Eindelijk zwanger en dan een miskraam

kathleenchris
Berichten: 371
Lid geworden op: 8 februari 2007, 10:59

Bericht door kathleenchris » 11 november 2008, 21:46

Lieve Trieneke,

De vraag: heb jij kinderen? Willen jullie kinderen? En plannen jullie iets voor volgende zomer? ... MMM het zijn zo'n geladen vragen vor ons. Vroeger voor onze behandelingen zo'n normale vragen. Er zullen altijd momenten zijn waar het moeilijker is, of plots wordt. En dan weet ik ook niet steeds welke houding ik moet aannemen. Het gaat al iets beter, maar toen m'n collega zei 'Om het eerste zwanger' en ze kende m'n problemen, moest ik toch ook even naar lucht happen en kon ik me de hele dag (week?) niet meer concentreren. Ik weet niet of we ooit kunnen zeggen of we ons verdriet kunnen verwerken. Want verwerken staat voor mij gelijk als aanvaarden en dat kan ik niet (en nooit). Natuurlijk heeft het wel een betere plaats gekregen. Maar emotionele momenten die voor andere doodnormale momenten zullen er helaas blijven. Ondertussen heb ik me er een betere weg in gevonden, maar tegelijk gaat dit samen met verlies van echte vrienden, of verlies van open gesprekkken.
heel veel sterkte en geef jezelf tijd ... maar durf ook opnieuw in een toekomst te geloven ook al weten we niet hoe deze toekomst eruit zal zijn.

Dikke knuffel
Kathleen

Trieneke
Berichten: 24
Lid geworden op: 15 januari 2008, 13:59

Bericht door Trieneke » 12 november 2008, 20:52

Hey Lana,

Ik wil je zeker vertellen wat er is fout gelopen tussen de relatie met mijn schoonzus.
Ze is verpleegkundige. In april hebben mijn man en ik een eerste icsi poging ondergaan. Mijn schoonzus stelde voor om mijn inspuitingen te komen zetten. Ik vond dat een super idee want mezelf spuiten zetten, ik ben er niet sterk genoeg voor.
Ze deed haar job heel goed. Op 1 mei kreeg ik bericht dat onze poging mislukt was.
We waren dood ongelukkig. Zeker omdat tijdens de pick-up is gebleken dat ik heel veel eitjes had (24). Mijn schoonzus vroeg of ze het resultaat mocht weten van de zwangerschapstest. Ze sprak mij moed in en sprak dat zij van een derde kind droomde maar dat dat er niet zou komen omdat ze een kind heeft dat zorgbehoevend is.
Later die maand komt mijn schoonmoeder hier in mijn huis vertellen dat haar dochter , die verpleegkundige, voor de derde keer zwanger is. En dat ze ook al meer dan 2 jaar in Jette bezig waren met vruchtbaarheidsbehandelingen (zonder het te vertellen).
En dat mijn schoonzus het niet durfde te vertellen aan ons. Al die tijd heeft ze het dus gewoon verzwegen voor ons. Voor mij en mijn man, haar broer. Terwijl ik het telefoontje met slecht nieuws kreeg, kreeg zij een telefoon met: proficiat mevrouw,
u bent zwanger. Mijn schoonzus is wel 20 jaar ouder dan ik...
Ze heeft mijn vertrouwen misbruikt.
Ik vertelde haar alles, over de pijn, het goede en het slechte nieuws...
Maar dit vergeef ik haar niet.
Sinds dit voorval vertellen we in de familie van mijn man ook niets meer over onze pogingen. We hebben hen pas laten weten dat we zwanger waren toen we wisten dat er een miskraam op komst was.
Ik ben heel bitter geworden door dit voorval.
Misschien til ik er te zwaar aan, maar ik voel mij misbruikt. Indien mijn schoonzus eerlijk was geweest, dan was mijn reactie ook anders geweest.

Ik weet soms echt niet wat doen. Ik verwacht elke dag een berichtje met de boodschap dat ze bevallen is.
Ik ben er zo bang voor. Want zij zal haar kind hebben en wij... Het onze zit ergens op een sterretje in de hemel. Heb jij wat goede raad voor mij? Hoe zou jij dit aanpakken?

