Eindelijk zwanger en dan een miskraam

[moppie 1974]

he meisjes,

even een vraagje.. ik heb ondertussen al een maand geleden een curretage gehad.. maar mijn hcg wil blijbaar vlgs de huisdokter niet zo goed dalen.. heeft dat nog iemand al eens gehad of van gehoord.. ben toch beetje ongerust eigenlijk..

he zonnetje die curretage op zich stelt idd niet zo veel voor.. is onder verdoving en had er nadien ook niet zoveel last van.. geestelijk vond ik het zwaarder dan lichaamlijk.. neem maar genoeg tijd voor jezelf.. is niet niets hoor.. maar hier heb je héél veel steun op dvo... zijn allemaal schatten van meiden.. en ieder draagt zijn kruisje en dan denk ik soms weer datdan mijn kruisje toch niet zo zwaar is dan bij anderen.. maar ieder voelt het zijne zodus.. veel sterkte in ieder geval..
liefs moppie xxx

[Prins22]

Moppie: Bij mij wordt mijn HCG niet getest... ik neem toch wel aan dat het een tijd duurt eer alle hormonen verdwenen zijn. Mijn borsten zijn ook nog steeds een cupmaat groter, al is het bij mij natuurlijk nog geen maand geleden. Kan je niet bellen naar je gynaecoloog hierover?

Zonneke: Bij een curettage ga je in een lichte volledige narcose, je gynaecoloog schraapt of zuigt je baarmoeder leeg. Bij mij was het een zuigcurettage omdat het vruchtje spontaan was afgekomen, vlgs de dokters ging het toch nog moeizaam. Ik had de eerste dag en de dag na de ingreep wat pijn, maar mocht brufen nemen. Nu voel ik eerder de samentrekkingen van mijn baarmoeder, niet zo erg maar ik neem gewoon een pijnstiller van het moment dat ik iets voel. Heb geen zin in fysieke pijn, psychisch is het al zwaar genoeg.

Het lijkt wel of ik nu de echte klop krijg, sinds zaterdag doe ik niet anders dan wenen. Ik hou me goed zolang er bezoek is en van het moment dat ze buiten zijn, barst ik weer in tranen uit.
Het lukt me echt nog niet om dit een plaatske te geven.

[TineVR]

Hi moppie 1974,

Ik heb spontaan een miskraam gehad in Januari. Enkele dagen later bij gynae was er niets meer te zien, dus een curettage bleek niet nodig.
Daarna is iedere 2 weken mijn bloed genomen omdat ik PCO heb en we aan het wachten waren om de behandeling terug op te starten. Na 1 maand was er terug iets te zien op de echo, maar het was niet zichtbaar of het een bloedklonter was of een restje van het vruchtje.

Tot 7 weken toe na mijn mk is mijn HCG positief gebleven, evenals bleef er iets te zien op de echo -en het bleek in grootte toe te nemen! Na 9 weken is er met een camera gekeken en het bleek nog een stukje van de placenta te zijn!

Mijn gynae was niet echt ongerust over het traag dalend HCG, hij zei toen dat dit nog gebeurt en dat het niet automatisch wil zeggen dat er een stukje achter gebleven is. Hoe dit komt begrijp ik zelf ook niet zo goed, want ik dacht dat de halfwaardetijd slechts een paar dagen was.

Heb je't al gevraagd aan je arts? ik zou het uitdrukkelijk proberen te vragen. Niets is zo moeilijk om dragen dan onwetendheid.

[moppie 1974]

he meiden,
heb vorige week gebeld met de gynocoloog en moest me niet te veel zorgen maken.. mijn waarden zijn aan het zakkne van 57 nr 22 nr 15 dus komt denk wel goed.. volgende week nog eens terug.. heb ook mijn ms terug na 6 weken.. nu ff alles zijn beloop laten denk.. moeten op gesprek in uza op 9 juni zodat we iets meer weten ivm hoe dat in zijn werk gaat met cryootjes.. ben benieuwd..
allemaal veel sterkte en hopelijk binnen kort weer positieve vibes hier he..
xxx moppie

