miss Sea

[Ster_]

Hallo, ook hier een lotgenootje. Reeds twee kindjes via icsi en ivf en tussen hen twee mk gehad. Nu ben ik al vijf weken bezig met derde mk. Ik wist 27 sept dat ik zwanger was van twee cryootjes. Week erna felle bloeding. Op echo 1 vruchtje te zien maar hcg stond torenhoog. Na tweede echo bleek dit vruchtje weg. Toen zeiden ze op spoed dat ik moest stoppen met alle ondersteunende medicatie. Twee dagen bij eigen gyn werd tweede vruchtje gezien. Nog twee dagen later bleek dit gestorven. Nu zijn we vijf weken verder en ik heb steeds aangedrongen op geen curretage. Mijn hcg zakte aanvankelijk om dan weer onophoudelijk te stijgen. Sinds woensdag is het vruchtje eindelijk afgekomen en ook mijn hcg wat gezakt. Het waren helse weken. Maar mijn verlangen naar een derde is zo oeverloos groot dat we verder gaan. Ook al ben ik enorm angstig over wat nog gaat komen, ik probeer vooruit te kijken. Tis zwaar he, zo die herhaalde mk en niet weten waarom...

[miss-sea]

Hallo Ster,

Jammer dat het ook bij jou is misgelopen... amai, 5 weken over de mk gedaan, dat is ook vermoeiend voor uw lichaam... Bij mij drongen ze aan op een curettage omdat het vruchtje al bijna 9 weken was, en omdat ze het verder willen onderzoeken. Niet dat ik verwacht dat daar veel uitkomt, de vorige keren heb ik daar zelden een reden voor gehad.
Is best pijnlijk he, natuurlijk laten afkomen... Heb dat al een aantal keren gehad en die bloedingen kunnen echt wel heel intens zijn. Wel raar dat je HCG zo'n sprongen maakt.
Moedig van je dat je nog verder wil gaan. Hoe ga jij om met die angst tijdens een evt volgende zwangerschap?
Laat jij veel tijd tussen nu en een volgende poging?

X
Miss Sea

[Ster_]

Ik wil zo snel mogelijk verder. Das een van de redenen dat ik geen curretage wou. Omdat ik dan drie maanden moest wachten. Uiteindelijk ben ik nog altijd niet zeker nu. Woe stond hcg nog op 500. Morgen terug bn. Als t goed blijft zakken is het nog een maand de pil en dan terug starten.

Die angst, ik kan daar gewoon niet mee omgaan. Vorige zwangerschap was ik ook verschrikkelijk bang na twee mk. Stond om de haverklap op Verloskwartier en mocht ook vaker naar gyn. Maar ben bang geweest tot baby op mijn buik lag. Ik durfde amper bewegen, dacht constant dat mijn vliezen waren gebroken (bij eerste kindje braken mijn vliezen zonder reden op 35w en bleek baby ernstige infectie te hebben), was bang voor echt alles. Op 38,5 w stelde mijn gyn zelf voor me in te leiden omdat ik zo op was. Had na mijn bevalling dan terug wat vertrouwen in mijn lichaam omdat het ons toch gelukt was. Maar nu met deze mk imheeft dat vertrouwen opnieuw een serieuze deuk gekregen. Dus nee, ik weet niet hoe ik met mijn angst om moet. Kop in t zand zeker?

[Jana F]

Hoi lotgenootjes,

Ik word er altijd stil van als ik dat lees hoeveel miskramen sommige vrouwen al hebben gehad.
Hier net ontdekt dat miskraam 3 een feit is. Wat ellendig, gevloei in je broek voelen en hopen dat het de utrogestan is die er terug uitkomt om tot de trieste vaststelling te komen dat het weer bloed is...

Bij mij is het nu: miskraam, gezonde dochter, terug 2 miskramen en ik weet het even niet meer...het voelt zo triest...
En ik zit dan momenteel nog op mijn werk, waar alles ook gewoon voortdraait, terwijl ik het liefst onder een steen zou kruipen.

Hebben jullie professionele hulp bij het verwerken? Ik ben daar nu toch wel over aan 't denken...hoewel ik dat een moeilijke vind, want het hele gedoe neemt al zo veel plaats in in je leven. Om er dan nog eens echt specifiek de aandacht op te vestigen, dat lijkt soms wat van het goede teveel.

Ik weet ook niet meer waar ik de moed nog vandaan moet halen...het lijkt zo zinloos...

