hoe moet het verder na een miskraam

[Skael]

ik weet niet hoe,
ik weet het eventjes niet meer,
maar ook al is het nog zo vers
dat we onze jongens hebben moeten afstaan,
mijn ventje vraagt hoe het verder moet,
wat wil je dat ik hem zeg,
hij wil een levend kindje van ons,
kan hem begrijpen, kan hem heel goed begrijpen,
neen hij zal onze jongens nooit vergeten,
hij wil dat niet, zou het hem kwalijk nemen ook,
vergeten doen we onze engeltjes niet, nooit of nooit
maar kan wel begrijpen dat hij nog kinderen wil,
hij stelt me enorm veel vragen, waar ik hem niet kan
op antwoorden, wat wil je dat ik hem zeg,
maar heb de moed niet om te bellen en al die vragen te stellen, ni voor nu wil hij da weten,
maar hij wil het weten voor de toekomst,
snap hem wel dat hij het wil weten,
maar weet het ni,kan het ni, ...

[jacqueline]

Dag lieve Skael

Graag wou ik je een woordje van troost plaatsen maar de juiste woorden vind ik niet .

Afscheid nemen
Is het moeilijkste in het leven, Je leert het eigenlijk nooit . ( geschreven door Toon Hermans )

Wou je één tip meegeven .... Praat er over , Krop je verdriet niet op !!!
En weet dat je kindjes over je schouders mee kijken .

Wens jullie samen veel sterkte !
Jacqueline

[kathleenchris]

Lieve Skael,

Het is een harde noot om kraken. Geef jezelf tijd en je mag treuren om wat er gebeurd is. Voel je daarom zeker niet schuldig. Het verlies van een eigen kind is onmenselijk, ondraaglijk, aanvaarden zal je nooit. Maar geloof mij, ooit zal je eens kunnen zeggen dat het echt terug beter gaat. Dat je terug gelooft in de toekomst. Maar het wordt een toekomst waarin verwachtingen en hoop een hele andere dimensie hebben gekregen in vergelijking met vroeger. Je bent veranderd voor altijd en opnieuw moet je dit evenwicht weer zoeken samen met je partners, maar ook met je familie of vrienden, mensen die je echt kunnen steunen. Koester de gedachten aan je jongens. Het beeld zal met de tijd vervagen, maar het moedergevoel, de warmte in je hart nooit. Je blijft een mama en een papa voor het leven!!!
Heel veel sterkte, maar zoals Jacqueline het ook zegt, niet opkroppen, praat erover ...
Iemand vertelde me dat verdriet een lege kamer in een huis is. Deze kamer heeft een deur, die kan plots openvliegen, maar ook terug dichtslaan. We moeten weer opnieuw zoeken om die deur op een kier te zetten, en ze zo ook houden. Deze vergelijking vond ik heel mooi. En het lukt ook na een tijdje. Soms waait ze nog eens open hoor, maar de momenten heb ik nu meer onder controle, voor mij mag ze niet altijd op die kleine kier blijven staan. Ons leven is zoals een huis met bewoners, niets blijft zoals het was, maar je zoekt een evenwicht.
Ik Heel veel liefs en sterkte,

kathleen
en een vlinderkus van ons engeltje Inkë*

[Tiny]

Lieve Skael,

Toen ik je tekstje las, heb ik gezocht naar woorden van troost, maar heb ze spijtig genoeg niet gevonden. Wat jullie nu meemaken, roept zoveel gevoelens op. Tegelijk heb je zoveel vragen. En je verwacht van je partner dat hij /zij een antwoord biedt,... want daarvoor is een partner er toch...
Als ik naar mezelf kijk en naar de voorbije 5 jaren van proberen zwanger te geraken, zwanger blijven, tegenslagen, rouw en opnieuw hopen, dat voel ik voor een stukje ook de onmacht die bij jullie leeft. Toen ik in okt 2006 een zwngerschap na 4 maand moest afbreken, ben ik zeer langzaam en zonder dat ik het zelf voldoende besefte in een put geraakt waarvan ik zelf de rand niet meer zag. Ook het praten met mijn partner, waaraan ik een enorme behoefte had, lukte niet. Ik hield mezelf voor dat ik het zelf wel allemaal kon oplossen. Toen ik in jan 08 opnieuw een tegenslag te verwerken kreeg, ben ik naar een psychologe/relatietherapeute gestapt. Zij heeft me geleerd dat deze gevoelens normaal zijn. Maar ook over het verschil tussen rouwen bij mannen en vrouwen, aanvaarden en opnieuw hopen ging er voor mij een wereld open.
Kortom, ik had er veel te lang mee gewacht om te praten, te verwerken. Als het moeilijk wordt om dit enorme verlies te verwerken, schaam je niet om de stap

