Niet weer...

weetje81
Berichten: 233
Lid geworden op: 18 september 2010, 17:52

Niet weer...

Bericht door weetje81 » 26 april 2017, 20:42

Hallo,

Ik ben al een tijdje lid bij De Verdwaalde Ooievaar. Het heeft mij al veel deugd gedaan om hier mijn verhaal neer te schrijven, met veel ups en downs. Hoop en dan weer de dieperik in.
Onze kinderwens startte in augustus 2009. Na een tijdje proberen, zijn we bij de gyn geweest, een hoop onderzoeken gehad waarbij alles ok leek. 7x IUI, telkens negatief. 4x ICSI, waarvan de 1e ICSI eerst een positieve bn was en de 2e negatief. De rest allemaal negatief met telkens 1 embryo. Na de 4e poging besefte ik dat het wss niet voor mij weggelegd werd om een biologisch kindje te hebben. Ik heb dan zelf voorgesteld om ECD te doen.
We stonden 9 maanden op de wachtlijst in Jette, toen we vorig jaar in februari een telefoontje kregen dat het onze beurt was. Van de 6 eicellen, waren 3 bevrucht, 1tje teruggeplaatst en we waren zwanger. Ik had bloedingen, en op 7 weken kwamen we te weten dat het een 'missed abortion' was. 15/4/16 curretage. Na 2 weken ziekteverlof ben ik weer gaan werken, en dat ging. Ik werk in een crèche en kon dat eigenlijk wel aan om terug tussen de baby's te zitten.
We hadden nog 2 cryo's, telkens negatief.

We zijn dan terug naar Dr. Stoop geweest in september, die deed nog wat extra onderzoeken, bleek dat mijn bloed teveel stolde, wat wel op te lossen viel, de eerste 12 weken van een zwangerschap moest ik fraxiparine spuiten. (bloedverdunner)
We startten met verse donatie, wat een stukje duurder was, maar anders moesten we weer voor minstens een jaar op de wachtlijst. Onze allerlaatste terugbetaalde poging.
In november startten we weer. 15/12/16 had ik tp van 1 embryo. We hadden van de 14 eicellen, 4 embryo's (nu nog 3 cyro's). 25/12/16 testte ik positief! We waren wel wat voorzichtig, omdat het de vorige keer ook mislopen was.
Ik had ook weer wat bloedingen gehad maar telkens bleef ons kindje bij ons. Toen we aan 7 weken kwamen, kreeg ik weer een zware bloeding waardoor we dachten dat we het weer kwijt waren. De volgende dag naar dokter geweest en ons kindje leefde nog. Ik heb dus een klonter verloren. Het was een wonder!
Op 12 weken was de nekplooimeting ok, alle onderzoeken waren goed. Op 17+5 wisten we dat we een dochtertje kregen!
We begonnen ons meer op ons gemak te voelen, we waren nu toch al zo ver. De dokter stelde ons ook telkens gerust.

Op 20w+4 had ik een raar gevoel in mijn onderrug en bil. We zijn dan naar de dokter geweest in het verloskwartier van ons ziekenhuis. Die had een dringende bevalling. Na een half uur kreeg ik krampen. Men dacht dat het mijn darmen waren. Toen ze me 2u later onderzochten, bleek ik ontsluiting te hebben. 3cm.
Onze wereld stortte in. Ik kreeg toch weeënremmers (normaal maar vanaf 24weken). Op vrijdag deden ze een echo om te zien hoe het nu was en toen bleek dat er een stukje van de vruchtzak al uit mijn baarmoeder hing, met haar beentje erin. Het enige wat ze nog konden doen, was, mij naar Brugge brengen om een nood-cerclage te doen ('dichtnaaien' van de baarmoederhals). Maar het was een waterkansje. Wij dus naar Brugge. Weer met een beetje hoop.
Een paar uur later werd ik onderzocht, ze konden niks doen. Hoop weer weg. Ik bleek ook een infectie te hebben. Ze gingen op zaterdag de weeënremmers stop zetten omdat het mss wel levensbedreigend zou zijn voor mij, die infectie. Ze zeiden dat ze de natuur zijn gang gingen laten gaan. Ik moest nog altijd plat blijven liggen, mocht absoluut mijn bed niet uit.
Zaterdagmiddag werd de medicatie stopgezet en de hele dag rustig geweest. 's Avonds rond 21u begonnen de weeën opnieuw. We dachten dat het die nacht ging gebeuren maar de weeën stopten weer.
Zondagochtend kwam de gyn mij onderzoeken en bleek dat ik volledige ontsluiting had. Hij ging de vliezen breken om mij, fysiek wat te sparen. Rond 10u ben ik bevallen van ons meisje Sari. We hebben haar nog gezien, ook nog op maandag. Zondagnm zijn er 2 fotografen langsgeweest van Boven De Wolken. Ik zag er wat tegenop maar nu toch blij dat we dat gedaan hebben.
Maandag mocht ik naar huis, wat een erg dubbel gevoel gaf. Ik moest haar achterlaten. Het liefst had ik ze nog bij mij gehad. Maandagnamiddag is ze overgebracht naar het funerarium in onze gemeente. Gisteren alles geregeld. Haar nog eens gezien, afscheid genomen. Morgen wordt ze gecremeerd. We hebben een mooie urne gekozen, ik zal een ketting dragen met haar as bij me. Mijn vriend en ik zullen ook een tattoo laten zetten met een beetje van haar as in.
Vrijdag komt ze dan naar huis.
Het is zo ondraaglijk moeilijk. Ik vind het zeer moeilijk om alleen te zijn, zonder mijn vriend dan. Want vriendinnen of familie is niet hetzelfde als hij. Ik ben zeer aanhankelijk, kan niet alleen gaan slapen. Mijn vriend is vanochtend weer gaan werken, halve dagen dan. Hij heeft het ook heel erg moeilijk maar moet afleiding hebben.
Ik kan mij nergens concentreren, wil hem constant bij mij. Ik kijk tv en zie niks. Ik ga gaan slapen en droom over haar en de hele gebeurtenis. Ik kan niet lachen, wil het ook niet. Ik voel mij dan schuldig.
Ik ben de hele dag moe, voel me fysiek en mentaal een wrak. Nergens zin in.

