Soms kan het zo hard zijn...
Geplaatst: 22 augustus 2017, 14:04
Hey,
Sinds enkele maanden kom ik tijdens het googlen geregeld op deze site terecht en al de verhalen die ik online tegenkom geven me vaak toch de nodige steun en hoop! Reageren op berichten deed ik nog niet maar nu voel ik toch de behoefte om wat van me af te schrijven.
Sinds april 2017 vol enthousiasme gestart met IVF, elke stap ( bloedname, inspuitingen, pick-up, terugplaatsing,...) ervaarde ik met plezier en hoopvol, steeds een stapje dichter naar onze droom toe!
Bleek dat ik enorm veel chance had en ook direct zwanger was, perfecte HCG waardes, 'heerlijke' zwangerschapskwaaltjes! ( mss gek maar was blij om vanalles te voelen ook al was het misselijkheid). Je blijft wel realistisch maar stiekem begin je toch al te dromen! (36 jaar en voor het eerst zwanger). Helaas met de 8 weken echo bruusk van een beginnende roze wolk gedonderd! Geen hartslag, vruchtje zag er perfect uit voor eentje van 6 weken maar niet voor eentje van 8 weken - missed abortion.
De moment zelf nog bloednuchter gereageerd toen de arts zei dat miskraam zo vroeg vaak genetische oorzaken heeft. Hier kon ik me perfect in vinden. Van het ziekenhuis ineens naar mijn werk gereden om ze daar in te lichten en gewoon mijn shift te doen! Het was ok voor mij ( maakte ik mezelf wijs). Een dag later ook nog moedig aan de late shift begonnen maar toen sloeg de schrik me om het lijf, wanneer het vruchtje zou afkomen ik echt niet op mijn werk wilde zijn. 2 dagen later terug een echo, vruchtje was reeds gekrompen maar bleek nog een verrassing te zijn want toen zagen ze dat het er 2 waren. ! Pilletjes meegekregen om thuis op te steken zodat het uitdrijven kon beginnen. Het duurde meer dan een uur eer het lukte ze op te steken.... Want ook al was er geen levend vruchtje, ik wilde het ook niet kwijt, ik wilde het nog even bij mij houden! Me opgepept met de woorden hoe sneller dit eruit is hoe sneller ik terug zou kunnen starten. .... Begin van 5 fysiek zeer pijnlijke dagen... Geen idee hoe een bevalling voelt maar denk dat ik toen een 4 dagen durende bevalling heb gehad... Geen tijd voor de emotionele pijn, daar ging ik niet teveel tijd aan verliezen. 1,5 week thuis geweest en terug aan het werk. (Achteraf gezien veel te vroeg gestart toen) wanneer je begint te merken dat je begint te huilen bij elk mooi liedje in de auto ..... of woest wordt van brute en ongeschikte ouders met een hele nest kinderen.... Het emotionele kwam echt wel achterna
Live goes on ... dolgelukkig met mijn maandstonden begin juli! Ik kon terug starten met een nieuwe poging! Deze keer een cryotje ! En jawel wonder boven wonder ook weer direct zwanger! Eerste bloedname wel veel te lage waarden, waardoor we nog een weekje langer in spanning werden gehouden! Maar jawel na een week spectaculair gestegen! Ook weer vrij snel zwangerschapskwaaltjes... Wat je toch weer gerust stelt. Jezelf wijsmaken dat je maar 1 keer zoveel pech kunt hebben dus deze keer is het zeker een goede keer! Kwa timing ook ideaal in verband met vakantie, geboorte verwacht in de lente! Kon allemaal niet beter.
Helaas gisteren, na een zorgeloos weekje Frankrijk, beginnen bloeden.... Direct gebeld met de fertiliteitsafdeling en mag vrijdag i.p.v volgende week woensdag voor een echo.... De hoop heb ik nog niet volledig opgegeven maar bereid me psychisch wel weer voor op weer een miskraam... Bloeden is er vandaag zeker niet minder op geworden en krampen beginnen te komen .... Je blijft wel een beetje realistisch. Sommige mensen ook maar al verwittigd...
Tijdens heel de ivf procedure en ook met de vorige miskraam ervoor gekozen om hier open en eerlijk over te communiceren tegenover iedereen (collega's, werkgever, familie, vrienden, ..)! Er heerst nog zoveel taboe over deze onderwerpen en wilde het toch meer bespreekbaar maken! Ook om op soms pijnlijke vragen gewoon te kunnen antwoorden! Anderzijds blijkt dat er dan toch meer lotgenoten zijn in je buurt dan je denkt, en het zijn net die mensen waar je echt wat aan hebt..
Want helaas krijg je goedbedoeld maar soms zo'n foute en pijnlijke reacties en raadgevingen.... en die maken het wel erg zwaar!
Net zoals het vele wachten, de onzekerheid, de tegenslagen, .... En ja ik weet nu dat ik zwanger kan worden ( schrale troost)... nu nog het zwanger blijven en dan eindelijk ook een gezond wondertje mogen verwelkomen!
Wanneer ik andere casussen lees, weet ik ook dat ik nog niet te hard mag klagen... Dat het allemaal nog veel erger kan! Net daar trek ik me aan op! Vroeg of laat moet het gewoon lukken.. maar nu is er nog zo die onzekerheid!