[Tiny]

(vervolg)

te zetten naar professionele hulp.
Langzaamaan zal je dit verlies een plaats geven in je hart, in je huis (zoals KathleenChris zo mooi verwoordde). Je neemt dit voor altijd mee ... en geloof me, ooit zal je met een fier gevoel en een lach op je gezicht zeggen "ik ben de mama's van mijn 2 zonen"

Skael, heel veel moed en hoop. Gun jezelf de tijd !

Tiny

[grootgevaarke]

Mijn miskraam is ook nog heel recent. Het besef groeit maar langzaam. Heb al heel veel tranen gelaten en sommige dagen weet ik met mezelf gewoon geen blijf. Ik richt mijn aandacht nu zoveel mogelijk op onze verhuis naar ons nieuw huis, hoewel ik daar ook geconfronteerd wordt met een lege babykamer... Ik wil wel graag een boom planten in onze tuin ter nagedachtenis van ons verloren kind (ook al was de zwangerschap met 9 weken nog heel pril) en die boom wil ik dan jaar na jaar zien groeien en sterker worden. Die boom kan ons kind uiteraard niet vervangen maar hij zal me wel blijven herinneren aan het kind dat ooit (even) deel uitmaakte van ons leven.

[Tiny]

Hoi Grootgevaarke,

die (levens-)boom is een superidee.
Wijzelf zijn momenteel bezig met de aanleg van onze tuin en ik ga ergens in een stil hoekje een kleine steen in natuursteen laten leggen met daarop een tekstje voor de kindjes die wij verloren. Ik wil voor de rest van mijn leven deze kindjes een plaats geven, niet alleen in mijn hart, maar ook in onze thuis.
Dus die boom, zeker doen. De psychologe waar ik naartoe ging, vertelde me dat dit een manier is om te verwerken. Het betekent dat je bezig bent om die zware klap te verwerken. Dat is alleszins beter dan het verdriet te verdrukken en te negeren.

Ik wens je nog veel goede moed. En misschien is het voor jou een troost ; na 2 miskramen hebben wij toch een pracht van een zoon gekregen.

Tiny

[kathleenchris]

Hallo iedereen,

Ook wij hebben stille getuige van ons verloren kindje. Zo heb je het gevoel dat ze niet vergeten worden, en de voorwerpen zijn minder confronterend. We hebbe bv een klein vlindertuintje. In de zomer vind je gemakkelijk zo'n vlindertjes op een stokje on de blokker of zo. En het is gewoon schattig. Bezoekers hebben niet door wat de betekenis is, maar wij wel. En dat doet soms deugd als de vlindertjes wapperen in de wind ...
Heel veel sterkte en moed, maar blijf geloven in een toekomst, wat die ook mag brengen !!!!
liefst
kathleen
mama van een engeltje.

[Skael]

ik voel me schuldig,
o zo schuldig,
we zijn naar ghb geweest,
hoe het verder moet,
we zijn vragen gaan stellen
voor de toekomst
we willen een levend kindje,
niet om onze jongens te vergeten,
want wij vergeten ze nooit of te nimmer,
we moeten verder
dat weet ik ook,
enkel is de vraag,
wat je ook doet,
wanneer zal de tijd ervoor rijp zijn,
hoelang moet je wachten,
de tijd nemen om te verwerken,
maar gaat het ooit nog eens het
juiste moment zijn om terug opnieuw
te beginnen met een behandeling,
we moeten verder,maar....
o mijn twee lieve jongens,
ik mis jullie toch zo

skael, mama van twee engeltjes Thomas* en Tjörven*

[MA]