Bedankt voor de fijne babbel xxx knuffel

Lana
Berichten: 60
Lid geworden op: 11 augustus 2008, 18:22

Bericht door Lana » 13 november 2008, 18:08

Liefste Trieneke,

Als ik je verhaal lees, dan krijg ik een krop in de keel. Het lijkt wel of het geluk steeds voor anderen is gegund en niet voor ons.
Ik zou net hetzelfde als jij reageren indien mijn schoonzus zo zou doen. Langs de ene kant vind ik het super van je schoonzus dat ze je heeft geholpen met de spuiten. De behandelingen zijn al zo emotioneel en zo ingrijpend dat een steuntje altijd welkom is. Langs de andere kant vind ik het eigenlijk 'vreemd' dat ze niets over haar behandelingen heeft gezegd. Zoiets schept toch altijd een vertrouwelijke band. Ik ken je schoonzus niet van karakter, maar misschien wou ze je niet belasten met haar problemen? Misschien zei ze dat een derde kind er nooit zou komen om haar zelf in te dekken?
Ik moet eerlijk toegeven dat ik soms ook zeg tegen onze familie dat ze nog lang zullen moeten wachten op onze kindjes en soms uit pure frustratie zeg ik wel eens dat ze er nooit zullen komen. Misschien probeerde jouw schoonzus jouw gevoelens te besparen?
Ik kan zeker begrijpen dat je je misbruikt voelt. Je hebt je volledige en diepste vertrouwen in haar gesteld en dat is nu zoek.
Haar positief nieuws kwam voor jullie als een donderslag uit de hemel. Als ze jullie had verteld van haar behandelingen, dan had je altijd dit nieuws kunnen 'verwachten'.

Als goede raad kan ik je meegeven om dit allemaal even te laten bezinken. Jouw schoonzus zal binnenkort bevallen en dat is ook nog eens een harde klap.
Probeer om zoveel mogelijk toffe dingen te doen en je te verwennen, dingen te doen die je gedachten even verzetten. Het klinkt allemaal gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar ik vind dat je even terug op je eigen moet komen en even egoistisch moet zijn. Denk aan jezelf en aan datgene wat je het beste lijkt om deze moeilijke periode door te komen. En als je het even niet ziet zitten, dan stuur je maar een berichtje! Ik sta voor je klaar!

Knuffels,

Lana

Trieneke
Berichten: 24
Lid geworden op: 15 januari 2008, 13:59

Bericht door Trieneke » 18 november 2008, 17:41

Hey Lana,

Mercikes voor je leuke en steungevende reactie.
De tranen stonden in mijn ogen toen ik je antwoord las.

Ik moet vrijdag een bloedtest en een echo laten uitvoeren. We kunnen dus opnieuw beginnen met een nieuwe poging.

Hoe staan de zaken bij jullie?
Verder alles goed?

Dikke x

Monchi
Berichten: 1
Lid geworden op: 25 juli 2008, 12:36

Bericht door Monchi » 19 november 2008, 8:14

Wat in jou berichtje en dat van de anderen staat is voor mij inderdaad héél herkenbaar.

De afgelopen 3 jaar heb ik verscheidene vruchtbaarheidsbehandelingen gehad - ondertussen ben ik al 3x zwanger geweest maar telkens loopt het mis tussen de 8e en de 9e week.
In september heb ik mijn laatste miskraam gehad – weeral op 9 weken. De tijd daarna was én is nog steeds heel moeilijk. Er zijn dagen dat het goed gaat - en dan zijn er zo van die dagen waarop ik totaal geen kracht meer heb om verder te gaan in dit leven.
De omgeving rondom mij weet niet alles en het is ook te moeilijk om dit nu te vertellen...
Neem nu mijn schoonzus - die gaat eind deze maand bevallen van haar 3e kind. In de afgelopen maanden heb ik haar enorm ontweken - gewoon omdat ik zwangeren ni kan verdragen in mijn buurt.
Kinderloze vrienden/ familieleden verstaan veel beter wat je meemaakt – die zeggen ni van ‘je weet tenminste dat je zwanger kan worden’, of ‘vroeg of laat zal het wel eens goed verlopen’. Zulke uitspraken kunnen me écht razend maken, want na 5 jaar actieve kinderwens is het wel moelijk om erin te blijven geloven !
Mocht het ooit lukken zal ik steeds zeggen dat ervoor eerst 4 vlindertjes ben verloren….

Lana
Berichten: 60
Lid geworden op: 11 augustus 2008, 18:22

Bericht door Lana » 19 november 2008, 15:07

Hey Trieneke,

Heel graag gedaan hoor! Wij zijn hier om mekaar te helpen en te steunen!