[miss-sea]

Hoi Jana,

Wat triest... heel veel sterkte... Ik begrijp helemaal waar je het over hebt.
Ik heb 6 keer mijn miskraam op emotioneel vlak genegeerd. Ik vluchtte in mijn werk, en voor mij was dat dè manier om de pijn niet te voelen.
Tot nu. Na mijn 7e miskraam had/heb ik niet de kracht om dit te doen. Ik voel enorm veel woede. Woede op mijn eigen lijf, woede voor iedere zwangere vrouw die ik tegenkom, woede over de manier waarop dit vaak zo vol blijdschap wordt gecommuniceerd (a la "weet je het al, wij hebben iets gekocht, een 3e baby!!"), alsof het te koop is, ik zou er zoveel geld voor geven om het te doen lukken, of "'t is van de eerste keer gelukt" (wat ik mij echt niet kan voorstellen, dat zoiets kàn).
Soit, ik voel dus dat ik er alleen niet ga komen met mijn verwerking.
Ben beginnen googlen en ben bij een therapeute uitgekomen, waarbij ik me aangesproken voelde door de manier waarop ze zich voorstelde. Ben er deze week langsgegaan. Wat blijkt? 25 jaar geleden is zij mama geworden van 2 IVF-kindjes, en heeft zij ook verschillende miskramen moeten verwerken. Die dame weet dus waarover ze het heeft, en dat geeft vertrouwen. Dus ik ga ermee door. Zij wil volgend jaar ook een lotgenotengroep opstarten, waar ik ook sterk in geïnteresseerd ben. Stuur gerust een pb als je er meer info over wil (is regio Antwerpen).

Veel moed,
Miss Sea

[miss-sea]

Hoi S.,

Ik wil reageren op je PB, maar ik zie dat je PB functie is uitgeschakeld.
Kan je het even "aan" zetten?

groetjes,
Miss Sea

[iske]

Hallo allemaal

Ik ben zelf voor professionele hulp gegaan bij een psychologe. Het deed mij goed om mijn verhaal eens te doen aan ' een vreemde ' en die me kon bevestigen dat al mijn gedachten bij mijn verwerking hoorden. Ze stelde me gerust en gaandeweg moet ik zeggen dat het me alsmaar beter lukt om de twee miskramen te verwerken. Ze leerde me vooral om aan mezelf te denken, als ik mezelf niet wou 'folteren' met babybezoekjes dan moet ik mezelf dat ook niet aandoen. Alles op zijn tijd. Je bent ook maar een mens met gevoelens en je kan er zelf niet aan doen dat je je zo voelt. En gaandeweg gaat het stap voor stap beter. Moet zeggen dat dit voor mij een enorme hulp geweest is om al mijn verdriet en emoties te kunnen plaatsen. Voorheen loste ik het vaak op met weinig eten, niet eten, mezelf extra verwennen, meer kinderkleding te kopen voor wie er wel was, meer speelgoed te kopen, maar dit alles loste mijn verdriet niet op. Ik moet zeggen dat ik sterker ben na haar hulp. Ik kan tegenwoordig al regelmatig naar een baby van iemand die ik ken kijken, terwijl dit voorheen niet ging zonder de nodige tranen. Toch blijft het confronterend om kinderen te zien die even oud hadden kunnen zijn als de jouwe, maar ik laat het nu sneller los. Maar nogmaals dit is een hele weg die ik afgelegd heb.

Hele dikke knuffel.

[SarahD]

Hallo allemaal,

normaal reageer ik niet snel op forum, omdat ik daar niet veel aansluiting of voeling met heb, maar hier wou ik toch even op reageren.
In december was het 5 jaar geleden dat de pil in de vuilbak vloog, eind maart die daarop volgt heb ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad waarbij ze eveneens een eileider hebben verwijderd. Daarna 9 IUI pogingen, waarvan ik enkel de laatste zwanger ben geworden, met een miskraam op 6 weken. In tussentijd weet ik ook al dat ik PCO heb. In juli de eerste IVF-poging, met overstimulatie. Gevolg: niet zwanger en mijn volledige vakantie ziek geweest. In september verrassend zwanger geworden op natuurlijke wijze. Ik was zo bang, en zo gelukkig tegelijkertijd, helaas, ook dit is uitgedraaid op een miskraam. Na een terugplaatsing van een embryootje in november terug zwanger, maar 2 weken later weeral afscheid mogen nemen. Ik weet ook niet hoeveel miskramen ik al heb gehad, want door de PCO ben ik heel onregelmatig, soms zelf een cyclus van 60 dagen. Nu ben ik op gesprek mogen gaan en gaan verschillende onderzoeken doen (genetische onderzoeken, nakijken op stollingsproblemen,...) en mag ik 19/03 op gesprek gaan om de uitslag te kennen. De gyn wil wachten op het resultaat vooraleer we verder gaan, ik heb nog 5 embryo's in de diepvries.
Ik ben het type dat altijd maar 'doorgaat', mijn laatste miskraam ben ik zelfs niet thuisgebleven van het werk, afgezien van de dag zelf. Maar nu voel ik dat ik op ben. Ik ben kwaad dat ik weeral zo lang moet wachten vooraleer ik verder kan, ik ben kwaad op vriendinnen die zwanger zijn en sommige dingen niet al te nauw nemen, ik heb verdriet, ik voel onmacht, het is mij echt beu. Als ik dan denk dat er voor april niets zal gebeuren, en dat het alweer niet voor dit jaar is... ik ben ook bang om zwanger te worden, want wat als het dan terug mis loopt? Mijn vriend wordt bijna gek van mij op zulke momenten, ik wil alles zo goed mogelijk doen zodat er zeker niets misloopt, en ik mezelf niets kan verwijten. Het doet deugd te lezen dat ik niet alleen ben met mijn gevoelens.

