Hallo,
Het is al een tijdje geleden dat ik nog op de site geweest ben,
maar nu heb ik er toch even nood aan.
Mijn man en ik zijn al 2 jaar aan het proberen zwanger worden.
Na 2 jaar was het eindelijk gelukt, ik was zwanger.
We waren doodgelukkig, maar ook bang...
En dat was terecht. Tot 4 weken verliep alles heel goed.
En plots begon mijn hormoon te dalen, de dokter bereidde ons al voor op het slechte nieuws, maar toch hadden we nog hoop. Uiteindelijk bleek dat kleine vruchtje een vechtertje te zijn want het liet lang op zich wachten.
We zijn ons kindje verloren op 6 weken. Ik besef dat er iets niet in orde was, maar toch is het moeilijk om het los te laten. Ik heb gelukkig een echo laten nemen en ik heb dus nog een aandenken. Ergens is dit voor ons toch een troost.
Hoe raar het ook mag klinken, ik hoop dat we snel opnieuw mogen starten met onze behandeling. Maar daar heb ik geen idee van. Ik vermoed dat we één maand zullen moeten overslaan (KI en ze volgen mijn natuurlijke cyclus).
Het hartje zien kloppen op de echo, het deed ons iets.
Lieve kleine schat, je blijft in gedachten bij ons.
Groetjes x
Eindelijk zwanger en dan een miskraam
-
Trieneke
- Berichten: 24
- Lid geworden op: 15 januari 2008, 13:59
-
Lana
- Berichten: 60
- Lid geworden op: 11 augustus 2008, 18:22
Hallo Trieneke,
Ik heb zo'n 2 jaar geleden ook een miskraam gehad en beleefde juist dezelfde gevoelens als jij. Mijn man en ik werden na lang wachten zwanger. We waren dolgelukkig met ons wondertje. Maar helaas ging het ook verkeerd. Ik kreeg bloedingen. Mijn dokter nam terug bloed om mijn waarden na te kijken. Hoewel we slecht nieuws verwachtten, zei ze dat de waarden niet op een miskraam wezen. We waren enerzijds opgelucht, maar anderzijds waren we ook zo bang. Waarom verloor ik bloed?
Bij de eerste echo zagen we een vruchtje en de gyneacoloog stelde ons gerust. Toch kon ik het nare gevoel van onheil niet van mij afschuiven. Ik bleef maar 'voelen' dat er iets niet klopte. De tweede echo toonde ons een kloppend hartje. Een leven in mij... Het doet inderdaad iets om dat te zien. Een onbeschrijfelijk gevoel!
Helaas klopte bij de derde echo het hartje niet meer. Ik had het moeten zien aankomen; het vruchtje was veel te klein en ik bleef maar bloed verliezen. En toch hoop je nog altijd hé? Want net zoals jouw kindje was ook het onze een vechtertje.
Voor mij was het ook een enorme troost om de echo's te hebben, zelfs de laatste echo heb ik bewaard.
Ik hoop dat je ook snel mag beginnen met je behandeling. Dan kan je uitkijken naar een nieuwe start, een nieuw leven.
Ik wens je nog veel succes!
Dikke knuffels,
Lana
Ik heb zo'n 2 jaar geleden ook een miskraam gehad en beleefde juist dezelfde gevoelens als jij. Mijn man en ik werden na lang wachten zwanger. We waren dolgelukkig met ons wondertje. Maar helaas ging het ook verkeerd. Ik kreeg bloedingen. Mijn dokter nam terug bloed om mijn waarden na te kijken. Hoewel we slecht nieuws verwachtten, zei ze dat de waarden niet op een miskraam wezen. We waren enerzijds opgelucht, maar anderzijds waren we ook zo bang. Waarom verloor ik bloed?
Bij de eerste echo zagen we een vruchtje en de gyneacoloog stelde ons gerust. Toch kon ik het nare gevoel van onheil niet van mij afschuiven. Ik bleef maar 'voelen' dat er iets niet klopte. De tweede echo toonde ons een kloppend hartje. Een leven in mij... Het doet inderdaad iets om dat te zien. Een onbeschrijfelijk gevoel!
Helaas klopte bij de derde echo het hartje niet meer. Ik had het moeten zien aankomen; het vruchtje was veel te klein en ik bleef maar bloed verliezen. En toch hoop je nog altijd hé? Want net zoals jouw kindje was ook het onze een vechtertje.
Voor mij was het ook een enorme troost om de echo's te hebben, zelfs de laatste echo heb ik bewaard.
Ik hoop dat je ook snel mag beginnen met je behandeling. Dan kan je uitkijken naar een nieuwe start, een nieuw leven.
Ik wens je nog veel succes!
Dikke knuffels,
Lana
-
grootgevaarke
- Berichten: 4815
- Lid geworden op: 15 juli 2008, 14:20
Hey Trieneke,
hier net hetzelfde verhaal: 2 jaar proberen, dan een klein mirakel: toch nog spontaan zwanger, maar na 9 weken was het embryootje dood. Nochtans ook 2 goeie echo's gehad met hartactiviteit en dan derde echo niets meer, geen kloppend hartje meer.