Met ons gaat het wel. Af en toe denk ik wel eens van 'ik stop ermee', 'ik begin niet aan IVF' en andere momenten denk ik van 'we moeten ervoor gaan'. Tegenstrijdige gevoelens dus. Mijn man en ik zijn er eigenlijk nog niet helemaal uit of we de medische toer opgaan of niet. 28 november hebben we een afspraak met onze gyn voor de resultaten van 2de zaadcellenonderzoek. Ik heb zoiets van 'wat als de zaadcellen helemaal niet goed zijn?', heeft ivf dan nog zin? Wat als ze de beste zaadcel moeten selecteren die eigenlijk kwalitatief helemaal niet oke is?
Och, allemaal vragen waar ik voorlopig nog geen antwoord op heb. Ik probeer zoveel mogelijk info op te zoeken en mijn man zoveel mogelijk vitaminen te geven :wink:
Gelukkig heb ik toch een beetje positief nieuws; ik mag maandag starten met mijn nieuwe job. Ik ben super blij en tegelijk nerveus!

Nog veel succes vrijdag!

Hey Monchi,

Wat spijtig dat je al zoveel miskramen hebt gehad. Weet jouw gyn waarom het elke keer misloopt? Je hoeft hierop niet meteen te antwoorden hoor. Ik kan best begrijpen dat je je verdriet eerst wilt verwerken.

Ja, die uitspraken kunnen onze haren recht omhoog laten staan. Zelfs gewoon de manier waarop mensen over 'kindjes krijgen' praten, kan mij kwaad maken. Een vriend van ons vertelde afgelopen weelkend in geuren en kleuren (en een beetje arrogant vond ik) dat er binnen de 2 jaar bij hun kinderen zeker zouden komen. Echt de toon waarop hij dat zei, GRRR. Ik dacht echt zoiets van 'manneke, ge zou eens moeten weten...'

Monchi, ik wens je nog veel sterkte toe. Dikke knuffels!

Lana

Trieneke
Berichten: 24
Lid geworden op: 15 januari 2008, 13:59

Bericht door Trieneke » 19 november 2008, 16:48

Hey Lana,

Het zijn inderdaad allemaal tegenstrijdige gevoelens.
Mijn man en ik hebben ook 2 maal een sperma onderzoek laten doen.
We waren toen al 8 maand aan het proberen, zonder resultaat.
Ergens was het resultaat van die test een opluchting want we wisten nu hoe het kwam dat we niet zwanger raakte. Maar langs de andere kant wisten we ook niet wat ons nog te wachten stond. Wat een avontuur dit zou worden.
Voor ons was het snel duidelijk dat we niet zonder kinderen konden.
Dus zocht ik er informatie over op en zijn we terecht gekomen in Jette.
We hebben wel 3 maand op een wachtlijst gestaan.

In oktober 07 hadden een gesprek met Prof Tournaye en die stelde voor om mijn man te opereren. Zo kon hij inwendig kijken wat het probllem juist was en het eventueel direct herstellen.
Indien dit niet kon, ging hij direct zaadcellen wegnemen.
Drie weken na ons 1ste bezoek aan Jette lag mijn man al op de operatie tafel.
Het waren bange uren. :?
Later die dag kregen we het nieuws dat er zaadcellen gevonden waren, maar minder actief en geen miljoenen. Maar we moesten ons niet té veel zorgen maken,
het medische team ging dit oplossen. :)

Bij een volgend bezoek stelde Prof Tournaye voor om ICSI uit te voeren.
Aangezien de kwaliteit van de zaadcellen niet optimaal was. Wij zagen dat idee wel zitten want er moest maar eens 1 zaadcel in super-vorm zijn... :D
We werden opnieuw op een wachtlijst gezet. :x In april 08 zouden we onze ICSI poging ondergaan. Ik kreeg hormonen ingespoten voor de rijping van mijn eicellen.
Op een echo bleek dat er een heel goede reactie was op de hormonen.
Er volgde een pick-up: 24 eicellen. Die hebben ze dan bevrucht met de zaadcellen. Uiteindelijk bleven er 3 embryo's over waarvan ze 1tje terugplaatste.
Maar de poging mislukte. :cry: De prof heeft dan onze situatie bekeken en stelde vast dat mijn man zijn zaadcellen het ontdooiïngsproces niet goed overleefde en dus vond hij het beter om mijn natuurlijke cyclus te volgen. We zijn dus overgestapt op kunstmatige inseminatie (KI) en bij de 2 poging met KI zijn we dus zwanger geraakt.

