Ons vechtertje

[Sloebertje]

Dag Nessatje,

ik ben geen sterrenmama, maar weet wel wat over rouwen. Het is een proces en verloopt bij iedereen anders. Er is geen normaal of abnormaal. Het is hoe jij het beleeft. Geen twee mensen reageren exact hetzelfde. Dat betekent niet dat de een meer of minder verdriet heeft, maar het maakt het soms extra lastig omdat je je afvraagt of jouw reactie /gevoel wel oké is.

Ik vermoed inderdaad dat je nog verdoofd bent en in een roes leeft. Het is een overlevingsmechanisme. Besef komt vaak maar een paar maanden later. Soms op een moment dat je het niet (meer) verwacht omdat je dacht dat je het al enigszins verwerkt had.

Er komen nog moeilijke tijden aan, maar dat zal je ook wel weten. Hopelijk word je omringd door mensen waar je bij terecht kan. Een therapeut kan ook een grote hulp zijn.

Er zullen ook, geleidelijk aan, momenten komen waar je even niet aan jullie zoontje denkt, momenten dat je je weer wat beter voelt en misschien weer even kan lachen. Voel je daar vooral niet schuldig over, ook dat is normaal.

Ik wens jou en je man veel sterkte toe.
x

[Cathy Van den Broek]

Nessatje,

Mijn sterrenzoontje (°9/01/2015) is dicht bij jouw Mats en ze zullen goed voor elkaar zorgen. Samen met alle andere sterrenkindjes.
Geen enkel verdriet is hetzelfde, geen enkele dag hetzelfde. Het verdriet was bij mij heel intens na mijn bevalling.
Tot de bevalling was ik nuchter, rationeel en dacht ik 'ik doe dat wel ff, mijn zoontje is niet gezond, het is fout, het hoort niet, ik moet hem het lijden besparen'
Maar vanaf het moment dat ik beviel van een perfect kindje kwam ook het verdriet. Het heeft weken geduurd voor ik een uur kon zonder huilen.
En ik voelde me zo schuldig over de beslissing die ik had genomen.
Nu zijn we 8 maand verder. Het verdriet is er nog, maar minder intens. Ik denk elke dag aan hem en zijn urne staat op de schow. Samen met een mooie grote vaas met al zijn "herinneringen". Zijn hand en voetafdrukjes, foto's, echo's, geluksbrengertjes en kleine dingen die een vriendin voor hem maakte.
Ik kijk er elke dag naar.
Wij zitten dus ook (al 10 jaar) in fertiliteit en de vraag of het ooit nog mag lukken blijft aanwezig.
De schuldgevoelens ook. Maar minder.
Vergeten doe ik hem nooit. Mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn.
Ik vond en vind veel steun in lotgenotencontact. Hartelijk welkom op Cozapo of evtl andere steungroepen.
Contact met mensen die hetzelfde meemaakten en evenzeer met vragen worstelen kan zoveel deugd doen.
Dikke knuffel
Cathy

[muur]

Lieve Nessa,

Wat moet het moeilijk zijn geweest om zelf dat kruisje te maken, maar de kleine dingen die je nog voor jullie jongen kunnen doen zijn zo belangrijk.

Verdriet & rouwen is iets heel persoonlijk. De eerste dagen, weken worden opgeslokt door heel wat geregel & papierwerk. Bij mij duurde het ook even voor alles goed & wel doordrong. Over Anoa praten zonder tranen, lukt moeilijk. Ik heb ook geregeld Anoa-dagen, dan gaat het mij gewoon niet af. Maar dit alles is ook pas sinds kort.

Het doet deugd als ik merk dat anderen haar ook niet vergeten zijn. Maar ik heb ook al harde opmerkingen gehad.

Een kindje moeten afgeven, hoe jong of oud ook, het veranderd je.

[Nessatje]

1 september... Nu zou ik nog lekker in bed moeten liggen, genieten van onze kleine man en ondertussen plaag smsjes sturen naar collega omdat zij moet starten met werken en ik niet. Hadden gepland en geregeld zodat ik het hele schooljaar kon thuisblijven met Mats. Wat keek ik ernaar uit. Dit was once in a lifetime dus daar gingen we volop van genieten.
Wat ooit een droom was is nu een nachtmerrie. Iedere ochtend wakker worden en vanaf seconde 1 terug beseffen dag ons ventje er niet meer is. Geen plagende smsjes of lang in bed liggen maar iedere ochtend woelen, vroeg uit bed omdat ik het donker niet kan verdragen en de slaap niet meer te vatten valt. 1 september, de wereld draait voor iedereen stilletjes aan terug verder. Geen dagelijkse berichtjes meer waardoor je weet dat mensen aan je denken, geen kaartjes meer met lieve teksten en ook het bezoek is nu al veeeel minder.
Aan wie moeten we ons verhaal dan nog vertellen, aan wie met trots de foto's van onze kleine man tonen?
Mensen die niet durven langskomen want ja, het is te moeilijk. Met die uitleg heb ik het wel gehad, voor hen te moeilijk en wij dan? Of mensen die het gewoon de moeite niet vinden. En ik wil er mijn energie niet insteken dus ja, heb wel al bot gereageerd maar ik heb ook geen extra kracht meer over om een goeie manier te bedenken om het duidelijk te maken.

