Ons vechtertje

Plaats reactie
Leniemienie
DVO Lid
DVO Lid
Berichten: 1213
Lid geworden op: 12 april 2012, 23:39

Re: Ons vechtertje

Bericht door Leniemienie » 2 september 2015, 13:15

Dat versta ik zeker. En even een berichtje sturen dat ze aan jullie denken, moet inderdaad van hun komen zonder dat je er achter vraagt. Maar als je man terug is gaan werken en je even niet alleen thuis wil zitten, durf dan om hulp te vragen, om bijvoorbeeld samen ergens naar toe te gaan om je gedachten even te verzetten (hoe moeilijk dat ook is/zal zijn).

Ik heb jouw situatie gelukkig niet meegemaakt maar ik heb door mijn situatie en die van andere hier in de mmm, geleerd dat ook al heeft je omgeving het beste met jou voor, ook al willen ze begrip opbrengen, ze vaak toch iets verkeerd doen, puur uit onwetendheid. Eerst en vooral omdat je het pas begrijpt als je het zelf hebt meegemaakt en ten tweede omdat iedereen anders is en zijn/haar verdriet op eigen manier probeert te verwerken.

Ik hoop dat ik je door mijn posts hier vandaag je niet het gevoel hebt gegeven dat je iets fout doet of jou heb geirriteerd want dat is zeker mijn bedoeling niet! Nogmaals veel sterkte!
Nov2010 pilstop, na 6 verse ICSI pogingen, 3 cryo tp en 2 mk's een wolk van een dochter gekregen juni 2015 en een 2de klein mirakeltje in mei 2017

