Afscheid van Xeppe

[onzeker-mevrouwtje]

Hallo iedereen..

Na lang twijfelen heb ik toch de stap gezet om eens te komen lezen in het forum 'als een zwangerschap niet eindigt als verwacht'..
Even ons verhaal verduidelijken:
We waren dolblij dat we na 4.5j proberen in januari '14 eindelijk te horen kregen dat we zwanger waren..
na die helse 3 maanden (ben in 2013 een kindje verloren aan 6 weken) was ik opgelucht..
er kon nu niets meer fout lopen, ik ging in oktober mijn eigen kindje in handen hebben..
tot ik op 11 oktober (37 weken zwangerschap) op controle ging langs materniteit omdat ik mn kindje al 2dgn niet voelde bewegen.. en het noodlot sloeg toe... geen hartactiviteit meer te bespeuren..

op zondag 12 oktober om 6u hebben ze dan pilletjes opgestoken om de bevalling in te zetten en om 14u10 ben ik bevallen van onze prachtige zoon Xeppe..
2.770kg en 51cm.. ging al meer gewogen hebben maar omdat hij al 2dgn dood in mn buik zat is hij van gewicht gezakt..
er zat ook geen vruchtwater meer in de baarmoeder, daar hij het allemaal opgeslorpt heeft..
wat bleek na de bevalling dat hij gestorven was door de navelstreng die afgescheurd was (en een kindje kan max 3/4min zonder navelstreng)

Daar was hij dan, onze kerngezonde jongen.. gestorven door een harde beweging of door de indaling.. het noodlot..

1 cadeau heb ik alvast gekregen van onze Xeppe, en dat is een spontane eisprong na mijn bevalling..

Liefs Anneleen en mijn sterretje Xeppe

[crosserke]

Beste,
Kan me niet voorstellen hoe moeilijk dit is om te verwerken. Ik kan er niet over meespreken, aangezien ik nog niet zwanger ben geweest, maar wil je toch me'n medeleven betuigen. Hopelijk kunnen jullie het een plaatsje geven.
Vriendelijke groetjes, S.

[miss-sea]

Hey Anneleen,

Ik word stil van je verhaal en krijg tranen in mijn ogen... wat ontzettend droevig... Ik heb dit zelf niet meegemaakt, maar met 7 miskramen na IVF en ICSI's -weliswaar in de 1e 3 maanden vd zwangerschap - ken ik wel een stuk van je verdriet.
Een navelstreng die was afgescheurd... hoe triest... Ik wist niet dat dit kon... Dat moet echt verschrikkelijk zijn voor jullie. En zo unfair van moeder natuur! Net nu het zo goed leek te gaan.

Moedig van je om het forum op te zoeken. Ik heb er op moeilijke momenten al veel steun aan gehad, en ik hoop dat het je weer wat moed kan geven. Het gevoel dat je niet de enige bent met een zware rugzak, kan helpen.

Heb je wat afscheid kunnen nemen van Xeppe? Ik weet zeker dat hij dicht bij jullie is, een fonkelend sterretje dat jullie goed in de gaten houdt, als een engeltje dat op jullie schouder meekijkt naar de wereld.

Ik wens je heel veel sterkte, ook om er samen door te gaan, want het is heel wat wat jullie meemaken.

Veel liefs,
Miss Sea

[onzeker-mevrouwtje]

Dankje voor de reacties..