[Babs01]

hoi allemaal,


ik ben nieuw hier op dit forum. Ik had hier liever niet gekomen natuurlijk...
Ik heb PCOS en na een jaar proberen waren we eindelijk zwanger geworden met menopur. Alles ging goed. We hadden op 8 weken en na 10,5 weken een echo, waarbij het hartje klopte en alles goed op schema zat. 3 weken geleden zouden we onze 12-weken echo hebben, ik was toen 12,5 weken zwanger. Ik had wel veel stress, maar had echt compleet niet verwacht dat het echt nog zo kon misgaan. En toch was het zo... Ons kindje leefde niet meer, het hartje was exact op 12 weken gestopt met kloppen. We konden het echt niet geloven. Nog steeds kan ik soms echt momenten hebben waarop ik denk dat het toch echt niet kan dat dit ook nog eens gebeurt. De kans was zooooo klein, nog geen halve procent als we de statistieken mogen geloven. En toch was het zo...

Ik ben de dag erna binnen gegaan in het ziekenhuis, waar ze gestart zijn met pilletjes om het kindje te laten geboren worden. Ik wilde zelf ook helemaal niet graag een curretage, zag het niet zitten dat ze dan ons kindje 'kapot' zouden maken, wilde het graag kunnen zien. Even zag het ernaar uit dat het toch een curretage zou worden omdat de contracties en zo waren stilgevallen doordat de pilletjes niet oplosten omdat ik zo enorm veel bloed verloor. Maar na twee heel slopende en emotioneel heel intense dagen is ons kindje dan toch geboren. Zoooo klein maar met alles erop en eraan. Het was zo speciaal om dat kleine wondertje te zien, ongelooflijk hoeveel warmte en liefde je al voelt voor dat kleine wezentje. Ik had het ook zo enorm gekoesterd in de weken dat het in m'n buik zat. Even kunnen proeven van zo'n immens geluk... Ik vond het vreselijk dat ik dat moest afgeven. Nu nog mis ik m'n kindje, ik wil zwanger zijn en ervoor kunnen zorgen! Ik vond het verschrikkelijk toen de gynaecoloog de dag na de geboorte zei dat 'alles weg was'. Ik voelde me zoooo leeg... Ik had het gevoel mama geworden te zijn, maar niemand die me zal zien met dit kindje. Voor vele mensen bestaat het niet eens, ik voel me soms zelfs een beetje stom omdat mensen wel zullen denken dat ik overdrijf met het 'mens maken' van dit kindje. Ik weet heel goed dat het nog veeeeeeeeel erger is om een kindje later in de zwangerschap te verliezen, of als het al geleefd heeft. Maar toch voel ik heel veel verdriet en pijn om het verlies van dit kindje, want voor mij was dit een droom die werkelijkheid werd, een verlangen dat na zooooo lang eindelijk vervuld zou worden. ik was al verliefd op m'n kindje in de buik!

Een geluk bij een ongeluk was dat het al 12 weken was, want daardoor hebben we het kunnen begraven in de sterretjestuin van de begraafplaats. Zo heb ik toch een plekje om heen te gaan. ik ben nu nog in ziekteverlof, volgende week ga ik weer werken. Daardoor kan ik nu nog bijna elke dag naar ons kindje gaan. Ik babbel er dan wat tegen, of ga daar gewoon wat zitten lezen of schrijven in m'n schriftje. Ik probeer deze dagen echt te gebruiken om met ons kindje bezig te zijn. Zo heb ik bijvoorbeeld een doos gemaakt met wat spulletjes zoals kadootjes van m'n schoonzus en beste vriendin, papieren die ik had afgeprint over toxoplasmose en zo, boekjes van kind en gezin, het nachtkleed en bandje van in het ziekenhuis, allerlei papiertjes, briefjes, ... Die doos ga ik nog versieren. Ik ga ook nog een foto-albummetje maken van ons kindje, de foto's zijn vandaag aangekomen. En zo ben ik wel wat bezig. Het helpt me, dat voel ik. Ik heb de echo's ingekaderd en brand er een kaarsje bij, en heb ook een (gesloten) fotohangertje gekocht en laten graveren, zodat m'n kindje altijd dicht bij m'n hart is. Het zal altijd m'n eerste kindje zijn en ik sta er op dit moment ook op om dat in ere te houden, zodat het weet en voelt, waar het dan ook is, dat mama en papa heel erg van hem of haar houden...

