Bieke, jouw verhaal herken ik maar al te goed. Ik heb zelf ook net nog een mail gekregen met de goedbedoelde raad om mezelf vooral niet op te sluiten, om mee te komen naar alle dingen die georganiseerd worden en zo, en meer van die dingen. Allemaal wel lief en zo, maar dat kan ik echt wel missen. Net zoals Liezeke zegt: dan kan je enkel maar denken 'goed dat jij dit niet meemaakt'. Soms maak ik me er druk in, en voel ik enorm veel druk van m'n omgeving om 'leuk' te zijn en 'mee te doen', zodat ze zelf niet met het vervelende gevoel moeten zitten dat ik me niet goed voel. Maar ik probeer het van me af te zetten. Ik heb m'n energie meer dan nodig voor mezelf.
Als ik trouwens lees dat je met adoptie bezig bent, dan kan ik echt moeilijk begrijpen dat mensen reageren alsof je blij en gelukkig moet zijn. Zeker niet omdat dat volgt na zo'n zwaar en lang traject, zoals Liezeke zegt. Natuurlijk ben je waarschijnlijk blij dat jullie toch een kindje gaan krijgen, dat er aan het einde van die rit dan toch gaat komen waar je zo lang op gewacht hebt. Jullie zullen dat kindje zeker even graag zien als een eigen kind. Maar dat betekent toch niet dat zoiets vanzelfsprekend is, en dat jullie geen verdriet mogen hebben over het verlies van die droom van een eigen kindje van jullie twee! Ik kan me heel goed voorstellen dat dat heel dubbel moet zijn en dat er veel dingen zijn waar je mee kan worstelen dan. En ik maak het zelf nog niet mee, dus snap het waarschijnlijk niet eens helemaal. Sommige mensen zou je een les empathie moeten geven he
Liezeke, hoe gaat het trouwens met jou?
Bij mij gaat het eigenlijk met heel veel ups en downs. In de zomer was ik nog heel fel bezig met het verlies van ons kindje, en was dat ook het enige eigenlijk. Ik had heel veel verdriet, maar probeerde er ook echt mee bezig te zijn. Sinds september zijn we opnieuw begonnen aan de behandelingen, en dat heeft enorm veel emoties losgemaakt bij mij. Alles lijkt sinds mijn miskraam zo enorm veel moeilijker, zwaarder. Er is een extra dimensie gekomen precies. Ik voel veel verdriet om ons kindje, nog extra nu we terug aan heel die miserie moeten beginnen. Dat laatste staat nu vooral terug sterk op de voorgrond. Het komt allemaal wat samen, en dat vind ik vaak erg verwarrend. Er zijn ook de laatste 1,5 maand enorm veel zwangeren bijgekomen in onze omgeving, en dat kan ik tegenwoordig echt moeilijk verdragen. Ik weet soms niet hoe ik daarmee moet omgaan. Elke keer probeer ik truukjes te verzinnen en te bedenken, of probeer ik anders te denken, om er toch maar tegen te kunnen wanneer de volgende aankondiging komt. Maar als die er dan is, blijk ik er toch niet tegen te kunnen en ben ik er weer helemaal ondersteboven van.
Ach ja... Niet veel aan te doen zeker. Ik probeer dan maar af en toe een beetje te hopen dat we snel terug zwanger kunnen worden en focus me daar dan maar op. Ik zou nog altijd soms willen dat iemand me een handleiding kon geven over hoe ik door deze periode heen moet gaan. Maar helaas bestaat die niet, en is het zoeken, zoeken, en nog eens zoeken, en heel af en toe eens iets vinden...
Veel sterkte aan jullie,
hoe alleen we ook zijn, we zijn tegelijk met velen...
Liefs
Babs
xxx