Alweer een miskraam

[Shiela]

Hallo allemaal,

Ik wil graag mijn verhaal doen omdat ik in mijn omgeving alleen lijk te staan. Terwijl al mijn vriendinnen toekomstplannen maken, kinderen krijgen en trouwen, lijkt mijn leven stil te staan.

Mijn verhaal begint 2,5jaar geleden, toen stopte ik met de pil. Met volle moed gingen we proberen een kindje te maken, maar dit bleek niet zo gemakkelijk te gaan als verwacht. Ik kreeg mijn maandstonden de helft van de tijd niet, waardoor we ten raden gingen bij de gyneacologe.

Hier kwamen we erachter dat ik hulp nodig heb om een eisprong te krijgen. Door het innemen van Clomid en het spuiten van Prygnill was dit opgelost. In februari 2014 (1jaar na het stoppen met de pil) bleek ik eindelijk zwanger, dolgelukkig waren we. Maar bij de eerste echo kregen we al direct slecht nieuws. Er was geen vruchtje meer te zien, enkel de vruchtzak. Na een aantal weken toen de miskraam maar niet doorkwam hebben ze een curretage uitgevoerd.

2 maanden later bleek ik al terug zwanger, maar hier ook weer op 8 weken slecht nieuws, geen hartslag. Opnieuw het ziekenhuis in voor een curretage. Dit was in september 2014. Hierna hebben ze erfelijkheidstesten uitgevoerd op ons bloed. Hier was niets mis te zien, alles was in orde.

In november bleek ik weer zwanger en we dachten, derde keer goede.keer. Maar het geluk was ons nog steeds niet gegunt. Spontane miskraam op 5 weken.

Hierna hebben we beslist om het een tijdje achter ons te laten en het een plaats proberen te geven. Toen ik in februari dit kaar terug zwanger bleek, kwam dit dus als een complete verrassing. Onze eerste echo op 7 weken was ook veelbelovend, het vruchtje was oke en het hartje klopte. Tot vorige week, toen ik met hevige buikkrampen op spoed ben binnengegaan. Ik wist al genoeg, en de echo bevestigde het. Het was weer misgelopen, het hartje was gestopt met kloppen. Vrijdag hebben ze direct een curretage gedaan en het vruchtje gaat onderzocht worden.

Ze hebben ons wel gemeld altijd met de mogelijkheid rekening te houden dat we ook slecht nieuws kunnen krijgen.

Na 4 miskramen ben ik de moed en hoop aan het opgeven en weet ik niet meer wat ik moet doen om dit alles te verwerken.

Zijn er mensen die hetzelfde meemaken of meegemaakt hebben? En wat hebben jullie gedaan om dit alles een plaats te geven?

Alvast bedankt om het met mij te delen.

Groetjes Shiela

[bruna]

Dag Sheila,

Het spijt me te lezen wat je hebt meegemaakt.
Ik begrijp je situatie wel een beetje. Ik heb zelf ook 2 miskramen achter de rug.
Vol goeie moed proberen mijn vriend en ik nu opnieuw zwanger te worden. Hoewel ik de vorige keren telkens snel zwanger was, lijkt het nu zo lang te duren. Elke maand dat het weer niks is, loop ik dagen slechtgezind rond.
In mijn slechte momenten denk ik: 'het is zo oneerlijk! Ik ga ook nooit meer gewoon blij kunnen zijn als ik een positief streepje op de zwangerschapstest ga zien verschijnen. Ik zal alleen maar angst voelen.'

Toch probeer ik positief te blijven. En dat moet jij ook doen, hoe moeilijk het soms ook lijkt!
Na de tweede miskraam ben ik gestart met een acupunctuurbehandeling. Dit doet mij echt goed. Of het daadwerkelijk helpt om sneller/succesvoller zwanger te worden, weet ik niet. Maar het is wel heel ontspannend en geeft vertrouwen. De acupuncturiste zegt telkens dat 'het universum mij zal geven wat ik nodig heb op het juiste moment'. Ik probeer het ook op die, meer spirituele manier te bekijken.

Verder probeer ik leuke dingen te blijven doen en mijn energie in positieve zaken te stoppen. Ik probeer mezelf niet te hard te vergelijken met vriendinnen die inderdaad wel allemaal het geluk lijken te mogen hebben om meteen succesvol zwanger te worden.