Ik heb nu heel veel schrik om opnieuw te beginnen aan de behandelingen. ik neem 2 maanden de pil, en hoop dan terug te kunnen starten. Op zich heb ik helemaal geen zin in terug al die echo's en bloednames en spuitjes en al het gedoe errond. Maar ik wil zooooooo graag zwanger zijn en een kindje krijgen. De onzekerheid of dat ooit gaat lukken kwelt me enorm. Ik zou zo graag tenminste 1 kindje hebben, ik hoop zo dat tenminste dat ons gegeven gaat zijn. Ik weet wel dat de kans groot is dat dat ooit wel zal lukken, maar tegelijk kan ik er precies niet op vertrouwen, want ik heb wel geleerd dat werkelijk alles kan! Wie weet krijg ik opnieuw een miskraam, of wie weet is de PCOS erger geworden, wat ik ook gehoord heb dat kan, enz... Ik zit met zoveel onzekerheden, mis ons kindje, mis zwanger zijn, ... Het lijkt soms in m'n omgeving dat iedereen zwanger is, en het strafste van al is dan nog dat zo goed als al die mensen ook heel erg makkelijk zwanger geworden zijn. Dat maakt me soms zo jaloers... Mensen zeggen soms dat ik nu tenminste weet dat ik zwanger kan worden, maar als ik dat hoor, heb ik zin om ze te slaan. Moet ik nu juichen of wat? Of dat ik nog jong ben en dat het allemaal wel goed komt. Ik weet dat allemaal zelf ook wel, maar dat troost me niet, dat maakt niet dat ik geen verdriet heb om dit ene kindje. En dat maakt niet dat ik geen angst heb voor wat gaat komen omdat het helemaal niet vanzelfsprekend is dat een volgende zwangerschap er ten eerste komt en ten tweede ook of die wel succesvol zou zijn...

Soms weet ik het echt allemaal eventjes niet meer... ik verlang zo naar dat geluk...

Ik wilde dit gewoon eens van m'n hart omdat ik eigenlijk echt helemaal niemand ken die vruchtbaarheidsproblemen had/heeft en een miskraam heeft gehad. Ik zoek een beetje steun van mensen die weten wat we doormaken...

We zien wel wat er komt zeker...

Lieve groetjes,

Babs

[liezeke]

dag babs,

terwijl ik je verhaal lees herbeleef (en beleef, een kind verlies je voor de rest van je leven) ik mijn eigen verhaal helemaal. ons sterrekindje, matéo , is geboren op 19 wkn, je kan ons verhaal lezen onder 'moeke zijn; gelukkig en triest tegelijk'.

het is een ongelooflijk zwaar proces om een kind af te geven, vooral omdat het kindje zo gewenst was en al zo lang verwacht. en hoe meer je wacht hoe meer je verwacht. die pijn, die onzekerheid voor de toekomst, hoe je het beschrijft, heel herkenbaar allemaal. ik heb toen ik bevallen was het boek 'als je een prille zwangerschap verliest' van Manu Keirse gelezen en ontdekt dat ik helemaal niet abnormaal ben met al die gevoelens, integendeel zelfs. het boek heeft mijn rouwproces niet 'geheeld' maar me wel doen beseffen dat dat rauwe rouwen er gewoon moet 'zijn' .
het heeft me ook geleerd dat opnieuw zwanger worden (en dus behandelingen) volledig je eigen keuze is, er is niemand (ook al geven ze wel allemaal hun eigen mening maar dat doet de buitenwereld altijd op alles, hé) buiten om fysieke redenen die dat voor jullie kan beslissen.
Matéo is vandaag drie maand geleden geboren en gestorven en we hebben net de tweede IUI achter de rug. de gevoelens hierbij (zeker als de beh mislukt) zijn nog steeds even intens (en soms opent het poortjes nr verdriet).

sterkte meid!

liesje

[Prins22]

Dag Babs,

Ook ik herken mezelf in jouw verhaal. In mei had ik hetzelfde nieuws als jij kreeg op de echo van 13w. Daarvoor een echo op 6 en 8 weken gehad waar alles ok was. Heb gewacht op een spontane miskraam met medicatie, een ware lijdensweg die 6 dagen heeft aangesleept. Nadien was toch nog een curettage nodig omdat niet alles meegekomen was. Het foetusje heb ik ook gezien, alles was erop en eraan ook al was het nog zo klein.

