Het bliljft maar fout gaan :(

[Lotje1981]

in 2013 zijn we gestart met ICSI, het ideale koppel ervoor hoorden we. We hebben al kinderen samen en het "enige" probleem is de sterilisatie van manlief.
Maar na 2 jaar, 9 terugplaatsingen werden we 3 x zwanger.
tp 1 = eeneiige tweeling ... mk op bijna 9 weken
tp 2 = stilgeboorte op 4 maanden
tp9 = maandag aankomende curettage (ben dan 8 weken) ... lege vruchtzak

Hoe vaak moet het nog fout gaan :'( Ik was ooit gezegend met heel vruchtbaar te zijn ...maar dat is na 11 jaar niets meer van te zien.
Enkel door die zaadcellen van manlief? Of wat moet ik er van gaan denken :'(

Heeft het uberhaut nog zin van door te gaan na deze reeks van telkens maar "pech" te hebben?

[iske]

Hoi Lotje

Jammer genoeg klinkt jouw verhaal me bekend in de oren. Ook wij hebben al kindjes en zijn nu al drie jaar bezig voor een 3de kindje. Ik geraak moeilijk zwanger, heb al inseminaties en IVF gehad, lukt allemaal niet en tussen de behandelingen door heb ik het 'geluk' zo eens 1x per jaar spontaan zwanger te worden wat nu al 3 x een miskraam is geworden. De 1e keer op 9 weken, de 2de keer op 12 weken en de 3de keer op 7 weken. Bij ons blijven ze zeggen dat het pech is en dat de leeftijd ook zeker een rol speelt (ben inmiddels ook vooraan 30+). Ik weet het ook allemaal niet meer, maar anderzijds leer ik op een andere manier naar mijn kinderen te kijken. Ik ben er alsmaar meer verbaasd van dat ik kinderen gekregen heb, gezien al die miskramen. Ik ben erg dankbaar dat ik deze twee kids toch al heb gekregen. Maar het zal ook bij mij een groot gemis blijven om geen kindje meer te kunnen krijgen. Ook wij weten niet of we nog verder gaan gaan. Ik ben met momenten fysiek en emotioneel op. Behandelingen werken niet en spontane zwangerschappen worden spontane miskramen en er zijn geen oorzaken te vinden. 'Pech'. We willen wel nog eens met ons dossier naar een andere arts gaan, want we hebben geen vertrouwen meer in onze artsen. Ook hier op naar de 3de curettage.

Dikke knuffel

[Lotje1981]

Sterkte Iske
pfff zit toch raar in mekaar he allemaal.
Hier is spontaan zwanger worden helemaal geen optie meer (sterilisatie manlief) Hadden we toch maar voor een hersteloperatie gekozen denk ik vaak. Dan was de kans heel klein maar misschien was da wel onze kans geweest :'(

Idd je draagt je kinderen nog meer op handen. En toch is het en blijft het zo moeilijk om het af te sluiten die grote wens. Het is iets waar ik ondertussen al ruim 10 jaar naar uitkijk (na de komst van de jongste)

Stom stom stom dat ik men man liet begaan, dat beseffen we nu wel, maar toen wilde mijn man echt geen kinderen meer ... en ik dacht dat het bij mij wel zou overwaaien... niet dus

[Cathy Van den Broek]

Lotje1981,

NIET OPGEVEN!!!
Ik ben er nu 40, en 10 jaar geleden effectief "begonnen" aan kindjes. Ik was binnen de maand zwanger: BBZ.
Blijven proberen, een paar keer cysten gehad, en niet meer zwanger geraakt.
Tal van onderzoeken volgden: niets gevonden waarop het op de natuurlijke manier niet zou lukken.
IUI opgestart: (met zogezegd een hoge kans op slagen) steeds negatief
IVF opgestart, na de eerste poging raak, alhoewel het embryo van slechte kwaliteit was
In 2013 bevallen van een prachtige zoon. (en er is precies niet te zien dat het een slecht emmyke was )
Ik ben bevallen na 7 jaar "proberen" en heel wat afzien, hopen, wanhopen en lijden van een eerste kindje...
In 2014 opgestart voor een brusje, de IVF werd ICSI en van de eerste verse poging terug raak!
Maar ons zoontje bleek trisomie21 te hebben en ik ben bevallen van het mooiste sterretje in januari 2015, ik was 17 weken ver.
Nadien nog tp van 2 cryo's: negatief, niet zwanger
Verse poging ICSI: niet zwanger en geen cryo's.
Verse poging opgestart: moeten staken wegens immuniteit aan Suprefact.
Nu terug opgestart voor een nieuwe verse poging, met veel hoop en vooral: ik blijf erin geloven dat we onze peuterzoon ooit een broer of zus kunnen geven!

Nooit nooit nooit opgeven, tenzij je zelf aanvoelt dat het echt genoeg is geweest...
Veel succes!
Liefs
Cathy

[Lotje1981]

Ik voel dat ik het nu nog niet kan afsluiten maar ik ben natuurlijk niet alleen.
We nemen nu en pauze tot september...omdat manlief het wilt. Ik zou liever verder gaan maar ik moet ook rekening houden met hem natuurlijk.
Pff moest ik zeker zijn dat ik geen mk meer hoef mee te maken he ... maar jah ... niemand die een glazen bol heeft zeker?