Ik lees veel over het onderwerp en ik moet zeggen dat vooral de meer spirituele, symbolische boeken mij troost hebben gegeven.
Een boek wat ik je zeker kan aanraden en wat ik helemaal volg is: 'Innesteling, zwanger worden en blijven' van Rika Lukac. Ze heeft ook een website waar je het boek kan inkijken.

Ik wens je heel veel moed en sterkte.
Weet dat het geluk van een babytje ook ergens op jou wacht!

Bruna

[Shiela]

Dag Bruna

Bedankt voor je reactie en spijtig dat je dit ook moet meemaken.

Ik denk dat bij mij een groot probleem de stress is, dus misschien is dit inderdaad geen slecht idee.

Ik had al vaker gehoord over accupunctuur enzo, het is het proberen waard natuurlijk.

Dank u voor de tip! En hopelijk komt het geluk ook snel op jullie pad!

Groetjes

[Smien88]

Hoi

ik heb een beetje een gelijkaardig verhaal.
februari 2013 gestopt met Nuva-ring, geen regels, in juli dan eindelijk begonnen met Clomid op aanraden van de gynaecoloog.
Dan na veel maandelijks, herpakte moed in maart 2014 eindelijk zwanger. Op de eerste echo bleek er geen leven in het vruchtje te zitten en het miskraam is de volgende nacht spontaan opgekomen.
Een jaar verder, ondertussen geen Clomid meer mogen nemen omdat dit langdurig niet echt goed is. Wel via het CRG een IUI poging gedaan en dat was van de 1e keer raak!
Doodgelukkig lag ik zelfs in het ziekenhuis omdat ik geen water en eten kon ophouden. Een supergoed teken volgens dokters en vroedvrouwen dus het vertrouwen werd groter. Op 7 weken dan ook tijdens ziekenhuisopname een echo en een mooi hartje met een supermooi geluid. En dat in dezelfde kamer waar ik bijna exact een jaar ervoor slecht nieuws kreeg.
Vorige week vrijdag op controle bij de gynaecologe, maar alweer slecht nieuws. Vorige dinsdag dan zuigcurettage om het vruchtje te kunnen onderzoeken op genetische afwijkingen.

We zijn ondertussen op 2jaar en 2maand tijd meerdere malen getest, mijn man en ik, dan weer mijn man, dan weer ik... Ik heb PCOS bleek uiteindelijk na zelf aandringen voor onderzoeken en zelf verdere stappen te nemen naar het CRG.
Iedereen, zelfs diegene waarvan je het nooit verwacht of zelf geen verkering hadden toen wij begonnen te proberen geraken zwanger en hebben zelfs al kindjes die beginnen rond te lopen... Ik ben blij voor iedereen die zo'n positief nieuws krijgt, maar er zijn zoveel vrouwen die niet zwanger willen worden en wij lijken eeuwig te moeten proberen.
Veel goed bedoelde smsjes en steun van mensen al dan niet met baby's en/of mensen die zwanger zijn doen deugd, maar wanneer is het dan eindelijk aan ons?

Ik ben nu nog thuis in ziekte na de curettage, maar heb niet echt zin in iets. Ik verplicht mezelf om nu weer buiten te komen al weet ik niet of me dit echt deugd gaat doen. We zullen wel zien.

Ik hoop en weet tegelijk niet of ik nog kan en mag hopen en soms durf ik helemaal niet meer hopen.
Voor de buitenwereld lijkt dit minder erg, want het was immers nog vroeg in de zwangerschap, maar dat wil voor mij niet zeggen dat het niet absurd veel pijn doet om iets te verliezen. Iets waarvan je weet dat je onvoorwaardelijk zou van houden... Ook al was het vroeg, hebben we onze baby nog nooit vastgehad en al komt er ooit wel een baby, dat wil niet zeggen dat iemand die dit meemaakt niet kan afzien en veel pijn hebben. We hebben allemaal iets om te verwerken en al lijkt dit voor iemand uit de buitenwereld die spontaan zwanger geraakt redelijk banaal, ik kan de woorden 'alles komt goed' niet meer aanhoren. Bestaan hier plakkaatjes voor om op te spelden?