Ilse1204
Berichten: 19
Lid geworden op: 23 januari 2014, 18:08

Re: Ons vechtertje

Bericht door Ilse1204 » 2 september 2015, 16:11

Lieve Nessatje,

Ik ben de laatste tijd wat vaker dan gewoonlijk op deze site aan het kijken geweest, eigenlijk enkel om te horen hoe het met jou gaat nu... En eigenlijk ken ik het antwoord uiteraard! Net zoals Java aanhaalt, weet ik hoe verschrikkelijk zwaar de eerste dagen, weken en maanden zijn nadat je een enorm gewenst kindje niet in je armen kan nemen... of toch niet op de manier en zo vaak en lang als je dat wilt. Ik vind het vreselijk jammer voor je dat je niet de steun uit je omgeving krijgt die je nodig hebt nu. Als leerkracht zou je verwachten dat je omringd wordt door mensen die sociaal en empathisch ingesteld zijn... Zo jammer dat jij dat niet zo mag ervaren nu je het zo nodig hebt! Probeer jezelf alleszins niet te focussen op die mensen die je teleurstellen... maar probeer je zoveel mogelijk op het positieve te richten, op dat handjevol mensen dat wél elke keer opnieuw de tijd neemt om naar je te luisteren, om je te troosten, ... Ik heb (intussen bijna drie jaar geleden) wel het gevoel gehad veel steun te mogen ervaren, maar dat was ook o.a. in de vorm van kaartjes of korte sms'jes vlak nadat ons zoontje levenloos geboren was. De mensen bij wie ik steeds opnieuw terecht kon met m'n verhaal, m'n tranen, m'n wanhoop en wirwar van emoties was uiteraard ook veel beperkter. Het is in die periode zeker niet eenvoudig geweest om met me om te gaan, maar ik ben hen dankbaar dat ze het zijn blijven doen en zijn blijven vragen om bvb ook eens samen iets te doen, ook nadat ik op het laatste moment toch niet de energie had of nadat ik een hele avond niet veel meer deed dan luisteren... zonder eigenlijk te volgen wat er gezegd of bedoeld werd. Er is gewoon zo'n enorm groot deel van je hoofd en hart elk moment bezig met Mats nu, dat het niet 'vreemd' is dat je niet weet welke kramen op de markt je hebt gezien, of dat je totaal geen idee hebt van wat iemand je verteld heeft na een gesprek... Dat is iets dat je nu niet kan uitschakelen (en wat ook totaal niet moet, want het is nodig om Mats' plekje in jullie levens te kunnen invullen, want uiteraard hoort hij er voor altijd bij). Hoewel ik er altijd probeer te zijn voor anderen, heb ik toen heel snel voor mezelf bepaald dat dat een tijd niét het geval zou zijn, dat ik een tijd alleen met mezelf, m'n man en ons verdriet bezig wilde zijn en dat wie daar geen begrip voor kon opbrengen er voor mij niet meer toe deed. Klinkt hard en egoïstisch, maar voor mij was dat nodig toen... Ik ben daar ook eerlijk over geweest en heb aan mensen laten weten dat ik voor dit of voor dat de energie niet had, dat ik letterlijk alle energie die ik had - en die al veel beperkter was dan anders door o.a. slapeloze nachten - voor mezelf nodig had, en dat ik er even niets anders bij kon hebben. Een antwoord op je vraag hoe het nu verder moet kan ik je niet geven... Ik denk dat iedereen die eenzelfde verlies heeft meegemaakt op een andere manier die 'en nu?' probeert in te vullen... en dat vraagt niet alleen energie, maar ook tijd! Die relatief korte periode dat je nu thuis mag blijven was ook voor mij niet voldoende... Ook ik sta in het onderwijs (secundair weliswaar), en ook ik vond de gedachte aan terug voor de klas te gaan staan aanvankelijk heel moeilijk. Uiteindelijk ben ik na 2 maanden terug aan de slag gegaan... op de dag dat eigenlijk, als alles goed was gegaan, m'n bevallingsverlof zou zijn begonnen. Die eerste dag was ook echt verschrikkelijk. Het was de eerste schooldag na de kerstvakantie, dus iedereen (een 100tal collega's bij ons) was bezig mekaar gelukkig nieuwjaar te wensen... terwijl ik voor dat jaar maar één wens had gehad... en die was niet uitkomen, en zou ook niet meer uitkomen. Ook de confrontatie met de leerlingen, die ik twee maanden gezien had in het begin van het jaar, was erg zwaar: in alle klassen waar ik opnieuw startte en kort m'n verhaal deed heb ik geweend... en in alle klassen waren de leerlingen even lief en begripvol! Ik ben dus uiteindelijk na twee maanden terug gestart, maar niet voltijds. M'n huisarts heeft me een vorm van deeltijds ziekteverlof voorgeschreven met als 'motief' 'psychische decompensatie'. Mij heeft dat heel erg geholpen: ik was opnieuw bezig, maar zonder de druk die bij voltijds werken komt kijken. Een enorm verschil... Misschien is dit iets dat ook jou kan helpen om de periode die jij wilt overbruggen te overbruggen: een arts kan je eerst voltijds ziekteverlof voorschrijven tot nieuwjaar... en dan evt deeltijds ziekteverlof, zodat je niet meteen er weer 'volledig' moet staan. Weten dat dat kon was voor mij al een hele opluchting... en ik ben blij geweest dat ik op die manier heel rustig aan terug aan het werk ben kunnen gaan, maar gemakkelijk is het zeker niet altijd geweest. Voor nu, lieve Nessatje, probeer niet te snel te willen gaan... Ik weet dat ik de klok liefst terug wilde draaien, of anders ver genoeg vooruit, zodat die pijn die door heel je lichaam snijdt voorbij was, maar geen van beiden kunnen jammer genoeg. Probeer dag per dag, en stapje per stapje vooruit te gaan... en weet dat er dagen zullen zijn dat je het gevoel hebt weer een aantal stappen achteruit te zetten... Zoals door een aantal anderen gezegd, blijf praten, schrijven, ... over je verdriet, over Mats, over alles wat je bezighoudt. Doe en zeg de dingen zoals jij ze nu aanvoelt... ook al is dat voor anderen misschien niet altijd even gemakkelijk. Warme knuffel!

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Re: Ons vechtertje

Bericht door Nessatje » 2 september 2015, 16:51

Nee hoor Leniemienie, begrijp zeker en vast wat je wil zeggen. En bij dat handjevol mensen kan ik dat zeker opbrengen, maar voor de rest niet. En weet je, eigenlijk hoeft dat ook gewoon niet... Denk dat ik het op een slechtere dag ook allemaal buiten perspectief zie. Want uiteindelijk hebben we ook geen lading vol mensen nodig die zich over ons bekommeren. Ach ja, denk dat ik soms zelf niet goed weet wat ik verwacht dat ze eigenlijk doen. Hebben een heleboel lieve kaartjes gekregen als reactie op Mats zijn kaartje en hebben toch een paar heel goeie vrienden waar we op kunnen rekenen. Op sommige momenten overheerst soms die angst dat mensen niet meer over hem willen praten...maar die enkelen zullen er toch nog altijd zijn.