Ik vind het nog steeds niet makkelijk om dit alles een plaatsje te geven, we hadden ook erg lang gewacht op deze zwangerschap en dan werd die ons toch nog afgenomen...

Ook ik las het boek dat Liezeke vermeldt, ik heb er ook erg veel aan gehad en inderdaad: het is normaal dat je je zo verloren voelt en dat je al zo'n hechte band had met je baby'tje! Mensen kunnen zoveel goedbedoelde adviezen geven, maar je weet pas wat het is als je het meegemaakt hebt. In mijn familie en vriendenkring is er ook niemand die al een MK had, maar net daarom is dit forum zo waardevol.

Op de dag dat ik thuis de MK kreeg, kocht ik een vaste plant voor in de tuin die rond die periode elk jaar zal bloeien. Dat is voor mij een beetje het symbool voor deze zwangerschap.

Ik ervaar het verdriet nogal cyclisch, de ene dag gaat het wel, dan weer voel je je een aantal dagen down, dan gaat het weer beter,... 't Zal wellicht ook deels hormonaal zijn. Bovendien is mijn cyclus nog erg de kluts kwijt waardoor ik me bij momenten totaal wanhopig voel. Zowel mentaal als fysiek heeft het dus tijd nodig, niet leuk, maar onthoud dat je niet alleen bent en kom maar naar dit forum als het niet gaat, we zijn er voor elkaar.

Liefs, Prins

[zonnetje]

Hey iedereen,

Na toch bijna twee maanden van afwezigheid, als poging om alles beter van me af te kunnen zetten, hier toch weer even terug op het forum.

Waarom? Omdat jullie verhalen zo herkenbaar zijn.
In oktober vorig jaar heb ik eerste PU gehad. Deze was voor mij onder volledige verdoving. Ik was zo bang, nooit eerder onder verdoving geweest. Ik werd wakker en dacht 'oh dit valt mee, als het dat maar is'
Tot we naar huis reden, eens ik thuis was flauwgevallen en zeer veel pijn gehad. Dag erna lag ik in het ziekenhuis. Bijna overstimulatie, 27 eicellen hadden ze weggeprikt.

Ik was zo moe en had zoveel pijn. Omdat ik lichamelijk te zwak was, mocht ik geen TP krijgen.
Mijn eerste TP was in januari. Van één cryo, resultaat negatief. Tweede TP in febr van twee cryo's , resultaat negatief. In maart derde TP van twee cryo's en jawel: proficiat mevrouw u bent zwanger! Die woorden zal ik nooit vergeten! Zo blij dat we waren.
Eindelijk konden we terug plannen, uitstappen doen, we moesten met heel die medische molen eens geen rekening meer houden. En reeds vanaf het begin was ik tegelijk ook bang, bang dat het fout zou gaan, dat ons geluk niet zou mogen blijven duren. Onze droom was idd te mooi om waar te zijn bleek later. Op 7 weken ging ik voor de eerste echo. Kloppend hartje gezien en gehoord, maar volgens gyn was het vruchtje te klein. Onze wereld stortte volledig in. We stonden weer op nul, helemaal terug opnieuw beginnen.
De dag dat we dit te horen kregen, zakte werkelijk de grond onder men voeten weg. Een week later bevestigde een echo dat de groei echt slecht was. Een paar dagen later klopte het hartje niet meer. Nu was het zeker al had ik me daar al lang op voorbereid. Een paar dagen later moest ik binnenkomen voor een currettage. Ik wou er zo snel mogelijk vanaf zijn, voor mezelf, verschrikkelijk vond ik het. Ik ben persoonlijk ook blij dat ik voor een currettage gekozen heb.
Half mei heb ik men miskraam gehad en in juni mocht ik van de gyn al verder. Maar daar was ik zelf niet klaar voor. Heb besloten van de zomer te genieten, niet alles op uur en tijd te moeten doen. Dit lukt soms, we gaan naar een trouwfeest, ik amuseer me geweldig, heel de avond gedanst, lekker wijntje gedronken. Maar eens thuis in bed, is er weer verdriet en blijven de tranen maar stromen. Ik heb het zo moeilijk om al die zwangere vrouwen te zien, waarom ik niet???