Mijn vriend heeft ook 2 dochters, van 13 en 10, die bij ons wonen en ik vind het zeer moeilijk om bij hen te zijn. De oudste wil mij troosten, maar ik heb daar geen nood aan, niet van haar.
Ik denk dat ik ook naar een psychologe zal gaan, maar nu nog niet. Geen zin om buiten te komen.
Ik heb nu 6 weken ziekteverlof gekregen. We zullen zien of ik tegen dan klaar ben om weer te gaan werken.
Iedereen weet het nu wat ons overkomen is. We krijgen heel veel steun en dat doet enorm veel deugd.
Het zal nog veel tijd en tranen kosten, maar we moeten erdoor.
We hebben nog 3 cryo's die we zeker gaan gebruiken, maar wanneer... Ik wil niet te lang wachten, ik word 36 jaar dit jaar en mijn vriend 40.

Wie heeft ook zoiets meegemaakt?

Phaar
Berichten: 7
Lid geworden op: 17 april 2017, 12:19

Re: Niet weer...

Bericht door Phaar » 2 mei 2017, 20:38

Hoi!
ik heb niet hetzelfde meegemaakt, toch niet om zwanger te geraken, maar wel qua verloop van zwangerschappen..
Zal even kort ons verhaal vertellen...

Vorig jaar in augustus een miskraam gehad op 6 weken, het was heel zwaar, maar ben na een week terug gaan werken en probeerde er niet teveel aan te denken. Ik had wel bang, want ik wist niet hoelang het ging duren eer ik terug zwanger ging zijn ( wij waren al een 1 jaar en paar maanden aan het proberen wegens onregelmatige cyclus) en de gynaecoloog zei dat we gewoon moesten blijven proberen.
Wonder bij wonder was ik na 3 maanden terug zwanger, zo blij dat we waren, maar met een klein hartje begonnen we de dagen af te tellen tot de eerste echo.. 7 weken echo was goed, kloppend hartje. 11 weken nekplooi en bloedtesten goed, 14 weken .... Slecht nieuws. Er zat een cyste in mijn navelstreng en ze zagen een knikje in zijn ruggetje... Er werd gedacht aan een chromosoomafwijking... Onze wereld stortte gewoon in... Na een vruchtwaterpunctie, en meerdere echo's werd een open rug gevonden, een ontbrekende wervel en de kans dat hij ooit zou lopen was zo goed als nihil, tijdens de laatste echo lag hij ook enorm stil en ze adviseerden ons op de zwangerschap te beëindigen, dit was de moeilijkste keuze die wij ooit hebben moeten maken...
Op 10 april dit jaar ben ik bevallen van ons zoontje op 18 weken zwangerschap, wat was hij mooi en zo perfect... Ik mis hem elke dag en ik weet dat het nog recent is, maar ergens denk ik al terug aan een volgende zwangerschap. Ik ben er ook wel zo bang voor , maar wil ook zo graag een kindje en ik weet niet of ons dat gaat lukken, maar ik wil het toch proberen, ondanks die angst...
Ik snap dat het voor jou eens zo moeilijk is omdat je niet op de natuurlijke weg zwanger kan geraken, dus daarin verschilt ons verhaal ook , maar ik denk dat je de moed nooit mag opgeven, hoe moeilijk dat dat ook klinkt...

Ik wens je al het beste, en hoop uit de grond van mijn hart dat alles goedkomt voor jullie!

weetje81
Berichten: 233
Lid geworden op: 18 september 2010, 17:52

Re: Niet weer...

Bericht door weetje81 » 3 mei 2017, 17:56

@Phaar: pfff...wat een lijdensweg...als ik mag pessimistisch denken, men moet toch al veel geluk hebben om een gezond kind ter wereld te brengen he. Ik ga er meer en meer over nadenken. Je moet al geluk hebben dat je zwanger geraakt (gelukkig dat het bij jou op natuurlijke wijze lukt!) en blijven én het kindje moet gezond zijn. Ik heb de laatste week al heel veel verhalen gelezen van mensen waar het mis liep. Ergens geeft het me steun, maar ik kan er toch zo verdrietig om worden.
Het is ook nog zo vers van jullie. Ik heb nu 6 weken ziekteverlof gekregen. Ik zie het nu al niet zitten om te gaan werken.
Sterk van jullie dat jullie die beslissing genomen hebben, om hem geboren te laten worden. Ik hoop met jullie mee, dat je dat nooit meer hoeft te doen en een gezond kindje in jullie armen mogen sluiten. Ik heb ook dat gevoel om, hopelijk, zo snel mogelijk weer te starten, maar ik denk dat het toch best is om onze tijd te nemen, om dit te verwerken.