Ja we hebben afscheid kunnen nemen.. een mooi afscheid..
ik ben de zondag bevallen en de donderdag daarop is hij gecremeerd..
ik heb zelf tot de dinsdagmorgen in het ziekenhuis verbleven en kon elk moment van de dag en de nacht mn zoontje bij mij hebben! ze gingen hem halen en hij lag in zn bedje onder zijn dekentje met zijn eerste pakje aan die we de dag zelf nog gaan halen waren.. zonder te weten het de dag erna al nodig te hebben!
we hadden ook al zijn knuffeltjes bij hem gelegd en in zn handje ...
De dinsdag ben ik dan naar huis gegaan en hebben hem nog 2x per dag gaan bezoeken tot woensdagavond..
de donderdag is hij dan door de begrafenisondernemer opgehaald, gecremeerd en terug naar ons huis gebracht..
daar heeft de begrafenisondernemer nog een afscheidsbrief en gedicht voorgelezen aan onze tafel met ons zoontje in het midden.. als een mini-plechtigheid.. zeer emotioneel!

en vanaf dan staat hij in ons midden... met een kaarsje.. en een foto van zijn overgrootmoeder die 3 weken nadien is gestorven aan een maagbloeding..

Hopelijk helpt hij van hierboven mee aan een broertje of een zusje ..

[Ilse1204]

Dag Anneleen,

Je wereld staat ongetwijfeld stil nu... en wellicht zit je - ondanks de 'verklaring' die je hebt gekregen voor Xeppe's overlijden in je buik - nog met allerlei vragen: wat als? waarom wij? waarom net hij, ons (eerste) kindje? ... Ik weet hoe het voelt: twee jaar geleden (oktober 2012) maakte ik hetzelfde mee... weliswaar met een iets minder vergevorderde zwangerschap, en met een andere reden. Wij verloren ons eerste zoontje na een vlekkeloze zwangerschap van 26 weken, maar ook hij was volledig gezond, zo was altijd gezegd op alle echo's en zo bleek ook uit de obductie na z'n geboorte. Waar ik onze kleine man op 22 oktober nog duidelijk voelde bewegen, was dat op 23 oktober plots niet het geval... Een echo maaide de grond van onder onze voeten: het hart van ons zoontje klopte niet meer... Vruchtwaterverlies, zo bleek achteraf, wellicht door een heel hoge vliesscheur waarbij het mogelijk is dat je dit niet opmerkt. Zo moeilijk te aanvaarden... en zo moeilijk onder woorden te brengen wat er door je heen gaat als je zo'n bericht krijgt, zoals jij ook zal weten... Ik weet hoe moeilijk het voor mij is geweest met dit verlies - en alle zwangere buiken rondom me op dat moment - om te gaan. Ik wil je dan ook van harte veel sterkte wensen, en hoop dat je evenveel steun van vrienden, familie en je partner mag ervaren als bij mij het geval is geweest. Ik ben heel veel mensen nog steeds heel dankbaar voor luisterend oor, troostende schouder of afleidende uitstapjes. Het is niet zo evident om na het verlies van een kindje te geloven in een goede afloop van een volgende zwangerschap, om überhaupt te geloven in een nieuwe zwangerschap... Wij hebben intussen die tweede zwangerschap al mogen beleven, en met een prachtig resultaat: we hebben intussen een zoontje van 10 maanden oud, die ons probleemloos opnieuw laat lachen... meer dan ooit tevoren. Het was zeker geen evidente zwangerschap, en ik geloof ook dat we beter weten dan wie ook hoe dankbaar we om hem mogen/moeten zijn. We kondigden via sms zijn geboorte aan vrienden en familie aan met o.a. het zinnetje 'na regen komt zonneschijn', want voor ons schijnt de zon opnieuw na een bijzonder donkere periode. Ik hoop dat ook jij binnenkort - wanneer je er opnieuw 'klaar' voor bent (hoewel dat zo moeilijk te 'bepalen' is he) - opnieuw zal mogen uitkijken naar een broertje of zusje voor Xeppe. Een tweede kindje kan het eerste nooit vervangen, maar de scherpe pijn die nu ongetwijfeld zo overheersend aanwezig is, verzacht wel degelijk.Er zijn weinig dingen die zo'n impact op je kunnen hebben als het verlies van je eigen kindje, waarvoor je zoveel dromen koesterde... Praten, schrijven en lezen (er bestaan een aantal degelijke boeken rond rouw na het overlijden van een kindje in de buik of vlak na de geboorte) zijn de dingen die mij een beetje hebben geholpen doorheen die donkere periode... en m'n partner. Alhoewel hij het verlies van ons zoontje op een andere manier probeerde te verwerken als ik, heeft hij enorm veel voor me betekend toen (en nu nog uiteraard). Ik hoop dat ook jij die steun mag ervaren. Heel veel sterkte gewenst alleszins, zeker ook voor de aankomende feestdagen.