Maar er is maar één ding dat ik echt wil, zwanger zijn en een gezond kindje krijgen, NU en niet morgen! Zwangere vriendinnen, het doet me zo'n pijn. Gekwetst voel ik me, onbegrepen.Ik mijd zelfs contact.

Ik wil jullie allemaal een hart onder de riem steken, en wens ons allemaal zeer veel succes toe!

Mensen zeggen, ja je bent nu toch zwanger geweest, dus je weet dat het kan he! En je bent nog jong! Wat een geruststelling seg, nu voel ik me goed. Ja dat is zo maar wanneer, volgende maand, over een jaar??? Heel mijn omgeving is zomaar floep zwanger, en dat steekt. Wij staan voor IVF behandeling owv ziekte (kanker) die mijn man vijf jaar geleden gehad heeft. Is dat dan nog niet erg genoeg? Nee, blijkbaar niet, ik vraag me zo vaak af: hoe moet ik dit eigenlijk allemaal kunnen verwerken???

Meiden, ik heb zo super veel bewondering voor jullie allemaal! Ieder verhaal is bijzonder, we zijn allemaal sterk! En we moeten er gewoon echt in geloven dat onze tijd nog komt!

Voor mij doet het zoveel deugd me hier begrepen te voelen! Ik wens jullie het allerbeste toe!


Veel liefs,
zonnetje

[Babs01]

Zonnetje, Liezeke en Prins22, superhard bedankt voor jullie reacties, ik was echt al heel blij dat jullie zo snel reageerden. Wat jullie schrijven doet me ook echt veel deugd, want jullie begrijpen echt helemaal wat het is en maakten hetzelfde door... Bedankt ook voor de tips en zo. Ik heb ook dat boek van Manu Keirse gekocht, en heb er echt veel aan gehad ook. Er stonden ook een paar hele mooie tekstjes in, zoals dat ene gedicht ' dit verdriet is echt' enz, daar moest ik bijna van wenen... Soms kan ik toch nog altijd echt zoiets hebben van 'mannekes, wat maken we toch mee???!!!', hoe kan het toch ook dat sommige mensen zo op de proef gesteld moeten worden, dat ongeluk soms lijkt te blijven duren... Maar ja, zulke gedachten helpen niet he, we moeten door en we moeten sterk zijn. En de ene dag gaat dat en de andere niet...

Liezeke, ik heb jouw verhaal gelezen... Ik werd er echt stil van... Zo mooi hoe je dat beschrijft, zo echt, ik voel de pijn mee maar ik voel ook heel sterk de liefde die je voelde voor Matteoke. Dat is toch echt iets wonderlijk, die liefde. Als ik bij mezelf denk, is dat toch iets wat me er mee door helpt, omdat ik dat wonderlijke gevoel van ongelooflijk grote liefde echt kan koesteren en omdat ik heel sterk voel dat ik dat ooit terug wil kennen, bij een broertje of zusje. Gisteren was Matteoke drie maandjes geworden dan... Misschien heb ik dat ergens gemist, of misschien wil je het er niet over hebben of zo, maar hebben jullie hem begraven of gecremeerd? Ik vind trouwens echt, als ik jouw posts lees, dat jullie er echt zo wonderlijk mooi mee omgaan. Niet dat ik in de positie ben om daarover te oordelen of zo, zo is het dus echt niet bedoeld! Maar het is zo mooi, je praat echt als een echte moeke over hem en je beleeft en doorleeft heel deze gebeurtenis echt, met alle hevige pijn erbij. Echt sjiek. Ik ben er heel erg zeker van dat de kleine Matteo supertrots is op zijn moeke...