Een gat in mijn hart, zo kan ik het best beschrijven. Het idee dat ik dit nooit te boven kom. Ik ween elke dag, dat kan soms zijn als ik bv aan het eten ben, zomaar...of als ik aan haar denk. Wat had kunnen zijn...Soms denk ik dat het mijn schuld is, die infectie, de dokter zei al dat ik er niks kon aan doen, maar toch flitst het door mijn hoofd.
Ik heb het ook moeilijk met mijn stiefdochters, ik kan niks verdragen van hen. De oudste is 13, hangt heel erg aan mij, ze ziet ook wel dat ik verdrietig ben, maar ik draai me altijd weg als ze een zoen of knuffel geeft. Ik weet dat het niet juist is van mij, maar ik kan het niet verdragen. De jongste geeft sowieso al weinig zoentjes en knuffels, maar het feit dat ze hier rondloopt, is soms al te veel. Ik heb hulp gevraagd bij een psychologe, hopelijk kan ik daar snel terecht, want het is niet fair tegenover mijn stiefdochters. De oudste zei deze nm dat ze met papa iets gaat kopen voor mij, ze vroeg wat ik wou. Het eerste dat eruit floepte, was: een kindje. En toen zei ik dat ik niks wilde. 'k Heb er soms medelijden mee, hoe ik doe tegen hen. Maar ik kan het echt niet helpen. Ik zeg weinig. Mijn vriend ziet ook dat dit niet goed gaat. Hij heeft gemaild naar de organisatie 'Met lege handen' om naar een praatgroep in de buurt te gaan. Ik weet niet of ik dat zie zitten, zo met allemaal mensen bijeen. Ik ben nochtans iemand die graag babbelt, maar niet graag in de belangstelling staat. Met 1 iemand alleen, moet ik al wenen, laat staan dat ik in groep moet praten.
We zullen wel zien, we zullen nog meer info krijgen over die groep.
Pilstop 2009.
IUI 7x:neg.
Start ICSI. 4x eig.eicellen.
7/3/16 ICSI ECD,zwanger, Mk april'16, op 7weken.
2x Cryo neg.
ICSI6-ECD tp 1embryo 12/'16: zwanger,vroeggeboorte Sari* 23/04/17.
Cryotp 2/08: MK,
cryotp 12/12: positief!

Phaar
Berichten: 7
Lid geworden op: 17 april 2017, 12:19

Re: Niet weer...

Bericht door Phaar » 6 mei 2017, 21:51

Ik heb de laatste tijd ook al veel verhalen gelezen van lotgenoten en na een tijd denk je inderdaad van 'ohnee wat staat ons misschien nog te wachten'. Ik heb er vroeger echt te weinig bij stilgestaan en na mijn miskraam dacht ik ook nog van oh dit maken wel meer mensen mee en kon ik het nog relativeren, maar dit... Pfff hier zijn geen woorden voor.
Ik ga nu ook wel op zoek naar lotgenoten, om er troost uit te halen, wat soms denk ik echt van waarom wij, en nu besef ik wel dat we zeker niet de enige zijn. Maar het allergrootste deel van de zwangerschappen verloopt nu eenmaal wel goed, en daar probeer ik me aan vast te houden...
Ik heb het momenteel ook weer heel moeilijk, het leven gaat gewoon verder en dat van ons staat stil, alle plannen waren gemaakt en nu valt heel onze toekomst precies gewoon weg en dat is zo ontzettend hard...

Ik snap je wel dat je je nu heel moeilijk voelt bij je stiefdochters, maar het is echt een heel proces dat je doormoet en dat gaat nog heel wat tijd in beslag nemen. Het is niet makkelijk om gewoon met je leven verder te gaan en zij zullen dat ook wel snappen, ook al zijn ze nog zo jong. Ik denk dat je er zeker goed aan doet om een psycholoog op te zoeken! Zij kunnen je ook verderhelpen, hoe je het beste er met hun kunt over praten.
Ik ben ook nog aan het denken om dat te gaan doen, want met momenten gaat het, maar op sommige momenten breek ik echt helemaal... Maar ik wil met mensen praten die hetzelfde hebben meegemaakt, want niemand snapt dit als je het zelf niet hebt meegemaakt. Ik heb veel steun aan familie en vrienden, en ik ben hen heel dankbaar, maar dat is niet hetzelfde...en ik merk dat er nu al veel minder over gepraat wordt, het is nog maar een maand geleden.

Ik heb al contact gehad met iemand van het Berrefonds (weet niet of je hen kent), wij hebben na de bevalling zo'n herinneringsdoos gekregen, om al zijn spullen in te steken, babyboekje, handenvoetafdrukjes,... Dat heeft ons heel goed gedaan en zij hebben ook praatgroepen en ook inloopmomenten, waar je gewoon terecht kan voor een babbel, ik denk dat ik dat laatste ga doen. Ik vind het ook heel moeilijk om die stap te zetten en naar daar te gaan, ik sta ook helemaal niet graag in de belangstelling .... Dus ik moet er ook allemaal nog eens over nadenken.
Heb jij ook het gevoel dat je nog met zoveel vragen zit en er duizenden gedachten door je hoofd spoken? Ik begin echt over alles na te denken nu...

Ik hoop voor je dat je een psycholoog, of een praatgroep vindt waar je je goed bij voelt en als je is privé wil praten, ik sta daar zeker ook voor open, zie maar waar jij je het beste bij voelt.

Groetjes.

weetje81
Berichten: 233
Lid geworden op: 18 september 2010, 17:52

Re: Niet weer...