[miss-sea]

Dag Sarah,

Ik herken mezelf helemaal in je verhaal. Ook ik ging altijd maar door, en vluchtte in het werk. Ook ik ben kwaad en jaloers (al klinkt dat zo oppervlakkig, het gaat meer om een hele diepe emotionele pijn) als vriendinnen of schoonzussen zwanger zijn. Ook ik ben het wachten, de uren in de wachtzaal en de wachtweken grondig beu, ook de onzekerheid na het terugplaatsen van een embryo: blijft het ditmaal zitten of moet ik het weer afgeven?

Inmiddels heb ik hele goede gesprekken gehad met een therapeute, en gaat het weer wat beter met mij. De tranen zijn weg, ik kan weer genieten van kleine dingen, en mijn dagen worden niet meer zo overschaduwd door verdriet. Af en toe een pijnlijk moment, maar dat zal nog wel een tijdje zo zijn.

Het is niet min om te dragen, en doordat het nog steeds een beetje taboe is, vind je vaak ook weinig steun in je nabije omgeving. Mensen willen wel steunen, maar je hebt er vaak niet veel aan, omdat ze je toch niet helemaal begrijpen (dat is dan mijn ervaring), of omdat zij wel vanzelf zwanger worden (en blijven).

Ik raad je echt aan om bij het rouwen stil te staan. Heb dat bij mijn eerste 6 miskramen niet gedaan, maar bij de laatste wel, heel intens en uitgebreid. Ik zag er tegenop, maar nu ik er nadien op terugkijk zie ik er wel de waarde van in. Maar rouwen, en rouwverwerking, is moeilijk om alleen te doen, net omdat je zo snel weer in de dagelijkse sleur zit van het leven dat je het snel weer 'minder belangrijk vindt'. Ik kan je therapie echt aanbevelen, bij voorkeur iemand die in rouwen gespecialiseerd is. Misschien kan je op die manier de tijd ook 'vullen', zodat de tijd tot maart sneller voorbij gaat.

De onderzoeken die je omschrijft, heb ik ook gehad. Vaak is het zo dat daar niet veel uitkomt (zo was het bij mij althans), dus hoop zeker niet te hard op een reden. Herhaalde miskramen, daar is in de wetenschap heel weinig over geweten. Ze kennen wel een paar redenen (zoals die stollingsproblemen), maar dat is maar bij een klein % van de vrouwen. De overgrote meerderheid krijgt miskramen zonder hele duidelijke reden.

In mijn geval is de reden van de miskraam van eind vorig jaar inmiddels duidelijk. Het bleek een kindje met Down te zijn. Dit was een rake klap, maar anderzijds ben ik ook blij dat mijn lichaam voor mij heeft beslist en dat ik niet zelf met dit dilemma werd geconfronteerd. Maar bij de andere miskramen werd nooit echt een reden gevonden.

Ik weet dat je inderdaad alles doet om het te houden, dat is bij mij niet anders. Probeer jezelf dan ook niets te verwijten, en probeer lief te zijn voor je eigen lijf. Niet makkelijk - i know - maar de reden van het verlies ligt niet bij jou. Mensen met PCO krijgen meer miskramen dan anderen, en al helemaal als ze via IVF of andere behandelingen zwanger worden.

Probeer de tijd die je nu hebt heel bewust aan jezelf te denken. Verwen jezelf, probeer weer wat te genieten,... Mijn ervaring is dat de angst om opnieuw zwanger te worden afvlakt na verloop van tijd, en dat je stilaan weer moed hebt om verder te gaan. Maar dit is iets dat spontaan terugkomt (of niet), dat kan je niet forceren. Probeer goed bij je gevoel stil te staan, desnoods iedere dag 5 minuutjes, en dan ga je merken wanneer je er opnieuw klaar voor bent. Misschien is dat al in maart/ april, misschien nog niet (en in dat laatste geval zou ik nog even wachten om verder te gaan).

