Onwezenlijk

[EllenS]

Na 8,5 jaar proberen zwanger te graken en 4 ICSI pogingen later hadden we de hoop op een kindje opgegeven. Deze zomer na onze reis voelde ik mij anders dan anders. Ik besloot toch een zwangerschapstest te halen en staarde vol ongeloof naar het resultaat. Spontaan zwanger. Een echt wondertje want onze kans was zo klein. De eerste weken ben je meer ongerust dan wat anders maar alles ging goed. Momenteel ben ik 13 weken maar onze laatste echo was helaas niet zoals het hoorde te zijn. We werden doorverwezen naar een specialist in het UZA. Ons kindje heeft 'Hydrops foetalis' wat neer komt op buitensporige vochtophoping in bepaalde compartimenten van het lichaam; bij ons kindje met name rond het hoofdje en rompje. Omdat het zo vroeg is in de zwangerschap en zo ernistig in ons geval, zal het kindje niet levensvatbaar zijn. Ht vocht kan niet afgedreven worden, het hartje moet te veel pompen en zal het eerstdaags wellicht begeven. Dit was niet op te sporen via het bloed maar pas op 12à13 weken via een gespecialiseerde echo. Vorige maandag ben ik dan een vlokkentest moeten ondergaan waarvan we pas volgende week de uitslag van zullen kennen. Het is zo onwezenlijk na al die jaren ineens een wonder dat nu opnieuw wordt afgenomen. Het troost me enigzins dat mijn man en ik een ongelooflijke band hebben en hier weer wat sterker zullen uitkomen. En wie weet is er nog een wondertje voor ons weggelegd?

[Michu]

Hallo EllenS,

hier zijn geen woorden voor. Op zo een momenten word een mens maar weer eens geconfronteerd met de harde realiteit dat blijdschap en verdriet heel kort bij elkaar liggen.
Ik wens jullie heel veel sterkte in de periode die nog moet komen.
Een verwerkingsproces maakt ieder op zijn manier door, maar een bijzondere band met je partner is op momenten als deze zeker onmisbaar(ik mag dit ook ervaren ). Ben blij dat dit voor jullie ook zo is.

Dikke knuf, Michu.

[Miemme]

Eerst en vooral een heel dikke knuffel.... Weer een horde waar jullie als koppel over moeten. Maar zo te horen hebben jullie gelukkig veel steun aan elkaar. Ook ik merk,dat je dit hard nodig hebt in zon situatie....
Alvast veel sterkte!

[Lieseken]

Hoi EllenS,

Vreselijk dat jullie dit niet gegund werd.
Ik weet wat het is... op 27w3d moest ik voor een controle-echo naar de gynaecoloog.
hij zette de machine aan en het eerste wat hij zei was: dit is niet goed... gevolgd door een tergende stilte.
je voelt de grond zo van onder je wegzakken.
uiteindelijk na minutenlang verder kijken met het echo-toestel (het leken wel uren!!!!) zei hij dat ik onmiddellijk naar het ziekenhuis moest en dat hij een afspraak voor me ging maken bij prof. De Catte van UZ Leuven. Hij zei er ook bij: bereid jullie voor op het ergste... dan weet je gewoon genoeg maar hou je vast aan het kleinste sprankeltje hoop.
Onze Vince* had een vergevorderde hydrops foetalis.
Uiteindelijk is hij 2 dagen later, op 3 december 2014, in mijn buik gestorven, enkele uren nadat een navelstrengpunctie werd uitgevoerd.
Hij is uiteindelijk op 5 december geboren; alleen, hij weende niet, hij ademde niet en ik moest zonder kindje vertrekken uit het verloskwartier. De ergste week uit mijn leven!
Ik heb heel lang getwijfeld of ik wel een kindje wou en net nu ik ervoor wou gaan, nu ik er ook écht klaar voor was, gebeurt dit!
Nu, een maand later, ben ik op controle geweest bij mijn gynaecoloog.
Er werden in die tussentijd verschillende onderzoeken gevoerd naar de oorzaak van deze hydrops... Ons bloed werd onderzocht, het navelstrengbloed werd onderzocht, vruchtwater, moederkoek en zelfs een autopsie werd uitgevoerd op onze lieve Vince*.
Dit heeft niets opgeleverd, alle testen bleken normaal! Er is geen oorzaak te vinden waarom onze Vince* op zo'n korte tijd (mijn laatste controle was 03/11) zo'n vergevorderde hydrops heeft ontwikkeld.
Op zich vrij positief nieuws om te horen dat de oorzaak niet bij ons ligt, dat er geen erfelijke aandoeningen gevonden zijn en dat we wel toekomstperspectief hebben om alsnog een gezonde baby te kunnen krijgen...
Maar toch, wat is er dan wel fout gegaan? Is het gewoon pech? Alles blijkt ook zo zeldzaam te zijn...
Je blijft die vraag toch meesleuren...
En het verlangen naar een kind blijft, meer nog... wordt sterker met de dag!
Wij hebben dan ook beslist om zo snel mogelijk terug voor een kind te gaan. Het moet gewoon!