Bericht door weetje81 » 7 mei 2017, 11:36

Ik ben ook constant op zoek naar lotgenoten. Ook wss omdat we dan weten dat we niet alleen zijn.
Vorig jaar na mijn miskraam, ik heb ook heel veel verdriet gehad, maar ik kreeg te horen 'dat er zoveel zwangerschappen uitdraaien op een miskraam'. Toen had ik daar niet veel aan en na een tijdje ga je bedenken dat het een volgende keer wss wel gaat lukken, en sta je er niet bij stil dat het op 21w alsnog kan mislopen. Ik had dat nooit gedacht.Er zijn ook 3 mensen die ik ken die zwanger zijn. Ik was uitgerekend voor 3/9/17, een vriendin 7/9/17 en een kennis 22/9/17 en dan nog iemand in juli. Als die nu een foto of iets op hun FB plaatsen, heb ik het daar heel erg moeilijk mee, ik ben jaloers.

Na de 20 wekenecho (die ik op 21w ging hebben), gingen we er volop voor gaan, de geboortelijst, doopsuiker, geboortekaartjes, haar kamertje. En nu idd een hele toekomst weg. Ik heb het daar zeer moeilijk mee.
Ook dat ik soms iets voel in mijn buik, mijn darmen dan wss en ben ik efkes vergeten dat ik niet meer zwanger ben. Heel raar. 5sec een zalig gevoel...en dan komt de weerbots natuurlijk, want dan bedenk je dat je het niet bent, dat je zo graag zou hebben dat je het wel bent. :cry: . De 'wat als' en 'waarom'-vragen komen dan ook boven. Of 'nu zou ik 23 weken zijn'.
Dit is zo hard allemaal.

Ik heb niet graag dat iemand mij ziet wenen, zelfs mijn vriend niet. Ik ben gisteren 40 minuten op het toilet gaan zitten om ook effectief 40 min. te wenen. Hij kwam wel vragen of er iets scheelde, of het ging. En dan zeg ik, dat het gaat, dat er niks is. Terwijl ik heel graag een knuffel wou. Is mss schaamte ofzo, alhoewel dat ik dat niet zo aan voel.

Kheb op 17/5 een telefonische afspraak met iemand van het CGG, en daarna zal ik dan moeten gaan.
Ik heb sinds 20/4 al niet meer met de auto gereden, niet naar een supermarkt. Ik sluit mij op.
Gisteren ging ik dan voor mijn vriend, mee gaan wandelen. Ik stelde zelfs de zee voor, maar dat ging dan niet. We zouden naar een bos gaan in de buurt. Mijn vriend zei dan om gewoon hier in het dorp wat te wandelen, en ik sloeg dicht, ik wil niet dat ik iemand tegen kom die ik ken. Uiteindelijk, na mijn wc-tripje, toch mee geweest en het heeft mij deugd gedaan. We zijn niemand tegen gekomen dat we kenden, gelukkig.

Berrefonds ken ik niet, ik zal dit straks googelen. Maar wij hebben van het ziekenhuis wel een kaartje gekregen met de hand- en voetafdrukjes. Ook een dekentje gekregen. We gingen zelf nog een doos kopen.

Ja, ik heb dus ook dat gevoel, veel vragen, mijn hoofd zit er vol van. Ik heb ze allemaal neergeschreven om te vragen aan mijn gyn. Ik moet 15/5 op controle.
Wat mij soms helpt, ik heb een schriftje om mijn gedachten in te schrijven. Mss ook iets voor jou? Ik ben dat beginnen doen na mijn miskraam vorig jaar. Soms schrijf ik elke dag, soms om de zoveel maanden. Als ik het gevoel heb dat het me allemaal teveel wordt, mijn hoofd te druk, schrijf ik.
Na mijn miskraam, heb ik ook een brief geschreven aan mijn sterretje, we wisten geen geslacht, dus hij/zij heeft geen naam. Maar gewoon schrijven en dan in de doos gestopt. Kheb het sindsdien ook niet meer gelezen. Wel nog eens de doos geopend om de echo's enzo te bekijken. Veel heb je niet aan die termijn (7w).

Ik denk dat we wel naar zo'n praatgroep gaan, we kunnen er ook alleen maar luisteren. Dat heeft me over de streep getrokken, al ben ik wel 'bang' om daar naartoe te gaan. Ik weet niet wat te verwachten.
We zullen zien, doet het ons goed, ok dan, is het niet zo, dan gaan we gewoon niet meer.
Privé praten is ook goed voor mij, al ben ik niet altijd online hier. Krijg een mail als er antwoord is en dan kijk ik. ;-)
Pilstop 2009.
IUI 7x:neg.
Start ICSI. 4x eig.eicellen.
7/3/16 ICSI ECD,zwanger, Mk april'16, op 7weken.
2x Cryo neg.
ICSI6-ECD tp 1embryo 12/'16: zwanger,vroeggeboorte Sari* 23/04/17.
Cryotp 2/08: MK,
cryotp 12/12: positief!

Phaar
Berichten: 7
Lid geworden op: 17 april 2017, 12:19

Re: Niet weer...

Bericht door Phaar » 7 mei 2017, 12:43

Na de 12 weken echo (op 10w, 6d) was ik ook nog wel bang, maar stilletjes aan begon ik ook te genieten. Ook omdat we het goede nieuws begonnen te vertellen en dat deed me zoveel deugd. Ik zag het echt positief in en tuurlijk blijf je bang voor elke echo, maar we hadden die marge in ons hoofd gehaald, en dat deed al zoveel. Ik had het ook nooit verwacht, want er zat zo'n actief kindje in mijn buik en dat beeld zal ik nooit vergeten, hoe hij zo lag te trappen met zijn beentjes...Drie weken later echter... Een serieuze klop vd hamer en dan dat was nog maar de start van alles.