Hiermee wil ik je maar zeggen dat je ook zwanger kan worden indien de zaadcellen niet in "top-vorm " zijn. :D
Ik weet dat onze zwangerschap nu ook fout is afgelopen, maar we hebben ondertussen wel al de zekerheid dat we zwanger kunnen worden (raar om het nu zelf te zeggen terwijl ik er een hekel aan heb als anderen zoiets zeggen).

Lieve Lana, ik wil gewoon maar zeggen: GEEF DE MOED NIET OP.
De medische wereld staat al heel erg ver op dat vlak en in Jette gaan ze er alles aan doen om je datgene te geven wat jullie zo graag willen: een kindje.

Ik moet bekenen dat ik het soms ook beu ben om steeds dat bloed te laten trekken of weer een echo te moeten laten maken, maar ze hebben me wel al een kindje geschonken. Hopelijk doen ze het nog een keer.

Dit is een beslissing die jullie moeten nemen, als koppel. Weet dat het niet altijd even gemakkellijk is en dat je elkaar hard moet steunen, maar als je hier door geraakt als koppel, dan kan er jullie niets meer overkomen. Zo denken wij er toch over. We hebben al wat verdriet gekend en zijn als koppel sterker geworden.

Wat jullie ook beslissen, zorg dat je je hart volgt.

Dikke x

Trieneke
Berichten: 24
Lid geworden op: 15 januari 2008, 13:59

Bericht door Trieneke » 19 november 2008, 16:56

Hey Monchi,
Hey Kathleen,

Ik wil jullie toch ook een hart onder de riem steken.
Ik ben blij dat jullie er hier met mij (ons) over praten zodat ook ik mij niet alleen voel.

De pijn en het verdriet is iets wat we de rest van ons leven meedragen. En als je het niet hebt meegemaakt, dan kan je het ook niet begrijpen.

Ik ben blij dat mijn engeltje niet alleen is...

Heel veel steungevende xjes en knuffels.

Tiny
Berichten: 301
Lid geworden op: 20 juli 2008, 21:07

Bericht door Tiny » 19 november 2008, 22:03

Dag Lana,

ik weet wat je doormaakt als je telkens opnieuw een kindje verliest.
Toch wil ik je even een hart onder de riem steken ; ook wij hebben 4 misgelopen zwangerschappen achter de rug..... maar hebben ook een gezonde zoon (poging 3). Misschien is bij jullie de volgorde anders...
Is er een diagnose gemaakt over een mogelijke oorzaak van je miskramen ?

Dames,

het doet me goed om op dit forum af en toe met andere lotgenoten te kunnen "praten". Als ik jullie berichtjes lees, herken ik jullie verdriet en onmacht.
Je wordt bij een miskraam misschien wel medisch goed begeleid, maar voor wat er dan volgt, moet je zelf maar een oplossing zoeken. Al die emoties die je een plaats moet geven!
Wijzelf zijn daar ondertussen ruim 5 jaar mee bezig. Het heeft zwaar gewozen om mijn gemoed, maar ook op onze relatie.
Stap voor stap heb ik deze verliezen een plaats kunnen geven in mijn hoofd en in mijn hart, al ben ik er nog niet helemaal uit. Het lukt mij af en toe terug om geconfronteerd te worden met een zwangere, maar doorgaans blijft het nog een confrontatie. Toch voel ik me de geleidelijkaan terug beter en sterker, al heeft dat maanden, zelfs jaren geduurd.
Wat ik maar wil zeggen ; jullie gevoelens tov jezelf en anderen zijn volgens mij perfect normaal. Je moet het zelfs niet erg vinden dat die er zijn. Vroeg of laat zal je er in slagen om deze moeilijke periode het hoofd te bieden en je terug beter te voelen.
Ik en mijn man zijn er in ieder gevan beter uit gekomen. Onze relatie is beter dan ooit tevoren.

Veel liefs en laat ons hopen op betere tijden (... liefst mét baby)
Tiny

grootgevaarke
Berichten: 4815
Lid geworden op: 15 juli 2008, 14:20

Bericht door grootgevaarke » 20 november 2008, 14:56


Loeki
Berichten: 12951
Lid geworden op: 8 mei 2008, 9:30

Bericht door Loeki » 20 november 2008, 16:00

Ik heb hier een "stekske" om het vuur terug aan te doen, ik zal het heel hard in jouw richting duwen!

Lief grootgevaarke, klaag maar zoveel je daar behoefte aan hebt, ik kan misschien niet veel doen, maar een luisterend oor heb je!