Prins22: jouw verhaal is inderdaad heel gelijkend met het mijne. Het lijkt me een ware aanslag op je emoties om zo lang te moeten wachten op de geboorte. Wij mochten als we wilden ook nog een dag langer wachten om binnen te gaan, maar ik zag het echt niet zitten, want dat zou een heldag zijn dan. Ik was ook te hard in shock om erover na te denken en het moest snel besloten worden. Maar achteraf bekeken is het dan misschien wel goed dat jullie je kindje nog hebben kunnen zien. Maar wel pijnlijk dat je alsnog een curretage nodig had, net terwijl je al die moeite had gedaan om dat te vermijden. Hadden ze dan niet gezien dat er nog iets was achtergebleven? Ik heb wel een beetje schrik dat zoiets ons ook gaat overkomen. Ik heb heel lang bloedingen gehad, tot wel twee weken na de geboorte (tot een week geleden dus), en nu heb ik ng altijd bij momenten echt wel veel bruinverlies. Ik hoop heel erg dat dat nog 'normaal' is. Eind volgende week verwacht ik de eerste keer m'n regels van de pil, dus ik hoop dat alles daarna beter is. Moet jij dan nu wachten tot je cyclus helemaal hersteld is? Kunnen ze niet ergens een beetje helpen om dat in orde te brengen? Want ik kan me voorstellen dat het slopend is om daarop te zitten wachten vooraleer je opnieuw kan starten. Ik hoop heel erg dat het snel toch in orde komt.
Dat van die plant vind ik echt heel mooi, ik denk dat ik nu net bij Liezeke ook zoiets las, van een appelboom. Symbolisch vind ik dat echt super, zo leven jullie kindjes echt toch wel verder zo dicht bij jullie.

Zonnetje, ook jouw verhaal is zo herkenbaar. Dat gevoel van 'eindelijk', eindelijk dat geluk gekregen, eindelijk je vele geduld beloond, al die 'eindelijks', al wat je al die tijd gedroomd en verwacht en gedacht had. En dan die slag, pfff... Ikzelf beschrijf het vaak aan mensen ook zoals jij: de grond zakt echt weg onder je voeten, alle zekerheden zijn weg, je hebt plots helemaal niks meer. Ik vond het knap dat je naar jezelf geluisterd hebt en niet in juni terug begonnen bent. Ik denk niet dat er veel mensen dat zouden kunnen. Maar tegelijk kan ik me heel goed voorstellen dat het enorm moeilijk moet zijn. Die confrontatie telkens weer, met baby's, zwangere vrouwen, gezinsgeluk, ... Overal kan je ineens zulke dingen zien, soms lijkt het alsof je nergens 'veilig' bent. Gisteren nog reed ik naar ons kindje en onderweg kwam plots uit een raam echt babygehuil zoals alleen echte kleine babietjes huilen. Of de buren die net een kindje hebben gekregen en bij wie het bezoek af en aan komt. Je vraagt je dan echt af waarom je dat geluk zelf niet hebt mogen krijgen. Maar helaas is daar geen antwoord op, hoe lang ik ook zoek, ik vind het niet. En na alle miserie die we meemaakten, zoals ook bij jou en je man, had er toch eens iets moois mogen komen zou je denken... Soms probeer ik echt na te denken over wat nu de zin van dit alles kan zijn, maar die vind ik nu echt niet. Maar je hebt gelijk: we moeten gewoon echt proberen te geloven dat onze tijd nog komt, hoe moeilijk het soms ook is om daarop te vertrouwen...

Allemaal, ook andere mensen wiens bericht ik hier heb gelezen: echt heel erg bedankt voor alle begrip. Al dat wachten op dat geluk en het dan toch ontnomen zien, is echt vreselijk, en ik heb het gevoel dat ik dat hier echt wel kan delen en dat jullie dat heel erg goed begrijpen. Zoals zonnetje zegt: elk verhaal is bijzonder en als je erover nadenkt zijn we echt wel sterke vrouwen allemaal, om dit te kunnen dragen. Ik wens jullie allemaal enorm veel sterkte toe, en moed om te blijven gaan voor die ene droom die ons zoveel waard is...