M'n lieve Skael,

Mijn emotionele ik kan zich - denk ik - een beeld vormen van hoe je je voelt. Langs de ene kant wil je ontzettend graag een kindje, maar langs de andere kant lijkt het of het dan of wij Renéetje en jij Thomas en Tjorven zou willen 'overschrijven'. Ik zou schrik hebben dat ik haar geen 'recht'zou doen, haar liefde zou afnemen, haar zou vergeten...Alleen is een moederhart zo groot dat er altijd plaats zal zijn voor alle kindjes. En een broertje of zusje kan helpen om de herinnering aan je twee zoontjes levendig te houden. Moesten wij ooit nog een kindje hebben dan zal Renéetje mee op het geboortekaartje staan en zullen we ons 'tweede'kindje ook volop over haar vertellen, zodat hij of zij toch een zusje heeft, ook al is het aan gene zijde...Sorry, want ik ben hier vertrokken vanuit mijn vrees en die jouwe kan helemaal anders zijn. Als je erover wil vertellen, doe gerust, ik ben thuis en dus veel online.
Skael, lieve mama van Thomas en Tjorven, een dikke knuffel,

Audrey, mama van Renéetje*

[Anneleen]

Skael,

Het is zo moeilijk hé. Je zou zo graag terug zwanger zijn, zo graag terug hoop hebben, terug een levend wondertje in je buik. Maar nog liever in je armen. Maar tegelijk weet je dat een volgend kindje Thomas en Tjörven nooit, maar dan ook nooit, zal vervangen. 't Zijn voor altijd je zoontjes.
Wanneer 't het juiste moment is, weet niemand. En misschien weet je dat zelf ook nooit echt goed. ik denk ecter wel dat we voelen wanneer 't nog niet zo ver is. Wanneer we er echt nog niet klaar voor zijn.
Laat je zeker niet onder druk zetten. Volg je eigen gevoel. Maar niet dat schuldgevoel, laat dat maar achterwege. Thomas en Tjörven weten dat jullie hen nooit vergeten.
Maar het feit dat jullie al eens zijn gaan praten over de toekomst, geeft mij toch 't gevoel dat jullie al een beetje plaats en tijd kunnen maken om erover na te denken. En dat is al heel wat.

Ik heb 't vooral moeilijk met 't idee dat mijn buik nu nog de buik van Tibbe en Sietse is. Dat 't nu nog even niet klopt als ik daaraan zou raken. 't Was hun plekje waar zij nu nog hadden moeten zitten. En 't gemis is nauwelijks te omschrijven. Dat kan je alleen maar meevoelen als lotgenoot.
Ik weet niet hoe jij dat ervaart ?

Wat Audry zegt, zo voel ik het ook. Als we hier ooit nog 't geluk hebben een levend kindje te mogen verwelkomen (al is 't via adoptie) dan staan Tibbe en Sietse er gegarandeerd ook mee op. Ben soms zelfs al stiekem aan 't fantaseren hoe ik hen er dan zou bijschrijven .


Anneleen

[Skael]

Zijn rupsjes geen beestjes
wanneer ze niet tot vlinder mogen ontpoppen
En zijn roosjes geen bloemen meer
wanneer ze blijven in de knoppen

Is een herfstblad geen blad meer
wanneer het valt van de boom
En is liefde niet oprecht
wanneer het niet kan worden getoond

Is het ijs er nooit geweest
Alleen omdat het smelt
En is een mooi verhaal niet mooi meer
wanneer het nooit kan worden verteld

Is een kaars geen kaars meer
wanneer het lichtje is gedoofd
En is een leugen geen leugen
alleen omdat je er in hebt geloofd

Vragen die niet zijn gesteld
zijn dat dan geen vragen
En mijn kind.....is zij geen kind
Alleen omdat ik haar niet mocht voldragen


Het is niet zo eenvoudig,

Terug in de wereld te stappen na het verlies van je kindje,
dat officieel niet bestaan heeft voor de buitenwereld,
maar die o zo veel voor mij betekenen, ik heb ze gedragen en gevoeld maar spijtig genoeg moeten verliezen, zonder een reden.
Hoe moet ik het zeggen

Er zijn bepaalde dingen die ik zou willen…
Ik zou willen dat onze kinderen niet gestorven waren.
Ik zou willen dat wij onze kinderen terug hadden.
Ook al weet ik dat dat niet kan.

