Buitenbaarmoederlijke zwangerschap
Geplaatst: 9 maart 2018, 15:52
Hallo allemaal
Ik ben nieuw op dit forum, was eigenlijk aan het surfen op het internet op zoek naar een plaats om mijn verhaal kwijt te kunnen.
In november beslisten ik en mijn vriend dat we aan kinderen wouden beginnen. We zijn ondertussen al 4,5 jaar samen, wonen al 3 jaar samen en voelden ons er beiden klaar voor. Tot onze grote verbazing was het meteen prijs. Ik was nog maar pas gestopt met de pil of de huisarts bevestigde dat ik zwanger was. Wij hebben meteen samen fe beslissing genomen om niet te wachten tot een eerste echo om onze familie en vrienden in te lichten. Onze achterliggende gedacht hiervoor was dat wanneer het toch zou misgaan we liever hadden dat iedereen dit wist zodat ze hier rekening mee konden houden. Zoiets verbergen zou ik toch nooit kunnen, mijn gevoelens kan je meestal heel goed van mijn gezicht lezen. Ik was de eerste twee weken heel misselijk en daarna niets meer. Pessimistisch als ik ben had ik dus wel al een slecht voorgevoel. Maar iedereen praat je dat uit het hoofd en zegt dat zwangerschappen onvoorspelbaar zijn. Ook mijn enorm optimistische partner zei dat alles wel goed zou komen. Ik wachtte dus de eerste echo af.
Begin januari was er dan die eerste echo. De gynaecoloog zei meteen dat ze er niet gerust in was. Het begin van een hels weekend van bloed laten trekken en afwachten. Ik bereidde me voor op slecht nieuws terwijl mijn partner zich vast hield aan dat kleine sprankeltje hoop. Toen we maandag terug bij de gynaecoloog gingen was het nieuws nog slechter dan verwacht. Buitenbaarmoederlijke zwangerschap was het verdict. Ik werd diezelfde dag nog geopereerd. Die dag was een enorme emotionele rollercoaster maar ik focuste me de weken erna op mijn fysiek herstel van de toch wel zware operatie (zo voelde het voor mij alleszins). Het nieuws delen van in het begin bleek bovendien de juiste keuze, ik kreeg enorm veel steun zowel bij praktische zaken als de nodige babbel. Na 2 weken ging ik terug aan het werk en ondanks de occasionele huilbui ging het eigenlijk best goed met me.
Ondertussen zijn we twee maand verder en heb ik een hele lastige periode. Ik voel me ineens zo waardeloos. Alsof ik ineens minder waard ben nu ik niet meer zwanger ben. Het leven gaat ondertussen ook door en ik durf mensen minder lastig vallen met mijn problemen en emoties. Ondertussen is de vader van een vriendin plots overleden en ik blijf maar met die gedachte zitten dat er ergere dingen zijn in het leven en dat niemand zit te wachten op mijn gezeur. Ik durf ook geen werk te missen nu omdat ik al twee weken heb thuis gezeten ten gevolgd van de operatie en het lijkt zo vreemd om nu werk te missen voor iets dat maanden geleden gebeurd is. Maar ik zou wel even tijd kunnen gebruiken om alles op een rijtje te zetten. Fysiek is alles terug in orde, maar ik heb het gevoel dat ik mijn mentale klap nu pas krijg.
Ik hoop ergens op mensen die dit herkennen of tips hebben voor mij.
Ik ben nieuw op dit forum, was eigenlijk aan het surfen op het internet op zoek naar een plaats om mijn verhaal kwijt te kunnen.
In november beslisten ik en mijn vriend dat we aan kinderen wouden beginnen. We zijn ondertussen al 4,5 jaar samen, wonen al 3 jaar samen en voelden ons er beiden klaar voor. Tot onze grote verbazing was het meteen prijs. Ik was nog maar pas gestopt met de pil of de huisarts bevestigde dat ik zwanger was. Wij hebben meteen samen fe beslissing genomen om niet te wachten tot een eerste echo om onze familie en vrienden in te lichten. Onze achterliggende gedacht hiervoor was dat wanneer het toch zou misgaan we liever hadden dat iedereen dit wist zodat ze hier rekening mee konden houden. Zoiets verbergen zou ik toch nooit kunnen, mijn gevoelens kan je meestal heel goed van mijn gezicht lezen. Ik was de eerste twee weken heel misselijk en daarna niets meer. Pessimistisch als ik ben had ik dus wel al een slecht voorgevoel. Maar iedereen praat je dat uit het hoofd en zegt dat zwangerschappen onvoorspelbaar zijn. Ook mijn enorm optimistische partner zei dat alles wel goed zou komen. Ik wachtte dus de eerste echo af.
Begin januari was er dan die eerste echo. De gynaecoloog zei meteen dat ze er niet gerust in was. Het begin van een hels weekend van bloed laten trekken en afwachten. Ik bereidde me voor op slecht nieuws terwijl mijn partner zich vast hield aan dat kleine sprankeltje hoop. Toen we maandag terug bij de gynaecoloog gingen was het nieuws nog slechter dan verwacht. Buitenbaarmoederlijke zwangerschap was het verdict. Ik werd diezelfde dag nog geopereerd. Die dag was een enorme emotionele rollercoaster maar ik focuste me de weken erna op mijn fysiek herstel van de toch wel zware operatie (zo voelde het voor mij alleszins). Het nieuws delen van in het begin bleek bovendien de juiste keuze, ik kreeg enorm veel steun zowel bij praktische zaken als de nodige babbel. Na 2 weken ging ik terug aan het werk en ondanks de occasionele huilbui ging het eigenlijk best goed met me.
Ondertussen zijn we twee maand verder en heb ik een hele lastige periode. Ik voel me ineens zo waardeloos. Alsof ik ineens minder waard ben nu ik niet meer zwanger ben. Het leven gaat ondertussen ook door en ik durf mensen minder lastig vallen met mijn problemen en emoties. Ondertussen is de vader van een vriendin plots overleden en ik blijf maar met die gedachte zitten dat er ergere dingen zijn in het leven en dat niemand zit te wachten op mijn gezeur. Ik durf ook geen werk te missen nu omdat ik al twee weken heb thuis gezeten ten gevolgd van de operatie en het lijkt zo vreemd om nu werk te missen voor iets dat maanden geleden gebeurd is. Maar ik zou wel even tijd kunnen gebruiken om alles op een rijtje te zetten. Fysiek is alles terug in orde, maar ik heb het gevoel dat ik mijn mentale klap nu pas krijg.
Ik hoop ergens op mensen die dit herkennen of tips hebben voor mij.