Lieve en warme groetjes,

Babs

[klavertje4]

babske....

allemaal zo herkenbaar...traantjes rollen over mijn wangen als ik lees wat je voelt...zo schoon, zo triest, zo volmaakt en toch zo klein....blijf hoopvol...

warme knuf en kus
elske

[Babs01]

Hoi allemaal,

Elkse, bedankt voor je lieve warme reactie. Ik vermoed dat jij ook iets vergelijkbaars hebt meegemaakt? Telkens als ik verhalen van anderen lees, ben ik enerzijds blij dat ik niet alleen ben, maar tegelijk kan ik het ook zoooo erg vinden voor andere mensen. Zo zijn er de laatste twee weken maar liefst 4 babietjes bijgekomen op de sterretjesweide waar ons kindje ook ligt. Daar kan ik dan echt het hart van in zijn, ik vind het zoooooo erg dat er zoveel andere mensen zoiets moeten meemaken... En verder probeer ik hoopvol te blijven, al is dat niet altijd makkelijk...

Vandaag is het precies een maand geleden dat ons kindje geboren werd. Zo raar allemaal, soms kan ik het nog altijd niet goed bevatten. Ik mis het nog steeds zo erg en ben heel erg op zoek naar de zin van dit alles. Ik probeer er een diepere betekenis voor te zoeken, misschien iets spiritueels of zo, ik weet het niet. Ik kan het gewoon veel moeilijker aanvaarden dat het geen zin had, dat het gewoon zomaar gebeurd is zonder ook maar enige reden. Ach ja...

Vorige week was ik terug gaan werken, en dat was echt heel moeilijk. Blijkbaar had mijn collega-vriendin gezegd dat ik met rust gelaten wilde worden, wat niet bepaald was wat ik bedoelde. Ik had haar gezegd dat ik wilde dat zij tegen m'n collega's zei wat er aan de hand was, omdat ik achteraf geen vragen wilde krijgen over waarom ik ziek was geweest en of ik beter was en zo. Maar ze had het een beetje anders overgebracht. Gevolg was dat er werkelijk niemand kwam vragen hoe het ging, en mijn collega-vriendin was zelf ziek, dus ook met haar kon ik niet babbelen. Echt vreselijk. Het was echt heel erg pijnlijk en bijzonder confronterend. De wereld ging gewoon echt door, en omdat niemand iets kwam vragen of zeggen, was het precies of het was niet eens gebeurd, of m'n kindje bestaat niet en heeft nooit bestaan. De 2e dag kon ik dat echt niet meer aan en moest ik bijna de hele tijd wenen. Gelukkig kwam toen een andere collega binnen, die maar 2 dagen per week bij ons werkt, en met hem heb ik een lang en goed gesprek gehad, dat me heel erg deugd deed. Daarna heb ik het dan toch aangekund om zelf met enkele anderen te beginnen babbelen, of toch te laten merken dat ik wilde babbelen. En donderdag kwam een andere collega terug van verlof die wel zelf babbelde. Toch raar eigenlijk, hoe moeilijk mensen het vinden om om te gaan met pijnlijke dingen zoals dit...
Ik kijk er nogal tegenop om morgen terug te gaan. Vandaag had ik nog een dagje verlof. M'n vriend en ik zijn naar Dranouter gegaan. Dat was ook nogal dubbel. We hadden dat gepland omdat ik nog nooit een 'echt' festival gedaan had, en als er een babietje zou zijn, zou dat er waarschijnlijk ook niet direct inzitten. Daarom hebben we vlak voor we wisten dat ons babietje dood was gegaan, de tickets geboekt. Het was dus raar om daar te zijn, ons kindje zat echt de hele tijd in m'n hoofd. Maar we hebben enkele momenten gehad waarop we toch genoten hebben, dat was al heel wat.