Curettage nu 2 weken geleden, een mens zou er soms de moed bij verliezen, maar dat mogen we niet laten gebeuren hé.
Veel sterkte!
hier net hetzelfde verhaal: 2 jaar proberen, dan een klein mirakel: toch nog spontaan zwanger, maar na 9 weken was het embryootje dood. Nochtans ook 2 goeie echo's gehad met hartactiviteit en dan derde echo niets meer, geen kloppend hartje meer.
Curettage nu 2 weken geleden, een mens zou er soms de moed bij verliezen, maar dat mogen we niet laten gebeuren hé.
Veel sterkte!
-
Trieneke
- Berichten: 24
- Lid geworden op: 15 januari 2008, 13:59
Hallo Lana & grootgevaarke,
Ik ben blij dat ik hier op deze site eens mijn verhaal kan doen.
Want niet iedereen in mijn omgeving begrijpt mijn gevoel.
Ik heb ondertussen de tijd kunnen nemen om mij erover te zetten,
al heb ik het toch nog niet helemaal verwerkt.
Twee schoonzussen van mij bevallen binnenkort en die probeer ik nu toch te ontwijken.
Niet omdat ik hen hun geluk niet gun, maar omdat het voor mij en voor mijn man té confronterend is.
Zij kunnen plannen maken, genieten,... En wij, zitten met dit verlies.
Ik heb gisteren van Jette het bericht gekregen dat we binnen 2 weken opnieuw mogen starten met onze behandeling. En dat is ergens een opluchting.
We kunnen met frisse moed opnieuw starten.
Hopelijk volgt er binnenkort opnieuw een zwangerschap.
Zijn jullie na jullie verlies opnieuw zwanger geworden? Hoeveel tijd zat er tussen?
En hoe gaan jullie nu om met het verlies?
Ook voor jullie, heel veel sterkte en bedankt voor de steun! x
Ik ben blij dat ik hier op deze site eens mijn verhaal kan doen.
Want niet iedereen in mijn omgeving begrijpt mijn gevoel.
Ik heb ondertussen de tijd kunnen nemen om mij erover te zetten,
al heb ik het toch nog niet helemaal verwerkt.
Twee schoonzussen van mij bevallen binnenkort en die probeer ik nu toch te ontwijken.
Niet omdat ik hen hun geluk niet gun, maar omdat het voor mij en voor mijn man té confronterend is.
Zij kunnen plannen maken, genieten,... En wij, zitten met dit verlies.
Ik heb gisteren van Jette het bericht gekregen dat we binnen 2 weken opnieuw mogen starten met onze behandeling. En dat is ergens een opluchting.
We kunnen met frisse moed opnieuw starten.
Hopelijk volgt er binnenkort opnieuw een zwangerschap.
Zijn jullie na jullie verlies opnieuw zwanger geworden? Hoeveel tijd zat er tussen?
En hoe gaan jullie nu om met het verlies?
Ook voor jullie, heel veel sterkte en bedankt voor de steun! x
-
Lana
- Berichten: 60
- Lid geworden op: 11 augustus 2008, 18:22
Hallo Trieneke,
Het is inderdaad zo dat de omgeving niet altijd begrijpt hoe we ons voelen na zo'n verlies. Ik kreeg reacties van 'de weg is nu vrijgemaakt, ge zult wel vlug terug zwanger worden', 'misschien moet ge IVF proberen?'. Hoewel ze het goed bedoelden, kon ik op dat moment het niet aanhoren. Ik wou getroost worden om zo'n hartverscheurend verlies, het gevoel hebben dat ik zonder schaamte ineens kon huilen. Hun goedbedoelde advies maakte me eigenlijk kwaad.
Helaas is het ons, na 2 jaar na de miskraam, niet meer gelukt om spontaan zwanger te worden. Morgen horen we de resultaten van ons onderzoek. Wij hadden altijd gedacht en gehoopt dat het ons wel terug zou lukken.
Ik hoop voor jou dat je binnenkort opnieuw zwanger wordt. Dat wens ik je met heel mijn hart toe!
Ik denk dat als ik opnieuw zwanger zou worden, ik deze verschrikkelijke periode en het verdriet een beetje kan afsluiten. Dan kan ik mij richten op een nieuw wonder. Helemaal vergeten zal ik het zeker nooit doen en de tranen zullen blijven stromen als ik er nog maar aan terugdenk.
Van tijd tot tijd verlies ik wel eens mijn moed en denk ik van 'kan er nu echt niet eens een beetje geluk komen in ons leven?'. Gelukkig lees ik hier wel eens hoopvolle verhalen en dat geeft me de moed om door te gaan. En ook de steun die je hier krijgt, is veel groter en beter dan de zogenaamde steun die ik krijg van sommige van mijn 'beste' vrienden.