Bedankt Ilse om hier voor mij te komen lezen en schrijven. Zo herkenbaar wat je zegt.. en laat me nu niet heel erg zielig klinken alsof we bij niemand terecht kunnen, want dat is niet hoor. Alleen worden zo vaak dingen gezegd, gedaan of net niet gedaan die hard kunnen aankomen. Echt weggaan met of bij anderen is er nu nog niet echt. Maar herken wat je zegt v gesprekken en nadien niets meer,weten vanwat gezegd werd, tv kijken en plots beseffen dat je het voorbije half uur er niets van gezien hebt. Het tekort aan energie en zo vreselijk moe zijn... Ik onthou zeker de optie tot halftijds werken, geen slecht idee. We zien wel tegen dan maar zoals je zegt, weten dat die optie er is kan soms rust brengen. Weet dat ik nu met werk nog niet moet bezig zijn maar spookt toch door je hoofd. Hoop binnenkort de collegas ook op bezoek te krijgen, dan hebben we dat ook achter de rug... was net 1 juli toen het mis begon te gaan dus heb ze niet meer gezien. Heb het in ieder geval aangegeven dat ik het wel zou apprecieren.
Ga het even hierbij houden...moe, moe...

Bedankt dat ik hier terecht kan! xxx
Trotse mama van ons sterretje Mats* 13-08-2015 - Slaap zacht lief klein ventje xxx

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Re: Ons vechtertje

Bericht door Nessatje » 3 september 2015, 7:29

Denk dat onze kleine Mats gisteren mijn berichten las en dacht: "Lieve mama, er zijn heus nog mensen waar je op kan rekenen en die aan me denken." Gisterenavond bezoek gekregen met prachtig cadeau. Een mooie witte doos met bovenaan Mats zijn naam, vlinders in mooie,kleurtjes en de tekst van zijn kaartje.

Ja lieve schat, je hebt gelijk. Mama zal de mensen dicht bij ons heel hard koesteren. Dank je wel klein ventje.
Trotse mama van ons sterretje Mats* 13-08-2015 - Slaap zacht lief klein ventje xxx

Ster_
DVO Lid
DVO Lid
Berichten: 2947
Lid geworden op: 18 juli 2011, 10:53

Re: Ons vechtertje

Bericht door Ster_ » 3 september 2015, 11:30

Oh... Ontroerend...

tita25
DVO Lid
DVO Lid
Berichten: 656
Lid geworden op: 19 juli 2012, 18:13

Re: Ons vechtertje

Bericht door tita25 » 4 september 2015, 11:06

Oh wat een mooi gebaar van die mensen! Die dingen kunnen zo deugd doen!!
27j, start 09/10. Na 6 IUI’s en 2 ICSI’s zwanger van Enora* maar zw moeten stopzetten door CMV na 23 weken. ICSI 3-6 neg, 3 cryo's neg, 2 cryo's slecht ontdooit, cryo 5.1 hcg 12, cryo 5.2 mk 5w, cryo 6.2 mk 5w, ICSI 7: 7/10/2015 tweeling Ella & Seppe

muur
Berichten: 181
Lid geworden op: 7 januari 2014, 19:09

Re: Ons vechtertje

Bericht door muur » 8 september 2015, 0:02

Lieve Nessa,

Hoe gaat het ondertussen met jullie?

Die eerste weken & maanden zijn zwaar, vooral de gewone dingen terug opnemen & zelfs gewoon maar onder de mensen komen kan al een opgave zijn. Ik had steeds het gevoel dat het in grote letters op m'n voorhoofd stond & iedereen me bekeek. Ik had ook de moed niet om tegen iedereen mijn verhaal te doen. Dat is in zeer kleine stapjes gebeurd. Mijn man had naar iedereen een mailtje gestuurd met wat er gebeurd was en met de vraag om ons tijd te geven het eerst te verwerken. Maar het heeft toch even geduurd voor ik terug onder de mensen wou komen of mijn verhaal wou/kon vertellen.

Sommigen weten idd niet hoe ze met deze situatie moeten omgaan en blijven liever weg. Maar eerlijk gezegd soms liever dat dan van die opmerkingen waarvan je moordneigingen krijgt.Dat is dan van mensen die ook iemand kennen die...

Ik vond een psycholoog niet nodig, maar de gyn heeft mij daar bijna letterlijk binnen geduwd. En eerlijk gezegd heeft het mij enorm geholpen. De eerste keer heb ik daar 2h zitten huilen, er kwam met moeite een woord uit. Maar ik moest mij voor niks of niemand inhouden en dat deed deugd.

Volg je gevoel en doe waar je op dat moment nood aan hebt.

Veel liefs
1/3/15 welkom O & A*

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Re: Ons vechtertje

Bericht door Nessatje » 8 september 2015, 12:20

Wat lief dat je zo aan ons denkt muur...
Hoe het gaat is moeilijk te omschrijven. Mijn man is vandaag voor het eerst terug aan het werk en zoals verwacht heeft dit al de nodige traantjes met zich meegebracht. De leegte wordt alleen nog maar meer voelbaar, de leegte nog harder en geeft nog meer tijd om na te denken.

