mijn poppemie is een sterretje

[dollie]

Vorig jaar in juni zalig nieuws gekregen, we waren zwanger van ons 2de kindje. De dag nadien kregen we echter al onrustwekkend nieuws, ik had recentelijk een cmv-infectie opgelopen. Bang afwachten wat dit zou geven voor ons kleintje. Elke maand kreeg ik goed nieuws op mijn controleafspraken bij de gynaecoloog. Ons kleintje groeide goed en zat net als nummer 1 voor op schema. Zalig, alles bleek goed te verlopen. Op 20 weken naar een ander ziekenhuis, gelet op de cmv-infectie wou men toch wel even verder kijken of alles ok was. De echo was goed, men vroeg wel om een vruchtwaterpunctie te doen want er was toch 3 tot 5% kans dat de infectie was doorgegaan naar ons kleintje. Die kans leek ons echter wel klein dus waarom het risico lopen dat onze zwangerschap zou mislopen door de punctie.

34 weken ver, de gynaecoloog meende een schisis te zien (hazelip), terug naar een ander ziekenhuis voor bevestiging. En toen viel de hemel op ons hoofd. Ons kleintje had enkele afwijkingen. Men was er vrij zeker van dat het een syndroom zou hebben, toch wees de punctie en de mri niets uit. We kregen weer hoop, de dokters konden het niet vinden dus waarom zou het dan niet kunnen dat ze het mis hadden? 14 dagen moeten wachten tot de geplande sectio. De geboorte zou veel duidelijk maken en dat deed het ook, al hadden we nooit verwacht dat het zo erg was. 2 dagen na de geboorte van ons poppemie kregen we te horen dat ze het syndroom van charge had. Hersenen functioneren niet naar behoren, ze kon niet slikken, hartafwijking, doof, afwijking aan de ogen, noem maar op en de kans was groot dat ons kindje het had.

5 dagen heeft haar strijd geduurd, tot ze in mijn armen overleden is. Ze heeft als het ware op mij gewacht. Ze lag nog maar een 5-tal minuutjes in mijn armen en ze verloor haar strijd. Kapot ben ik er van. 9 maanden uitkijken naar de komst van mijn o-zo-gewild meisje en dan blijf je met lege handen achter, met pijn in je hart omdat je de kans niet krijgt om dat wondermooie kindje te zien opgroeien, haar te overladen met knuffels en zoentjes. In ons hoofd weten we dat haar veel pijn en leed gespaard is gebleven maar ons hart is in miljoenen stukjes gebroken door haar te verliezen.

Het is zo oneerlijk en het is hard om te dragen. Ze zal altijd mijn poppemie blijven en ze zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben. Wat wou ik zo hard dat ze gezond was en nu in mijn armen lag...

[Summerfeeling]

Dit is echt hartverscheurend... Heel veel sterkte!!

[marie1981]

Dollie;

Het is oneerlijk; het is hartverscheurend je bericht te lezen.
Woorden schieten tekort.
De pijn die je voelt kan ik niet bevatten;
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat je dit met veel hulp en steun en kracht een plaats in je hoofd en je hart en je leven zal kunnen geven.

Veel sterkte met dit bijzonder zware verlies van jullie liefste dochtertje.
xxx

[Duupje]

Hartverscheurend...

Ik zoek naar de juiste woorden, maar ik vrees dat die er nu niet zijn...

Veel sterkte

[dollie]

Bedankt!

Het is inderdaad hard. Ons verstand zegt dat haar veel pijn en leed is gespaard gebleven maar ons hart mist haar zo. 14 dagen geleden lag ze nu nog in mijn armen, wisten wij veel dat het haar laatste uren zouden zijn. Het zal veel tijd nodig hebben om het te kunnen plaatsen maar vergeten doe ik haar nooit!

[Nessatje]

Lieve Dollie,

Hier wordt iedereen toch wel weer even stil van... Onze kleine jongen is ondertussen 6 maanden geleden stil geboren maar voelt nog steeds alsof het gisteren was, alhoewel tegelijk ook al zo ver weg.
Dus die 14 dagen is nog enorm, enorm pril. Herken zo wat je beschrijft: je verstand weet wel dat het beter is zo maar je hart schreeuwt uit dat dit zo verschrikkelijk fout is en dat je je meisje terug bij je wilt.
Ook hier blijven die twee tegen mekaar vechten. Iets weten is 1 ding, maar hoe je je daarbij voelt is weer iets anders.

Jullie meisje heeft dapper gevochten en het zal je misschien een heel klein beetje troost bieden dat ze dicht bij jou, dicht bij haar mama, voor eeuwig naar dromenland is vertrokken. Zal haar wel een gerust en veilig gevoel hebben gegeven.

Ik hoop dat je rondom je een aantal mensen hebt waar je bij terecht kan want dit is zo hard om dragen.
Jullie meisje zal voor altijd deel uitmaken van jullie gezin, net zoals Mats* voor altijd ons prachtige zoontje blijft.
Maar onze lieverds hadden gewoon hier bij ons moeten zijn...

Hele warme knuffel,
Je mag me altijd sturen, mailen als je iets kwijt wilt.
Nessatje,
trotse mama van Mats*

[Sloebertje]

Dollie, wat vreselijk. Woorden schieten inderdaad altijd te kort bij zulke berichten.
Ik hoop dat je ergens troost kunt putten uit het feit dat je dochtertje op jou, haar mama, gewacht heeft en dat jij haar hebt kunnen begeleiden naar die andere wereld. Maar het is wel een heel magere troost.
Sterkte en dikke knuffel.

Nessatje, ook aan jou denk ik nog vaak. Al zes verschrikkelijke maanden verder zonder jullie kleine man..

[pluimke]

Beste dollie,

Mijn oprechte deelneming met jouw verlies.

2.5 jaar geleden heb ik zelf een dochtertje verloren van 2 dagen oud, ook na een keizersnede. Ze was misvormd, en men heeft het pas na de bevalling gezien. Enkele afwijkingen waren gelijkaardig aan wat jouw dochtertje had, maar we hebben nooit een definitieve diagnose gekregen. Haar oma noemde haar ook een poppemieke toen ze de foto's zag.

Ik wou dat ik je kon geruststellen dat het leven terug normaal wordt, en dat je hier "over geraakt", maar dat is bij ons niet het geval. Het wordt wel draaglijker, maar nooit draaglijk. Ik barst nog steeds in tranen uit wanneer mensen me vragen of ik kinderen heb.

Een vriendin gaf me het boek "schaduwkind" van Thomése, en ik vond elke zin in dat boek zo herkenbaar, ook al gaat het in het boek over een baby die eerst mee naar huis gegaan is en kort daarna overlijdt.

Ook mij mag je altijd een pb sturen als je wil babbelen. Veel sterkte met jouw verlies.

pluimke