Buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Plaats reactie
Flicka
Berichten: 1
Lid geworden op: 9 maart 2018, 15:13

Buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Bericht door Flicka » 9 maart 2018, 15:52

Hallo allemaal

Ik ben nieuw op dit forum, was eigenlijk aan het surfen op het internet op zoek naar een plaats om mijn verhaal kwijt te kunnen.

In november beslisten ik en mijn vriend dat we aan kinderen wouden beginnen. We zijn ondertussen al 4,5 jaar samen, wonen al 3 jaar samen en voelden ons er beiden klaar voor. Tot onze grote verbazing was het meteen prijs. Ik was nog maar pas gestopt met de pil of de huisarts bevestigde dat ik zwanger was. Wij hebben meteen samen fe beslissing genomen om niet te wachten tot een eerste echo om onze familie en vrienden in te lichten. Onze achterliggende gedacht hiervoor was dat wanneer het toch zou misgaan we liever hadden dat iedereen dit wist zodat ze hier rekening mee konden houden. Zoiets verbergen zou ik toch nooit kunnen, mijn gevoelens kan je meestal heel goed van mijn gezicht lezen. Ik was de eerste twee weken heel misselijk en daarna niets meer. Pessimistisch als ik ben had ik dus wel al een slecht voorgevoel. Maar iedereen praat je dat uit het hoofd en zegt dat zwangerschappen onvoorspelbaar zijn. Ook mijn enorm optimistische partner zei dat alles wel goed zou komen. Ik wachtte dus de eerste echo af.

Begin januari was er dan die eerste echo. De gynaecoloog zei meteen dat ze er niet gerust in was. Het begin van een hels weekend van bloed laten trekken en afwachten. Ik bereidde me voor op slecht nieuws terwijl mijn partner zich vast hield aan dat kleine sprankeltje hoop. Toen we maandag terug bij de gynaecoloog gingen was het nieuws nog slechter dan verwacht. Buitenbaarmoederlijke zwangerschap was het verdict. Ik werd diezelfde dag nog geopereerd. Die dag was een enorme emotionele rollercoaster maar ik focuste me de weken erna op mijn fysiek herstel van de toch wel zware operatie (zo voelde het voor mij alleszins). Het nieuws delen van in het begin bleek bovendien de juiste keuze, ik kreeg enorm veel steun zowel bij praktische zaken als de nodige babbel. Na 2 weken ging ik terug aan het werk en ondanks de occasionele huilbui ging het eigenlijk best goed met me.

Ondertussen zijn we twee maand verder en heb ik een hele lastige periode. Ik voel me ineens zo waardeloos. Alsof ik ineens minder waard ben nu ik niet meer zwanger ben. Het leven gaat ondertussen ook door en ik durf mensen minder lastig vallen met mijn problemen en emoties. Ondertussen is de vader van een vriendin plots overleden en ik blijf maar met die gedachte zitten dat er ergere dingen zijn in het leven en dat niemand zit te wachten op mijn gezeur. Ik durf ook geen werk te missen nu omdat ik al twee weken heb thuis gezeten ten gevolgd van de operatie en het lijkt zo vreemd om nu werk te missen voor iets dat maanden geleden gebeurd is. Maar ik zou wel even tijd kunnen gebruiken om alles op een rijtje te zetten. Fysiek is alles terug in orde, maar ik heb het gevoel dat ik mijn mentale klap nu pas krijg.

Ik hoop ergens op mensen die dit herkennen of tips hebben voor mij.

MayaM
Berichten: 358
Lid geworden op: 5 januari 2016, 19:23

Re: Buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Bericht door MayaM » 24 maart 2018, 10:29

Dag Flicka,

Allereerst veel sterkte gewenst met het verlies van je zwangerschap.
Ook ik heb een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad en ben hals overkop geopereerd geweest waarbij een eileider verwijderd is.
Fysiek was dat best zwaar, maar emotioneel gezien was dat een echte klap. Dat heeft mij mentaal helemaal onderuit gehaald, en hier draag ik de gevolgen nog steeds van (2 depressies en nu aan de antidepressiva).

Ieder heeft zijn eigen draagkracht en het is heel normaal dat dit voor jou nu heel belangrijk is en doorweegt. Wat niet wil zeggen dat het verlies van de vader van jouw vriendin ook niet erg is, integendeel.
Maar jij gaat nu ook door een moeilijke periode en het is ok dat je je slecht voelt.

Wat heel belangrijk is, is dat je luistert naar je lichaam. Indien jij nu nood hebt aan rust, raad ik je aan om die rust te nemen. Het leven draait om heel wat meer dan enkel werk. Jou mentale en fysieke gezondheid komt nu op de eerste plaats.
Neem de tijd om dit te verwerken en laat je hierin eventueel begeleiden door een psycholoog.
Praat erover met de huisarts en kijk of het misschien toch niet verstandig is om even een stap achteruit te doen en wat rust te nemen.
Zowel mentaal als fysiek is een BBZ helemaal niet niets hoor, onderschat het niet.
Traject 1: start sept 2014; Maart 2017: Zoontje geboren!