Tegelijkertijd kan ik mezelf er ook niet toe aanzetten om de gewone dingen te gaan doen, zoals jij schrijft. Met ons twee lukt het wel redelijk maar nu alleen. De energie niet voor huishoudelijke taken en de kracht niet om alleen buiten te komen. Daarnet even naar kerkhof te voet, met hoofd naar beneden en snelle pas want stel dat ik iemand uit de buurt tegen het lijf loop terwijl ik hier alleen loop... Er zijn wel mensen waar ik makkelijker ons verhaal aan kan vertellen maar dat lukt niet bij iedereen. Maar hoeft ook niet. Niet iedereen hoeft alles tot in detail te weten, dat is slechts voor enkele weg gelegd. Alles is inderdaad een hele opgave, kost allemaal zoveel energie en ben vreselijk moe...
Als er iemand hier is dan is het alsof mijn lichaam zich automatisch oppompt en als ze dan weg zijn dan stort alles terug in mekaar.

Heel veel tranen, enorm diep verdriet, letterlijk overal pijn, machteloos voelen en zo hard voor ons kleintje willen zorgen maar overblijven met leegte en enkel de herinnering.
Laatst gewijzigd door Nessatje op 2 februari 2016, 13:55, 1 keer totaal gewijzigd.
Trotse mama van ons sterretje Mats* 13-08-2015 - Slaap zacht lief klein ventje xxx

Ster_
DVO Lid
DVO Lid
Berichten: 2947
Lid geworden op: 18 juli 2011, 10:53

Re: Ons vechtertje

Bericht door Ster_ » 8 september 2015, 12:28

Dat is iets wat heel vaak door mijn hoofd gaat Nessatje, waarom bij jullie? Waarom bij twee mensen die ZO lang hebben moeten wachten op hun kindje. Niemand verdient dit uiteraard. Maar ik denk dan aan vrouwen die hun kind niet willen, die het letterlijk weggooien in een toilet of een berm. Gezonde kindjes die dood worden gewenst. En twee mensen die met heel hun hart en ziel uitkeken naar de komst van hun zoontje, maken dan zoiets gruwelijks mee. Ik kan daar ook met geen mogelijkheid bij. Het is verdomd oneerlijk. Niet alleen voor jullie, maar ook voor Mats en die andere kindjes die niet gewenst waren.

Dikke knuffel X

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Re: Ons vechtertje

Bericht door Nessatje » 8 september 2015, 12:48

Is inderdaad iets wat je niemand toewenst, maar dan hoor of lees je dingen waarvan je woedend wordt. Mats ging hier zo geliefd zijn (nu nog trouwens) maar we zouden hem koesteren, verzorgen en alles geven wat zijn hartje nodig had. Tijdens de zwangerschap niets gedaan wat ook maar mogelijk ergens iets kwaad zou kunnen. En dan zijn er die er mee spelen die blijven drinken, roken, wat dan ook. Die niet beseffen wat voor kostbare schat ze mogen dragen en daar gaat alles goed. Vind het soms erg van mezelf dat ik het zo denk en voel maar het is zo oneerlijk en ik kan er zo kwaad van worden dat ik het hele huis bijeen wil schreeuwen in de hoop dat het hem terug brengt.
Waarom kreeg hij ook maar niets van kans? Elke kans zouden we aangegrepen hebben maar waarom ging het dan zo vreselijk mis met zijn niertjes dat hij echt geen kans had? Vragen waar we nooit antwoord op zullen krijgen...
We kunnen hem niet meer wegdenken uit ons leven en zouden niet anders willen dan dat hij er geweest is maar wat hadden we hem uit het diepste van onze ziel graag langer bij ons gehad. De constante gedachten van hoe het nu had moeten zijn knagen mijn binnenste leeg. Ik had nu moeten lopen zwoegen met mijn dikke buik, kleertjes wassen, mijn man achter de veren zitten om het kamertje af te werken, boeken lezen over bevalling en borstvoeding, doopsuiker klaarmaken, kriebels in de buik omdat het zo dichtbij komt. Nog een maand en we konden onze lang verwachte droom omarmen...