Ik zou ook mijn schoonzus ontwijken als ze terug zwanger zou zijn. Een normale reactie vind ik. We kunnen moeilijk 'happy' zijn als we haar zouden zien hé? En ik zou absoluut geen behoefte hebben om haar zwangerschapsverhalen aan te horen.
Nog veel succes met de behandelingen!
Knuffels,
Lana
Het is inderdaad zo dat de omgeving niet altijd begrijpt hoe we ons voelen na zo'n verlies. Ik kreeg reacties van 'de weg is nu vrijgemaakt, ge zult wel vlug terug zwanger worden', 'misschien moet ge IVF proberen?'. Hoewel ze het goed bedoelden, kon ik op dat moment het niet aanhoren. Ik wou getroost worden om zo'n hartverscheurend verlies, het gevoel hebben dat ik zonder schaamte ineens kon huilen. Hun goedbedoelde advies maakte me eigenlijk kwaad.
Helaas is het ons, na 2 jaar na de miskraam, niet meer gelukt om spontaan zwanger te worden. Morgen horen we de resultaten van ons onderzoek. Wij hadden altijd gedacht en gehoopt dat het ons wel terug zou lukken.
Ik hoop voor jou dat je binnenkort opnieuw zwanger wordt. Dat wens ik je met heel mijn hart toe!
Ik denk dat als ik opnieuw zwanger zou worden, ik deze verschrikkelijke periode en het verdriet een beetje kan afsluiten. Dan kan ik mij richten op een nieuw wonder. Helemaal vergeten zal ik het zeker nooit doen en de tranen zullen blijven stromen als ik er nog maar aan terugdenk.
Van tijd tot tijd verlies ik wel eens mijn moed en denk ik van 'kan er nu echt niet eens een beetje geluk komen in ons leven?'. Gelukkig lees ik hier wel eens hoopvolle verhalen en dat geeft me de moed om door te gaan. En ook de steun die je hier krijgt, is veel groter en beter dan de zogenaamde steun die ik krijg van sommige van mijn 'beste' vrienden.
Ik zou ook mijn schoonzus ontwijken als ze terug zwanger zou zijn. Een normale reactie vind ik. We kunnen moeilijk 'happy' zijn als we haar zouden zien hé? En ik zou absoluut geen behoefte hebben om haar zwangerschapsverhalen aan te horen.
Nog veel succes met de behandelingen!
Knuffels,
Lana
-
Trieneke
- Berichten: 24
- Lid geworden op: 15 januari 2008, 13:59
Hey Lana,
Ik heb het gevoel dat jij mij veel beter begrijpt dan de meeste mensen in mijn omgeving. Maar dat komt waarschijnlijk omdat we hetzelfde meegemaakt hebben.
Ik heb inderdaad ook de opmerking gekregen:'je weet nu tenminste toch dat je zwanger kà n worden' of 'volgende keer met volle moed er opnieuw aan beginnen'.
Mensen zeggen dat inderdaad met de beste bedoelingen maar om eerlijk te zijn,
heb ik er niets aan. Jij blijft achter met het verlies
Ik hoop echt uit het diepste van mijn hart dat je binnenkort het hoofdstuk een beetje kan afsluiten en je kan focussen op nieuw leven. Echt waar.
Ik weet niet of je al in behandeling bent en waar, maar ik kan je nu al zeggen dat het heel zwaar zal worden maar dat alles uiteindelijk de moeite waard is. Ik ben blij dat we de stap gezet hebben naar een fertiliteitkliniek, want zij hebben ons toch al heel erg geholpen. Zij gaven ons terug hoop.
Ik hoop echt dat ik binnenkort hier een berichtje mag ontvangen met goed nieuws.
Ik duim mee voor jou!
Dikke zoen x
Ik heb het gevoel dat jij mij veel beter begrijpt dan de meeste mensen in mijn omgeving. Maar dat komt waarschijnlijk omdat we hetzelfde meegemaakt hebben.
Ik heb inderdaad ook de opmerking gekregen:'je weet nu tenminste toch dat je zwanger kà n worden' of 'volgende keer met volle moed er opnieuw aan beginnen'.
Mensen zeggen dat inderdaad met de beste bedoelingen maar om eerlijk te zijn,
heb ik er niets aan. Jij blijft achter met het verlies
Ik hoop echt uit het diepste van mijn hart dat je binnenkort het hoofdstuk een beetje kan afsluiten en je kan focussen op nieuw leven. Echt waar.
Ik weet niet of je al in behandeling bent en waar, maar ik kan je nu al zeggen dat het heel zwaar zal worden maar dat alles uiteindelijk de moeite waard is. Ik ben blij dat we de stap gezet hebben naar een fertiliteitkliniek, want zij hebben ons toch al heel erg geholpen. Zij gaven ons terug hoop.
Ik hoop echt dat ik binnenkort hier een berichtje mag ontvangen met goed nieuws.
Ik duim mee voor jou!