(en veel knuffels ook)

Katy
Berichten: 263
Lid geworden op: 5 februari 2007, 13:25

Bericht door Katy » 20 november 2008, 16:26

hallo Grootgevaarke

Ik begrijp je maar al te goed. Na elke teleurstelling probeer je terug op te starten, maar dat wordt steeds moeilijker en moeilijker. Ik zit momenteel letterlijk zonder fut.
Na drie jaren behandelingen kreeg ik gisteren min of meer te horen dat ik mij erbij moet neerleggen dat er nooit een kind gaat komen. Dat doet pijn, heel veel pijn. Ik weet niet of je op steun kan rekenen van mensen in je omgeving, in eerste instantie je echtgenoot of vriend. Maar ik hoop dat er iemand is waar je geregeld je "beklag" kan tegendoen. Ik weet waarover ik spreek, ik voer deze strijd al drie jaar in mijn eentje. Ben wel getrouwd, maar op veel steun van die kant moet ik niet rekenen. Ik begrijp je volkomen. Wat nu ? wat nu ?
Als ik eerlijk mag zijn, denk ik wel dat jij binnen een paar weken terug boven water zal komen. Geef het de tijd. Een miskraam is niet niets, he. Ik kan ervan meespreken. Binnen een paar weken denk je er allicht al anders over en vind je terug de kracht om verder te gaan.
Veel moed

groetjes

katy

grootgevaarke
Berichten: 4815
Lid geworden op: 15 juli 2008, 14:20

Bericht door grootgevaarke » 20 november 2008, 17:14

het is precies of ik had net na mijn miskraam meer fut, en meer energie om er terug in te vliegen. al besefte ik toen ook dat ik mijn klop nog moest krijgen. Ik ga toch alleszins proberen om niet te veel te zwelgen in zelfmedelijden. Maar ik ga mijn verdriet ook niet trachten weg te moffelen. Ik moet er door, door de rouwperiode.
Loekie, bedankt voor da stekske, al is het maar om mijn waakvlammetje aan te houden...

Katy, ik kan me voorstellen dat het pijn doet, de boodschap die je gisteren gekregen hebt.
Mijn vriend is overenthousiast, zit zo mogelijk nog veel meer te springen voor een kind. Dat is aan een kant leuk: hij weet dat ik af en toe een dip heb (net als hijzelf). maar aan de andere kant (typisch mannelijk) neemt hij dan de schuld op zich of tracht hij een oplossing te zoeken (die er niet is natuurlijk) en dat frustreert hem.

Een virtuele knuffel terug

Liesewiese
Berichten: 2
Lid geworden op: 24 november 2008, 21:02

Bericht door Liesewiese » 24 november 2008, 21:09

Hallo Allemaal
ik ben nieuw hier op de site, heb al veel gelezen hier en al veel steun gehad aan jullie verhalen.
Daarom ben ik hier nu ook.

Na 13 inseminaties en 1 IVF waren wij eindelijk, na bijna 3 jaar, zwanger. We waren overgelukkig maar toch heel bang om het te verliezen. Op 6 weken de eerste echo en alles was in orde. op 7 weken had ik een paar druppeltjes oud bloed verloren, paniek natuurlijk maar alles was in orde, een goede hartslag gehoord, maar na 2 weken op bijna 10 weken mochten we terug op controle, helaas geen hartslag meer. Het was een slag in ons gezicht, we stonden daar aan de grond genageld, ik wist niet wat doen, huilen of roepen, ik voelde me zo leeg, zo machteloos.
Ons wondertje was er niet meer, de dag erop moest ik binnen voor een curretage, pijnlijk, heb bijna de hele tijd geweend, ook achteraf. Heb we veel steun gehad aan de verpleging en aan mijn man en mijn ma.
Nu zijn we bijna 7 weken verder en heb ik nog steeds geen maandstonden, woensdag mag ik op controle bij de gyn. Ben benieuwd wat ze gaan zeggen.
We zouden graag terug verder doen maar moeten wachten op de duivels hé.

Ik hoop dat dit geluk voor ons nog is weggelegd want wij zouden dolgraag ouders worden, ik blijf hopen al verlies ik soms echt mijn geloof.

ik wil jullie hier ook allemaal veel sterkte wensen.
Liefs
Liesewiese

MA
Berichten: 3552
Lid geworden op: 27 oktober 2008, 17:29

Bericht door MA » 24 november 2008, 22:51

Liesewiese en Katy, ik leef heel erg met jullie mee, veel sterkte, Audrey

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 4 gasten