Volhouden...
Geplaatst: 12 september 2019, 19:14
Hallo iedereen,
ons verhaal:
In 2017 namen we de beslissing om te proberen zwanger te worden. Op dat moment nog vol spanning en zonder al te veel bedenkingen, we gingen er van uit dat het wel snel zover zou zijn.
Dat bleek helaas niet zo te lopen. Eind 2017 werd er een tussenschot in mijn baarmoeder weggehaald tijdens een operatie. Nadien probeerden we nog een tijdje verder. Halverwege 2018 kregen we dan de uitslag van fertiliteitsonderzoeken: er is eigenlijk niets ernstigs aan de hand, behalve dat ik een onregelmatige cyclus heb en het dus moeilijk te voorspellen is wanneer de eisprong valt. De dokter liet ons de keuze: natuurlijk verder proberen of met een fertiliteitsprogramma.
We startten met coitustiming met pregnyl-inspuitingen. Dit was na de 4e keer een succes: zwanger! Het verhaal mocht echter niet blijven duren: bij de 2e echo kregen we slecht nieuws, het vruchtje leefde niet meer...
De verwerking hiervan nam wel wat tijd in beslag.
Gezien het gelukt was om op de natuurlijke manier zwanger te worden, beslisten we er verder op deze manier voor te gaan. Nu ben ik 6 cyclussen verder. Bij de laatste cyclus was ik ervan overtuigd dat ik zwanger was, m'n vriend overigens ook. Er waren heel wat herkenbare symptomen van mijn vorige zwangerschap (vergrote borsten, vermoeidheid, het zeer warm hebben, enz.) en samen met het uitblijven van mijn menstruatie leken we op goed nieuws af te stevenen.
Na negatieve urinetests en een afspraak bij de dokter zijn deze avond m'n regels doorgekomen. Met deze timing denk ik dat het een mislukte innesteling zou kunnen zijn. Het voelt alleszins alsof er deze keer wel 'iets' was.
Jullie zullen je vast kunnen inbeelden dat dit een schok teweeg heeft gebracht. Ik voel me verschrikkelijk slecht en begin weer overal aan te twijfelen: gaat het ooit lukken om een kindje te krijgen? (Ik ben intussen 32.) Hoe houden we dit vol?? 'Bedriegt' mijn lichaam me met deze zwangerschapssymptomen? ...
Ik wou dit verhaal even uitschrijven. Dat het op papier staat doet al goed op zich. Ik denk erover om naar een psycholoog te gaan om te zien hoe ik/we hiermee kunnen omgaan.
Ik ben benieuwd hoe jullie hiermee omgaan. Hoe houden jullie het vol?
Bedankt voor het lezen.
ons verhaal:
In 2017 namen we de beslissing om te proberen zwanger te worden. Op dat moment nog vol spanning en zonder al te veel bedenkingen, we gingen er van uit dat het wel snel zover zou zijn.
Dat bleek helaas niet zo te lopen. Eind 2017 werd er een tussenschot in mijn baarmoeder weggehaald tijdens een operatie. Nadien probeerden we nog een tijdje verder. Halverwege 2018 kregen we dan de uitslag van fertiliteitsonderzoeken: er is eigenlijk niets ernstigs aan de hand, behalve dat ik een onregelmatige cyclus heb en het dus moeilijk te voorspellen is wanneer de eisprong valt. De dokter liet ons de keuze: natuurlijk verder proberen of met een fertiliteitsprogramma.
We startten met coitustiming met pregnyl-inspuitingen. Dit was na de 4e keer een succes: zwanger! Het verhaal mocht echter niet blijven duren: bij de 2e echo kregen we slecht nieuws, het vruchtje leefde niet meer...
De verwerking hiervan nam wel wat tijd in beslag.
Gezien het gelukt was om op de natuurlijke manier zwanger te worden, beslisten we er verder op deze manier voor te gaan. Nu ben ik 6 cyclussen verder. Bij de laatste cyclus was ik ervan overtuigd dat ik zwanger was, m'n vriend overigens ook. Er waren heel wat herkenbare symptomen van mijn vorige zwangerschap (vergrote borsten, vermoeidheid, het zeer warm hebben, enz.) en samen met het uitblijven van mijn menstruatie leken we op goed nieuws af te stevenen.
Na negatieve urinetests en een afspraak bij de dokter zijn deze avond m'n regels doorgekomen. Met deze timing denk ik dat het een mislukte innesteling zou kunnen zijn. Het voelt alleszins alsof er deze keer wel 'iets' was.
Jullie zullen je vast kunnen inbeelden dat dit een schok teweeg heeft gebracht. Ik voel me verschrikkelijk slecht en begin weer overal aan te twijfelen: gaat het ooit lukken om een kindje te krijgen? (Ik ben intussen 32.) Hoe houden we dit vol?? 'Bedriegt' mijn lichaam me met deze zwangerschapssymptomen? ...
Ik wou dit verhaal even uitschrijven. Dat het op papier staat doet al goed op zich. Ik denk erover om naar een psycholoog te gaan om te zien hoe ik/we hiermee kunnen omgaan.
Ik ben benieuwd hoe jullie hiermee omgaan. Hoe houden jullie het vol?
Bedankt voor het lezen.