Teleurstelling
Geplaatst: 27 juni 2021, 7:59
Ik ben Sproetje, 34 jaar, en ben vorig jaar gestart met een fertiliteitstraject samen met mijn vriendin. We wisten dat het even kon duren en dat dat niet abnormaal was, maar wat de nooit hadden verwacht, was dat we na 6 pogingen nog steeds niet zwanger zouden zijn. Alle onderzoeken waren goed. De doorgankelijkheid is goed, mijn hormonen stonden goed, geen syfilis of hepatitis of dergelijke, mijn AMH-waarde is 10,4 wat zeer goed is voor mijn leeftijd, zo’n 10 follikels per eierstok te zien. En elke maand een spontane ovulatie in een regelmatige cyclus. En toch wil het maar niet lukken.. het enige wat ik heb is altijd ongemakken tijdens de IUI pogingen (buikpijn van voor de ovulatie tot na mijn ms). We hebben samen met de Fertiliteitsarts gekozen om verder te gaan met ICSI, maar het maakt me zeer bang. Hoe ga ik reageren op de hormonen? Ga ik pijn hebben? Gaat het hier wel mee lukken of ben ik gedoemd om te mislukken en is het mij niet gegund?
Ik zit momenteel op een punt dat ik het allemaal niet meer zie zitten. Waarom moet ik zowel fysiek als mentaal zoveel afzien om onze droom waar te kunnen maken? Is het dat allemaal wel waard? Mijn zelfvertrouwen zakt met de maand, ik begin meer en meer het gevoel te krijgen dat de natuur niet wil dat ik mama word, dat het mij gewoon niet gegund is.
Ik weet dat er veel mensen zijn hier die al veel stappen verder zitten. Meestal is dit door onderliggende oorzaken. Hier zijn er voorlopig geen onderliggende oorzaken en daarom schiet ik in paniek. Wanneer moet ik aan de alarmbel trekken en eisen dat ze verder onderzoeken wat er mis kan zijn? Op dit moment is het nog niet abnormaal dat ik nog niet zwanger ben. Wanneer dan wel? Geef ik het een jaar de tijd? Of kijk ik naar het aantal pogingen en doe ik er nog eens 6 tp’s bij?
Ik hoop dat er hier iemand is die ook zoals ik ‘niets’ mankeert en waarbij het na meer dan 6 keer proberen toch gelukt is om zwanger te worden. Iemand die mij kan geruststellen dat het echt wel komt... of iemand die na zoveel pogingen toch een diagnose gekregen heeft van iets onderliggends?
Ik zit momenteel op een punt dat ik het allemaal niet meer zie zitten. Waarom moet ik zowel fysiek als mentaal zoveel afzien om onze droom waar te kunnen maken? Is het dat allemaal wel waard? Mijn zelfvertrouwen zakt met de maand, ik begin meer en meer het gevoel te krijgen dat de natuur niet wil dat ik mama word, dat het mij gewoon niet gegund is.
Ik weet dat er veel mensen zijn hier die al veel stappen verder zitten. Meestal is dit door onderliggende oorzaken. Hier zijn er voorlopig geen onderliggende oorzaken en daarom schiet ik in paniek. Wanneer moet ik aan de alarmbel trekken en eisen dat ze verder onderzoeken wat er mis kan zijn? Op dit moment is het nog niet abnormaal dat ik nog niet zwanger ben. Wanneer dan wel? Geef ik het een jaar de tijd? Of kijk ik naar het aantal pogingen en doe ik er nog eens 6 tp’s bij?
Ik hoop dat er hier iemand is die ook zoals ik ‘niets’ mankeert en waarbij het na meer dan 6 keer proberen toch gelukt is om zwanger te worden. Iemand die mij kan geruststellen dat het echt wel komt... of iemand die na zoveel pogingen toch een diagnose gekregen heeft van iets onderliggends?