De leegte die dubbel zo groot wordt... Ben zelf nog thuis tot half november maar de angst slaat me om het hart als ik eraan denk om terug vr de klas te staan. Toch kijken om periode tot na nieuwjaar te overbruggen. Want hoe kan een mens na dit alles nog met volle overgave bij die lieverds vr de klas gaan staan. Samen de Sint vieren, wetende dat onze Mats nooit de Sint opnbezoek zal krijgen. Samen nieuwjaarsbrieven schrijven, maar zelf er nooit 1 horen van ons ventje. Klagende ouders en trotse mamas aanhoren en zelf sterven binnenin... Geen idee. Volgende week moet echtgenoot terug aan het werk dus hoe dan die lange dagen te vullen...

Het verdriet, de leegte, onze toekomst in 1 ruk weg geveegd... hoe moet het verder?!

[Ster_]

Ik heb me al zo dikwijls afgevraagd de laatste dagen hoe het met jullie gaat. Slecht uiteraard, wat een vraag. Jullie gaan zo vaak door mijn gedachten.

Ik wou dat ik je een antwoord kon geven, maar ik weet het ook niet. Het is het ergste wat er is, je kindje moeten afgeven. Maar ik hoop dat de tijd de pijn een beetje minder scherp maakt. En ik hoop dat jullie toch nog steun blijven krijgen want mensen vergeten blijkbaar vlug. Aarzel nooit om hier je verhaal neer te schrijven. Blijf praten over Mats*. Met elkaar, met anderen.

Veel liefs en een dikke knuffel x

[Nessatje]

Mis ons ventje zo verschrikkelijk hard. Hem niet kunnen knuffelen doet echt letterlijk pijn, snijdt door hart en ziel. Machteloos staan, schreeuwen, iets willen doen om hem terug te brengen en om de klok terug te draaien. Immens verdriet om het verlies van Mats, het verlies van onze toekomstdromen. Het constant, en iedere dag nog meer afvragen hoe het nu had moeten zijn en dan is zijn geplande geboortedag er zelfs nog niet. Moe, moe, zo vreselijk moe... Bang om volgende week alleen te zijn. Weg willen thuis maar eens weg terug naar huis willen. In paniek slaan om kleine dingen. Niet te troosten huilbuien die van zo diep komen dat ik er zelf bang van wordt.

En omgeving, tja, weet wel dat het niet makkelijk is maar me inleven in hen daar begin ik zelfs niet aan. Een aantal deuren zijn definitief gesloten, anderen zijn net meer geopend en aan die weinigen zullen we ons vasthouden. Maar sommige dingen die mensen doen, zeggen of net niet doen of zeggen zijn zo pijnlijk bovenop al de rest. We dachten dag we al heel wat doorworsteld hadden maar dit, je eigen kind moeten afgeven, het ergste verlies wat een mens kan lijden.

Mats mag nooit vergeten worden, nooit... Want mama en papa zijn zo ontzettend trots op kleine man!
Bedankt Ster om me toch aan te moedigen hier mijn verhaal te blijven doen. Want ja, kan het wel ergens neerschrijven maar hier komt dan wel reactie en dat voelt dan weer even minder alleen.

[Ster_]

Het is logisch vind ik dat jullie je nu verschrikkelijk eenzaam voelen. En idd, hoe moet het nu verder? Dat is een vanzelfsprekende vraag op dit moment. Want heel jullie toekomst was gericht op Mats en nu moeten jullie dat hele beeld aanpassen. Terwijl jullie niet liever willen dan het houden en doen zoals eerst gepland. Dat moet je wel in tweeën rijten.

Als mensen daar geen begrip voor opbrengen of wanneer ze jullie verdriet minimaliseren, dan laat je hen idd even beter voor wat ze zijn. Je moet geen energie steken in het uit te leggen of te verdedigen.

Ik persoonlijk heb al enorm bewondering voor het feit dat jullie elke dag weer opstaan. Dat alleen al vind ik zo moedig.

Heb je al ns professionele hulp overwogen? Ik ben zelf absoluut geen psychologen fan, maar ik ging zelf ooit naar Lieve Van Weddingen. Is wel in t leuvense. Ze werkt uitsluitend voor mama's. En is zelf mama van een sterrenkindje. Misschien kan het je weer een klein beetje vooruit helpen eens met haar contact op te nemen.