Dikke zoen x
-
kathleenchris
- Berichten: 371
- Lid geworden op: 8 februari 2007, 10:59
Hallo,
wij zijn ons dochtertje kwijtgeraakt na 30 weken zwnagerschap. Ze zat in de knoop met de navelstreng. Doodgeboorte/miskraam ... voor mij niet zo'n groot verschil. Zeker na de behandelingen, is het moeilijk om terug te starten, en tegelijk wil je er zo snel mogelijk aan beginnen. Tegelijk is het voor jullie een 'geheim' dat jullie een kindje verloren, want de buitenwereld zag het nog niet ... terwijl je het wilde uitschreeuwen dat je zwanger bent. Het kindje was zo welkom en je had al zo'n plannen.
Ik wens jullie heel veel moed, vele vlinderkusjes van onze kindjes en blijf geloven in elkaar en in de toekomst (wat die ook brengt).
groetjes
mama van een engeltje
wij zijn ons dochtertje kwijtgeraakt na 30 weken zwnagerschap. Ze zat in de knoop met de navelstreng. Doodgeboorte/miskraam ... voor mij niet zo'n groot verschil. Zeker na de behandelingen, is het moeilijk om terug te starten, en tegelijk wil je er zo snel mogelijk aan beginnen. Tegelijk is het voor jullie een 'geheim' dat jullie een kindje verloren, want de buitenwereld zag het nog niet ... terwijl je het wilde uitschreeuwen dat je zwanger bent. Het kindje was zo welkom en je had al zo'n plannen.
Ik wens jullie heel veel moed, vele vlinderkusjes van onze kindjes en blijf geloven in elkaar en in de toekomst (wat die ook brengt).
groetjes
mama van een engeltje
-
Trieneke
- Berichten: 24
- Lid geworden op: 15 januari 2008, 13:59
Hallo kathleenchris,
Als ik jullie verhaal lees, dan denk ik:' mijn verdriet is niets in vergelijking met dat van jullie'.Ons kindje was nog maar een vruchtje van enkele millimeters groot.
Dat van jullie zag eruit als een klein mensje...
Ik weet vaak niet hoe ik me moet voelen.
Soms heb ik het gevoel alsof ze mijn hele toekomst hebben afgenomen. En soms dan denk ik:'er zijn mensen die het nog zwaarder hebben dan jij'.
Maar hoe dan ook, ik mis de misselijkheid, ik mis de vermoeidheid, ik mis dat kleintje in mijn buik.Hopelijk komt er een betere tijd. Een tijd waarop we terug echt gelukkig kunnen zijn.
Heel veel sterkte!
xxx
Als ik jullie verhaal lees, dan denk ik:' mijn verdriet is niets in vergelijking met dat van jullie'.Ons kindje was nog maar een vruchtje van enkele millimeters groot.
Dat van jullie zag eruit als een klein mensje...
Ik weet vaak niet hoe ik me moet voelen.
Soms heb ik het gevoel alsof ze mijn hele toekomst hebben afgenomen. En soms dan denk ik:'er zijn mensen die het nog zwaarder hebben dan jij'.
Maar hoe dan ook, ik mis de misselijkheid, ik mis de vermoeidheid, ik mis dat kleintje in mijn buik.Hopelijk komt er een betere tijd. Een tijd waarop we terug echt gelukkig kunnen zijn.
Heel veel sterkte!
xxx
-
kathleenchris
- Berichten: 371
- Lid geworden op: 8 februari 2007, 10:59
Hallo trieneke,
ik begrijp je volkomen. Je komt mensen tegen via zulke forums, in verhalen ... waarbij je het gevoel hebt van 'waarom voel ik me zo ellendig, zij hebben dit of dat meegemaakt'. Maar loop op straat, ga eens langs bij de bakker ... en plots voel je je terug alleen. Je moet zeker dit soort gemis niet gaan vergelijken, het is jouw verdriet, en je moet leren dit verdriet te plaatsen, wat tijd vraagt. tenslotte blijft de toekomst nog steeds een open vraag voor jullie. Ik hoop werkelijk dat je spoedig aan de behandelingen kan starten, en dat ze positief zijn. En vooral dat jij positief kan blijven !!!!
Heel veel positieve hormonen en hopelijk heel snel misselijk, moe
Dikke knuffel en veel liefs
Kathleen
ik begrijp je volkomen. Je komt mensen tegen via zulke forums, in verhalen ... waarbij je het gevoel hebt van 'waarom voel ik me zo ellendig, zij hebben dit of dat meegemaakt'. Maar loop op straat, ga eens langs bij de bakker ... en plots voel je je terug alleen. Je moet zeker dit soort gemis niet gaan vergelijken, het is jouw verdriet, en je moet leren dit verdriet te plaatsen, wat tijd vraagt. tenslotte blijft de toekomst nog steeds een open vraag voor jullie. Ik hoop werkelijk dat je spoedig aan de behandelingen kan starten, en dat ze positief zijn. En vooral dat jij positief kan blijven !!!!
