Na zoveel maanden...

Plaats reactie
Kate8777
Berichten: 2
Lid geworden op: 7 augustus 2016, 21:47

Na zoveel maanden...

Bericht door Kate8777 » 7 augustus 2016, 22:47

Hallo,

Dit is de eerste keer dat ik iets op een forum schrijf maar ik heb het gevoel dat ik na zoveel maanden toch nog ergens mijn verhaal kwijt moet want naar mijn gevoel kan ik er niet meer mee terecht bij vrienden of familie. Voor hun is dit allemaal voorbij, verwerkt en moet ik maar niet meer teveel over zeuren maar verder gaan met de toekomst. Gelukkig heb ik steeds heel veel steun bij mijn man.

Ik heb een gezonde dochter van 19 maanden. Deze zwangerschap is goed verlopen. Vorig jaar augustus beslisten we om met een tweede kindje te starten. Al snel bleek ik opnieuw zwanger, namelijk half oktober. Dit heeft niet lang geduurd want een goede week later had ik al bloedverlies (rond 5 à 6 weken). Ik heb naar de gyn gebeld en mocht nog bij haar langsgaan. Op de echo was er geen vruchtje te zien dus heeft ze bloed genomen en 3 dagen later opnieuw. Hieruit bleek dat mijn hcg waarden waren gedaald en dat het dus om een miskraam ging.

Daarna hebben we tot eind december moeten wachten en toen mochten we opnieuw zwanger worden. Als snel was ik opnieuw zwanger begin maart. Ik voelde me heel zwanger en was blij dat de periode van 6 weken voorbij was en ik geen bloedverlies heb gehad. Bij de controle van 8 weken was er echter geen hartslag en de groei bedroeg 7 weken. Dit had ik totaal niet zien aankomen want ik voelde mij nog steeds heel zwanger en had geen bloedverlies gehad. Om heel zeker te zijn, stelde de gyn voor om nog een week te wachten. Deze week duurde echter superlang en ik voelde me verschrikkelijk. Een week later werd bevestigd dat er nog steeds geen hartslag was en er ook geen groei meer was. Nu was de gyn 100% zeker. Nog een week nadien heb ik een curretage laten doen omdat het voor mij dan ook helemaal voorbij was en ik het idee had, dat het dan ook was afgesloten.

Nu ik heb een gezonde dochter dus het is wel mogelijk zegt de gyn tegen mij om opnieuw een goede zwangerschap te hebben. Volgens haar is het gewoon pech gehad en volgende keer beter. Pas bij 3 opeenvolgende miskramen worden er onderzoeken gedaan maar ze verwacht dat er hier maar weinig uitkomt omdat ik al een gezonde dochter heb en deze zwangerschap is goed verlopen.

Psychologisch blijf ik het er zeer moeilijk mee hebben. Ik heb het gevoel dat ik met niemand over kan praten. Aan het begin vroegen vrienden en familie wel hoe het ging maar als ik nu een mindere dag heb dan kan ik het aan niemand meer kwijt. Er is ook niemand bij mijn vrienden, kennissen of familie die hetzelfde heeft meegemaakt en me begrijpt. Hoe hebben jullie dit verwerkt? Mijn man geeft me de raad om eens te gaan praten met een psycholoog. Hij steunt me en vindt het ook allemaal heel erg. Wij kunnen er met mekaar wel goed over praten.

We proberen nu weer opnieuw zwanger te worden maar ik ben hier enorm gespannen om. Ik wil zo snel mogelijk terug zwanger worden maar ben hier aan de andere kant ook heel bang voor. Wat als ik nu opnieuw zwanger ben, dan kan het weer mislopen. Hoe zijn jullie ervaring hiermee? Kan je nog genieten van een nieuwe zwangerschap?

Groetjes

HappySnoopy
Berichten: 175
Lid geworden op: 3 mei 2016, 21:05

Re: Na zoveel maanden..

Bericht door HappySnoopy » 13 augustus 2016, 22:41

Ik heb je een privé bericht gestuurd. Maar ben niet zeker of het goed is aangekomen. Zit in 'postvak uit' en niet bij 'verzonden items'. Je verhaal is zeer herkenbaar. Denk dat we onze laatste miskraam rond dezelfde periode kregen. Hier ook nog verschrikkelijke emoties.