Bij mij ook twee vriendinnen die zwanger zijn, waaronder mijn beste vriendin, en dat doet echt superveel pijn, want ik wil er voor haar zijn en ik wil haar steunen want ze heeft ook veel angst nu, maar ik moet dan zo'n klik maken en soms gaat dat gewoon niet...
Ook echt overal op tv, als we naar de winkel gaan, als we nog maar buiten onze deur stappen, overal baby's en bolle buiken en ik wordt er soms echt kwaad van... (Bij ons in de straat heeft echt iedereen twee kinderen of meer). Ik werk in een kledingzaak ook, dus als ik binnenkort terug moet gaan werken, ik kan me al inbeelden hoeveel zwangere vrouwen en kindjes ik ga tegenkomen en dat is wel beangstigend.

Ik was uitgerekend 12/9/17! September gaat voor ons beiden heel moeilijk worden...
Ik ken dat gevoel ook, voor ik ging slapen wreef ik altijd over m'n buikje en dat doe ik soms onbewust nog en dan komt het besef pas van er zit geen kleintje meer in en dat doet zo veel pijn.

Ik kan enkel wenen bij mijn vriend en bij mijn mama, maar de laatste tijd merk ik dat het moeilijker gaat, dan ween ik ook liever als ik helemaal alleen ben... Ik weet ook niet waarom...
Wel keigoed dat je bent buiten geweest! Ik ga vaak wandelen met onze hond, liefst wel niet in te drukke plaatsen, en daar kan ik wel al van genieten, even flink uitwaaien en gewoon genieten van het moment zelf, ik heb dat nu wel vaak, dat ik van moment tot moment nu leef. Ik wil soms niet teveel aan de toekomst denken...

Volgende week (12/5) zal dat wel moeten, dan ga ik op controle bij de gynaecoloog, ben wel benieuwd wat ze ons te vertellen heeft en of alles ok gaat zijn.. Ik heb ook al een heel lijstje met vragen, maar na de bevalling had ik wel bij haar gepolst van wat nu? En toen gaf ze wel al aan van dat ze niet veel gaan kunnen doen, er was geen chromosoomafwijking, dus enkel meer foliumzuur ga ik moeten nemen, maar ik zou graag ergens wel DNA onderzoek willen laten doen, ons bloed staat toch op stock bij de genetica dienst dus... Dan zijn we mss iets zekerder.. Gewoon dat terug opnieuw gaan beginnen ik krijg er al kriebels van, weer elke maand bang afwachten... En als het dan zover zou zijn... Oh ik mag er nog niet aan denken. :?

Zo mooi dat je een brief geschreven, dat vind ik wel een fijn gebaar! En goede tip ook van meer alles neer te pennen, ik heb enkel een dagboekje bijgehouden van de dag dat ik het slecht nieuws kreeg tot de dag vd bevalling, maar ik denk dat ik terug ga beginnen schrijven want dat helpt echt wel heel goed!

Ik ga je een pb sturen, dat gaat makkelijker gaan, want ik kom hier ook niet heel veel kijken, was nog maar recent lid geworden ook, maar ik zag je verhaal en toen kon ik gewoon niet anders dan reageren!

sabo
Berichten: 12
Lid geworden op: 11 juli 2017, 16:14

Re: Niet weer...

Bericht door sabo » 11 juli 2017, 16:41

test
Laatst gewijzigd door sabo op 24 februari 2018, 12:28, 1 keer totaal gewijzigd.

weetje81
Berichten: 233
Lid geworden op: 18 september 2010, 17:52

Re: Niet weer...

Bericht door weetje81 » 11 juli 2017, 19:10

hey Sabo,

Veel sterkte met het verlies van jullie zoontje. Jammergenoeg weet ik wat het is, en helaas ook veel anderen. Ik denk dat ik ook nooit meer gerust ga zijn, mocht ik nog zwanger worden.
Met mijn miskraam heb ik het ook moeilijk gehad, wat echt wel normaal is, want het is toch mijn kindje. Ongeacht hoe ver ik was. Ik bleef na het mk 2 weken thuis en na een paar maanden begon ik me steeds slechter te voelen, ben dan naar een psychologe geweest, die mij goed geholpen heeft. Nu ga ik weer naar haar. Ik heb wel de indruk dat het niet zo goed helpt. Ik praat over vanalles, dus ook over mijn 2 plusdochters. En daar gaat het meestal over. Wat er met ons en Sari gebeurd is, daarover kan ik met iedereen, die het wil, over praten. Ik ga ook naar een praatgroep van 'Met Lege Handen'. Zondag is de volgende. Helpt enorm dat ik mijn verhaal kan delen met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. En ook luisteren naar anderen, hoe zij het proberen te verwerken.
Hebben ze niks meer kunnen of willen doen, toen je zoontje geboren werd? Ik weet dat ze normaal pas op 24w levensvatbaar zijn, dat de dokters niks willen doen onder de 24w.
Het feit dat iedereen rondom je zwanger is, doet telkens weer pijn he. Mijn collega is vorige week bevallen van een zoontje. Een slag in mijn gezicht, terwijl ik natuurlijk wel wist dat ze zwanger was. Mijn beste vriendin is 11 w zwanger, kon het ook eerst niet aan. Maar ondertussen lukt het me wel. Echt blij zijn, is iets anders. Maar ik doe mijn best.
Dat jaloers zijn, heb ik ook. En ik zie overal dikke buiken. En baby's...

