Wat als het verwerken niet zo vlot loopt...

[Miemme]

Hallo dames,

Waar zal ik beginnen... Kort ons verhaal even schetsen. Na bijna 2 jaar proberen en onze 2de cryo terugplaatsing. Hadden we op 6 oktober een positieve zwangerschapstest, euforie alom... Maar ook zeer veel schrik. Na bloednames en mooie stijgende hcgwaardes toch gerustgesteld, zou onze droom werkelijkheid worden? Maar 15 oktober verloor ik bloed, dus terug met de voetjes op de grond. Maar na bloedname bleek dat waardes goed stegen, dus geen reden tot paniek, we hadden 50% kans. Op 6w4 dagen een eerste echo, hier gingen wij met een banghartje naartoe.... Maar het was o zo zalig... Een mooi kindje en een krachtige hartslag... Wij natuurlijk helemaal in de wolken. Gyne wou ons goed opvolgen en ik mocht terug gaan op 9 weken. Niemand denkt het gaat nog mis, want het hartje klopt immers zo mooi. Maar niks was dus minder waar op de tweede echo bleek er geen hartactiviteit meer te zijn. Na een kuur cytotec en nog een tweede kuur was mijn baarmoeder helemaal schoon. In het begin voelde ik mij zo slecht, liep constant met een krop in mijn keel. Na gaat het al wat beter alleen de nachten zijn een ramp. Het is nu bijna 3 weken geleden en snacht voel ik me echt slecht. Ik slaap gemiddeld 4 uur en lig uren wakker te piekeren. Heb besloten om eens te beginne opschrijven hoe ik me voel snachts, mss helpt dit om het te verwerken. Ik heb vannacht dit geschreven:"Pfff heb weer een van die kutnachten, waarop er vanalles door mijn hoofd spookt... Ik voel me zo kut, echt. Heb het gevoel dat ik dit nu toch al zou moeten verwerkt hebben, en dat ik me niet zo moet aanstellen, maar me moeten vermannen. Maar tijdens zon nacht lukt dit echt niet. Ik voel me zo onzeker, zo slecht, ben zo teleurgesteld met wat er allemaal gebeurd is. Ben ook zeer teleurgesteld in mijn lichaam. Eerst lukt het niet om zwanger te worden en dan lukt het niet om een kindje in leven te houden. Ook de toekomst maakt me zo onzeker, wat gaat er nog komen voor ons? Hoe moet het nu verder? Wat als het de volgende keer weer zo loopt? De angst dat het iets lichamelijke is en telkens terug zal gebeuren besluipt me echt...
Ik vond mezelf,altijd een sterke vrouw, maar wat schiet daar nu nog van over? Ik heb die behandelingen allemaal maar ondergaan en volgens mezelf zonder al te veel kleerscheuren doorgemaakt. Maar ik denk dat ik daar nu echt de prijs voor betaal. Ik,had nooit gedacht zo,snel weer in die behandelingen te moeten duiken. Heb er ergens wel al vrede mee genomen en het moet nu eenmaal. Maar wat staat er ons nu weer te wachten en wanneer zal het prijs zijn. Hoe doorspartelen we die wachtweken? En kunnen we alle teleurstelling wel nog eens dragen? Deze muizenissen houden me nachtenlang uit mijn slaap. Overdag lukt het me wonderwel om te functioneren en mer ergens ook weer "goed" te voelen. Maar als ik mijn hoofd neerleg komen de vragen en het piekeren gewoon weer naar boven. Ik,hoop dat het van me afschrijven een beetje helpt.... Want ik weet niet meer goed hoe het te relativeren...." Iemand die dit herkend?

Groetjes