Heel veel positieve hormonen en hopelijk heel snel misselijk, moe
Dikke knuffel en veel liefs
Kathleen
-
MA
- Berichten: 3552
- Lid geworden op: 27 oktober 2008, 17:29
Trieneke,
Neem de tijd om te rouwen en afscheid te nemen van je kindje, je droom. Want wanneer in de zwangerschap het ook misloopt, het doet pijn. Pijn om af te moeten te staan, zeker als je er al lang naar hunkert. Jij hebt dus evenveel recht op verdriet.
Wat ons vooral geholpen heeft om dit te verwerken, is inderdaad om er terug opnieuw voor te gaan. En om een soort van zingeving eraan te geven (hoe gek dit ook mag klinken). Wij waren met enige twijfels aan kinderen begonnen, en onze eerste miskraam leerde ons dat we echt wel graag kinderen wilde. Na de miskraam van onze tweeling, wisten we heel zeker dat we ze verschrikkelijk graag wilde, dat dit integraal deel uitmaakte van onze toekomst samen en dat als het moeiijk werd, we er waren voor elkaar, elkaar begrepen en konden praten. Door onze miskramen in dit licht te zien, kregen ze toch enigszins zin en konden we ze een positief plaatsje in ons leven geven.
En op de dagen dat het me toch niet lukte (eerste dag van regels bv...) dan kroop ik met mijn tranen, een glas wijn, een mega grote zak chips en een goed boek in een lekker warm bad..
Trieneke, ik duim dat je snel weer aan een nieuwe droom mag beginnen !! Groetjes, Audrey
Neem de tijd om te rouwen en afscheid te nemen van je kindje, je droom. Want wanneer in de zwangerschap het ook misloopt, het doet pijn. Pijn om af te moeten te staan, zeker als je er al lang naar hunkert. Jij hebt dus evenveel recht op verdriet.
Wat ons vooral geholpen heeft om dit te verwerken, is inderdaad om er terug opnieuw voor te gaan. En om een soort van zingeving eraan te geven (hoe gek dit ook mag klinken). Wij waren met enige twijfels aan kinderen begonnen, en onze eerste miskraam leerde ons dat we echt wel graag kinderen wilde. Na de miskraam van onze tweeling, wisten we heel zeker dat we ze verschrikkelijk graag wilde, dat dit integraal deel uitmaakte van onze toekomst samen en dat als het moeiijk werd, we er waren voor elkaar, elkaar begrepen en konden praten. Door onze miskramen in dit licht te zien, kregen ze toch enigszins zin en konden we ze een positief plaatsje in ons leven geven.
En op de dagen dat het me toch niet lukte (eerste dag van regels bv...) dan kroop ik met mijn tranen, een glas wijn, een mega grote zak chips en een goed boek in een lekker warm bad..
Trieneke, ik duim dat je snel weer aan een nieuwe droom mag beginnen !! Groetjes, Audrey
-
rika
- Berichten: 79
- Lid geworden op: 30 maart 2008, 17:03
Hoi iedereen,
Ik wens jullie ook veel moed! En ik hoop dat jullie kunnen rekenen op de steun en begrip van je omgeving. Wij hebben 1 jaar geleden een miskraam gehad (na ICSI, na 12,5 weken) en ik heb gemerkt dat mensen in onze omgeving niet begrijpen wat het betekent en het ook niet zo erg vinden.
Wij hebben onze 4 echo-fotootjes ingekaderd en sinds enkele weken kan ik er naar kijken en aan het kindje denken zonder te wenen. Ik vind dit forum echt geweldig:ik was ontgoocheld in de reactie van enkele vriendinnen van me en dacht dat het aan mij lag, maar blijkbaar ben ik niet de enige. Indien een vriendin een miskraam zou hebben, zou ik er meteen naartoe gaan en begripvol luisteren. Een collega van m'n man zei: "ah,ja, miskraam, dat kan gebeuren". En m'n man stond daar.
Wij zijn ondertussen 4 ICSI pogingen verder en nog niet zwanger en gezien m'n leeftijd (37) heb ik niet veel hoop. Maar we zijn nu toch bezig met onze 6de poging.
"Het gaat niet over hebben,
hooguit over krijgen,
maar over loslaten,
en lang nakijken" (Herman De Coninck; dit tekstje staat op de achterkant van het kadertje van ons klein engeltje).
Veel moed allemaal! Wij hebben een boompje geplant voor ons engeltje, voor ons is het heel bijzonder en het troost ook een beetje.
Ik wens jullie ook veel moed! En ik hoop dat jullie kunnen rekenen op de steun en begrip van je omgeving. Wij hebben 1 jaar geleden een miskraam gehad (na ICSI, na 12,5 weken) en ik heb gemerkt dat mensen in onze omgeving niet begrijpen wat het betekent en het ook niet zo erg vinden.
Wij hebben onze 4 echo-fotootjes ingekaderd en sinds enkele weken kan ik er naar kijken en aan het kindje denken zonder te wenen. Ik vind dit forum echt geweldig:ik was ontgoocheld in de reactie van enkele vriendinnen van me en dacht dat het aan mij lag, maar blijkbaar ben ik niet de enige. Indien een vriendin een miskraam zou hebben, zou ik er meteen naartoe gaan en begripvol luisteren. Een collega van m'n man zei: "ah,ja, miskraam, dat kan gebeuren". En m'n man stond daar.