De organisatie Boven De Wolken zijn gekomen naar het ziekenhuis om foto's te nemen, ik heb een fotoalbum gemaakt met die foto's en eigen foto's, tekstjes. Het doet me deugd om met Sari bezig te zijn. Ik schrijf ook veel. Heb samen met mijn vriend een 'geheime' FB groep gemaakt, dat ik daar ook mijn gedachten kwijt kan, iets schrijven voor haar.
Ik heb een brief aan haar geschreven.

Soms heb ik ook de indruk, nu na 11weken, dat mensen het niet meer willen horen. Gelukkig heb ik mijn vriend, waar ik wel terecht kan, al had ik het in het begin moeilijk om er met hem over te praten. Na een paar 'inzinkingen' :wink: lukt het me beter. Ik heb hier ook iemand leren kennen waarmee ik goed kan praten. Op FB zijn er ook een aantal groepen waar ik lid van ben. Het helpt me allemaal. Het ene al meer dan het andere. Maar het beste met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt.

Veel sterkte voor jullie xxx
Pilstop 2009.
IUI 7x:neg.
Start ICSI. 4x eig.eicellen.
7/3/16 ICSI ECD,zwanger, Mk april'16, op 7weken.
2x Cryo neg.
ICSI6-ECD tp 1embryo 12/'16: zwanger,vroeggeboorte Sari* 23/04/17.
Cryotp 2/08: MK,
cryotp 12/12: positief!

sabo
Berichten: 12
Lid geworden op: 11 juli 2017, 16:14

Re: Niet weer...

Bericht door sabo » 11 juli 2017, 20:37

test
Laatst gewijzigd door sabo op 24 februari 2018, 12:31, 1 keer totaal gewijzigd.

Billy78
Berichten: 118
Lid geworden op: 19 april 2016, 15:33

Re: Niet weer...

Bericht door Billy78 » 20 juli 2017, 15:23

Hey dames,

Wij zijn begonnen in 2013 met zwanger worden en jippie, de 5e maand was het prijs.
Helaas was het van korte duur want op 12w had ik een miskraam (bleek toen een partiele mola te zijn). Maw, we moesten een jaar wachten om terug te mogen starten zwanger worden (blijkbaar zou je tumoren kunnen ontwikkelen die zouden kunnen leiden tot kanker).
Dus goed, na een jaar wachten hebben we terug eerst een jaar moeten proberen. Na veel gezaag bij mijn gyne dan toch met IUI begonnen maar daar zeiden ze snel dat het wsl nooit zo zou lukken.
Dus vorig jaar dan de overstap gemaakt naar Jette.
Bij ICSI 2 had ik een biochemische zwangerschap, maar bij ICSI 3 (na 4 jaar proberen) was het ineens prijs en was ik zwanger.
Alles was perfect, hormoonwaarden, echo's en ook de nipt-test.

Helaas bij de echo op 16w bleek dat er iets verkeerd was met de urineleider (weeral een zeldzame ziekte!) en op 18w ben ik dan moeten bevallen in Leuven van ons zoontje. Ongelooflijk hoe snel je wereld in elkaar kan storten !
De voorbije weken zijn de vreselijkste weken van mijn leven geweest. Gelukkig krijg ik veel steun van de meeste collega's en vrienden rondom me.
Al heb ik ook wel het gevoel dat sommigen het nu genoeg vinden geweest en dat het tijd is om weer "gelukkig" verder te gaan.

Maar ik kan het gevoel niet wegdoen dat ik het liefst van al alle zwangere vrouwen zou willen omver rijden. Soms begin ik zelfs te fantaseren dat mijn zus (die een zoontje heeft van 2j en binnen 3 weken moet bevallen van nummer 2) en hare man sterven en dat ik hun zoontje dan kan adopteren.
Telkens ik mijn zwangere collega tegen kom op het werk loop ik er in een boog rond zodat ik ze niet hoef te zien.
Pfffff....
Ik krijg het gevoel dat ik verbitterd word en ik wil zo niet worden, maar ik kan het niet opbrengen om aan die mensen te vragen hoe het gaat met hun zwangerschap.

Hoe doen jullie dat ?

Vorige week hebben we het autopsieverslag gekregen en blijkbar was het weeral "dikke pech". Enfin, gelukkig is het niets genetisch dus hoeft een volgende poging niet verkeerd uit te draaien, maar na 2x al een zeldzame ziekte gehad te hebben, zit de schrik er nu echt wel enorm in !

Soit, in september gaan we weer van start met de TP van een cryo.
Alleen begint mijn leeftijd parten te spelen (39j) en begint echt wel de angst op te steken dat het wel eens nooit zou kunnen lukken.
2013: pilstop
2014: ms 11w (part.mola)
ICSI1: 3 embryo's=>nt zw
ICSI2: 2 embryo's=>biochem. zw
ICSI3: 3 embryo's=>zw=>doodgeboorte 18w :cry:
ICSI4: 4embryo's=>zw=>dochter geboren
ICSI5: 2 embryo's=>ms 8w
ICSI6: 2 embryo's=>zwanger

sabo
Berichten: 12
Lid geworden op: 11 juli 2017, 16:14

Re: Niet weer...

Bericht door sabo » 25 juli 2017, 21:01

test
Laatst gewijzigd door sabo op 24 februari 2018, 12:29, 1 keer totaal gewijzigd.