Ik wil niet meer horen 'het komt goed', 'je moet erin geloven', 'blijven proberen want oefenen is het leukste deel', 'jij kan uitslapen je hebt geen kinderen' enzoverder, want vroeg of laat ontplof ik tegen iemand die het misschien niet verdient en dan ben ik die met het korte lontje die niets kan hebben...

Sorry dat ik zo doordram maar ik hoop zooooo hard dat we hier allemaal elkaar binnenkort zien in 'bevallen in xx' en die xx mag liefst zo snel mogelijk.

[Smien88]

Ohja, en als iemand vraagt 'alles goed?' waarom is het dan niet normaal om te mogen antwoorden 'slecht' of 'niet goed'.

[Shiela]

Hey,

Ik kan me zo plaatsen in jouw gevoelens.
Ik heb er ook genoeg van dat mensen zeggen het komt goed, het is toch al eens gelukt, je bent nog jong en hebt nog tijd..
Dat maakt allemaal niks uit, al ben ik 'maar' 24jaar, wij willen NU een kindje, wij wouden DAT kindje, niet pas over 5 jaar maar nu.
Dat snappen ze blijkbaar niet.
En mensen zien een miskraam voor 3maanden niet als een kindje, maar voor ons was dat wel al ons kindje waar we naar uit keken.
Maarja, ze kunnen het niet begrijpen als ze het niet meegemaakt hebben.
Ik hoop echt dat we snel hier allemaal kunnen melden dat we in blijde verwachting zijn en enkele maanden later dat kindje in onze armen mogen sluiten.
Het doet me in ieder geval goed te weten dat ik nie de enige ben, en te weten hoe anderen hiermee omgaan.

Veel succes nog!

Groetjes

[Smien88]

Hoi

Ze snappen het inderdaad niet als ze het zelf niet hebben meegemaakt.
En hopelijk voor hen zullen ze het ook niet snappen, maar soit...
Heel veel mensen (bijna iedereen) snappen dat ook niet dat als je al meerdere jaren aan 't proberen bent en als het niet lukt op de natuurlijke manier dat er dan ook nog eens een hele medische rimram aan te pas komt.
Dat nog eens allemaal erbij, dat is meer dan een mens emotioneel kan dragen maar ook dat kunnen of willen de meeste mensen niet inzien...

Heel veel succes!

[SarahD]

Hey allemaal,
lang verhaal kort maken: ik heb PCOS, 9 IUI's gehad, volgende week 5de cryoterugplaatsing (hopelijk), in tussentijds 1 buitenbaarmoederlijke zwangerschap en 3 miskramen.
Dit weekend na bezoek aan mijn schoonzus zegt mijn vriend tegen mij (het ging over het wegdoen van hun hond): jij begrijpt niet hoe zwaar het is om twee kleine kinderen te hebben.
Dus nee, enkel mensen die het zelf meemaken begrijpen het, en het verdriet... ik weet het niet. Ik heb al vanalles geprobeerd. Ik ben al de alternatieve weg op gegaan (duidelijk niets voor mij, maar kon maar proberen), heb ondertussen al een paar boeken gelezen... bij verdriet teveel alcohol, geen alcohol, weggaan, niet weggaan en het proberen gezellig maken... uiteindelijk helpt het allemaal niet. Momenteel probeer ik zoveel mogelijk te verdringen
Vrijdag moet ik op controle en ga ik toch voor de eerste keer (in december ben ik 6 jaar aan het proberen) een gesprek met de psychologe vragen. Misschien dat dat helpt, maar hoe dan ook, we moeten er toch door!
Ik duim voor jullie allemaal!

[Shiela]

Hey allemaal,

Bedankt voor jullie verhalen, ik hoop dat jullie ook snel wat meer geluk krijgen.

Wij komen net van de gyne terug, embryo onderzoek heeft uitgewezen dat ons kindje een trisomie 9 had en dus weinig kans had op overleven van het begin. Ook weten we nu dat het een jongetje was.

Heel moeilijk om weer mee om te gaan, maar morgen kan ik gaan praten met een psycholoog.

Hopelijk helpt dit een beetje met het verwerken van dit alles.

Voor meer uitleg en of dit vaker zal voorkomen moeten we wachten op leuven.

Hier hebben we een afspraak eind juli, pff nog zo lang wachten.

Maarja, er zal niets anders opzitten.

Veel succes nog allemaal.

Groetjes Shiela