IUI 1 (Jan-feb 2018): Negatief
IUI 2 (feb-mrt 2018): Negatief
IUI 3 (april 2018): Negatief
Mei 2018 - .... : verplichte pauze

Emma81
Berichten: 3
Lid geworden op: 29 maart 2018, 14:38

Re: Buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Bericht door Emma81 » 9 april 2018, 16:07

Hai Flicka,

Je verhaal is (helaas) heel herkenbaar voor mij. 6 jaar geleden had ik het zelfde. Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap met alle ellende en verdriet die daar bij komen. Ik trok het daarna ook heel slecht. Jarenlang altijd goed op mijn lichaam en voeding gelet (top sport en gezonde levensstijl) en dan dat! Ik had het idee dat mijn lichaam me in de steek had gelaten en voelde me dan ook echt verraden door mijn eigen lichaam en de rest van de wereld (hoewel dat laatste natuurlijk onzin was :) ) Altijd sporten, goede voeding, niet roken, niet drinken.. afijn het leven van een non! (maar dan met sex ;) )

Omdat de bij mij zwangerschap onverwachts kwam (we waren nog niet zo lang samen) en ik er ook na de MK door heen zat hebben we ook geen echte pogingen meer gedaan... tot 3 jaar terug! Toen kwam de kinderwens (en de biologische klok) eens goed om de hoek kijken...
Eerst 1 jaar zelf proberen, wat niet wilde lukken...
Vervolgens allerlei testen gehad waaruit bleek dat mijn baarmoeder een "bijzondere vorm" heeft (zeg maar gewoon misvormt) en nu zijn we alweer 6 IUI pogingen verder.... met helemaal niets, komma nul resultaat.

Vandaag heb ik dan ook een gesprek gehad met mijn arts over mogelijke vervolg traject (IFV) wat ik eigenlijk niet zie zitten omdat ik schijtbang ben voor naalden. Mogelijk wordt het dus weer IUI, want dat scheelt.
Maar wat ik je eigenlijk wil zeggen is dat ik nooit had verwacht dat het zo moeilijk zou zijn om weer zwanger te raken.... en hoewel ik niet ben vergeten hoe ontzettend (@#$&*) ik me toen voelde zowel geestelijk als lichamelijk... Dat ik(!) die nooit huilt, dagen, weken heb lopen janken het toen echt door een rouwperiode is gegaan (want dat doe je eigenlijk... je rouwt om je ongeboren kind. Het kind dat je nooit in je handen zal hebben, die je nooit zal zien opgroeien of zal leren kennen...) ik heb spijt! Heel veel spijt dat ik toen mezelf niet een schop onder de kont heb gegeven en heb gezegd Emma nu is het genoeg er zijn ergere dingen op de wereld..! (een beetje hard zijn voor jezelf is soms noodzakelijk) en ga er weer voor...!! (En dat betekend niet(!) dat je er niet over mag praten omdat iemand anders zijn verdriet of zorgen belangrijker zouden zijn dan die van jou..!!! Het is heel verdrietig voor je vriendin maar jij bent er ook nog!! Jij heb ook rechtop een schouder om op te steunen of iemand die je twijfels en verdriet aan hoort!)

Ik ben nu 36 (bijna 37) en de tijd dringt steeds meer.... en het lukt (op dit moment) niet. Misschien wel nooit...
Flicka, ik hoop dat het jou zeker gaat lukken en ik snap je gevoel helemaal....
maar het enige wat ik je kan adviseren is, praat met je vriendinnen er over, daar zijn vriendinnen voor! Neem de tijd die je nodig heb. En geeft niet op! Je eerste zwangerschap ging niet goed maar de kans is groot dat de volgende wel goed gaat!! :D

Een digiatle *knuffel* ;)
Emma

Billy78
Berichten: 118
Lid geworden op: 19 april 2016, 15:33

Re: Buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Bericht door Billy78 » 9 april 2018, 16:47

Hoi Emma,

ik wil je even melden dat "die naalden" die je jezelf moet inspuiten bij ICSI/IVF echt verwaarloosbaar zijn hoor ;-) !
In het begin durfde ik ook niet goed en ging ik zelfs tot bij mijn tante om die te laten inspuiten (als mijn man niet thuis was), maar op den duur was ik zoveel tijd kwijt dat ik dan maar zelf ben beginnen spuiten. Trouwens soms moet je een spuit om middernacht zetten en dan moet je ze wel zelf inspuiten.
Eerst een oefenen in een appelsien en voila :-) !