Lieve groet
Ilse

[Blinkertje]

ik weet niet hoe je je voelt, maar wil je toch veel sterkte wensen Ilse & Anneleen

[onzeker-mevrouwtje]

Dag Ilse,

Bedankt voor je verhaal!
Het feit dat je al een wondertje nadien op de wereld hebt gezet, daar put ik energie uit!
Ik hoop dat het ons ook lukt!

Ik zei het onlangs hier ook, het maakt niet uit hoever je in de ZW was als je je kindje verliest, het doet allemaal ontzettend veel pijn!
Ik moet wel toegeven dat de pijn die nu heb met Xeppe aan 37weken te verliezen, en de pijn die ik had toen ik ons sterretje aan 6weken verloor (2013) is wel heftiger.. ik denk dat dit ook normaal is..
De babykamer staat volledig klaar, de valies is gemaakt, de flesjes en tutjes gesteriliseerd, geboortesuikers en kaartjes zijn af.. enzo enzo en dan moet je hem afgeven op zo'n gruwelijke manier!

Bedankt voor je verhaal Ilse..
Ik hoop dat ik binnen een paar maanden ook mag komen zeggen dat ik een broertje of zusje voor Xeppe verwacht

Liefs xxx Anneleen

[Ilse1204]

Dag Anneleen

Fijn dat ons verhaal jou - al is het maar een beetje - hoop geeft voor de toekomst. Ik hoop dat je snel een positieve test in handen mag houden, hoewel de zwangerschap niet te vergelijken zal zijn met die van Xeppe: de twijfel, de angst, ... is jammer genoeg sterk aanwezig nadat je eerder het verlies van een kindje laat in de zwangerschap hebt meegemaakt. Ik heb me bij de eerste zwangerschap absoluut geen zorgen gemaakt. Ik hield wel rekening met de adviezen die ik kreeg van de dokter en gynaecoloog (vb geen rauw/slecht doorbakken vlees, geen gerechten met rauwe eieren, ...), maar voelde me supergoed. We zijn van 12 tot 17 weken zelfs op reis geweest naar Zuid-Afrika: we kenden het land, want we waren er eerder geweest, en wisten dus dat het zeker geen onverantwoorde reis was tijdens een zwangerschap, en ook de gynaecoloog zag absoluut geen probleem in het maken van die reis, en we hebben ongelooflijk genoten van die 5 weken. Ik vind het nog steeds jammer dat ik de foto's van die reis nooit zal kunnen tonen aan het kindje dat toen in m'n buik mee reisde. Ik wil maar zeggen... ik was absoluut gerust in m'n eerste zwangerschap na die 'cruciale periode' van 12 weken. Ik ben sowieso niet iemand die zich overdreven veel zorgen maakt... De tweede keer is het tegendeel waar geweest: extra opvolging bij de gynaecoloog en een vroedvrouw voor nog meer extra opvolging hebben wel geholpen, maar echt genieten is er niet bij geweest. Ik heb wel heel de zwangerschap door gezegd dat ik extra hard zou genieten als ons zoontje geboren zou zijn (een beetje om het tekort aan genieten tijdens de zwangerschap te 'compenseren')... en dat is absoluut het geval (geweest): ik heb sinds 27 januari echt elke dag genoten van elk moment samen! Wellicht bewuster als iedereen die een 'gewone zwangerschap' meemaakt... Ook ik zou graag de klok terugdraaien om het verdriet dat we gekend hebben niet te moeten ervaren, maar ik besef heel goed dat onze grootste schat er dan niet zou zijn geweest... en dat is uiteraard absoluut niet meer voor te stellen. Zoals ik al eerder schreef... een tweede kindje vervangt niet, maar verzacht heel erg. Als je in een toekomstige zwangerschap graag eens wilt 'praten' over wat je op dat moment allemaal bezig houdt (en geloof me... dat gaat nogal wat zijn), of nu... stuur me gerust een bericht! Ik zal de ongerustheid niet kunnen wegnemen, net zoals ik dat niet kan met je verdriet om Xeppe, maar soms helpt het om te weten dat anderen diezelfde moeilijke periode ook zijn doorgekomen... Bij mij is dat alleszins het geval geweest: een bevriend koppel maakte (intussen 10 jaar geleden) hetzelfde mee. Ik heb er zelf veel aan gehad met hen te praten, zowel in de periode vlak na het verlies van ons zoontje, als tijdens de volgende zwangerschap. Ik was in 2012 nog niet begonnen aan de babykamer... Ik zou dat in de herfstvakantie - 5 dagen later - gaan doen, en had er zo naar uitgekeken dat te kunnen doen, want het kamertje was besteld, de verf was uitgekozen, net zoals de tekeningen die ik op de muren wilde schilderen... Wat heeft het pijn gedaan om die kamer toen niet te kunnen schilderen, maar ik besef dat dat niets is in vergelijking met een volledig afgewerkt kamertje in huis te hebben... waar je je kindje niet te slapen kan leggen! Ik hoop echt dat ook bij jullie in dat met veel liefde ingerichte kamertje in de (liefst zo nabij mogelijke) toekomst ook een kindje zal mogen liggen dromen. Het is misschien niet zo evident daar nu in te geloven (dat was het voor mij twee jaar geleden ook absoluut niet), maar het kan een volgende keer dus echt wel volledig goed gaan...

Lieve groeten
Ilse

[onzeker-mevrouwtje]

Dag Ilse,

Ik wil toch even iets van het hart.. De manier waarop je naar mij toe schrijft, doet zo'n deugd! zo vlot, maar toch zo begripvol! Niet zomaar kriskras iets neertypen, maar er toch bij nadenken.. Dank daarvoor!
(wat ik natuurlijk niet wil zeggen dat wat andere schrijven mij niet raken of hé, maar ik lette daar nu toch al 2x op en wou het van het hart! bij deze...)

Ik hoop ook zo ontzettend hard dat we binnenkort mooi nieuws hebben.. maar ik ben zo ontzettend in de war!
ik maakte bij 'zwanger' een nieuw topicje met de naam 'te vroeg testen?'
Als je wil, mag je het gerust even gaan lezen..
maar om een lang verhaal kort te maken, ik heb dus na mijn bevalling van Xeppe een spontane eisprong gemaakt.. wat voor mij erg uitzonderlijk was.. mijn man en ik hebben daar natuurlijk gebruik van gemaakt.

1ste dag laatste menstruatie: 15/11
eisprong: 01/12 (duidelijk voelbaar gemerkt!)
1ste test: zondag 14/12 om 16u: negatief..

maar mijn lichaam voelde toen zo ontzettend zwanger (en het kwam niet door de hormonen, want die slik ik momenteel nog niet) nu hoor ik overal dat het erg vroeg was dat we testte, maar we konden onszelf niet meer inhouden!
Nu hebben we sowieso afgesproken om niet eer dan vrijdag te testen indien mijn maandstonden er nog niet doorgekomen zijn..
nu voel ik me niet meer erg zwanger, maar dat komt wss omdat ik er nu wel erg van uit ga dat het noppes zal zijn..
ik had het hier voordien ook al eens gevraagd als we nu een spontane eisprong vergelijken met die van IVF dan kom ik aan deze berekening:

eisprong zelfde als pickup dus 01/12
4 dagen bevruchting (ook na pickup 4dagen wachten) = 4DAGEN (05/12)
dan TP= DAG 5 (06/12)
dan 13 dagen wachttijd tot bloedonderzoek: +13DAGEN = 19/12

Dus ik testte negatief op 14/12 dus wss veel te vroeg? en dan nog s'avonds zonder ochtendurine..

maar bon, dat even ter zijde..
Ik kan gerust begrijpen hoe het voelt je kindje te verliezen vlak voor je aan de kinderkamer ging beginnen..
Als je nog nooit iets in die genre hebt meegemaakt, ga je er ook niet van uit dat het na 12wkn nog zou foutlopen hé..
hier ook zo!
En gaan jullie nog voor een brusje Ilse?

Liefs xxx Anneleen

[Ilse1204]

Dag Anneleen

Dat mijn berichten je op één of andere manier aanspreken komt waarschijnlijk vooral door de herkenning... en misschien ook doordat ons verhaal ergens 'bewijst' dat er na een periode die onmenselijk moeilijk is opnieuw oprechte vreugde kan volgen. Dat is voor ons ook niet van de ene op de andere dag gebeurd... verre van zelfs! Het is een lange weg geweest... Ook ik heb gedacht dat ik nooit nog écht gelukkig zou kunnen zijn, en toch... ben ik opnieuw meer dan gelukkig nu. Ik ben wel absoluut niet meer dezelfde, volkomen zorgeloze persoon die ik was. Ik merk bvb dat ik me veel sneller ongerust maak als m'n man eens 5 minuten later thuiskomt van het werk (gelukkig weet hij dat en verwittigt hij vrijwel altijd met een sms), en ik wil een ruzie nu liefst meteen uitpraten, want je weet maar nooit dat er iets gebeurt... Ik ben wel blij dat ik m'n positiviteit terug heb gevonden. Ik heb gemerkt dat ik die (logisch ook) een tijdlang kwijt ben geweest, en dat heb ik gemist, maar sinds eind januari voel ik me wat dat betreft terug mezelf (maar het heeft dus zeker een tijd geduurd).

Ik kan niet meespreken over moeilijk zwanger geraken, en ben eigenlijk helemaal niet op de hoogte van het verloop van een IVF-behandeling... of toch niet van de fase van terugplaatsing. Ik heb me ergens in het begin van dit jaar, na de geboorte van ons zoontje, geregistreerd op deze website om eiceldonor te worden voor iemand. Intussen heb ik de eerste fase van IVF - om de eicellen te kunnen weghalen - wel doorlopen, om die eicellen dan te doneren, maar ik weet dus niet of je bij een spontane eisprong op diezelfde manier kan/mag tellen. Ik heb altijd heel regelmatige cycli van 28 dagen gehad en heb het geluk gehad (dat besef ik heel goed) dat ik twee keer gemakkelijk zwanger ben geraakt, maar heb nog nooit gevoeld wanneer ik m'n eisprong had. Ik weet wél dat ook ik bij m'n tweede zwangerschap eerste twee keer negatief heb getest... terwijl ik dus wel zwanger was. Ik had toen volgens mij ook niet te vroeg getest, want het was 'gewoon' op dag 28. Nog een dag later opnieuw getest en opnieuw negatief. Ik herinner me nog hoe in de steek ik me gelaten voelde door m'n eigen lichaam: eerst was het er niet in geslaagd ons kindje in leven te houden (of zo voelde het voor mij toen toch heel sterk aan), dan geraakte het niet vanzelf 'gezuiverd' (want heb 2 maand na de geboorte van ons eerste kindje nog een currettage moeten ondergaan), en nu leek er weer iets 'mis' te zijn, want ik kreeg én m'n regels niet, én bleek niet zwanger te zijn... want de test was duidelijk negatief, terwijl ik dus gewoon op de 28e en 29e dag testte. Plots een langere cyclus, iets ernstig(er) aan de hand, ... Ik wist het écht niet op dat moment. Nog een paar dagen later besloot ik toch om nog eens te testen... en nog eens, want toen de eerste test positief was geloofde ik het gewoon niet. Het heeft nog acht maanden geduurd vooraleer ik écht geloofde dat deze zwangerschap wel goed zou aflopen, tot het moment dat ik onze kleine schat hoorde huilen, want... huilen betekende ademen, en ademen betekende een kloppend hartje! Dat zijn de eerste gedachten geweest die door me heen gingen toen ons zoontje geboren is... Ik wil je zeker geen valse hoop geven, maar wie weet - en hopelijk - volgt er ook voor jou nog een positieve test na deze die negatief was.

Een broertje of zusje is hier nog niet beslist. We zijn jarenlang overtuigd geweest dat kindjes niets voor ons zou zijn, want we reisden veel te graag. Tot het op een keer toch is beginnen kriebelen, en we meteen zwanger waren. Het is het verlies van ons eerste zoontje dat me pas helemaal heeft doen inzien hoe graag ik een kindje wilde, maar... we waren wel helemaal overtuigd van eentje: verre reizen zijn immers met één kindje perfect combineerbaar (vinden wij ). Maar nu pas merk ik hoe erg ik geniet van het mama-zijn, dus wie weet... Ik merk wel dat ik erover nadenk, dat ik aan het afwegen ben. Enerzijds zou ik graag nog eens zwanger zijn en hopelijk opnieuw wat meer genieten, anderzijds schrikt een nieuwe zwangerschap me af, want je vergeet nooit wat er de eerste keer is gebeurd. Ons zoontje is ook alles wat we gedroomd hadden: een gezond en nu al erg ondernemend en actief kereltje. Echt een droom van een kindje! Ik stel me de vraag of het niet verstandig(er) is om hier 'tevreden' mee te zijn, of we het lot niet uitdagen door nog eens te vragen naar een gezond kindje. Dat heb ik gevraagd na de eerste zwangerschap... en met ons zoontje nu ook gekregen... maar zal dat nog eens zo zijn??? Je merkt... ik ben er echt nog niet uit. Ons zoontje wordt eind januari 1 jaar, dus we hebben nog wel wat tijd, maar stilaan zouden we die beslissing toch moeten nemen. Dat zal een beslissing worden voor 2015 denk ik.

Veel succes de komende dagen! Bij ons heeft het - met de currettage en het herstel daarvan - uiteindelijk 6 maanden geduurd vooraleer ik opnieuw zwanger was. Dat zijn 6 enorm lange maanden geweest, met ook voor ons een aantal teleurstellingen als m'n regels doorkwamen... Ook de 9 maanden die volgden leken duidelijk langer te duren dan de 10.5 maand die intussen verstreken zijn, maar uiteindelijk heb ik nu wel het gevoel dat alles terug in z'n plooi is gevallen. Ik wens het ook jullie echt van harte toe.

Groetjes
Ilse

[onzeker-mevrouwtje]

Amai, wat tof van je dat eiceldonor was (of bent)..
Ik zelf zou het niet kunnen, niet van het niet willen helpen van mensen, maar eerder die dingen die je er al vrouw voor moet ondergaan tot aan de pickup!
Ik ervaar de pickup als redelijk ingrijpend van pijn.. nog venijniger dan mijn bevalling van Xeppe geweest!
dus echt waar chapeau om als gezonde vrouw dit over te hebben voor ons 'als niet 100% gezonde vrouwen'
Ik zelf heb dit nu wel niet nodig een eiceldonor, maar ook BEDANKT in naam van alle vrouwen die het wel kunnen gebruiken!

6 maand lijkt lang.. vooral als je elke maand weer je maandstonden ziet aan te komen.. nogtans is 6 maand gemiddeld voor een zwangerschap aan te maken hé?
Tegen mij zeggen alle dokters die ik al tegen gekomen heb, dat een vrouw die een kindje verloren heeft, veel vruchtbaarder zijn.. komt door de hormonen die je aanmaakt.. vooral de eerste 2/3 cyclussen..
Hier idd zo na mijn spontane eisprong..