** Lieve kleine Mats... Papa is vandaag terug gaan werken maar heeft het heel erg moeilijk, wil je hem even een knuffel gaan geven? **
Laatst gewijzigd door Nessatje op 2 februari 2016, 13:55, 1 keer totaal gewijzigd.
Trotse mama van ons sterretje Mats* 13-08-2015 - Slaap zacht lief klein ventje xxx

Ster_
DVO Lid
DVO Lid
Berichten: 2947
Lid geworden op: 18 juli 2011, 10:53

Re: Ons vechtertje

Bericht door Ster_ » 8 september 2015, 13:16

Dat is iets waar ik me ook blauw aan erger. Rondom mij zijn nog enkelen zwanger of net geweest. Die roken, drinken, eten alles wat ze willen, leven gewoon verder als voor hun zwangerschap. En idd, daar gaat alles altijd goed. Die raken ook zwanger of het niks is. Maar weet wel dat zij nooit dezelfde waarde zullen hechten aan hun kinderen als wij. Al is dat nu een schrale troost voor jou.

Ik heb me al vaak afgevraagd of jullie nog voor een brusje zouden gaan voor Mats. Maar ik vond het te vroeg om het te vragen. Nu je er zelf over begint, ik gun het jullie ENORM! Een tweede kindje en liefst niet meer pas na zes jaar.

Mats zal nooit vervangen worden, maar ik ben er ook van overtuigd dat zijn komst niet voor niks geweest is. Ik hoop, bid, duim voor jullie dat jullie hem op een dag een broertje of zusje kunnen schenken.

Veel sterkte voor jou vandaag, maar ook voor je man. Het dagelijks leven weer opnemen, moet zeer zwaar voor hem zijn.

X

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Re: Ons vechtertje

Bericht door Nessatje » 8 september 2015, 13:38

****
Laatst gewijzigd door Nessatje op 2 februari 2016, 13:56, 1 keer totaal gewijzigd.
Trotse mama van ons sterretje Mats* 13-08-2015 - Slaap zacht lief klein ventje xxx

Sloebertje
Berichten: 780
Lid geworden op: 27 februari 2013, 11:30

Re: Ons vechtertje

Bericht door Sloebertje » 8 september 2015, 18:15

Nessatje, ik denk nog vaak en jullie en vraag me telkens af hoe het met jullie gaat.
Misschien moet je een nieuwe zwangerschap niet bekijken als een 'vervanging' voor Mats. Als alles goed gaat en je kiest voor een tweede kindje, dan denk je toch ook niet in termen van het eerste vervangen? Je wil een broertje of zusje voor hem, lijkt me perfect normaal. Het zou een aanvulling zijn, geen vervanging. Het zou niet in zijn plaats komen, maar er extra bij.

Ik denk dat je tegelijkertijd kan rouwen om Mats, maar ondertussen wel de hoop kan koesteren op een broertje of zusje. Waarschijnlijk houdt het jullie op de been, geeft het een doel om verder te gaan.
Een mensenhart is immers groot genoeg voor verschillende dingen. Uiteraard gaat veel liefde uit naar Mats, maar ik ben er zeker van dat jullie nog genoeg liefde over hebben voor elkaar, familie, vrienden en ... een brusje. Als / wanneer jullie klaar zijn om die stap te zetten, zal iedereen hier op het forum jullie met veel plezier steunen.

Sterkte!

Ster_
DVO Lid
DVO Lid
Berichten: 2947
Lid geworden op: 18 juli 2011, 10:53

Re: Ons vechtertje

Bericht door Ster_ » 8 september 2015, 18:22

Ik vind jouw gevoelens heel normaal. Na de geboorte van mijn tweede wou ik ook zo snel mogelijk een derde. Dat had niks te maken met niet blij zijn met tweede kindje, maar alles met zoveel moederliefde hebben dat je nog een kindje wilt.

Mats zal zeker en vast weten en begrijpen wat jij voelt en verlangt.

Natuurlijk willen jullie Mats nooit vervangen en dat zal ook niet gebeuren. Maar verlangen naar een broertje of zusje dichtbij jullie vind ik niks om je voor te schamen. Integendeel. Jullie bewijzen hier juist mee hoe gewenst jullie kindjes zijn, dat jullie na zo een lange weg er terug voor zouden gaan.

Het zal niet vandaag of morgen zijn, maar ernaar verlangen mag, voel je niet schuldig. Je doet Mats echt geen tekort hierdoor.

X

Ster_
DVO Lid
DVO Lid
Berichten: 2947
Lid geworden op: 18 juli 2011, 10:53

Re: Ons vechtertje

Bericht door Ster_ » 8 september 2015, 18:23

Sloebertje en ik hebben tegelijk gepost. Maar kijk, we denken er t zelfde over!

En uiteraard zal je hier de nodige steun kunnen vinden, mochten jullie op een dag er klaar voor zijn!

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten