Na curettage nog resten?

Plaats reactie
Chattie
Berichten: 6
Lid geworden op: 5 juni 2016, 20:07

Na curettage nog resten?

Bericht door Chattie » 13 juni 2016, 21:52

Dag allemaal

Ik was zwanger van een drieling: een een-eigen tweeling en een eenling. Al snel werd er gezien dat de eenling nog amper groeide en het hartje heel traag klopte. Twee weken later kregen we op 8.5 weken zwangerschap te horen dat ook de tweeling hun hartjes gestopt waren met kloppen, vermoedelijk de dag van de echo. Een aantal dagen later kreeg ik een curettage die goed verlopen is, maar drie dagen later heb ik een dag/nacht koorts gehad. Voor de zekerheid liet ik een echo maken, gelukkig geen ontsteking, wel werd er gezien dat er nog 'conceptieweefsel' zat. Het gekke is dat ik amper iets van bloedverlies heb gehad, terwijl er nog een hele klonter uit m'n baarmoeder moet weet ik nu. Is er iemand die hier ervaring mee heeft? Ik heb zo een schrik dat de curettage niet volledig gelukt is... Kan het bloeden nog beginnen?

Ik vind dit zo'n verschrikkelijke periode en zit zo vaak te wenen... Ik word er zelf soms moedeloos van. Al die onzekerheid, het gevoel te hebben dat je eigen lichaam gefaald heeft. Ik vraag me constant af waarom het misgelopen is (iemand een idee of clomid een verhoogde kans geeft op miskramen?) maar een antwoord is er niet. Het is zo onwerkelijk: beginnen met 3, eindigen met 0. En al dat onbegrip dat er is in de buitenwereld, steeds maar opnieuw hoor ik dat het 'de natuur' is, pff. Gelukkig heb ik al een zoontje van 2,5j en door heel dit gebeuren besef ik weer hoe bijzonder dat is en hoe gelukkig ik mag zijn. Maar toch is mijn kinderwens voor een tweede zo groot...
Ik wil zo snel mogelijk voort, maar dit verdriet zal eerst een plaatsje moeten krijgen en ik weet eerlijk gezegd niet hoe.
Hoe doen jullie dit?

Groetjes en sterkte aan iedereen die dit moet meemaken.

HappySnoopy
Berichten: 175
Lid geworden op: 3 mei 2016, 21:05

Re: Na curettage nog resten?

Bericht door HappySnoopy » 13 juni 2016, 23:59

Hey Chattie, over de curretage kan ik je niet informeren. Wat betreft de emoties daarentegen da's zeer herkenbaar. Ik heb nu drie keer een miskraam gehad en het is zeer ingrijpend op zo veel verschillende vlakken. Je verliest iets wat je zo dierbaar is. Je kan niks doen om het te voorkomen, terwijl je dat zo graag wil. En fysiek heeft het zo'n grote impact op je lichaam. Hoe verwerk je dit? Met vallen en opstaan denk ik. Emoties laten zijn. Op zoek gaan naar wat je nodig hebt. Ik heb het drie keer anders gedaan.
- eerste keer afgewacht en thuis verloren. Er zaten twee weken tussen het vaststellen en de effectieve miskraam. Op een bepaald moment heb ik tegen mijn vruchtje gezegd dat ik niks meer voor hem/haar kon doen en dat ik voor mezelf ging zorgen. Ik heb een beertje gekocht en dat is twee weken dicht bij mij gebleven.
- tweede heb ik dag na echo via curretage laten verwijderen omdat ik snel wilde gaan werken. (Na twee dagen werk, klop gekregen en lang thuis geweest) De ingreep was een verschrikkelijke ervaring en ik heb er lang van afgezien. Door onderzoek van het vruchtje wist ik dat het een meisje zou zijn gewest en ik heb van de gynaecoloog de laatste echo gekregen. Ik heb toen veel steun gehad aan de vroedvrouwen. Mijn huisarts is ook steeds een grote steun voor mij.
- derde (1 mei) zaterdag bloedverlies, 's nachts buikpijn. Zondag naar het ziekenhuis gegaan. Geen ingreep, maar wel medicatie. Twee dagen kunnen bekom en in het ziekenhuis. Er heel goed opgevangen. Veel over gepraat met vrienden. Ik kon me niet hechten aan mijn vruchtje en voelde me schuldig omdat ik het niet graag had gezien. Gelukkig hebben mijn vrienden me van het tegendeel overtuigd. Veel vragen gesteld aan gynaecoloog en vroedvrouwen en die antwoorden hebben me geholpen het een plaats te geven.
Ik weet niet of je hier iets aan hebt. Ik zou zeggen, vertrouw erop dat je jouw manier zal vinden. Als je wil mag je altijd mailen. Zelf zijn lotgenoten nog hetgeen wat ik het meeste mis.

Heel veel sterkte!

Vanessa7
Berichten: 11
Lid geworden op: 15 juni 2016, 14:50

Re: Na curettage nog resten?

Bericht door Vanessa7 » 15 juni 2016, 15:19

Dag Chattie,

Ook ik herken heel goed jouw gevoel. Vorig jaar had ik een missed abortion (via eiceldonatie) op 9 weken na een eerste positieve echo en het hartje te hebben gehoord. Hartverscheurend is dit!
Gisteren heb ik opnieuw vernomen dat er een miskraam aankomt...Mijn wereld staat weer op zijn kop!

Het is zo frustrerend en pijnlijk. Ik zit momenteel een tijdje thuis, omdat ik op mijn werk onmiddellijk werkverwijdering krijg als ik zwanger ben. Ik wil niet zoals vorig jaar terugkeren naar een team waar iedereen weet wat er gebeurt is en naar cliënten die duizenden vragen blijven stellen.