[RuthDF]

Beste Ellen,

Het doet me telkens weer bibberen als ik lees dat ik niet de enige ben die een kindje heeft moeten /gaat afgeven aan iets waar moeder natuur meer invloed over heeft dan wij.
Wij waren vorig jaar begin mei zwanger van een eerste kindje via een eerste icsi poging, tot vol ongeloof was ik zwanger. Alles ging wonderwel heel goed, ik ging elke maand op controle en alles was goed. we vertrokken 26/8 naar Maria Middelares om een speciale echo te krijgen waarop alles mooi zichtbaar ging zijn. En dan krijg je plots: 'ik vrees dat ik geen goed nieuws heb, jullie kindje is overleden'.. daar lig je dan, de aarde schuift weg onder je voeten. 2 dagen later bevallen van een pracht van een kereltje, hij had alles. Doch is hij geboren met zijn handje vergroeid in de navelstreng. Sinds eind oktober (dankzij de prachtige medewerking van alle gynaecologen van MM) hebben we te horen gekregen dat hij gestorven is aan Amniotic Band Syndrome, mijn placenta heeft koorden aangemaakt die langs de navelstreng zijn gekropen en die hebben toegeduwd.. Dit is een iets dat héél uitzonderlijk gebeurd, doch heeft dit voor ons enorm veel steun gegeven in het verwerkingsproces, maar het is en blijft soms nog moeilijk.. Ik heb ook, net als jij, een liefdevolle echtgenoot die me altijd weer helpt maar het is een zware klap die je samen moet verwerken. Ikzelf ben ongelofelijk bang dat ik nooit meer zwanger zal worden en ik heb dit ook aan mijn gyn. verteld, ze steunt me door dik & dun en zegt dat dit zeker zal lukken maar dat mijn angst volledig terecht is. Weet dat je er niet alleen voor staat!

Liefs
Ruth

[sterretjes]

Lieve Ellen,

Zo vreselijk wat jullie moeten doorstaan.. ik heb hier geen woorden voor maar wou je toch even laten weten dat ik meeleef met je!

Dikke knuffel en heel veel moed de komende periode..

[Cathy Van den Broek]

Beste Ellen, Ruth, en iedereen die meeleest en het ook heeft meegemaakt:

Zeer veel sterkte...

Ik zit zelf 9 jaar in de mmm en kreeg, achteraf blijkt het een wonder, een zoontje in 2013.
Voor een tweede gegaan en terug de mmm ingestapt, zwanger van ICSI 1.
Uitgerekend voor begin juli 2015 zat ik vrolijk mee te babbelen op het topic "zwanger juli 2015".
Maar de nekplooimeting was niet goed. De gyn vermoedde meteen het ergste. NIPT volgde: uitslag op oudjaarsavond: positief op trisomie 21 -het syndroom van down.
Een vruchtwaterpunctie vond ondertussen plaats maar zal de NIPT enkel bevestigen.
Ik zal volgende week woensdag worden ingeleid en zal donderdag bevallen, van een kindje dat helemaal "af" zal zijn maar nooit zal leven... Ik ben dan 17 weken zwanger...
Het nog "dragen" van een kindje waarvan je al weken op voorhand weet dat je afscheid van dient te nemen vind ik onnoemelijk moeilijk. Het voelen bewegen, en weten dat het eigenlijk wil leven...
Beslissen over leven en dood is onmenselijk.
Wij kiezen ervoor om deze zwangerschap af te breken omdat we geen (zwaar) gehandicapt kindje op de wereld willen zetten.
Maar het "kunnen kiezen" maakt het niet gemakkelijker.
Ik ben bang voor de weken die gaan volgen...