En blijf hier schrijven, zoveel je wil. Ik ben er zeker van dat er velen het lezen, velen reageren en velen met jullie meeleven, al is het dan virtueel, het is oprecht.

X

[tita25]

Nessatje,

Je moet hier zeker blijven schrijven! Hier of anders eens kijken op www.metlegehanden.be. Daar is ook een forum met allemaal lotgenoten. Ik heb daar zelf ook heel veel aan gehad.
Want ja zoals je zegt, door wat er nu gebeurd gaan je ogen open van hoe mensen reageren en aan wie je effectief iets hebt en wie niet. Hier zijn ook deuren toegegaan, ruzies geweest toen ik er nog de moed voor had,... Maar de weinige energie die je nu hebt moet je steken in de mensen die er wel willen zijn voor jullie. De rest kan wachten en moeten ook begrip hebben.

Ik hoom dat je een manier vind om tot na nieuwjaar thuis te zijn. Want wat moet de confrontatie extra hard zijn als je met kinderen werkt. En dan die feestdagen erbij, pfff ik snap je volledig. En de confrontatie is al zo zwaar om terug te gaan werken als je weet dat je normaal thuis zou zijn.

Ik kan niet genoeg herhalen dat jullie nu moeten doen waar jullie behoefte aan hebben ongeacht wat anderen zeggen!! Dat is echt zo belangrijk!

Hele dikke knuffel!!

[Nessatje]

@ Tita25: heb me op de website al aangemeld en even terug ons verhaal neergeschreven. Wordt denk ik wel veel gelezen maar komt amper reactie op. Vind dat dan wel weer jammer... Want net daar heb je dan weer nood aan.
We proberen zoveel mogelijk zorg te dragen voor onszelf en die anderen, zelfs al zouden we het willen, we kunnen en willen het er niet bij hebben. En tot na nieuwjaar, al is het via ziekteverlof, maakt mij niet uit. Maar ook dat is het denken aan onszelf. Dat werk is zo onbelangrijk vergeleken met.

@ Ster: dat opstaan lukt nu nog omdat we met twee thuis zijn. Maar wat dat volgende week zal geven... Heb al gedacht aan psychologe. Zijn aantal jaren terug 2 maal op gesprek geweest bij psychologe in Gent maar die lag ons niet echt. Leuven is wel heel erg ver voor ons. Dus zou meer hier in de buurt moeten zijn en natuurlijk iemand die daar ervaring mee heeft. Weet niet waar ik daar ergens info van kan vinden.

Constante malen in mijn hoofd, heen en weer geslingerd worden tussen verschillende gevoelens, hele huis bij mekaar willen schreeuwen maar er de energie niet voor hebben. Net samen eens naar de markt geweest (waar we wisten niemand bekend tegen te komen) en ja, we hebben de markt op en af gelopen. Maar vraag ons niet welke kramen er onderweg waren... En na eventjes daar komt het plots, het beangstigend gevoel en zo terug naar huis willen. Dus ja, dan gingen we maar naar huis. Hier heeft een mens met z'n twee toch veel meer tijd voor nodig.

[WeHope]

Heel veel sterkte Nessatje! Jullie zijn de voorbije weken ook niet uit mijn gedachten geweest. Ik weet niet hoe iemand dit verlies kan verwerken. Doe wat voor jullie juist aanvoelt.

Denk vooral aan jullie zelf en steek inderdaad geen energie in mensen die jullie pijn doen. Dat is iets wat ik spijtig genoeg ook al ervaren heb tijdens ons icsi traject.

Mats* zal nooit vergeten worden!

[pralientje]

Lieve Nessa,
Ook ik ben jullie en je mooi zoontje niet vergeten.
Geen enkele mama en papa zou dit moeten meemaken. Ik kan me enkel maar inbeelden hoe verschrikkelijk die pijn wel niet moet zijn. Hopelijk vinden jullie voldoende steun bij de juiste mensen.
Nogmaals veel sterkte en moed. Mats* zal nooit vergeten worden.
Dikke knuffel

[JAV75]

Lieve Nessa,
Het is zwaar en onmenselijk he, die eerste dagen, weken... De eerste momenten hoor je nog veel personen en dan langzaamaan ebt dat weg. Wat jullie meemaken is het allermoeilijkste wat een mens kan meemaken. Indien je het niet zelf hebt meegemaakt, kan je je proberen er iets van voor te stellen, maar het echt weten lukt niet. En dan wordt het moeilijk, moeilijk om te weten hoe je er op moet reageren. Terwijl eerlijk, je niet meer verwacht dan gewoon weten dat er mensen voor je zijn; dat je altijd, wanneer je maar wil, weet dat er mensen zijn die naar je willen luisteren, een knuffel willen geven, ... Maar spijtig genoeg zijn er niet zoveel mensen.