Ik heb via dit forum en pb al heel wat steun gehad. Lotgenoten begrijpen toch altijd beter wat je bedoelt. Ze snappen het niet alleen, ze voèlen het zelf ook. En weten dat je niet alleen bent, lucht op, dat is zo.

heel veel moed, en misschien tot mails,
Miss Sea

[SarahD]

Hey miss Sea,

ja, het is inderdaad tijd om stil te staan bij het verdriet. Een week na het laatste miskraam (in december) is mijn schoonzus bevallen en ben ik meter geworden van haar kindje. Mijn beste vriendin moet bevallen in april, en waar ik anders enthousiast meeging in hun verhaal (ook al was het niet 100% gemeend) voel ik dat het mij moeilijker en moeilijker valt.
Ik heb de eerste stap gezet en mij het boek 'En, waar blijven de kinderen?' van Yvonne Prins gekocht.
Het UZ Gent waar ik ga heeft ook psychologen in dienst waar ik beroep op kan doen indien nodig. Dat zal misschien de volgende stap zijn.
Dankzij het vluchten in andere dingen heb ik er wel een diploma bij (mijn dagen zagen er soms zo uit: om 07u 's morgens al in het ziekenhuis, daarna snel gaan werken en daarna nog naar de les om doodop om 22u30 thuis te komen).
Nu de ziekenhuisbezoeken stilliggen en ik gedaan heb met studeren is er het gevreesde gat waardoor ik plots wel tijd heb om na te denken.
De grootste klap is er gekomen toen ik na het mk naar de huisarts ging omdat ik net het slechte nieuws telefonisch had ontvangen en de huisarts (niet mijn vaste, een collega uit de praktijk) mij doodleuk vertelde dat mensen die stoppen met ivf soms toch zwanger worden en ik er teveel met bezig ben, terwijl het net het omgekeerde is natuurlijk...
Het kan idd opluchten om mijn verhaal eens te doen.
Bedankt

[Blubje]

Hey iedereen,

Ik moet het hier ook eventjes kwijt.
Ik heb ondertussen 4 miskramen achter de rug.
Ik kan het ook allemaal niet meer aan.
Ze vinden bij mij ook niet echt een reden.
4 jaar geleden gestopt met de pil, na een jaar en half nog altijd niet zwanger. Op controle bij de gynaecoloog. Toen zeiden ze mij dat ik wel genoeg eitjes had, maar dat ze niet actief genoeg waren. Ik woog teveel. Ik moest 30 kilo afvallen voor ze mij konden helpen. Vorig jaar februari de stap gezet om mij te laten opereren om af te kunnen vallen. Ondertussen 47 kilo kwijt. Dat voelt in ieder geval al goed. Maar ondertussen heb ik van juni tot nu. Al 4 miskramen gehad. Elke keer ook tussen de 6 en de 8 weken. Nu moet ik verder gaan. Ik weet niet aan wat ik mij allemaal moet verwachten. Gaat het toch aan mij liggen? Of niet? Gynaecoloog dacht ook aan stollingsproblemen. Dan kan je toch bijna zeggen dat het probleem bij mezelf ligt.
Ik weet niet goed meer wat ik moet doen. Het gaat ondertussen ook maar slechter en slechter tussen mij en mijn man.
We verwerken dit allebij op een andere manier. En dat komt blijkbaar niet goed.

Ik zou graag een beetje raad hebben.

Groetjes

[Leniemienie]

@blubje, ik zou je aanraden om naar een ziekenhuis te stappen voor verder onderzoek. In uzleuven doen ze na 3 miskramen standaard een heel resem onderzoeken:
- genetische testen bij jou en je man ( bloedafname)
- schildklier (bloedafname)
- stollingsafwijkingen (bloedafname) maar dat hebben maar heel weinig mensen. Indien je dat hebt, kunnen ze bloedverdunners geven
- baarmoederonderzoek ( cameraonderzoek van je baarmoeder)
- hormoonwaarden (bloedafname), misschien heb je last van te lage progesteronwaarden, ook dat kunnen ze verhelpen met medicatie. Hebben ze je ooit al utrogestan voorgeschreven ( te nemen vanaf eisprong)?

En ook al is het nu een magere troost maar blijkbaar wordt je wel makkelijk zwanger dus eens ze het probleem hebben gevonden, ga je wschlk snel zwanger zijn en hopelijk voor 9 maanden dan!