Billy78
Berichten: 118
Lid geworden op: 19 april 2016, 15:33

Re: Niet weer...

Bericht door Billy78 » 27 juli 2017, 11:17

Hey Sabo,

IUI is gewoon inseminatie. Dus ze spuiten het sperma tot aan je baarmoederwand zodat het niet zo'n weg meer hoeft af te leggen.
Bij IVF worden alle eicellen na stimulatie uit je eierstokken gehaald en dan wordt het sperma bij de eicellen gezet zodat de zaadcellen zelf tot in de eicel moeten geraken.
Bij ICSI (en volgens wat we te horen kregen in Jette is dit de meest voorkomende methode die ze daar toepassen) wordt er 1 zaadje in de eicel ingebracht.

Bij ons is er eigenlijk geen enkele reden waarom het niet natuurlijk zou lukken. Maar we zijn er vet mee... Soms zou het zoveel gemakkelijker zijn om te weten dat het niet zou lukken omwille van een reden, dan hoef je tenminste niet maand na maand weer uit dat dal te kruipen.
Je leven staat nu ook al zolang on hold. Gaan we verhuizen naar de stad (met kinderen) of blijf ik liever op den boerenbuiten wonen zodat ik een nieuw paard kan kopen ? Naar waar gaan we op vakantie (90% van de wereld mag van Jette niet omdat er risico op malaria of zika virus is) ? ...
Alles blijft zo hangen... ook het verdriet en de angst om ooit geen kinderen te hebben.

En nee hoor...zelfmedelijden mag absoluut ! Gelukkig is de periode voorbij dat ik amper durfde buiten te komen en te pas en te onpas crashte.
Op mijn werk huil ik af en toe nog, maar gelukkig zijn de meeste collega's wel begripvol.
Enkel mijn baas, die heeft nog geen enkele keer gevraagd hoe het met me gaat.

Tja een psycholoog kan wel zeggen dat we niet mogen piekeren en er niet te veel mee bezig zijn, maar dat gevoel overvalt je gewoon en dan barst je spontaan in tranen uit.
En als ik dan over 2 weken dat baby'tje van mijn zus ga zien...geen idee hoe ik dan ga reageren !

En toch, kop op, het zal wel eens lukken ! Die motivatie moeten we aanhouden want anders kunnen we nu al beter onmiddellijk opgeven !!!
2013: pilstop
2014: ms 11w (part.mola)
ICSI1: 3 embryo's=>nt zw
ICSI2: 2 embryo's=>biochem. zw
ICSI3: 3 embryo's=>zw=>doodgeboorte 18w :cry:
ICSI4: 4embryo's=>zw=>dochter geboren
ICSI5: 2 embryo's=>ms 8w
ICSI6: 2 embryo's=>zwanger

weetje81
Berichten: 233
Lid geworden op: 18 september 2010, 17:52

Re: Niet weer...

Bericht door weetje81 » 1 augustus 2017, 17:45

Hey iedereen,

al efkes geleden dat ik nog op dit forum kwam. Het is nu 14,5 weken geleden sinds de vroeggeboorte van Sari. Het gaat ondertussen al wat beter. Op 16 augustus ga ik weer werken. Ik ben er al mee bezig met hoe het allemaal zal lopen. Zit er wat mee in omdat mijn werk naar een nieuwbouw verhuisd is, de werking is anders, de kinderen zijn verdeeld over 3 leefgroepen (ik werk in een crèche, ong. 70 kinderen en werk er als vlinder). Het enige wat ik nog ken daar zijn de collega's. Dus het wordt wel aanpassen. Degene die mij vervangt, zal in augustus dubbel lopen met mij, dus als het al wat moeilijker gaat, kan ik gerust effe weglopen en op mijn eigen zijn. Dus dat stelt mij dan wel weer wat gerust.

We zijn ondertussen ook weer gestart met de voorbereiding voor een cryo-tp, die ik morgen zal hebben in Jette. Nog 3 cryo's hebben we, hopelijk is dit ook weer een goeie.
Ik mag dan de bloedafname doen op 14 augustus, wat voor mij ideaal is, dat ik dat kan doen, nog voor ik moet beginnen werken. Als ik dan zwanger zou zijn, mag ik thuisblijven ivm besmettingsgevaar e.d.

Het voelt wel een beetje dubbel, omdat ik nu 35 weken zwanger moest zijn van Sari.
12 augustus hebben mijn vriend en ik een afspraak voor een tattoo, waar ik nu zal moeten voor passen, want als je zwanger bent, krijg je beter geen tattoo. En na een tp word je als zwanger beschouwd. Dus ik zal dat moeten uitstellen. Die tattoo is een aandenken aan Sari.
Dus voel me langs de ene kant ook wat schuldig. Al komt die tattoo er zeker wel.

Nu hopelijk wat positiviteit in mijn leven, ergens weer wat proberen uit kijken naar dingen. Ik laat het nu meestal gewoon passeren, echt uitkijken naar iets doe ik niet. Alhoewel dat ik het wel zie zitten, die terugplaatsing.

Ik hou jullie sowieso op de hoogte.

Mijn beste vriendin is nu 14w zwanger, heeft me gisteren verteld dat ze een meisje krijgen. Ik had het moeilijk toen ze ons vertelde dat ze zwanger was, en ik dacht dat het ook zo zou zijn als het een meisje zou zijn. Maar ik voel niks speciaals. Ben wel blij want voor haar is dat ook niet leuk. Zoiets moet je kunnen delen en al zeker met je beste vriendin. Maar ze zou het wel begrijpen.

