1 flink zoontje (bijna 2j) en nu 2 miskramen na elkaar...??

Plaats reactie
rrigo
Berichten: 5
Lid geworden op: 19 maart 2016, 10:35

1 flink zoontje (bijna 2j) en nu 2 miskramen na elkaar...??

Bericht door rrigo » 19 maart 2016, 11:14

Dag allemaal

Ik ben hier nieuw. Er zijn reeds veel gelijkaardige onderwerpen, maar toch wou ik een nieuw bericht plaatsen, na hier en daar al hoopgevende en tevens droevige verhalen te hebben gelezen...

Even kort mezelf voorstellen. In mei 2014 bevallen na een droomzwangerschap (realiseer ik me nu nog veel meer....) van een stoer zoontje! Dit was allemaal zo 'vanzelfsprekend' gegaan dat we al heel snel dachten om voor tenminste nog 1 of zelfs 2 kindjes te gaan... Een paar maanden later bleek ik last te hebben van een post partum hyperthyroïdie met uiteindelijk een te traag werkende schildklier. Eerst moest die op punt zien te staan, dus wij één jaar na de geboorte van ons zoontje uiteindelijk groen licht. Na een 2e poging reeds terug zwanger, super, hoe makkelijk ging dat weer niet...te gemakkelijk hoor ik mezelf nog denken... En inderdaad, toen ik 8 weken dacht te zijn: afspraak bij gynaecoloog, bleek toen nog maar 6 wkn ver, dus beetje ontgoocheld, maar nog geen flauw benul wat er ons nog te wachten stond (al kon niemand dat toen voorspellen, ook gynae niet). Een goede twee weken later voelde ik nog altijd geen 'kwaaltjes' en zei nog tegen mijn huisarts (bij controle schildklier) hoe goed ik me wel voelde en of dit wel normaal was? Een paar dagen later verloor ik 's avonds een beetje bloed en toen wist ik het instinctief, ik heb een miskraam! Al wou ik dit toen niet geloven en was ik realistisch genoeg om te weten dat dit niet noodzakelijk een miskraam betekent. 's Anderendaags werk afgebeld en onmiddellijk nr secretariaat gynae gebeld die me doorverwezen nr materniteit voor echo. Bleek het vruchtje rond 6,5 weken te zijn gestopt met delen... Grond schoof onder mijn voeten weg, man was er niet bij en de assistente van dienst bleef heel koud en afstandelijk (mijn gynae was toen aan het opereren en ze bracht hem op de hoogte, wat wou ik graag dat hij er bij was). Die dag is dmv medicatie 'belangrijkste' afgekomen en 's anderendaags weer op controle bij die assistente die van wacht was dat weekend. Eén maand nodig gehad om lichamelijk en mentaal er ietwat bovenop te komen, terug te sporten en te geloven in de toekomst. Aangezien ik bij ons zoontje bij de eerste poging zwanger was en bij het miskraam al van bij de 2e poging, had ik wel goede hoop terug snel zwanger te zijn. Toen na 3 en 4 pogingen dit niet zo was had ik mijn 'vooropgestelde' datum in mijn hoofd niet gehaald en ging ik terug door een dieper dal (wat misschien voor sommige onder jullie banaal klinkt na nog maar 3 à 4 pogingen...mijn excuses daarvoor). Daarna terug nr gynae omdat ik dit zelf wilde en even bevestiging of alles nog in orde was. 'k Vreesde dat hij mij zou uitlachen, maar nee hoor, heel serieus, wat een opkikker voor mij. Zowel bloedtesten als echo bleek alles heel normaal. Een mentale boost, even leek een nieuw vooropgestelde datum van minder belang...Diezelfde week nog moet ik zwanger geraakt zijn! Dood gelukkig en tevens realistisch beginnen we aan onze 3e zwangerschap, mijn lichaam nauwlettend in de gaten houdend, elk signaal over en over analyseren. Toen ik, theoretisch rond 7 weken was begonnen kwaaltjes zoals bij mijn eerste zwangerschap, tot die plots van de ene dag op de andere dag afnamen, weg misselijkheid, weg gespannen buik en borsten. Dit was vorig weekend. Nadat ik 2,5 dag niks van deze kwaaltjes had waargenomen zei ik mijn man nog: ik voel me terug niet meer zwanger. ' s Anderendaags en daags nadien werd mijn vermoeden alsmaar groter. Maandagavond hadden we onze eerste afspraak bij gynae. Hij was blij ons te zien, want slechts 7 weken ervoor was ik naar hem geweest om te zien of alles nog OK was, maar zijn gezicht veranderde snel als ik in tranen uitbarstte en zei dat ik dacht dat ik terug een miskraam had. Hij bleef rustig en zei dat dit gevoel niet noodzakelijk dat hoefde te betekenen...maar dat we het maar gingen weten door te kijken. Mijn man geloofde nog steevast in een goede afloop. Eenmaal de echo zei de gynae al heel snel: "ik moet je helaas gelijk geven." Verlamd waren we, geen traan, niks. Terug rond de tafel gezeten. Rustig beslissing genomen de miskraam op te wekken met medicatie, door mijn aandringen al testen ivm bloedstolling en genetisch onderzoek in gang gezet, terwijl dit normaal vanaf 3 miskramen wordt gedaan. Rest van de week thuis voorgeschreven gekregen, mentaal eerste dag er door gezeten, tweede dag op controle terug en goed gesprek met gynae gehad, mentale opkikker voor twee dagen terug, maar gisteren is mijn veer serieus gebroken. Ook nu zit ik met bengelende tranen dit hier te typen. Ondertussen gisteren te weten gekomen dat een vriendin, die eigenlijk maar 1 kindje wou, zwanger is van tweeling... dus nog meer tranen en 'k moet toegeven: serieus jaloers gevoel...

Ik kijk hoopvol, maar nu nog angstiger uit naar de toekomst, lukt het ons nog om voor een gezond broertje of zusje te zorgen? Ik ben ondertussen 35,5 jaar, heb er door omstandigheden ook niet voor gekozen om pas rond mijn 33 te starten met kindjes... Hoe lang zal het nu weer duren om zwanger te worden, zonder dat het obsessief wordt? En als ik terug zwanger raak, houdt het deze keer stand? Hoe start ik terug met werken? Mijn gynae ging mij volgende week ook nog voorschrijven, maar ik vond het niet nodig, al kan het misschien zijn dat ik alsnog maandag daar anders over beslis... Hoe is het de eerste keer zo vlot kunnen gaan en nu twee tegenslagen op een rij?

Boordevol vragen zit ik...

Graag (positieve) ervaringen...

Ruth

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 7 gasten