Heel veel sterkte aan iedereen...
Groetjes
Cathy

[Valaki]

[E'ke]

Hoi Cathy,

Verschrikkelijk! Heel veel sterkte.

Ik was stilletjes aan het meelezen in het topic bevallen Juli 2015 dus ik heb je enthousiasme en je parcours mooi kunnen volgen. Onwezenlijk is absoluut het juiste woord!

Ik leef zo met je mee. Ik kan me jouw gevoel niet voorstellen maar het moet verschrikkelijk zijn.

Ik was uitgeteld voor 31/07 maar vandaag moeten langsgaan omdat ik bloedverlies had, helaas is er bij mij geen hartactiviteit meer. Ik had normaal gezien aanstaande maandag mijn 12weken echo, en ik voel me al precies of mijn wereld vergaat.
Wenen, wenen, wenen!

En bij jouw is het nog zoveel intenser! Ik geef je bij deze een dikke ondersteunende knuffel!

[Paula]

Dag Ellen, Ruth, Cathy, en zovele anderen...

Ook ik ben recent bevallen van zoontje A* dat verwacht werd half april, we keken er zo naar uit... Op 21w werd gezien dat er een ernstige afwijking was. Net voor kerst, op bijna 24w is hij gestorven en geboren, hij was zo mooi... Het is onwezenlijk, al die sterrenkindjes, en het leven dat nu zo 'gewoon' doorgaat.
Ook wij hebben een heel 'fertiliteitstraject' achter de rug.
Ik kan er niet zo goed over schrijven, en heb weinig steun van mijn partner, voor hem was alles nog 'abstract', wat dat ook moge betekenen, want ik mis dat leventje-in-mij heel erg, vooral 's avonds voor het slapengaan ben ik me superbewust van het gemis. Maar onze dochter die gelukkig en gezond is, en 's avonds haar flesje aan mij probeert door te geven als ik wenend in de zetel zit, maakt alles beter draaglijk en zorgt ervoor dat ik weet waarvoor ik leef.
Wat deden/doen jullie in die eerste weken na de bevalling? Ik kan nauwelijks onder de mensen komen, laat staan gaan werken. Wil vanalles doen (lopen, koken, huis op orde brengen) maar heb er de energie niet voor.
Voor al die lotgenoten: toitoitoi...

Groeten Paula

[Lieseken]

Ik vind het vreselijk om te lezen dat zoveel mensen dit immense verdriet moeten meemaken.
Zolang alles goed gaat, hoor je weinig over miskramen en doodgeboortes maar als je het dan zelf meemaakt, dan hoor je langs alle kanten de verhalen van mensen die het ook meegemaakt hebben.
Mijn gynaecoloog verwoordde het mooi: het is een verborgen verdriet!
Het baart me zorgen, dat dit zoveel gebeurt! Zorgen naar de toekomst!
Het verlangen naar een baby is zo groot, maar de angst...
Ik wil deze pijn, dit lijden niet meer opnieuw meemaken! Nooit meer!!
Aan alle dames hier, heel veel sterkte!
We moeten vooruit! We moeten ons leven stilaan terug opnemen!
Jammer genoeg zonder onze sterrenkindjes...
Maar wel met hoop...
Hoop op een nieuwe baby, op dat grote geluk!!

[Cathy Van den Broek]

Lieseken, E'ke, Paula,

Ook heel veel steun aan jullie.
Elk verhaal is apart, en uniek, zoals elk kind uniek is...

Om heel eerlijk te zijn, vind ik dit verdriet NOG VEEL ERGER als je nog geen kindje(s) hebt.
Ik heb zelf een zoontje (nu 20 maand -die ik ECHT af en toe achter het behang wil plakken, al is hij natuurlijk vaak een schatje)
Het maakt dat ik, ondanks het grote verdriet, ook besef hoeveel geluk ik eerder al had. Ik zou willen dat NIEMAND kinderloos blijft, dat iedereen heel snel het goede lotje eens trekt.
Geen enkele zwangerschap die nadien nog volgt zal zorgeloos zijn, maar als we nu eens met zijn allen afspreken dat we heel binnenkort een topic opstarten, waar we ALLEMAAL lid van gaan worden met als titel:

Bevallen Oktober/november/december2015 Januari/februari/maart 2016?

Wat denken jullie?

