Dag iedereen,
Vorig jaar startte ik voor het eerst een blog naar aanleiding van mijn miskraam na een heel lang fertiliteitstraject.
Sinds mijn 23 jaar, ik ben ondertussen 33, ben ik al bezig met onze kinderwens.
Ik ben erfelijk belast met de spieziekte van mijn vader en broer en weet dat er geen mogelijkheid bestaat om met mijn eigen eicellen zwanger te worden. Jaren hebben we gewacht om het defecte gen te vinden, zodat PGD ons een uitweg kon bieden, maar helaas...
Op mijn 30ste zijn we gestart met het hele traject rond eiceldonatie. Dit loopt echter ook niet van een leien dakje.
Een 2de miskraam dreigt eraan te komen en we zijn nog steeds kinderloos!
Op mijn blog probeer ik van me af te schrijven.
Ik hoop alvast dat er mensen een kijkje nemen. Misschien herkennen jullie jezelf in mijn situatie?
Erover praten met lotgenoten en steun vinden bij elkaar is het enige dat mij helpt in het verwerkingsproces.
Want zeg nu zelf...Wie heeft er nu baat bij uitspraken als "de volgende keer beter?" En wie begrijpt er beter de pijn dan wie het zelf heeft meegemaakt?
Altijd welkom: www.wachtenopeenbollebuik.wordpress.com
Groetjes,
Vanessa
Hoe verwerk je zoiets?
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 4 gasten