Zoals je zelf zegt: een beetje hard zijn voor jezelf kan soms geen kwaad ;-).

xxx
2013: pilstop
2014: ms 11w (part.mola)
ICSI1: 3 embryo's=>nt zw
ICSI2: 2 embryo's=>biochem. zw
ICSI3: 3 embryo's=>zw=>doodgeboorte 18w :cry:
ICSI4: 4embryo's=>zw=>dochter geboren
ICSI5: 2 embryo's=>ms 8w
ICSI6: 2 embryo's=>zwanger

clau
Berichten: 1171
Lid geworden op: 9 april 2010, 13:00

Re: Buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Bericht door clau » 15 april 2018, 8:52

Flicka,

Allereerst veel sterkte met het verlies van jullie "kindje" (Hoe klein ook, het was er he).
Vanuit mijn eigen ervaring kan ik je alleen maar aanraden om met een psychologe te gaan praten. Misschien voelt dat als een drempel die je over moet, maar het kan echt helpen.
Ik ben een paar dagen na de operaties (1x eug en een dikke week erna andere eileiders ook nog verwijderd) geweest, wel samen met mijn man.
Weet dat je verdriet mag hebben, huil, schreeuw... laat je emoties de vrije loop.
Goh en ja er zijn misschien ergere dingen, maar ook dit is een verlies, een rouwproces waar je door moet. Onderschat de impact niet.
Bij mij is geleden van okt '16, ben ondertussen eind oktober '17 bevallen van een prachtige 2de dochter maar met momenten overvalt me nog steeds het verdriet. Hoe gelukkig ik momenteel ook ben met mijn mooie dames.
2009 Start clomid, daarna IUI
2010 Start IVF
2011 Een dochtertje geboren!
2013 Miskraam op 6 weken
2016 BBZ + verwijdering beide eileiders
2017 Feb Start IVF -> Zwanger! Uitgerekend november
31/10/2017 ♡ bevallen!

Emma81
Berichten: 3
Lid geworden op: 29 maart 2018, 14:38

Re: Buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Bericht door Emma81 » 23 april 2018, 12:18

Hai Billy78,

Ik geef toe ik ben gewoon een schijtert eerste klas op het gebied van naalden... ik ben vorige week naar zo’n info-avond over ivf geweest (waar het kippenvel me al op de armen stond!!) wat een geafstemming heerste daar zeg!!! Al die paren met hun eigen geschiedenis en duidelijke ik-wil-hier-helemaal-niet-zijn gezichten..!! (Net als die van mij by the way) die spuiten die gezet moeten worden kan ook via een “pen”. (Net als ovitrelle zeg maar) die vaginale bolletjes, nouja prima! Geen probleem... maar dan komt het... bloedprikken! En niet 1x maar meerdere keren..!! En als je pech heb (en geloof me ik heb altijd wat...) dan moet er dus wekelijks of om de paar dagen bloed afgenomen worden.... 😬🙈

Vanmiddag word ik gebeld... dan moet de knoop door. Doorgaan met iui of ifv?? Ik heb echt vanaf afgelopen donderdag (info svond) geen oog dichtgedaan.. zo stupide bang ben ik voor naalden!!)

En ja.. ik geloof er in dat je soms hard voor jezelf moet zijn... maar ben ook bang dat als ik het doe, dat ik het voor niets doe (snap je? Er is geen 100% kans dat het lukt zelfs al zou ik zwanger worden dan is de kans op een miskraam zeer groot vanwege de misvormde baarmoeder..) en daarbij zit ik met de angst en stress zelf. Ik loop als een spook door het huis, en kan wel janken bij alleen het idee al...

Dus mijn vraag aan ieder van jullie... hoe ervaren jullie ivf? De stress, de behandeling...?? De arts van de info avond was wat kortaf en bleef vaag... loop ik echt de kans om om de dag lek geprikt te worden???

Billy78
Berichten: 118
Lid geworden op: 19 april 2016, 15:33

Re: Buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Bericht door Billy78 » 23 april 2018, 16:40

:-)

Emma, ik moet er mee lachen :-) !
Echt, zo erg is IVF echt niet hoor... Die prikjes zijn echt wel "prikjes" en met momenten voelt ge niet eens dat die naald in uw buik gaat (leve het buikvet :-) !).
Wat het bloedprikken betreft, dit was een 3 à 4x per cyclus, dus ook best wel ok.
En als je niet wilt kijken, dan kijk je even weg he.

Geloof me, tijdens de zwangerschap wordt er ook regelmatig bloed geprikt.

Ondertussen ben ik 24w zwanger en ik moet zeggen dat ik al die ICSI beurten eigenlijk alweer vergeten ben.

Wat ik je wel kan aanraden als je een gigantische angst voor naalden hebt, is om de pick-up onder verdoving te laten doen. Bij ICSI 1 voelde ik er nauwelijks iets van, bij ICSI 2 deed dit serieus zeer.
ICSI 3 en 4 zijn dus onder volledige narcose gebeurd. En dat is echt wel heel relaxed zo !

Succes met de keuze !
2013: pilstop
2014: ms 11w (part.mola)
ICSI1: 3 embryo's=>nt zw
ICSI2: 2 embryo's=>biochem. zw
ICSI3: 3 embryo's=>zw=>doodgeboorte 18w :cry:
ICSI4: 4embryo's=>zw=>dochter geboren
ICSI5: 2 embryo's=>ms 8w
ICSI6: 2 embryo's=>zwanger

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 4 gasten