Dromen blijven dromen
Geplaatst: 21 december 2023, 19:13
Hallo
Wil even mijn verhaal kwijt omdat ik me enorm alleen en onbegrepen voel.
Had altijd de droom om een gezinnetje te hebben tussen m'n 25 en 30.
Mijn twintiger jaren staan in het teken van daten, de ene teleurstelling na de andere. 'maar het komt wel' - althans dat zei iedereen altijd.
Ondertussen ben ik 32 en nog steeds aan het swipen, met zelden eens een leuke date, waarna ik nadien weer m'n liefdesverdriet en teleurstelling moet verwerken.
Een half jaar geleden heb ik mijn vruchtbaarheid laten testen... Amh van 1,18ng/mL... Geen drama, maar wel onder het gemiddelde voor m'n leeftijd. Ook geen idee wanneer ik aan kinderen zou beginnen, dus ben verder gegaan naar fertiliteitsklinkiek. Ik wil geen BAM worden, maar social freezing lijkt me de enige optie om wat tijd te kopen.
Drie maanden later amh van 0,66 µg/L gemeten... Gesprek psycholoog, nogmaals gesprek gynaecoloog, gesprek vroedvrouw...
We zijn weer een paar maanden verder en pas midden januari zou ik kunnen invriezen. Ook nog wat business trips gepland, waardoor het allemaal wat moeilijk in m'n hoofd is met plannen.
Het weegt enorm op me en telkens sta ik er alleen.
Sinds ik een half jaar geleden de eerste keer amh liet nakijken, voel ik me oud en heb ik zware downperiodes, huilbuien. Ik mis de vrolijke ik die ik was...Het weegt enorm door dit nieuws te hebben en hiermee bezig te zijn. Herkennen jullie dit?
Mijn twintiger jaren was een zoektocht naar liefde, m'n dertiger jaren komt de kinderwens er nog bij het is telkens de confrontatie, ik voel me zo gefaald op beide vlakken en haal me enorm neer
Anyway... Bedankt om m'n verhaal te lezen, ik hoop me hier wat begrepen te voelen.
Wil even mijn verhaal kwijt omdat ik me enorm alleen en onbegrepen voel.
Had altijd de droom om een gezinnetje te hebben tussen m'n 25 en 30.
Mijn twintiger jaren staan in het teken van daten, de ene teleurstelling na de andere. 'maar het komt wel' - althans dat zei iedereen altijd.
Ondertussen ben ik 32 en nog steeds aan het swipen, met zelden eens een leuke date, waarna ik nadien weer m'n liefdesverdriet en teleurstelling moet verwerken.
Een half jaar geleden heb ik mijn vruchtbaarheid laten testen... Amh van 1,18ng/mL... Geen drama, maar wel onder het gemiddelde voor m'n leeftijd. Ook geen idee wanneer ik aan kinderen zou beginnen, dus ben verder gegaan naar fertiliteitsklinkiek. Ik wil geen BAM worden, maar social freezing lijkt me de enige optie om wat tijd te kopen.
Drie maanden later amh van 0,66 µg/L gemeten... Gesprek psycholoog, nogmaals gesprek gynaecoloog, gesprek vroedvrouw...
We zijn weer een paar maanden verder en pas midden januari zou ik kunnen invriezen. Ook nog wat business trips gepland, waardoor het allemaal wat moeilijk in m'n hoofd is met plannen.
Het weegt enorm op me en telkens sta ik er alleen.
Sinds ik een half jaar geleden de eerste keer amh liet nakijken, voel ik me oud en heb ik zware downperiodes, huilbuien. Ik mis de vrolijke ik die ik was...Het weegt enorm door dit nieuws te hebben en hiermee bezig te zijn. Herkennen jullie dit?
Mijn twintiger jaren was een zoektocht naar liefde, m'n dertiger jaren komt de kinderwens er nog bij het is telkens de confrontatie, ik voel me zo gefaald op beide vlakken en haal me enorm neer
Anyway... Bedankt om m'n verhaal te lezen, ik hoop me hier wat begrepen te voelen.