Ik heb ook de eerste keer m'n regels gehad. Ik heb naar het fert-centrum gebeld,zoals afgesproken enkele weken geleden toen ik gebeld had om te zeggen dat het misgelopen was en om te vragen hoe het verder moest. Toen zeiden ze dat ik twee keer m'n regels moest gehad hebben en we dan normaal gezien terug zouden mogen starten als alles goed zat. Ik belde nu dus terug. Eerst zei een vroedvrouw me dat ik moest wachten tot de arts terug was van zijn verlof, maar dat was pas eind augustus. En ik had/heb echt wel in m'n hoofd dat we begin september terug kunnen starten met menopur. Ik heb echt wel behoefte aan een plan, gewoon om een beetje hoop te hebben! Omdat ik er echt helemaal down van was, heb ik daarna nog eens teruggebeld en een andere vroedvrouw aan de lijn gehad. Die was gelukkig heel begripvol en ging mailen naar de arts dat we graag al een poging beginnen, en begin oktober heeft ze dan ineens een afspraak gemaakt voor ons. Hopelijk lukt het zo, maar ik probeer er vertrouwen in te hebben. Ik ben wel heel erg bang dat het opnieuw gaat mislopen, of dat het heel lang gaat duren eer het terug lukt. Dat heb ik deze nacht gedroomd. Dromen jullie ook zoveel van die dingen?

Enfin, nog anderhalve week en we vertrekken op verlof. Die dag heb ik ook afspraak bij de gynaecoloog, om te zien of alles in orde is met mn baarmoeder en zo. Ik hoop het maar... De vakantie zal me deugd doen, ik ben er echt aan toe...

Hopelijk gaat het met jullie een beetje?
Sorry voor mijn lange babbel, ik had blijkbaar weer heel veel te zeggen...

Liefs
Babs

[L***]

hallo babs,

een paar maanden later intussen...
hoe is het met jou?

ik vind het jammer, maar maak ook deel uit van dit clubje nu. ik heb sinds gisteren een miskraam van ons 6,5 weken oude engeltje.

jullie verhalen zijn zo herkenbaar.

ik ben erg triest.

en ik heb vreselijke buikpijn (natuurlijke miskraam, hopelijk komt alles los).

liefs

[liezeke]

L***,

nogmaals, dit had niet mogen gebeuren...

die pijn, dat verdriet, dat emotioneel en fysiek kapot zijn, ze door zitten, we kennen het. het mag. hier toch...

zoen,

liesje

[bieke01]

veel sterkte L*** en alle sterke vrouwen die hier hetzelfde hebben meegemaakt

het is een zwaar verlies om te verwerken, en vooral de buitenwereld ziet jouw pijn niet ...

vandaag op t werk vroeg iemand waarom ik niet meeging met personeelsuitstapje morgenavond. Ik antwoordde dat ik echt geen plezant gezelschap zou zijn,...
en als ik wel met vrienden wegga voel ik me op dat moment wel redelijk goed, maar ik krijg altijd nadien mijn klop, dan voel ik me enkele dagen heel eenzaam, precies 'alleen' en 'leeg' terwijl zij allen met hun verhalen rondlopen over wat hun kapoentjes allemaal uitstoken, leren en zo op school...;
mijn collega zei zo vlakaf: "mo allé ge moet u zo nie voelen, nu toch nie meer" (omdat we bezig zijn met adoptie is er blijkbaar geen reden meer om zich triest te voelen om wat gebeurd is)
maar voor mij is dit echt een sh*tjaar... 2010 mag vlug voorbij zijn

sorry voor t lange bericht... dat jou niet verder helpt... maar k moest het eens kwijt

veel sterkte nogmaals, dat je goed herstelt, steunt vind bij je geliefden en nog verdere kansen hebt
xxx

[liezeke]

bieke meideke,

knuffel jong!

er is echt niemand maar dan ook niemand die zich mag moeien met het tempo en de duur en überhaupt de manier van je verliesverwerking. niemand.
het cliché is hier weer niet minder waar:
'je begrijpt het pas als je het meegemaakt hebt'. een zwangerschap verliezen en vruchtbaarheidsproblemen en adoptieprocedure, het is gewoon heel,heel zwaar!

en ja, op momenten dat je het meest kwetsbaar bent ga je je gewoon isoleren, daar krijg ik zelfs opmerkingen over. dan zucht ik eens en zeg ik; 'gelukkig dat je het nooit hebt moeten meemaken...'

zoen,

liesje