Ik haat het om opmerkingen te krijgen zoals "volgende keer beter", "het is gewoon pech, er scheelt niks met jou",...
Niemand begrijpt deze pijn beter dan lotgenoten...Niemand! Zelfs je moeder of man niet, ook al ervaren ze ook pijn.

Mijn verwerkingsproces heeft vorig jaar lang geduurd. Vooral omdat ik niet op een normale manier zwanger kan worden en steeds op zoek moet gaan naar een doneuze die voor ons wilt doneren.
Ik heb zeker 4 maanden thuis gezeten!

Neem je tijd om het te verwerken. Zoek eventueel hulp om het een plaatsje te geven. Ik ben een half jaar naar een fertiliteitspsychologe geweest en dit heeft me echt geholpen. Ik ga dit nu opnieuw doen omdat ik niet wil dat mijn relatie eraan kapot gaat.

Luister naar jezelf en naar wat jij nodig hebt en laat je niet beïnvloeden door anderen!

Veel sterkte!

Vanessa

HappySnoopy
Berichten: 175
Lid geworden op: 3 mei 2016, 21:05

Re: Na curettage nog resten?

Bericht door HappySnoopy » 15 juni 2016, 16:59

Hey Vanessa, ook voor jou heel veel sterkte en moed!

Chattie
Berichten: 6
Lid geworden op: 5 juni 2016, 20:07

Re: Na curettage nog resten?

Bericht door Chattie » 15 juni 2016, 21:40

Dankuwel Happy Snoopy en Vanessa voor de reacties! Het doet me deugd te lezen dat er mensen zijn die me perfect begrijpen. Gisteren heb ik een heel moeilijke dag gehad, het wordt er voorlopig precies alleen maar moeilijker op. Er zit zo veel verdriet in mij, en toch verlang ik zo naar een goed lopende zwangerschap. Een heel dubbel en verwarrend gevoel. Ik heb ondertussen het boek 'omgaan met het verlies van een prille zwangerschap' gelezen en daardoor weet ik wel dat wat ik voel normaal is. In het begin is de omgeving begripvol en vragen ze vaak hoe het gaat, maar we zijn amper een dikke week verder en het is precies alsof ik er al bovenop zou moeten zijn, de meesten zwijgen in alle talen, zoveel onbegrip... Verschrikkelijk. Ik ben deze week nog thuis in 'ziekte' en al goed, want ik zou er maar als een hoopje ellende bijzitten. Daarbij weten de meeste collega's van niets, en het laatste wat ik zou willen is dat ze denken dat ik zwanger ben (gezien het feit dat ik nog een buikje heb).

Happy Snoopy, zo verschrikkelijk om zulk verdriet drie keer te moeten meemaken. Dat hou je toch gewoon niet voor mogelijk :cry: schrijven de dokters dit dan nog steeds toe aan 'pech'?

Vanessa, veel sterkte in deze zware periode. Ik begrijp perfect dat je zegt dat je wereld instort. Want toekomstplannen maak je altijd, vanaf het begin eigenlijk en elke week een beetje meer. Ik krijg wel de indruk dat 8a9w een enorm cruciale periode is, gezien het bij mij toen ook misgelopen is. Zo onwerkelijk hè als je bedenkt hoe prachtig die hartje(s) een tijdje terug klopte(n), dat maakt het nog moeilijker te aanvaarden. Naar welke psychologe ga jij?

HappySnoopy
Berichten: 175
Lid geworden op: 3 mei 2016, 21:05

Re: Na curettage nog resten?

Bericht door HappySnoopy » 19 juni 2016, 16:04

Hey Chattie, vandaag echo gehad voor terugplaatsing cryo. Liever had ik een maand langer gewacht. Maar als ik mijn laatste terugbetaalde poging wil doen dan moet de punctie voor 20 september doorgaan.
De dokter is echt formeel, door mijn leeftijd heb ik een iets hogere kans en ja dat het drie keer gebeurt is echt de natuur. Bij het delen van de cellen vermoedelijk een foutje bij de chromosomen en dat komt na 40 iets vaker voor. Moeilijk voor mij is dat ik wel nog makkelijk zwanger word en goede embryo's heb. Heel ingrijpend is het nu. Net omdat ik wel zo veel mensen heb die er voor me zijn. Voel me zo intens dankbaar voor alles, blij dat ik er nog voor kan gaan, trots dat ik weer zwanger ben geweest. Maar, zo een echo voor de cryo exact 7 weken na dat het mis ging, is toch moeilijk. Ik probeer niet meer te denken 'wat als'. Als eind september de vraag 'wat nu' komt, zullen er nog mensen zijn die me steunen.

Mij heeft het boek 'Als je een prille zwangerschap verliest' niet echt geholpen. Heb het pas na miskraam drie ontdekt. Ik wist eigenlijk alles al. Ik heb wel veel aan 'Het grote wonder'. Een beetje raar omdat het een beeld geeft van conceptie tot geboorte. Maar er staan van bij de start hele mooie foto's van piepkleine vruchtjes in. Zien hoe mijn kleintjes er uit zagen toen ze heen gingen, maakt me heel erg trots.

Nog vergeten. Ik ga naar de psycholoog die in het fertiliteitscentrum van Sint Augustinus (Antwerpen) werkt (dan wel in zijn privé praktijk). Dit omdat de fertiliteitsarts van Sint Augustinus aanvankelijk de controle echo's deed (ik woon in Antwerpen). Da's wel luxe. Hij heeft mijn hele traject gevolgd en kent me daarom goed.

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 4 gasten