Wij zijn ondertussen 4 ICSI pogingen verder en nog niet zwanger en gezien m'n leeftijd (37) heb ik niet veel hoop. Maar we zijn nu toch bezig met onze 6de poging.
"Het gaat niet over hebben,
hooguit over krijgen,
maar over loslaten,
en lang nakijken" (Herman De Coninck; dit tekstje staat op de achterkant van het kadertje van ons klein engeltje).
Veel moed allemaal! Wij hebben een boompje geplant voor ons engeltje, voor ons is het heel bijzonder en het troost ook een beetje.
-
Trieneke
- Berichten: 24
- Lid geworden op: 15 januari 2008, 13:59
Hallo allemaal,
Bedankt voor alle steun en toffe reacties.
Hier kan ik mijn ei kwijt en begrijpen de mensen je ook. Dat doet mij zoveel plezier. Gisteren ben ik me bewust geworden dat ik mijn verdriet altijd verdrongen heb. Gisterenavond was er een bijeenkomst van de vrouwen van onze hobbyclub.
Zeven van de acht vrouwen hebben kinderen.
Je mag eens raden welke vrouw ik was... inderdaad nummer 8, zonder kind.
Eén van die zeven vrouwen is hoogzwanger, een andere is net bevallen.
De avond verliep goed tot plots er sprake was van zwangerschappen, bevallingen, weeën, geboortes, kindernamen enz...
Iedereen sprak er uitbundig over mee behalve ik. Want wat moest ik vertellen?
Dat ik zonet mijn 5 weken oude vruchtje verloren was?
Ik heb lang mijn tranen kunnen bedwingen (andere mogen mijn tranen niet zien),
maar het werd me echt té veel. Ik ben naar de toilet gelopen en ben beginnen huilen als een klein kind. En niemand die mijn tranen zag. Aangezien niemand in de hobbyclub op de hoogte is van ons probleem, kunnen ze het niet weten. Maar toch...
Ik heb nu zeker géén behoefte meer om hen ervan op de hoogte te brengen.
Ik besef dat ik weer eens helemaal alleen sta en mijn verdriet zelf moet verwerken.
Ik merk aan mezelf dat ik geen zin heb in de aankomende feestdagen, wat heb ik te vieren? Ik mis mijn kind.
En Rika, geef de moed niet op. Ik heb een schoonzus die 42jaar is, en bij haar 6de icsi poging zwanger was. Ze bevalt binnenkort. Je ziet, er is nog hoop!
Groetjes xxx
Bedankt voor alle steun en toffe reacties.
Hier kan ik mijn ei kwijt en begrijpen de mensen je ook. Dat doet mij zoveel plezier. Gisteren ben ik me bewust geworden dat ik mijn verdriet altijd verdrongen heb. Gisterenavond was er een bijeenkomst van de vrouwen van onze hobbyclub.
Zeven van de acht vrouwen hebben kinderen.
Je mag eens raden welke vrouw ik was... inderdaad nummer 8, zonder kind.
Eén van die zeven vrouwen is hoogzwanger, een andere is net bevallen.
De avond verliep goed tot plots er sprake was van zwangerschappen, bevallingen, weeën, geboortes, kindernamen enz...
Iedereen sprak er uitbundig over mee behalve ik. Want wat moest ik vertellen?
Dat ik zonet mijn 5 weken oude vruchtje verloren was?
Ik heb lang mijn tranen kunnen bedwingen (andere mogen mijn tranen niet zien),
maar het werd me echt té veel. Ik ben naar de toilet gelopen en ben beginnen huilen als een klein kind. En niemand die mijn tranen zag. Aangezien niemand in de hobbyclub op de hoogte is van ons probleem, kunnen ze het niet weten. Maar toch...
Ik heb nu zeker géén behoefte meer om hen ervan op de hoogte te brengen.
Ik besef dat ik weer eens helemaal alleen sta en mijn verdriet zelf moet verwerken.
Ik merk aan mezelf dat ik geen zin heb in de aankomende feestdagen, wat heb ik te vieren? Ik mis mijn kind.
En Rika, geef de moed niet op. Ik heb een schoonzus die 42jaar is, en bij haar 6de icsi poging zwanger was. Ze bevalt binnenkort. Je ziet, er is nog hoop!
Groetjes xxx
-
Lana
- Berichten: 60
- Lid geworden op: 11 augustus 2008, 18:22
Deze situatie is zo herkenbaar! Ik heb ook al dikwijls als enige zonder kindjes tussen zwangeren en moeders gezeten.
En ook al wisten sommigen van hen over mijn miskraam, bleven ze verder babbelen over kwaaltjes en kindjes precies alsof de miskraam bij mij nooit gebeurd is.
En precies alsof ik niet over kindjes kan babbelen. Ik heb verdorie (sorry voor het gevloek, maar het maakt me zo
) al meer dan 10 jaar babysit ervaring!!!