Ook wij hebben onze vrienden leren kennen en weten nu aan wie we iets hebben.
Verspil je energie niet aan personen die geen begrip kunnen opbrengen. Je hebt je energie hard genoeg nodig om de dag door te komen. Jullie gaan voor alles en dat moet ieder ander maar begrijpen.

Zoals anderen hier zeiden, blijf praten met elkaar, blijf je gevoelens hier in de groep gooien, zoveel je maar wil, we blijven luisteren. ik zou willen dat ik je een knuffel kon geven, maar voor nu, een handkusje van mijn sterrenzoontje: Mats is zo fijn omringd, hij zal nooit alleen zijn...
Heel veel liefs

[Ster_]

Als je behoefte hebt aan hulp kan je altijd ns naar lieve van weddingen bellen. Das zo een lieve vrouw. Ze zal je misschien kunnen doorverwijzen naar iemand in jullie buurt. Want zelf gaan zoeken, das onbegonnen werk en zeker nu. Als je haar googelt vind je haar gegevens meteen. X

[Leniemienie]

@nessatje, zoals je aan de reacties kunt zien, kan je hier nog steeds een luisterend oor vinden.
Ivm vrienden en familie die nog niet op bezoek zijn geweest (of teweinig), wschlk zijn er bij die denken dat je nu even liever met zijn tweetjes bent. En ze hebben wschlk ook schrik om iets verkeerd te zeggen of te doen. Als ze bijvoorbeeld kinderen hebben, mogen ze die dan meebrengen of juist liever niet. En over wat moeten ze dan babbelen, over mats, over hoe oneerlijk het allemaal is of heb je liever dat ze je wat afleiden door te vertellen over hun leven, hoe onbenullig hun dagelijkse probleempjes tov het verlies van mats ook zijn?
Ik wil je gewoon even perspectief geven van je omgeving. Ik zou je aanraden om via mail of facebook aan je familie en vrienden te zeggen wat jij nu nodig hebt. We hebben allemaal van nature wat schaamte om onze gevoelens en noden bloot te geven maar ik denk dat in dit geval je er de de mensen mee kan bereiken die er wel voor jou willen zijn maar niet durven omdat ze niet weten hoe en ze jullie geen extra pijn willen bezorgen door iets verkeerd te doen.

[Nessatje]

@JAV75: je omschrijft het net zoals het hier voelt. Bedankt, geeft toch altijd weer het gevoel begrepen te worden.

@ Ster: zal het zeker eens opzoeken!

Ooh ja, leniemienie, die bedenkingen die jij maakt zijn allemaal door mijn hoofd voorbij gekomen. Tussen de gedachten aan Mats door. En net daarom wil ik ze niet meer toelaten. Waarom de mensen iets wel of niet doen en hoe zij erover denken of zich erbij voelen daar heb ik geen boodschap aan. Als die mensen met zoveel vragen zitten of twijfels over wat wel of niet te doen dat kunnen ze die vragen simpelweg stellen. Zelfs zonder de confrontatie aan te gaan, gewoon een sms, een mail over wat ze kunnen doen, met de vraag of we graag hebben dat ze langs komen, met gewoon de gedachte dat ze aan ons denken, met gewoon de boodschap dat ze eigenlijk niet weten wat zeggen maar er wel voor ons willen zijn.
Dus verwachten dat wij hiertoe de extra aanzet geven is niet toegelaten. Deze situatie is zo al onmenselijk om dragen genoeg dat dit extra van ons verwacht zou worden. We hebben Mats zijn kaartje naar iedereen gestuurd en vinden dit genoeg als boodschap van ons uit - een foto van hem met tekstje op Facebook lijkt me ook wel een punt om aan te grijpen.
Let op, we hebben er ook geen nood aan om iedereen hier over de vloer te krijgen. Soms is een berichtje genoeg en de extra leegte begint ook nu pas te komen wanneer velen al 'vergeten' en verder gaan.
We hebben een lange weg hiervoor afgelegd waar die bedenkingen ook waren en toen kon ik begrip opbrengen. Maar nu, dit gaat over onze zoon en wie niet voorbij zijn eigen schaamte voorbij kan, die moet van mij geen aanzet verwachten. Daar heb ik de energie niet voor. De steun die we krijgen zal ik met beide handen aangrijpen en die mensen mogen er ook op rekenen dat we eerlijk zullen zeggen waar we nood aan hebben, dat we eerlijk zeggen wanneer iets bij ons verkeerd binnen komt. Deze mensen zullen we op handen dragen.
Al onze energie gaat naar Mats, naar rouwen om en koesteren van. De mensen die echt voor ons belangrijk zijn blijven met weinigen over maar misschien is dat dan net weer voldoende.