3 keer chromosoomafwijking? te veel is te veel..
Geplaatst: 21 juni 2016, 9:33
Lieve mensen,
Ik kom hier om een beetje steun te zoeken en misschien wat tips en raad hoe je met zo een vreselijke situatie moet omgaan.
2 jaar geleden zijn wij aan onze kinderwens begonnen. Maart 2015 heb ik een vroege miskraam gehad op +- 8 weken.
Niet leuk om zo te starten maar we maakten ons nog niet veel zorgen want dit kan iedereen overkomen toch?
3 maand later was ik al terug zwanger.. Ging toen door een moeilijke periode omdat er bij mijn vader een hersentumor ( terminaal) was gevonden dus had niet echt veel tijd om met de zwangerschap bezig te zijn wat ik toen wel als een voordeel zag.. Alles ging goed, ik kreeg utrogestan voorgeschreven ter bevordering van de innesteling en de verdere cruciale weken. Nipt test wees niets uit, alles goed.. Eind augustus is mijn vader dan overleden en enkele weken later moest ik terug op controle op 16 weken. BOEM .. Er waren geen 2 hersenhelften te zien en het kindje zou dus nooit levensvatbaar zijn. Ben diezelfde dag nog voor een uitgebreide echo naar het uz gent gemogen. Vruchtwaterpunctie genomen en daar kwam dus trisomie 13 uit voort. ( geloof dus niets meer van de NIPTtest) Een kleine week later na het vreselijke nieuws ben ik dan ook bevallen van ons zoontje.. echt een vreselijke, onwerkelijke ervaring..
We hebben het dan ff rustig aan gedaan. Ons verdriet was te groot..Onderzoeken wezen geen erfelijkheid uit voor chromosoom afwijking bij mij of mijn man.. dus herhalingkans was 1%
Na een deugdoende vakantie in januari 2016 zijn we dan ook terug begonnen. Zou willen zeggen met goede moed, maar dit was echt totaal niet meer aanwezig. Zwanger worden was echt een werkwoord geworden.. Het word gewoon een soort van obsessie.. 'Geluk' stond weer aan onze kant want begin mei was ik terug zwanger. Ben direct ook weer met de utrogestan begonnen. Was (ben) enorm misselijk en veel last van allerlei kwaaltjes.. dus dat leek me een goed teken. Het waren tot hiertoe dus al zeer stressvolle weken. Maar al bij al verliep alles zoals het moest
Gisteren mochten we voor een uitgebreide echo ( ben nu 11 weken) naar uz gent.. Je ziet je kleintje daar dan bewegen op dat scherm, krijgt te horen dat het waarschijnlijk een meisje zal zijn, alles er goed uitziet.. maaaaar, wel een verdikte nekplooi van 5mm en een zeer grote kans op weer een chromosoom afwijking met ons verleden.. ik zakte gewoon door de grond. We moeten nu wachten tot maandag voor de resultaten van de vlokkentest en hopen dat er iets gevonden gaat worden, de arts heeft vermoeden van turner syndroom.. Anders moeten we wachten tot 16 weken, waar ze dan waarschijnlijk wel afwijkingen zullen vaststellen..ze spreken dan ook niet meer van pech en waarschijnlijk zal er wel iets mis zijn bij 1 van ons maar kunnen ze het gewoon niet vinden..
Ik vraag mij echt af hoeveel een mens kan dragen en hoeveel je kan doorstaan zonder dat je jezelf verliest.. ik ben op dit moment echt gewoon dood vanbinnen, weet echt niet hoe ik deze nachtmerrie nog eens zal kunnen doorstaan. Het vooruitzicht van weer een bevalling.. weer dat afscheid.. weer alle hoop dat weg is.. hoe moeilijk is het toch om gewoon een gezond kind op de wereld te zetten gvd!
Ik ben nu ook gewoon nog zwanger, is een heel raar gevoel op deze moment, is ook zo oneerlijk tov dit kind, kan me er ook niet echt aan hechten gewoon omdat ik zo bang ben het weer te moeten afgeven..
