Wat als het verwerken niet zo vlot loopt...

[Miemme]

Hallo dames,

Waar zal ik beginnen... Kort ons verhaal even schetsen. Na bijna 2 jaar proberen en onze 2de cryo terugplaatsing. Hadden we op 6 oktober een positieve zwangerschapstest, euforie alom... Maar ook zeer veel schrik. Na bloednames en mooie stijgende hcgwaardes toch gerustgesteld, zou onze droom werkelijkheid worden? Maar 15 oktober verloor ik bloed, dus terug met de voetjes op de grond. Maar na bloedname bleek dat waardes goed stegen, dus geen reden tot paniek, we hadden 50% kans. Op 6w4 dagen een eerste echo, hier gingen wij met een banghartje naartoe.... Maar het was o zo zalig... Een mooi kindje en een krachtige hartslag... Wij natuurlijk helemaal in de wolken. Gyne wou ons goed opvolgen en ik mocht terug gaan op 9 weken. Niemand denkt het gaat nog mis, want het hartje klopt immers zo mooi. Maar niks was dus minder waar op de tweede echo bleek er geen hartactiviteit meer te zijn. Na een kuur cytotec en nog een tweede kuur was mijn baarmoeder helemaal schoon. In het begin voelde ik mij zo slecht, liep constant met een krop in mijn keel. Na gaat het al wat beter alleen de nachten zijn een ramp. Het is nu bijna 3 weken geleden en snacht voel ik me echt slecht. Ik slaap gemiddeld 4 uur en lig uren wakker te piekeren. Heb besloten om eens te beginne opschrijven hoe ik me voel snachts, mss helpt dit om het te verwerken. Ik heb vannacht dit geschreven:"Pfff heb weer een van die kutnachten, waarop er vanalles door mijn hoofd spookt... Ik voel me zo kut, echt. Heb het gevoel dat ik dit nu toch al zou moeten verwerkt hebben, en dat ik me niet zo moet aanstellen, maar me moeten vermannen. Maar tijdens zon nacht lukt dit echt niet. Ik voel me zo onzeker, zo slecht, ben zo teleurgesteld met wat er allemaal gebeurd is. Ben ook zeer teleurgesteld in mijn lichaam. Eerst lukt het niet om zwanger te worden en dan lukt het niet om een kindje in leven te houden. Ook de toekomst maakt me zo onzeker, wat gaat er nog komen voor ons? Hoe moet het nu verder? Wat als het de volgende keer weer zo loopt? De angst dat het iets lichamelijke is en telkens terug zal gebeuren besluipt me echt...
Ik vond mezelf,altijd een sterke vrouw, maar wat schiet daar nu nog van over? Ik heb die behandelingen allemaal maar ondergaan en volgens mezelf zonder al te veel kleerscheuren doorgemaakt. Maar ik denk dat ik daar nu echt de prijs voor betaal. Ik,had nooit gedacht zo,snel weer in die behandelingen te moeten duiken. Heb er ergens wel al vrede mee genomen en het moet nu eenmaal. Maar wat staat er ons nu weer te wachten en wanneer zal het prijs zijn. Hoe doorspartelen we die wachtweken? En kunnen we alle teleurstelling wel nog eens dragen? Deze muizenissen houden me nachtenlang uit mijn slaap. Overdag lukt het me wonderwel om te functioneren en mer ergens ook weer "goed" te voelen. Maar als ik mijn hoofd neerleg komen de vragen en het piekeren gewoon weer naar boven. Ik,hoop dat het van me afschrijven een beetje helpt.... Want ik weet niet meer goed hoe het te relativeren...." Iemand die dit herkend?

Groetjes

[Leniemienie]

Eerst en vooral veel sterkte. Tijd heelt alle wonden, ook de deze. De enige raad die ik je kan geven is om enkel op korte termijn te kijken, probeer eerst de dag door te komen, op den duur een week vooruit te kijken en als het beter en beter gaat dan kan je weer denken in maanden en de toekomst.
Doe ondertussen wat je leuk vindt. Ik ben toen met mijn man uit eten geweest, met vriendinnen eens cocktails gaan drinken, onze skivakantie gepland... Ik trok me ook heel hard op aan mijn werk. Dat had ik zelf in handen en ik kon daar mijn energie uithalen door trots te zijn op wat ik verwezenlijkte.
De dokters zijn over het algemeen heel positief over het feit dat je nu zwanger kan geraken want de innesteling is en proces wat ze nog niet kunnen controleren. Het wil zeggen dat je zwanger kan worden. Dus probeer je daaraan op te trekken, hoe stom het nu ook klinkt.
Een miskraam ligt meestal aan het vruchtje, je hebt hoogstwschlk gewoon brute pech gehad. Als je echter het gevoel hebt dat je meer bevestiging nodig hebt dat jouw lichaam dit niet heeft veroorzaakt, kan je misschien aan je gyn vragen of ze extra testen kunnen doen. Bij meerdere miskramen testen ze je schildklier, genetische testenen op stollingsafwijkingen (allemaal via bloed) en camera-onderzoek van je baarmoeder (hysteroscopie)
De eerste 2 testen worden meestal al gedaan bij opstart van ivf alsook de hysteroscopie maar als je het niet zeker weet kan je het eens navragen. Stollingsafwijkingen zijn zeldzaam dus daar testen ze meestal niet op.
Ik wens je alvast heel veel moed toe.

[Miemme]

Merci voor de steunende woorde, ik poog me ook recht te trekken aan het feit dat ik zwanger kan worden. En probeer alles realistisch te bekijken. Maar dit lukt niet altijd... Soms lijkt het alsof de grond weggezakt is onder mijn voeten. Iedere houvast is weer weg. Vooral doordat we teru de mmm in moeten. De toekomst is zo onzeker en ons leven staat weer stil.

Groetjes