Ik heb het wel moeilijk met mensen die even ver zijn als ik zou geweest zijn. Een ex-collega is 3 weken na mij uitgerekend, een kennis 1 week na mij...als ik dan die foto's op facebook zie, moet ik er wel van wenen. Dan heb ik ook zelfmedelijden hoor, dan denk ik, ik zou ook zo'n buik moeten hebben, haar voelen stampen, weten als ze de hik heeft...
Dus dat vind ik dan wel moeilijk. 'Vreemde' mensen die zwanger zijn, valt nog mee.


Hoe gaat het nog met jullie ondertussen?
Pilstop 2009.
IUI 7x:neg.
Start ICSI. 4x eig.eicellen.
7/3/16 ICSI ECD,zwanger, Mk april'16, op 7weken.
2x Cryo neg.
ICSI6-ECD tp 1embryo 12/'16: zwanger,vroeggeboorte Sari* 23/04/17.
Cryotp 2/08: MK,
cryotp 12/12: positief!

Billy78
Berichten: 118
Lid geworden op: 19 april 2016, 15:33

Re: Niet weer...

Bericht door Billy78 » 4 augustus 2017, 9:13

Hey Weetje,

Ik ben 4 weken na de bevalling gaan werken en ik moet zeggen dat ik heb gehuild dat het geen naam had. Ik kwam nog maar toe op het station waar ik enkele collega's zag en we hebben allemaal samen gehuild.
En zo is dat elke dag van die eerste werkweek gegaan. Soms dagenlang wenend op mijn bureau en mensen die je mijden omdat ze schrik hebben om iets te zeggen tegen je.

Soms huil ik nog op het werk, of als iemand me vraagt "hoe gaat het nu ondertussen met je", dan lopen ineens de tranen zo over mijn gezicht.
Gelukkig reageren de meeste mensen wel heel meelevend en vind ik het eigenlijk helemaal niet erg om te huilen in het bijzijn van anderen.

Ja, ik denk er ook vaak aan: ik zou nu 7 maanden moeten zijn en bijna zo dik als mijn zus (die moet maandag bevallen). En dan komen de tranen weer.

Toch probeer ik me te focussen op de dingen die me wel gelukkig maken zoals mijn beestjes thuis, vakantietjes voorbereiden, werken op de wei tussen mijn paarden, een uitstapje doen, genieten van de natuur,... dat helpt me vaak wel.

Helaas kom je overal zwangere vrouwen tegen of pasgeboren baby's en dan verdwijnt dat beetje positieve gevoel als sneeuw voor de zon...

Alleszins veel sterkte op je eerste werkdag !
2013: pilstop
2014: ms 11w (part.mola)
ICSI1: 3 embryo's=>nt zw
ICSI2: 2 embryo's=>biochem. zw
ICSI3: 3 embryo's=>zw=>doodgeboorte 18w :cry:
ICSI4: 4embryo's=>zw=>dochter geboren
ICSI5: 2 embryo's=>ms 8w
ICSI6: 2 embryo's=>zwanger

weetje81
Berichten: 233
Lid geworden op: 18 september 2010, 17:52

Re: Niet weer...

Bericht door weetje81 » 4 augustus 2017, 17:07

Dank je, Billy. Wow, na 4 weken, iedereen is anders he. Ik heb mezelf vooral opgesloten. Ik ben nog steeds thuis, maar nu in verlof, in ziekteverlof geweest van 24 april tem 20 juli.

Het gaat al beter met me. Ik denk wel dat het normaal is dat ik mij zorgen maak hoe ik ga reageren op het werk. Ik werk dan nog als kinderverzorgster. Maar ik kan niet eeuwig thuisblijven en begin mij soms ook al wat te vervelen thuis.
Echt genieten van dingen, doe ik niet. Of ik besef het niet. 'Vroeger' kleurde ik al eens, zo in boeken voor volwassenen. Nu, na een kwartiertje ben ik het moe. En ik deed dat zo graag, in de zon, met een glaasje erbij. Toen ik zwanger was, met een colaatje of glaasje water. :wink:
Nu ben ik veel bezig op Facebook, of schrijf ik mijn verhaal neer op de pc. Meestal lijken mijn dagen op mekaar. Lezen doe ik vooral in mijn bed.
Ik heb nog 2 plusdochters waar ik ook moet voor zorgen. Dat gaat nu ook al beter, gelukkig. Soms kan ik het nog niet verdragen dat ze mij vastpakken of een zoen geven, maar daar ga ik mij moeten over zetten.
En voor de rest, ik heb woensdag een terugplaatsing gehad van een cryo. 14 augustus is de bloedtest. Hopelijk is het een plakkertje. Ik voel al vanalles, denk ik... :) We zullen zien...

Goed dat jij je gedachten wat kan verzetten. Mijn vriend heeft nu verlof en volgende week gaan we dingen doen zodat ik er niet teveel aan denk, zou het nu positief of negatief zijn..
Duimen dat het goed gaat.
Pilstop 2009.
IUI 7x:neg.
Start ICSI. 4x eig.eicellen.
7/3/16 ICSI ECD,zwanger, Mk april'16, op 7weken.
2x Cryo neg.
ICSI6-ECD tp 1embryo 12/'16: zwanger,vroeggeboorte Sari* 23/04/17.
Cryotp 2/08: MK,
cryotp 12/12: positief!

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 2 gasten