2 miskramen en nu?
Geplaatst: 29 mei 2017, 5:41
Hoi iedereen,
Ik ben sinds enkele jaar samen met een man die 2 kinderen heeft. Hij is 2 keer verrast door zijn ex iedere keer hij uit elkaar wou was ze zwanger. Nu heeft ze deze per ongeluk zwanger zijn verder gezet bij haar vriend wat ze op het moment heeft. Ze was na 3 maanden samen zwanger en op 3 maanden wou ze abortus plegen omdat het weer een jongen was. Nu is ze voor de 4de keer weer met haar uitleg "per ongeluk" zwanger. Toevallig nadat ze via mn stiefkinderen te horen kreeg dat ik zwanger was. Als ik mn curretage na een miskraam nog maar net 2 dagen achter de rug had kwamen zemet de blijde boodchap: mama is terug zwanger, ze zegt dat het per ongeluk was..
Mijn man en ik zijn reeds 2 jaar bezig met ivf. Er is namelijk door mijn schoonmoeder ontdekt geweest dat ze met het BRCA gen zitten. We hebben samen de keuze gemaakt om via ivf gezonde kinderen te maken. Ondertussenhebben we er een mislukte poging, een miskraam op 5 weken en een miskraam op 13 weken en 4 dagen achter de rug. De laatste miskraam kan ik nog altijd niet verwerken. Ik twijfel zelfs zo hard als ik wel nog kinderen wil.. mijn man probeert zijn uiterste best te doen om mij te begrijpen maar het is moeilijk te aanvaarden hij heeft zijn uiteindelijke kinderwens al.. al wou hij het niet met die vrouw of op die manier. Ik heb het gevoel dat ik niet weet hoe ik het moet verwerken. Ik ween nog vaak als ik alleen ben, ik droom over het eerste hartslag en daarop volgend de echo van ons levenloze baby. Ik kan geen zwangere vrouwen zien of pasgeboren baby's. Al gun ik het iedereen ik draai mezelf iedere keer om. Onbewust maar toch ben ik er mezelf bewust van.. ik ben ook enorm aangekomen met alle hormonen. Welgeteld 13kg. Mijn man wil absoluut kinderen met mij. Ik weet niet waar ik mijn motivatie moet terug vinden. Ik weet niet hoeveel miskramen ik wel aankan. Ik heb al van hoe tiener ik was gezegd 'ik wil een jonge mama worden nog voor mijn 25ste' ik word er nu 29. Al is dit nog jong, het voelt voor mij alsof het hier stopt. Ik weet niet als ik, als plusmama of als de vrouw die voor haar man zijn kinderen zorgt, verder kan. Onze relatie is goed en heel sterk en ik kan me geen betere man voorstellen. Maar deze gemenge gevoelens blijven aan mij vreten. Het maakt me ongelukkig. We wonen voorlopig bij mijn ouders en de babykamer is al geïnstalleerd in onze kamer, langs mij.. ik heb al laten vallen dat mijn man alles moet verkopen.
Iemand met dezelfde gevoelens of iemand raad?
Ik ben sinds enkele jaar samen met een man die 2 kinderen heeft. Hij is 2 keer verrast door zijn ex iedere keer hij uit elkaar wou was ze zwanger. Nu heeft ze deze per ongeluk zwanger zijn verder gezet bij haar vriend wat ze op het moment heeft. Ze was na 3 maanden samen zwanger en op 3 maanden wou ze abortus plegen omdat het weer een jongen was. Nu is ze voor de 4de keer weer met haar uitleg "per ongeluk" zwanger. Toevallig nadat ze via mn stiefkinderen te horen kreeg dat ik zwanger was. Als ik mn curretage na een miskraam nog maar net 2 dagen achter de rug had kwamen zemet de blijde boodchap: mama is terug zwanger, ze zegt dat het per ongeluk was..
Mijn man en ik zijn reeds 2 jaar bezig met ivf. Er is namelijk door mijn schoonmoeder ontdekt geweest dat ze met het BRCA gen zitten. We hebben samen de keuze gemaakt om via ivf gezonde kinderen te maken. Ondertussenhebben we er een mislukte poging, een miskraam op 5 weken en een miskraam op 13 weken en 4 dagen achter de rug. De laatste miskraam kan ik nog altijd niet verwerken. Ik twijfel zelfs zo hard als ik wel nog kinderen wil.. mijn man probeert zijn uiterste best te doen om mij te begrijpen maar het is moeilijk te aanvaarden hij heeft zijn uiteindelijke kinderwens al.. al wou hij het niet met die vrouw of op die manier. Ik heb het gevoel dat ik niet weet hoe ik het moet verwerken. Ik ween nog vaak als ik alleen ben, ik droom over het eerste hartslag en daarop volgend de echo van ons levenloze baby. Ik kan geen zwangere vrouwen zien of pasgeboren baby's. Al gun ik het iedereen ik draai mezelf iedere keer om. Onbewust maar toch ben ik er mezelf bewust van.. ik ben ook enorm aangekomen met alle hormonen. Welgeteld 13kg. Mijn man wil absoluut kinderen met mij. Ik weet niet waar ik mijn motivatie moet terug vinden. Ik weet niet hoeveel miskramen ik wel aankan. Ik heb al van hoe tiener ik was gezegd 'ik wil een jonge mama worden nog voor mijn 25ste' ik word er nu 29. Al is dit nog jong, het voelt voor mij alsof het hier stopt. Ik weet niet als ik, als plusmama of als de vrouw die voor haar man zijn kinderen zorgt, verder kan. Onze relatie is goed en heel sterk en ik kan me geen betere man voorstellen. Maar deze gemenge gevoelens blijven aan mij vreten. Het maakt me ongelukkig. We wonen voorlopig bij mijn ouders en de babykamer is al geïnstalleerd in onze kamer, langs mij.. ik heb al laten vallen dat mijn man alles moet verkopen.
Iemand met dezelfde gevoelens of iemand raad?