Sinds enkele maanden kom ik tijdens het googlen geregeld op deze site terecht en al de verhalen die ik online tegenkom geven me vaak toch de nodige steun en hoop! Reageren op berichten deed ik nog niet maar nu voel ik toch de behoefte om wat van me af te schrijven.
Sinds april 2017 vol enthousiasme gestart met IVF, elke stap ( bloedname, inspuitingen, pick-up, terugplaatsing,...) ervaarde ik met plezier en hoopvol, steeds een stapje dichter naar onze droom toe!
Bleek dat ik enorm veel chance had en ook direct zwanger was, perfecte HCG waardes, 'heerlijke' zwangerschapskwaaltjes! ( mss gek maar was blij om vanalles te voelen ook al was het misselijkheid). Je blijft wel realistisch maar stiekem begin je toch al te dromen! (36 jaar en voor het eerst zwanger). Helaas met de 8 weken echo bruusk van een beginnende roze wolk gedonderd! Geen hartslag, vruchtje zag er perfect uit voor eentje van 6 weken maar niet voor eentje van 8 weken - missed abortion.
De moment zelf nog bloednuchter gereageerd toen de arts zei dat miskraam zo vroeg vaak genetische oorzaken heeft. Hier kon ik me perfect in vinden. Van het ziekenhuis ineens naar mijn werk gereden om ze daar in te lichten en gewoon mijn shift te doen! Het was ok voor mij ( maakte ik mezelf wijs). Een dag later ook nog moedig aan de late shift begonnen maar toen sloeg de schrik me om het lijf, wanneer het vruchtje zou afkomen ik echt niet op mijn werk wilde zijn. 2 dagen later terug een echo, vruchtje was reeds gekrompen maar bleek nog een verrassing te zijn want toen zagen ze dat het er 2 waren. ! Pilletjes meegekregen om thuis op te steken zodat het uitdrijven kon beginnen. Het duurde meer dan een uur eer het lukte ze op te steken.... Want ook al was er geen levend vruchtje, ik wilde het ook niet kwijt, ik wilde het nog even bij mij houden! Me opgepept met de woorden hoe sneller dit eruit is hoe sneller ik terug zou kunnen starten. .... Begin van 5 fysiek zeer pijnlijke dagen... Geen idee hoe een bevalling voelt maar denk dat ik toen een 4 dagen durende bevalling heb gehad... Geen tijd voor de emotionele pijn, daar ging ik niet teveel tijd aan verliezen. 1,5 week thuis geweest en terug aan het werk. (Achteraf gezien veel te vroeg gestart toen) wanneer je begint te merken dat je begint te huilen bij elk mooi liedje in de auto ..... of woest wordt van brute en ongeschikte ouders met een hele nest kinderen.... Het emotionele kwam echt wel achterna
Live goes on ... dolgelukkig met mijn maandstonden begin juli! Ik kon terug starten met een nieuwe poging! Deze keer een cryotje ! En jawel wonder boven wonder ook weer direct zwanger! Eerste bloedname wel veel te lage waarden, waardoor we nog een weekje langer in spanning werden gehouden! Maar jawel na een week spectaculair gestegen! Ook weer vrij snel zwangerschapskwaaltjes... Wat je toch weer gerust stelt. Jezelf wijsmaken dat je maar 1 keer zoveel pech kunt hebben dus deze keer is het zeker een goede keer! Kwa timing ook ideaal in verband met vakantie, geboorte verwacht in de lente! Kon allemaal niet beter.
Helaas gisteren, na een zorgeloos weekje Frankrijk, beginnen bloeden.... Direct gebeld met de fertiliteitsafdeling en mag vrijdag i.p.v volgende week woensdag voor een echo.... De hoop heb ik nog niet volledig opgegeven maar bereid me psychisch wel weer voor op weer een miskraam... Bloeden is er vandaag zeker niet minder op geworden en krampen beginnen te komen .... Je blijft wel een beetje realistisch. Sommige mensen ook maar al verwittigd...
Tijdens heel de ivf procedure en ook met de vorige miskraam ervoor gekozen om hier open en eerlijk over te communiceren tegenover iedereen (collega's, werkgever, familie, vrienden, ..)! Er heerst nog zoveel taboe over deze onderwerpen en wilde het toch meer bespreekbaar maken! Ook om op soms pijnlijke vragen gewoon te kunnen antwoorden! Anderzijds blijkt dat er dan toch meer lotgenoten zijn in je buurt dan je denkt, en het zijn net die mensen waar je echt wat aan hebt..
Want helaas krijg je goedbedoeld maar soms zo'n foute en pijnlijke reacties en raadgevingen.... en die maken het wel erg zwaar!
Net zoals het vele wachten, de onzekerheid, de tegenslagen, .... En ja ik weet nu dat ik zwanger kan worden ( schrale troost)... nu nog het zwanger blijven en dan eindelijk ook een gezond wondertje mogen verwelkomen!
Wanneer ik andere casussen lees, weet ik ook dat ik nog niet te hard mag klagen... Dat het allemaal nog veel erger kan! Net daar trek ik me aan op! Vroeg of laat moet het gewoon lukken.. maar nu is er nog zo die onzekerheid!