Dat gevoel van buitengesloten te worden, ken ik maar al te goed. Het is spijtig dat er niet één persoon er aan denkt of het ziet dat je verdriet hebt.
Het is verdomd moeilijk hé? Altijd het gevoel hebben dat we er alleen voor staan op zulke bijéénkomsten. Gelukkig zijn we hier voor mekaar en herkennen we de situaties maar al te goed.
Ja, inderdaad die feestdagen zijn een hel. Alles volgt zo vlug op mekaar; sinterklaas, de verjaardag van het zoontje van mijn schoonzus, kerstmis en nieuwjaar. En elk jaar bid ik voor een jaar met geluk... Ik denk dat ze hierboven niet zo'n goede oren hebben want ik krijg precies meer ongeluk dan wat anders!
Gelukkig lezen we hier nog hoopvolle verhalen, zoals dat van je schoonzus. Blijven erin geloven en we komen er wel! En ook met mekaars steun!
Knuffels,
Lana
En ook al wisten sommigen van hen over mijn miskraam, bleven ze verder babbelen over kwaaltjes en kindjes precies alsof de miskraam bij mij nooit gebeurd is.
En precies alsof ik niet over kindjes kan babbelen. Ik heb verdorie (sorry voor het gevloek, maar het maakt me zo
) al meer dan 10 jaar babysit ervaring!!!Dat gevoel van buitengesloten te worden, ken ik maar al te goed. Het is spijtig dat er niet één persoon er aan denkt of het ziet dat je verdriet hebt.
Het is verdomd moeilijk hé? Altijd het gevoel hebben dat we er alleen voor staan op zulke bijéénkomsten. Gelukkig zijn we hier voor mekaar en herkennen we de situaties maar al te goed.
Ja, inderdaad die feestdagen zijn een hel. Alles volgt zo vlug op mekaar; sinterklaas, de verjaardag van het zoontje van mijn schoonzus, kerstmis en nieuwjaar. En elk jaar bid ik voor een jaar met geluk... Ik denk dat ze hierboven niet zo'n goede oren hebben want ik krijg precies meer ongeluk dan wat anders!
Gelukkig lezen we hier nog hoopvolle verhalen, zoals dat van je schoonzus. Blijven erin geloven en we komen er wel! En ook met mekaars steun!
Knuffels,
Lana
-
Trieneke
- Berichten: 24
- Lid geworden op: 15 januari 2008, 13:59
Hey Lana,
Hoe raar het ook klinkt, ik heb het gevoel dat we op elkaar lijken.
We delen vaak dezelfde ideeën.
Ik ben een kinderverzorgster, maar door 'deze nachtmerrie' (sorry,maar dit is het ergste wat mij kon overkomen)kan ik mijn job niet meer uitvoeren.
Ik kan het niet aan om kinderen van anderen op te voeden en er zelf geen of toch zeer moeilijk te kunnen krijgen.
Het verhaal van mijn schoonzus is toch ook niet zo rooskleurig.
Ze heeft al 2 kinderen (tieners). Haar echtgenoot heeft zich laten steriliseren en nu ineens willen ze een 3de kind. Ik kan het niet vatten. Wees gelukkig met je 2 kinderen. Er zijn zoveel mensen die al gelukkig zouden zijn met ééntje.
Waarom moet mijn 42 jarige schoonzus wel zwanger zijn en haar kind houden?
Niet dat ik iemand een miskraam toe wens (dit wens ik niemand toe), maar ze heeft al 2 kinderen. Wij niets...
Ik kan er mij zo kwaad in maken...
Ik heb het er erg moeilijk mee, want ik kan ze niet meer onder ogen komen.
Ze heeft mijn vertrouwen ook misbruikt en dat vergeef ik haar nooit.
Ze moet mij gewoon met rust laten. Ik hoop voor haar dat haar kind gezond is, maar ik ga niet op geboortebezoek. Dat kan ik niet aan.
Ik hoop dat ze mijn beslissing respecteerd en het niet persoonlijk neemt.
Maar dat is het beste wat ik kan doen, denk ik.
Mijn verdriet dat begrijpt toch niemand in die familie.
Ik hoop echt dat niemand zijn kindje moet afgeven, want dat is het ergste wat ik al heb moeten doen.
Ik ben zo blij dat jullie mij begrijpen en dat ons verdriet ons hier samen brengt.
xxx knuffels xxx
Hoe raar het ook klinkt, ik heb het gevoel dat we op elkaar lijken.
We delen vaak dezelfde ideeën.
Ik ben een kinderverzorgster, maar door 'deze nachtmerrie' (sorry,maar dit is het ergste wat mij kon overkomen)kan ik mijn job niet meer uitvoeren.
Ik kan het niet aan om kinderen van anderen op te voeden en er zelf geen of toch zeer moeilijk te kunnen krijgen.
Het verhaal van mijn schoonzus is toch ook niet zo rooskleurig.