Ik kom hier om een beetje steun te zoeken en misschien wat tips en raad hoe je met zo een vreselijke situatie moet omgaan.
2 jaar geleden zijn wij aan onze kinderwens begonnen. Maart 2015 heb ik een vroege miskraam gehad op +- 8 weken.
Niet leuk om zo te starten maar we maakten ons nog niet veel zorgen want dit kan iedereen overkomen toch?
3 maand later was ik al terug zwanger.. Ging toen door een moeilijke periode omdat er bij mijn vader een hersentumor ( terminaal) was gevonden dus had niet echt veel tijd om met de zwangerschap bezig te zijn wat ik toen wel als een voordeel zag.. Alles ging goed, ik kreeg utrogestan voorgeschreven ter bevordering van de innesteling en de verdere cruciale weken. Nipt test wees niets uit, alles goed.. Eind augustus is mijn vader dan overleden en enkele weken later moest ik terug op controle op 16 weken. BOEM .. Er waren geen 2 hersenhelften te zien en het kindje zou dus nooit levensvatbaar zijn. Ben diezelfde dag nog voor een uitgebreide echo naar het uz gent gemogen. Vruchtwaterpunctie genomen en daar kwam dus trisomie 13 uit voort. ( geloof dus niets meer van de NIPTtest) Een kleine week later na het vreselijke nieuws ben ik dan ook bevallen van ons zoontje.. echt een vreselijke, onwerkelijke ervaring..
We hebben het dan ff rustig aan gedaan. Ons verdriet was te groot..Onderzoeken wezen geen erfelijkheid uit voor chromosoom afwijking bij mij of mijn man.. dus herhalingkans was 1%
Na een deugdoende vakantie in januari 2016 zijn we dan ook terug begonnen. Zou willen zeggen met goede moed, maar dit was echt totaal niet meer aanwezig. Zwanger worden was echt een werkwoord geworden.. Het word gewoon een soort van obsessie.. 'Geluk' stond weer aan onze kant want begin mei was ik terug zwanger. Ben direct ook weer met de utrogestan begonnen. Was (ben) enorm misselijk en veel last van allerlei kwaaltjes.. dus dat leek me een goed teken. Het waren tot hiertoe dus al zeer stressvolle weken. Maar al bij al verliep alles zoals het moest
Gisteren mochten we voor een uitgebreide echo ( ben nu 11 weken) naar uz gent.. Je ziet je kleintje daar dan bewegen op dat scherm, krijgt te horen dat het waarschijnlijk een meisje zal zijn, alles er goed uitziet.. maaaaar, wel een verdikte nekplooi van 5mm en een zeer grote kans op weer een chromosoom afwijking met ons verleden.. ik zakte gewoon door de grond. We moeten nu wachten tot maandag voor de resultaten van de vlokkentest en hopen dat er iets gevonden gaat worden, de arts heeft vermoeden van turner syndroom.. Anders moeten we wachten tot 16 weken, waar ze dan waarschijnlijk wel afwijkingen zullen vaststellen..ze spreken dan ook niet meer van pech en waarschijnlijk zal er wel iets mis zijn bij 1 van ons maar kunnen ze het gewoon niet vinden..
Ik vraag mij echt af hoeveel een mens kan dragen en hoeveel je kan doorstaan zonder dat je jezelf verliest.. ik ben op dit moment echt gewoon dood vanbinnen, weet echt niet hoe ik deze nachtmerrie nog eens zal kunnen doorstaan. Het vooruitzicht van weer een bevalling.. weer dat afscheid.. weer alle hoop dat weg is.. hoe moeilijk is het toch om gewoon een gezond kind op de wereld te zetten gvd!
Ik ben nu ook gewoon nog zwanger, is een heel raar gevoel op deze moment, is ook zo oneerlijk tov dit kind, kan me er ook niet echt aan hechten gewoon omdat ik zo bang ben het weer te moeten afgeven..