2x dikke pech ??
Geplaatst: 14 januari 2017, 15:30
Na 2 gezonde kindjes in 2010 en 2012 besloten we in 2015 voor een 3e kindje te gaan.
Ondanks lange cyclussen was ik direct zwanger. Alles ging goed tot 11 weken. Ik kreeg een lichte bloeding maar de echo was zeer goed en wees niets aan dat fout zou zijn. Een week later hadden we nekplooimeting bij de gyneacoloog.
Hier kregen we een mooie echo alles er op en eraan tot de nekplooi werd gemeten.
3,4mm.. er werd bloed afgenomen en ze gaven 1/5 dat er een chromosonale afwijking was.
Een weekje later konden we voor vlokkentest gaan en 5 dagen later het verdict dat het tris 21 was.
We hadden voordien al besloten dat we dit niet zouden houden gezien de vele medische problemen, alsook de keuze voor onze andere twee kinderen.
Op 16 weken moeten bevallen maar ook dat liep mis en werd een spoedcurretage door placentaloslating en teveel bloedverlies.
Achteraf nog een tweede curretage nodig gehad omdat er nog restweefsel zat.
Maanden getwijfeld ja nee ... opzoeken wat is de kans.
Onderzoek gaf aan pech gehad geen erfelijke vorm.
Deze zomer was ik eindelijk klaar om nog eens te proberen.
2 lange maanden verder eind okt positieve test.
En ik voelde me direct weer zo zwanger, ook heel misselijk en moe, gelijkaardig aan de vorige zwangerschap.
Ik dacht het zal terug een jongen zijn ...
echo op 8 en 9 weken was perfect. Goede hartslag mooi kindje.. en weer loopt het mis op de 12 wekenecho..
Ik was nerveus .. enkele dagen ervoor bekroop me voor het eerst het gevoel.. wat als het opnieuw??
We hebben geen keuze gehad deze keer, hartje was al gestopt op 12 weken, misschien een dag of enkele uren voor de echo.
Zo onwezelijk dat het ons een tweede keer over kwam op dat moment.. net als we denken alles is ok.
Enkele dagen later hebben ze een curretage gedaan. En bleek terug trisomie 21 met hartafwijking.
1% herhalingskans zeggen ze.. dus hoeveel pech kan je hebben?
Een week later moet ik al terug werken. Vorige keer een maand thuis omdat door alle testen ik enkele weken verder was.
Nu 1 week om alles te verwerken terwijl dit de tweede keer is, terwijl ik nu definitief mijn wend voor een derde mort laten gaan (want dit trek ik geen derde keer).. zelfs de dokter helpt niet want werk is afleiding.
En ze hebben gelijk.. het is afleiding maar tegelijk weet ik geen blijf met mijn verdriet en zinkkik elke dag dieper.
Want hoe groot deze tegenslag ook is het wordt elke dag erger..het hoopje ellende wordt hier elke dag nog groter en ik ben een piekeraar en vraag me af waar ik dit aan heb verdient?
Ondanks lange cyclussen was ik direct zwanger. Alles ging goed tot 11 weken. Ik kreeg een lichte bloeding maar de echo was zeer goed en wees niets aan dat fout zou zijn. Een week later hadden we nekplooimeting bij de gyneacoloog.
Hier kregen we een mooie echo alles er op en eraan tot de nekplooi werd gemeten.
3,4mm.. er werd bloed afgenomen en ze gaven 1/5 dat er een chromosonale afwijking was.
Een weekje later konden we voor vlokkentest gaan en 5 dagen later het verdict dat het tris 21 was.
We hadden voordien al besloten dat we dit niet zouden houden gezien de vele medische problemen, alsook de keuze voor onze andere twee kinderen.
Op 16 weken moeten bevallen maar ook dat liep mis en werd een spoedcurretage door placentaloslating en teveel bloedverlies.
Achteraf nog een tweede curretage nodig gehad omdat er nog restweefsel zat.
Maanden getwijfeld ja nee ... opzoeken wat is de kans.
Onderzoek gaf aan pech gehad geen erfelijke vorm.
Deze zomer was ik eindelijk klaar om nog eens te proberen.
2 lange maanden verder eind okt positieve test.
En ik voelde me direct weer zo zwanger, ook heel misselijk en moe, gelijkaardig aan de vorige zwangerschap.
Ik dacht het zal terug een jongen zijn ...
echo op 8 en 9 weken was perfect. Goede hartslag mooi kindje.. en weer loopt het mis op de 12 wekenecho..
Ik was nerveus .. enkele dagen ervoor bekroop me voor het eerst het gevoel.. wat als het opnieuw??
We hebben geen keuze gehad deze keer, hartje was al gestopt op 12 weken, misschien een dag of enkele uren voor de echo.
Zo onwezelijk dat het ons een tweede keer over kwam op dat moment.. net als we denken alles is ok.
Enkele dagen later hebben ze een curretage gedaan. En bleek terug trisomie 21 met hartafwijking.
1% herhalingskans zeggen ze.. dus hoeveel pech kan je hebben?
Een week later moet ik al terug werken. Vorige keer een maand thuis omdat door alle testen ik enkele weken verder was.
Nu 1 week om alles te verwerken terwijl dit de tweede keer is, terwijl ik nu definitief mijn wend voor een derde mort laten gaan (want dit trek ik geen derde keer).. zelfs de dokter helpt niet want werk is afleiding.
En ze hebben gelijk.. het is afleiding maar tegelijk weet ik geen blijf met mijn verdriet en zinkkik elke dag dieper.
Want hoe groot deze tegenslag ook is het wordt elke dag erger..het hoopje ellende wordt hier elke dag nog groter en ik ben een piekeraar en vraag me af waar ik dit aan heb verdient?