Ze heeft al 2 kinderen (tieners). Haar echtgenoot heeft zich laten steriliseren en nu ineens willen ze een 3de kind. Ik kan het niet vatten. Wees gelukkig met je 2 kinderen. Er zijn zoveel mensen die al gelukkig zouden zijn met ééntje.
Waarom moet mijn 42 jarige schoonzus wel zwanger zijn en haar kind houden?
Niet dat ik iemand een miskraam toe wens (dit wens ik niemand toe), maar ze heeft al 2 kinderen. Wij niets...
Ik kan er mij zo kwaad in maken...
Ik heb het er erg moeilijk mee, want ik kan ze niet meer onder ogen komen.
Ze heeft mijn vertrouwen ook misbruikt en dat vergeef ik haar nooit.
Ze moet mij gewoon met rust laten. Ik hoop voor haar dat haar kind gezond is, maar ik ga niet op geboortebezoek. Dat kan ik niet aan.
Ik hoop dat ze mijn beslissing respecteerd en het niet persoonlijk neemt.
Maar dat is het beste wat ik kan doen, denk ik.
Mijn verdriet dat begrijpt toch niemand in die familie.
Ik hoop echt dat niemand zijn kindje moet afgeven, want dat is het ergste wat ik al heb moeten doen.
Ik ben zo blij dat jullie mij begrijpen en dat ons verdriet ons hier samen brengt.
xxx knuffels xxx
-
Lana
- Berichten: 60
- Lid geworden op: 11 augustus 2008, 18:22
Hey Trieneke,
Dat gevoel heb ik ook! Ik ben echt blij dat ik met jou erover kan praten. Met de buitenwereld lukt dat gewoon weg niet.
Ik kan absoluut begrijpen dat je je job niet meer aankunt. Als veel gevraagde babysitter heb ik dikwijls moeten weigeren om te babysitten, gewoon om mezelf een beetje te beschermen. Zo ga ik nog alleen maar bij de bekende families en dan kijk ik nog of ik het emotioneel aankan of niet.
Het is vreemd hoe het allemaal kan lopen hé? Ik had nooit gedacht als gepassioneerde babysitter zelf geen kindjes te kunnen krijgen. De families zien dat ik hun kinderen graag zie en dan stellen ze me wel eens de vraag van 'en wanneer bij jullie?'. Erg pijnlijk!
Ik wou ook dat het allemaal niet zo oneerlijk was. Wij vragen (nee smeken zelfs) voor maar één kindje en dan zijn er die zomaar een derde verwachten zoals je schoonzus. Was dat kindje maar bedoeld voor jou...
Je zegt dat je schoonzus je vertrouwen heeft misbruikt. Mag ik vragen wat er is gebeurd?
Dat je niet op geboortebezoek wilt gaan, begrijp ik maar al te goed. Mijn man en ik hebben dat ook niet gedaan met de geboorte van het zoontje van zijn zus. Het was nog maar een paar maanden na ons miskraam en dat konden wij niet aan. En daarbij hebben we eigenlijk ook niet zo'n goed contact met mijn schoonzus. Ze heeft het ons wel kwalijk genomen, vooral mijn man. Ik weet niet wat de 'juiste' beslissing was; gaan of niet gaan. Ik weet enkel dat we dat niet aankonden toen.
Nog veel sterkte!
Dikke knuffels,
Lana
Dat gevoel heb ik ook! Ik ben echt blij dat ik met jou erover kan praten. Met de buitenwereld lukt dat gewoon weg niet.
Ik kan absoluut begrijpen dat je je job niet meer aankunt. Als veel gevraagde babysitter heb ik dikwijls moeten weigeren om te babysitten, gewoon om mezelf een beetje te beschermen. Zo ga ik nog alleen maar bij de bekende families en dan kijk ik nog of ik het emotioneel aankan of niet.
Het is vreemd hoe het allemaal kan lopen hé? Ik had nooit gedacht als gepassioneerde babysitter zelf geen kindjes te kunnen krijgen. De families zien dat ik hun kinderen graag zie en dan stellen ze me wel eens de vraag van 'en wanneer bij jullie?'. Erg pijnlijk!
Ik wou ook dat het allemaal niet zo oneerlijk was. Wij vragen (nee smeken zelfs) voor maar één kindje en dan zijn er die zomaar een derde verwachten zoals je schoonzus. Was dat kindje maar bedoeld voor jou...
Je zegt dat je schoonzus je vertrouwen heeft misbruikt. Mag ik vragen wat er is gebeurd?
Dat je niet op geboortebezoek wilt gaan, begrijp ik maar al te goed. Mijn man en ik hebben dat ook niet gedaan met de geboorte van het zoontje van zijn zus. Het was nog maar een paar maanden na ons miskraam en dat konden wij niet aan. En daarbij hebben we eigenlijk ook niet zo'n goed contact met mijn schoonzus. Ze heeft het ons wel kwalijk genomen, vooral mijn man. Ik weet niet wat de 'juiste' beslissing was; gaan of niet gaan. Ik weet enkel dat we dat niet aankonden toen.
Nog veel sterkte!
Dikke knuffels,
Lana
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 1 gast