Onze kinderen zijn er en zij zijn belangrijk voor mijn echtgenoot en mij.
Voor altijd!
Als ik huil of emotioneel word als ik over mijn kinderen spreek
dan zou ik willen dat je weet dat het niet is omdat je ons pijn gedaan hebt.
De dood van onze kinderen is de oorzaak van mijn tranen.

Ik heb eigenlijk wel wat afleiding nodig en wilgraag horen hoe het met jullie is.
Maar ik wil ook graag dat jullie weten hoe het met ons is.
Het zou kunnen dat wij bedroefd zijn en gaan huilen

ik hoef niet beklaagd te worden,
maar ik zou willen dat je ons de kans geeft om verdrietig te zijn,
wij moeten door ons verdriet heen.
Je moet begrijpen dat ons leven overhoop is gehaald,
we weten dat het vervelend is om bij ons te zijn als we ons beroerd voelen,
wees dan alsjeblief geduldig met ons.

ik zou willen dat je begrijpt dat verdriet mensen verandert.
Toen onze kinderen stierven, stierf ook een groot deel van ons
en we zijn niet meer de zelfde personen als voorheen.

Ik zou heel graag willen dat je ons zou begrijpen,
dat je je zou kunnen indenken hoe het voelt;
het verlies en ons verdriet, de stilte en de tranen, de leegte en de pijn.

Maar ik hoop dagelijks dat je het nooit zal moeten ontdekken

Er is iets gebeurt waar ik niet wil op terugkomen,
maar wou enkel dit nog achterlaten,eerst en vooral wil ik de schrijvers van deze twee teksten bedanken en als tweede wil ik dit nog meegeven: eerst ben je heel gelukkig als eindelijk een behandeling lukt,
eindelijk een beetje gelukkig na altijd tegenslagen, verdriet, onzekerheid de zoveelse tegenslag, zoveelste negatief resultaat, en als het dan nog een tweeling is, je weet niet hoe gelukkig je bent, ook al was ik al gelukkig toen we hoorde dat we zwanger waren, de eerste drie maanden heb je heel veel angst, je kent het bestaan van miskramen, je houdt rekening met het feit dat dat ook hier kon gebeuren, maar als je dan verder bent dan hou je wel rekening dat ze vroeger kunnen geboren worden, wat typisch is voor tweelingen, maar niet dat je ze toch nog moet afstaan, spijtig genoeg gebeurt dit ook, spijtig gebeurt dit bij redelijk veel personen,
echter begrijpt de buitenwereld dit niet zo goed,
officieel zijn het geen kinderen, voor de wet bestaan ze niet, maar voor mijn echtgenoot en voor mezelf, zoals iedereen die het heeft meegemaakt hebben we wel onze kindjes verloren, wij zijn allemaal spijtig genoeg ouders geworden van Engeltjes die Bengeltjes zouden moeten zijn.
Voor de personen die het meegemaakt hebben, waarom moeten wij iedereen pardoneren, waarom mogen wij gewoon niet ouders zijn van onze engeltjes,
het leven is hard, heel hard en helemaal niet eenvoudig, maar ook al pardoneer ik heel veel personen omdat anders het leven niet draagbaar is om verder te gaan, weet dat er personen zijn die jullie wel begrijpen, omdat wij spijtig genoeg allemaal lotgenoten zijn.

Als laatste zou ik iedereen heel veel moed, sterkte,
en succes willen wensen in alles wat jullie doen,

groetjes

Skael

[MA]

Skael, alles ok met jou ? Als je nood hebt aan babbel, stuur gerust een PB in met lege handen he. 'k Zit vandaag voor het merendeel aan mijn bureau, dus...

Knuffel, Audrey