Kato13
Berichten: 142
Lid geworden op: 9 november 2014, 14:26

Re: Na zoveel maanden...

Bericht door Kato13 » 31 augustus 2016, 22:59

Hier ook 3 vroege misken en 1 bbz gehad voor ik zwanger werd van mijn zoontje. In het begin van de zwangerschap bleef ik heel ongerust, heb er toen niet van kunnen genieten, want het schipperen tussen 'blij zijn' En 'niet te enthousiast, want het zal wel weer fout lopen' was heel zwaar. Maar eens ik hem goed kon voelen in de buik, was het echt wel genieten. Gelukkig had ik een heel actief mannetje, die lekker rondschopte, dus vanaf toen was de ongerustheid weg. Jammer genoeg maar een halve zwangerschap genieten dus maar zeker en vast de moeite waard! Succes!!

Edna
DVO Lid
DVO Lid
Berichten: 19
Lid geworden op: 29 april 2013, 16:23

Re: Na zoveel maanden...

Bericht door Edna » 9 september 2016, 23:14

Je angst is zeer herkenbaar. Na 2 miskramen ben ik zwanger geraakt en gebleven van een dochtertje dat nu 2 jaar is. Bij die zwangerschap was er eigenlijk ook nog een 2de vruchtzakje dat gestopt is met ontwikkelen, maar dat voelde niet aan als een miskraam omdat het andere vruchtje wel is uitgegroeid tot een gezonde dochter. Ik was tijdens de eerste maanden 1 brok stress en vaak in paniek omdat ik dacht dat het weer zou foutlopen. De geruststelling kwam pas een beetje na de 12 weken echo.
Ondertussen zijn wij opnieuw bezig voor een brusje, maar heb ik terug een miskraam achter de rug.
Elke keer volgens hetzelfde stramien. Ik heb nooit zwangerschapssymptomen wat mij veel stress bezorgt (hoewel ik ook geen symptomen had bij mijn dochter), maar mij lichaam geeft ook geen signalen van een dreigende miskraam. Telkens bij de eerste echo wordt dan vastgesteld dat het fout zit en dat het vruchtje vroegtijdig gestopt is met groeien.
De boodschap dat ik zwanger ben betekent voor mij ondertussen echt niets. Ik voel hier zeer weinig positieve emoties bij. In mijn hoofd ben ik pas zwanger na een positieve eerste echo.
Ik probeer zoveel mogelijk afleiding te zoeken tot die eerste echo, veel werken, uitstapjes en zo weinig mogelijk piekeren. Maar dat is natuurlijk niet makkelijk. En ik herhaal ook een beetje als een mantra de gedachte: "het is al een keertje gelukt" + de kans op een doorgaande zwangerschap is nog altijd groter dan die op een miskraam. Het helpt mij ook om mij te richten op de geluksgevoelens die ik ervaar wanneer ik naar mijn dochter kijk. Dan denk ik: "we hebben haar tenminste al"
De extra druk die erbij komt is het feit dat wij ICSI behandelingen ondergaan en dat er een limiet staat op de terugbetaalde pogingen. Daarom denk ik soms ook al eens na over: wat als er geen tweede komt...Ik zou het absoluut heel heel erg vinden, maar ik weet dat ik wel een manier zou vinden om het op termijn een plaats te geven. Ik wil niet dat ik mij verlies in verdriet en teleurstelling en daardoor niet kan genieten van het wonder dat er al is. Ik zou het mezelf kwalijk nemen ten opzichte van haar.

Heb je al extra onderzoeken gehad? Na mijn 2de miskraam heb ik een aantal onderzoeken ondergaan. Helaas (of gelukkig) is hier niets uitgekomen.

Edna
DVO Lid
DVO Lid
Berichten: 19
Lid geworden op: 29 april 2013, 16:23

Re: Na zoveel maanden...

Bericht door Edna » 9 september 2016, 23:18

Sorry, ik had erover gelezen dat je nog geen onderzoeken hebt gehad naar aanleiding van je miskramen

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 6 gasten