Hier nog steeds geen maandstonden... wel redelijk wat slijmverlies..
maar als ik dan google, vind ik slijmverlies zowel vlak voor de menstruatie terug, alsook tijdens de eerste weken van zwangerschap..
Huplaaaa, nog meer twijfels!!!
nu zit ik aan cyclusdag 33... ik DURF gewoon niet testen, omdat ik heel erg bang ben voor een negatieve test..
de ontgoocheling van mijn maandstonden zal ook wel groot zijn, maar "anders" dan die van een negatieve test.. dom ik weet het..

Wij hadden ook gezegd om maar 1 kindje te hebben..
Wij zijn eerder van het principe: Liever 1tje ALLES te kunnen geven, dan 2 maar de helft..
we willen er uiteraard geen verwend kind van maken, maar ikzelf ben altijd alleen geweest, en heb me nooit verveeld..
mijn man is met 2 thuis, nog een zus.. en toen was er altijd ruzie..
Komt dan nog het feit dat het niet makkelijk gaat om zwanger te kunnen worden, laat staan dit hele proces opnieuw te moeten doen... dus we zien wel.. laat ons maar eerst 1tje kunnen maken dan zijn we al de gelukkigste mensen ter wereld..
Xeppe blijft ons eerste kindje, en als ik nu zwanger word, is dat van ons 2de kindje Xeppe zal ook op het geboortekaartje komen te staan als 'grote engelen-broer' wat voor mij erg belangrijk is!

Liefs Anneleen
xx

[Ilse1204]

Dag Anneleen

De voorbije dagen erg druk geweest en weinig op internet geweest, maar ik heb wel een aantal keren aan je gedacht... Toen hier geen 'nieuwe reactie' stond ben ik even gaan kijken bij het andere topic bij 'Zwanger' waarover je het in een eerdere reactie had, en jammer genoeg las ik daar dat je regels dan toch zijn doorgekomen... Frustrerend hoe je lichaam je eerst hoop kan geven door je bepaalde symptomen te laten ervaren en je een extreem lange cyclus te laten hebben, om dan toch weer je wereld overhoop te halen als je regels dan toch weer doorkomen. Ik weet echt dat het veel makkelijker gezegd dan gedaan is, maar probeer erin te blijven geloven... Niet evident he, als je telkens opnieuw teleurstellingen moet verwerken... Als ik het goed begrijp vanuit eerdere berichten van je volgt er in januari voor jullie sowieso een nieuwe IVF-poging. Hopelijk krijgen jullie dan heel snel opnieuw goed nieuws, en wordt 2015 voor jullie het jaar dat 2014 eigenlijk had horen te zijn! Voor ons is 2014 zo het jaar geweest dat 2013 eigenlijk had moeten zijn, het jaar waarin we ons kindje in onze armen mochten houden... Voor ons was 2014 dan ook een jaar om enorm dankbaar voor te zijn. Ik wens jullie van harte toe dat 2015 voor jullie dat jaar wordt... hopelijk met al heel snel een positief bericht, want dat kan je ongetwijfeld gebruiken na al het verdriet die laatste maanden van 2014.

Groetjes
Ilse

[onzeker-mevrouwtje]

Dag Ilse

Het spijt me dat ik deze topic wat uit het oog verloren ben maar wou het vlug laten weten dar ik helaas mijn regels heb gekregen.. Het zijn ook drukke dagen en vind amper de tijd om de laptop te openen..

Ik was enorm ontgoocheld en vooral teleurgesteld in mijn eigen lichaam!
Hoe kan mn lichaam mij nu zo'n valse hoop hebbe gegeven!? Ik snap het niet...

Ik hoop ook dat 2015 een beter jaar zal worden voor ons..


Ik wens jullie alvast ren zeer fijne kerst (jammergenoeg geen witte sneeuwigere kerst)
En een goed eindjaar en vooral een leuk nieuwjaar!

Dikke kerstknuffel van Anneleen, mn ventje en ons sterretje Xeppe