Ik wil een onnoemelijk grote groep leden!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Hele dikke knuffel aan iedereen!!
Cathy

[voorzichtigemama]

Dag dames

mijn hart bloedt bij het lezen van al jullie verdriet. Ik verloor zelf 2 jaar geleden mijn zoontje na een zwangerschap van 34 weken. Door een navelstreng-vernauwing kreeg hij geen voedingsstoffen meer. Bevallen van hem was moeilijk, maar ook wondermooi. We hebben heel wat foto's van hem en hebben hem een hele tijd bij ons gehad om hem goed te bestuderen. Kennismaken en afscheid nemen tegelijkertijd is onnoemelijk hard en doet vreselijk pijn. Het zou niemand mogen overkomen... Veel liefs voor jullie allemaal!

Elk verhaal is anders, en elke pijn voelt anders. Of het nu een dochter of zoon is, op moment x of y in je zwangerschap, je 1e of 3e kindje... De pijn die gepaard gaat met het verlies is ook voor iedereen anders. Toch heb ik erg veel gehad aan lotgenotencontact, zeker in de eerste weken en maanden. Voor zij die de behoefte voelen, je kan terecht bij vzw Met Lege Handen. Zij hebben een besloten forum op hun website waar je in contact kan komen met lotgenoten. Ik heb er heel wat aan gehad, en nu nog doet het deugd om daar echt erkenning voor mijn zoontje te krijgen.

Veel liefs! Onwezenlijk is inderdaad het woord...

[Lieseken]

Lieseken, E'ke, Paula,

Ook heel veel steun aan jullie.
Elk verhaal is apart, en uniek, zoals elk kind uniek is...

Om heel eerlijk te zijn, vind ik dit verdriet NOG VEEL ERGER als je nog geen kindje(s) hebt.
Ik heb zelf een zoontje (nu 20 maand -die ik ECHT af en toe achter het behang wil plakken, al is hij natuurlijk vaak een schatje)
Het maakt dat ik, ondanks het grote verdriet, ook besef hoeveel geluk ik eerder al had. Ik zou willen dat NIEMAND kinderloos blijft, dat iedereen heel snel het goede lotje eens trekt.
Geen enkele zwangerschap die nadien nog volgt zal zorgeloos zijn, maar als we nu eens met zijn allen afspreken dat we heel binnenkort een topic opstarten, waar we ALLEMAAL lid van gaan worden met als titel:

Bevallen Oktober/november/december2015 Januari/februari/maart 2016?

Wat denken jullie?

Ik wil een onnoemelijk grote groep leden!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Hele dikke knuffel aan iedereen!!
Cathy

Prachtig voorstel Cathy want ondanks de pijn en het verdriet dat we allemaal voelen voor het verlies van onze sterrenkindjes, we moeten verder... met ups en downs... met vallen en opstaan...

Ikzelf had me voorgenomen om mijzelf tijd te geven tot mijn controle-afspraak bij de gynaecoloog.
Tijd om stil te staan, kwaad te zijn en te huilen omdat mijn lieve Vinceje niet bij mij mag zijn.

Het was een dag waar ik heel erg veel zenuwen voor had want we gingen misschien iets meer weten over de oorzaak voor de dood van onze zoon.
Die oorzaak hebben we niet gekregen maar wel was er ruimte voor opluchting en toekomstperspectief!
Alle testen die de dokters gedaan hebben om een oorzaak te vinden , vertoonden zowel bij ons als bij Vinceje geen afwijkingen. Voor ons een opluchting. We gaan er dan ook van uit dat wij gewoon pech gehad hebben.
We hebben die dag ook groen licht gekregen om te gaan voor een nieuwe zwangerschap. Mijn lichaam recupereert goed en net dat nieuws had ik nodig om terug vooruit te kunnen gaan. Vince* zal nooit vergeten worden, hij blijft voor altijd mijn eerste zoon maar het verlangen om een kindje in mijn armen te hebben is zooooooo groot!
Ik wil zoveel mogelijk proberen om wat er gebeurt is met onze Vince*, los te koppelen van een nieuwe zwangerschap. Nieuwe zwangerschap wil zeggen nieuwe kans op een perfect gezond kindje. Ik weet niet of dat loskoppelen mij ook zal lukken. ik vermoed dat ik veel voorzichtiger zal zijn en sneller contact zal opnemen met de gynaecoloog als ik iets abnormaals voel... Maar ik moet het proberen, ik wil niet constant in angst zitten bij een nieuwe zwangerschap! Ik wil ervan genieten, nog meer zelfs dan dat ik genoot van zwanger te zijn van Vince*